Binnenshuis bewegen

Normaal ga ik bijna elke dag wandelen maar nu met dat verse sneeuwdek is dat even geen optie, zeker niet omdat er onder de sneeuw nog een laagje ijs van de ijzel schijnt te zitten. Dat maakt het nog gladder en dat is met mijn handicap niet handig. Mijn hele rechter lichaamshelft kan ik niet goed gebruiken door een gedeeltelijke halfzijdige verlamming. Daarom loop ik ondanks orthopedische schoenen wat moeizaam. Ik kan niet goed steunen op mijn rechterbeen en dat is met sneeuw en gladheid niet makkelijk.

Daarom hoop ik maar dat het zoals voorspeld wordt na vanavond ophoudt met sneeuwen. Als er dan sneeuw geruimd wordt heeft dat tenminste zin. En hopelijk gaat ook de wind liggen. Dan kan ik me later in de week misschien toch nog een keer buiten wagen voor een kort blokje om. Maar we zullen wel zien. Ondertussen vermaak ik me binnenshuis ook wel.

Morgen mag ik weer gewoon van thuis uit aan het werk en ik heb vandaag een beetje geëxperimenteerd hoe ik toch wat beweging kan krijgen nu ik mijn dagelijkse rondje buiten moet missen. We hebben gelukkig een huis met trappen. Daarom ziet het binnenbeweegregime er zo uit:

  • Ochtend:
    • 12x traplopen op en neer om het hart aan de slag te krijgen. Daar doe ik vijf minuten over.
    • Daarna 12 minuten ontspanningsoefeningen voor mijn rechterarm want die is spastisch en de kou is er niet goed voor. Ik verstrengel mijn vingers en laat de handpalmen elkaar raken. Langzaam ontspant mijn arm. Als dat gebeurd is, strek ik mijn armen naar voren terwijl ik ervoor zorg dat ontspanning blijft. Daarna met de arm schuin omhoog en tot slot gestrekt maar ontspannen omlaag.
    • Kwartiertje door het huis slenteren
  • Middag:
    • 12x keer traplopen
    • 12 minuten ontspanningsoefeningen rechterarm
    • Kwartiertje door het huis slenteren
  • Avond:
    • 12 minuten ontspanningsoefeningen rechterarm
  • De hele dag door:
    • Niet te lang blijven zitten, regelmatig de trap pakken, wat niet heel moeilijk is als je boven werkt en beneden ontspant.

Als ik nou morgen vind dat te veel stilzit onder het werk, kan ik nog altijd de Pomodorotechniek gebruiken. En ik hoop dus maar dat ik snel weer buiten kan gaan wandelen zodat dit regime op de ontspanningsoefeningen na weer snel de ijskast in kan. Gelukkig kan ik eind vorige week botox laten zetten in been en arm maar de oefeningen houd ik erin omdat de artsen me hebben verteld dat deze de werking van de botox versterken.

~~~

Afbeelding van Michal Jarmoluk via Pixabay

Hoe ik las of hoop te gaan lezen

Deze blogpost is deel 5 van 5 in de reeks Terug naar Cultuurwetenschappen

Eén van de (lichte) frustraties van mijn studie Cultuurwetenschappen aan de UvT was dat ik na afloop van veel van de prachtige romans die we mochten lezen toch vaak licht teleurgesteld achterbleef. Wat een prachtig boek, maar wat mis ik waarschijnlijk veel.

Dat besef werd er natuurlijk niet kleiner op doordat we allerlei colleges hadden gehad over literatuuropvattingen en leestheorieën zoals de Russische formalisten, close reading (Merlyn) of reader-response theory. We kregen dan per college de belangrijkste eigenschappen en namen te horen van zo’n theorie. Maar hoe de heren van Merlyn dan hun teksten lazen, bleef in duisternis gehuld. Want het het ‘hoe’ kreeg weinig aandacht.

Door die achtergrondkennis was het mij duidelijk dat ik veel miste bij het lezen van een roman. Ja, ik haalde het thema van het college wel uit het boek en ik zag af en toe voorbeelden van intertekstualiteit. Gelukkig raakten de meeste romans ook zonder al te diepgravende tekstuele analyse een snaar bij me en kon ik de boeken van voldoende duiding voorzien om de vakken te halen. Hoeveel vakken we ook hadden, de praktijk bij de theorie werd aan ons studenten overgelaten.

Eerlijkheidshalve moet ik er bij zeggen dat ik mij afvraag of ik voldoende tijd gehad zou hebben om echt diep in een boek te duiken. Soms moesten we een vuistdikke roman van vijfhonderd pagina’s en theoretische achtergrondteksten bestuderen en kwamen daar nog andere vakken bij ook. Dan hadden we de week erop misschien een dunner literair werk te lezen, maar het is voor het idee.

Er meer uithalen met extra uitdagingen

Nu kan ik weliswaar zo lang doen over een roman als ik zelf wil, maar hoewel ik geniet van het lezen bekruipt me nog regelmatig het gevoel dat er meer uit te halen valt. En dat is precies de uitdaging die ik met Hoe lees ik? van Lidewijde Paris aan wil gaan. Ik ben er vandaag aan begonnen en ik werd al meteen geconfronteerd met een mogelijke tekortkoming van mijn leesstrategie: ik maak geen aantekeningen in boeken. Dat heeft alles te maken met mijn handicap. Daardoor kan ik maar één hand gebruiken en om het nog onhandiger (pun intended) te maken is dat mijn linkerhand terwijl ik van aanleg rechtshandig ben. En dat is te zien aan mijn handschrift en maakt aantekeningen maken in een boek tot een tamelijk zinloze exercitie.

Dus zit ik nu met Hoe lees ik? niet in mijn luie stoel maar aan de keukentafel met een schrift en een pen in de aanslag. Want ik begrijp absoluut wel het nut van aantekeningen maken tijdens het lezen, het is alleen nog zoeken naar een goede manier om dat te doen. Het is bijvoorbeeld de vraag of mijn rechterarm niet te spastisch is om het boek open te houden tijdens het maken van aantekeningen. Die rechterarm heeft nogal de neiging naar mijn schouder te gaan.

Zo stelt aandachtig lezen mij voor wat extra uitdagingen. Die zouden opgelost kunnen worden met de e-reader die ik ook heb maar het is zonde om al mijn prachtige papieren romans ongelezen te laten. En ik heb Hoe lees ik? ook op papier besteld bij de lokale boekhandel.

Bron afbeelding: Goodreads

Het boek en de praktijk

Dan ga ik op maandag keurig na twee maanden onderbreking weer aan de slag met het boek over wat ik in 20+ jaar geleerd heb over mijn bipolaire stoornis, dan zijn er later die dag weer signalen zodat ik op de rem moest. Die signalen waren er namelijk al een paar dagen en dan geldt simpelweg de afspraak dat ik veel laat vallen en contact zoek met mijn verschillende hulpverleners.

Ja, zo gaat dat, en ik wil ook absoluut niet meer anders. Beter tien keer te vroeg dan nog een keer te laat. Die les heb ik wel geleerd. Doordat ik op maandag al ingreep, heb ik mezelf een glijdende schaal van een week of zes tot acht met bekende afloop bespaard. Dat het deze week dan even niet goed voelde, sterker nog: dat ik me rot voelde, neem ik in dat kader graag voor lief.

Inmiddels heb ik iedereen gesproken die ik moest spreken, is duidelijk wat er aan de hand was, ligt er iets van een plan van aanpak, heb ik weer vertrouwen en heb ik vanmiddag de geleerde lessen maar aan mijn boek toegevoegd. Maar dit moet niet elke week, dan wordt het nog een dik boek. In een boek dat gaat over hoe ik omga met mijn bipolaire stoornis en hoe ik herhaling voortaan hoop te voorkomen, mogen die lessen echter niet ontbreken. Want het doel van het boek is juist mijn lessen te verwerken tot praktische handvatten zodat ik situaties in de toekomst weet te herkennen en er anders op kan reageren.

Herkenbaar patroon

Na alles wat ik over gewoontes heb gelezen, begin ik steeds duidelijker patronen in mijn gedrag te herkennen. Er gebeurt iets of een bepaalde situatie doet zich voor en dat triggert mij. In het verleden leidde zo’n trigger mij tot een reactie die uiteindelijk uitmondde in een manie. Gelukkig heb ik geleerd zo’n trigger te herkennen. Dat geeft me bij wijze van spreken de mogelijkheid de pauzeknop in te drukken; de hulptroepen in te schakelen en een reactie te bedenken die mij niet richting manie leidt maar die mij op het gezonde pad houdt.

Gelukkig heb ik nu weer het idee dat ik op het gezonde pad zit. Dat dat pad niet richting die heerlijke euforie koerst die bij een manie hoort, neem ik graag voor lief. Die euforie duurt namelijk een paar weken maar levert daarna een hoop ellende op. En over die ellende ga ik morgen schrijven in mijn boek. Twee maanden geleden vond ik het nog te persoonlijk om het erover te hebben maar nu denk ik dat ik niet om dit onderwerp heen kan als ik echt iets wil met dit boek. Waarschijnlijk ben ik namelijk niet de enige met dit probleem.

~~~

Afbeelding van Larisa Koshkina via Pixabay