Volgende week donderdag kan ik dan eindelijk naar het botulinespreekuur van het Blixembosch. Voor mijn arm weet ik al wat dat in gaat houden maar voor mijn been sta ik voor een verrassing. Ik heb trouwens volgende week nog een afspraak op het Blixembosch: er wordt gekeken of de zool van mijn linkerschoen iets hoger gemaakt kan worden zodat ik iets minder makkelijk kan struikelen met mijn afhangende rechtervoet. Die hangt dan immers iets hoger waardoor hij minder makkelijk bij de grond kan. Ze hebben me verteld dat dat kan zonder dat het lopen beïnvloedt want ik vind het wat raar klinken, zeker omdat mijn benen even lang zijn. Ik ben benieuwd of het wat wordt want er staat me iets van bij dat dit in het verleden al eens eerder is geprobeerd.
Ergens vind ik ook dat ik van dat lopen van mij geen al te groot drama moet maken. Ik loop zonder moeite hele afstanden en bijna dagelijks (geen hele afstanden dan) en val gemiddeld 1 keer per jaar. Toevallig had ik afgelopen zomer pech met 2 keer in een paar maanden. Dat gezegd zijnde zie ik absoluut wel het net van beter leren lopen. Er is zeker winst te behalen omdat ik best hard land met rechts. Gelukkig heb ik dat met mijn nieuwe schoenen al grotendeels weten te ondervangen door zolen met meer demping. Dat gaat goed komen.
Tot mijn twintigste heb ik altijd fysiotherapie gehad. Daar moet ik de laatste tijd regelmatig aan terugdenken. De fysiotherapie op de Mytylschool (op het aanpalende Blixembosch van volgende week) stelde eerlijkheidshalve niet zo heel veel voor. Het ging me makkelijk af. Pas toen ik de overstap maakte naar de reguliere basisschool bij ons in het dorp en ik fysiotherapie kreeg in het ziekenhuis werd het echt de moeite waard. En het eerste half jaar ook vermoeiend. Op de terugweg naar huis viel ik regelmatig in de auto in slaap.
Mijn therapeute pakte me echt aan. Het ging om beter lopen en om het spasme in mijn arm tegen te gaan. Ik moest zo netjes mogelijk lopen, ook mijn rechtervoet goed en zachtjes neerzetten. “Je loopt als een olifant in een porseleinkast,” hoorde ik haar regelmatig zeggen en ze kon wel eens gelijk hebben gehad. Toch denk ik met veel plezier en dankbaarheid terug aan die therapie van toen. Dat ik zo veel kan lopen heb ik denk ik voor een groot deel te danken aan haar en aan mijn helaas veel te jong overleden orthopedisch schoenmaker.
Daarom ben ik ook benieuwd naar de therapie die ik nu heb voorgeschreven. Het ziet er op papier nogal intimiderend uit. Ik ga in het weekend eens goed op zoek naar voorbeelden van de voorgeschreven oefeningen en kijken of er ook iets als dagelijkse gewoonte te oefenen valt. Want dat is natuurlijk wat deze drieslag – extra aangepaste schoenen, botuline en fysiotherapie – nog sterker kan maken.
Wordt vervolgd…