Paul van der Werf, auteur op Met zonder beperking

Toch naar Linux?

Na mijn propedeuse aan de UvT koos ik in het collegejaar 2001/2002 in eerste instantie voor de opleiding Taal & Kunstmatige Intelligentie (TKI). Algauw kwam ik erachter dat het erg veel grammatica was en daar had ik na al die jaren Latijn en iets minder jaren Grieks mijn buik wel van vol. En van een aantal andere vakken begreep ik niet al te veel. Vandaar dat ik al snel de overstap maakte naar Cultuur & Letteren. Dat paste beter bij me.

Waarschijnlijk is het aan die overstap te danken dat ik nooit Linux ben gaan gebruiken. TKI was een echt Linux bolwerk en al tijdens een propedeusevak kwamen we erachter dat een van de docenten, Hans Paijmans, coauteur was van het allereerste Nederlandstalige boek over Linux: Linux: de PC als Unix-workstation uit 1994. Het boek schijnt ook online te staan of hebben gestaan want ik kon geen link vinden die werkte. Linux zelf bestaat overigens sinds september 1991.

Als ik die opleiding serieus was gaan volgen, denk ik dat ik ook Linux was gaan gebruiken. De hele TKI-staf gebruikte het en had mijn distributie al gevonden en heb de cd’s zelfs nog ergens liggen. Door de overstap naar Cultuur & Letteren kwam het er niet van. Het had geen meerwaarde en mijn Groot Van Dale Woordenboek Engels draaide op Windows en ik had geen behoefte aan tijdens het vertalen een virtuele machine te installeren om Windows programma’s onder Linux te kunnen draaien. Dus bleef ik Windows gebruiken.

Vandaag echter deed zich echter op het werk een situatie voor waarin het handig zou zijn om Linux te gebruiken. Dat moet ik morgen nog even overleggen maar zelfs al komen we tot een andere oplossing dan denk ik toch dat ik tussen Kerst en Oud & Nieuw toch een keer ga experimenteren met Linux. Waarschijnlijk via een Bootable USB stick. Ik ben nu namelijk toch wel nieuwsgierig geworden. Wordt vervolgd.

~~~

Image by OpenClipart-Vectors from Pixabay

Nee, het stond er echt niet in

Vanmorgen heb ik toch nog gauw even het signaleringsplan erbij gepakt. Niet dat ik bang was dat er iets aan de hand was. Het was meer dat ik hier op dit blog een bewering had gedaan die ik toch graag wilde controleren: ik schreef dat ik niets gedaan had wat in mijn signaleringsplan stond. En ik herinnerde me iets waardoor ik mij niet voor kon stellen dat die bewering juist was.

En toch was dat zo want wat ik mij herinnerde, stond inderdaad niet in mijn signaleringsplan. Niet letterlijk en ook niet omschreven. Daar heb ik bij het opstellen toch een behoorlijke blunder begaan. Want het had er gewoon in moeten staan. Letterlijk en meer algemeen omschreven. Ik heb dat gedrag vorig jaar wel herkend, ondanks dat het niet in mijn plan stond, en realiseerde me dat het leek op iets wat ik tijdens een eerdere manie ook deed.

Maar, redeneerde ik, toen tijdens die manie, deed ik het het heel anders dan nu. En dat is een wereld van verschil. Daar heb ik mezelf een tijdje mee in slaap gesust. Een goede anderhalve week of zo. Ik kon mijn gedrag rationaliseren. Stond evenement XYZ niet op stapel en waren mijn handelingen in dat licht niet volkomen verklaarbaar? En ik kreeg toch leuke reacties?

Het kon allemaal geen kwaad en ik ben blij dat ik gedaan heb wat ik gedaan heb, maar ik realiseer me al een hele tijd dat het gedrag was dat op een manie wees. Ook al was de uitingsvorm dan niet helemaal hetzelfde als tijdens een vorige manie.

Niet dat het gewraakte gedrag nu zo vreemd was maar het is maar de vraag of ik het ook gedaan had als ik niet manisch aan het worden was. En als het daar nou bij was gebleven, was het tot daaraan toe, maar er waren meer signalen. En de combinatie maakte het gevaarlijk.

Dat zijn 2 lessen

Signalen uit een vorige manie mag je letterlijk nemen maar je moet uitkijken dat je daardoor dingen die erop lijken niet mist. Simpel voorbeeld. Als in de sloot springen in je signaleringsplan staat, dan is het verstandig om dat zo te lezen dat in het kanaal springen ook daaronder valt.
Context is ook belangrijk. Sommige dingen uit een signaleringsplan kunnen op zichzelf staand misschien geen kwaad, maar vraag je bij herkenning wel af of ze passen in patroon van andere dingen die ook in het plan staan. Dat is toch vaak het geval, heb ik geleerd en daarom is alertheid toch geboden.

Daarom kijk voortaan naar het patroon waarin bepaald gedrag zich voordoet. Al hoop ik het niet meer nodig is want in de blogpost die ik in de eerste alinea aanhaalde beschreef ik al dat ik voortaan hopelijk op basis van gevoelens – en daardoor eerder – kan signaleren.

~~~

Afbeelding van Pete Linforth via Pixabay

De kortste dag

Vanaf morgen worden de dagen weer langer. En het is bijna Kerstmis en Oud en Nieuw. In deze vreemde tijden blijven dat tenminste zekerheden. Wel vreemde zekerheden, want alleen Eerste kerstdag blijft zoals gepland. Het is niet anders. Omdat het toch al zo’n rare tijden zijn, heb ik eromheen ook maar geen vrij gevraagd.

Ergens heb ik het gevoel dat ik zit te wachten op een nieuwe start. Maar in deze lockdown kan weinig dus ik weet het niet. Ik wacht nog steeds op het ideale moment om toe te gaan passen wat ik over gewoontes heb geleerd. Maar nu heb ik besloten eerst nog Atomic habits van James Clear te gaan lezen. Ik begin er morgen aan dus ik verwacht dat ik er dit jaar nog wel een aantal blogposts aan zal wijden. (Uiteraard is dat uitstelgedrag, maar ik las er uit verschillende bronnen lovende woorden over dus ik ben nieuwsgierig en het onderwerp interesseert me.)

Aan de andere kant kun je ook zeggen dat ik al op 1 november ben begonnen met toepassen wat ik geleerd heb. Sinds die dag schrijf ik elke dag, aan mijn boek, op mijn blog of beide. Dus wat zeur ik nou? Moet het een soort mystieke ervaring zijn waardoor alles ineens anders is? Misschien. Ik heb er een beetje een handje van om als iets niet precies op een bepaald tijdstip lukt, het dan maar te laten zitten. En uiteraard zorgt mijn interne criticus er wel voor dat ik het dan laat mislukken.

Ja, ik weet dat ik beter niet naar mijn interne criticus kan luisteren, naar mijn Kabouter, maar het is ergens ook wel makkelijk. Een andere term voor die Kabouter is de childish mind van Babauta. En je childish mind wil dat alles bij het oude blijft; het gruwt van verandering; zeker als daar moeite voor moet worden gedaan. En dus doe je niets; stel je uit wat je meteen moet doen en doe je meteen wat je uit moet stellen.

Maar panta rhei kai ouden menei, zoals de oude Grieken al wisten. Je kabouter, je interne criticus of je childish mind voeren dus een achterhoede gevecht. Jij wint, want alles stroomt en niets is blijvend. En elke dag is dus goed om te beginnen met veranderen, maar omdat ik dus van symboliek houd, begin ik (weer) slechte gewoontes af te leren op de dag dat dagen langer worden.

~~~

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay

Programmeren maar niet echt?

Deze week mocht ik weer een klein beetje programmeren. Nou ja, programmeren is voor puristen misschien een groot woord want ik moest iets maken in html en css. En html staat natuurlijk voor hypertext markup language. Css overigens voor cascading style sheet, watervalstijlbladen. Met html markeer je de betekenis van een element van een website. Iets is bijvoorbeeld een alinea, <p></p>, een link <a></a> of kop<h1></h1> En hoe je die elementen dan opmaakt, bepaal je met css. Voorbeelden van hoe je met css de layout van een pagina bepaalt, kun je zien in de css zen garden.

En ik mag ook een klein beetje gaan programmeren met de Biggles site. Die is oorspronkelijk gebouwd in 1996, nog in De Digitale Stad en was rond 2000 grotendeels voltooid. En rond die tijd nog een eervolle vermelding gekregen van de BBC. Overigens allemaal de verdienste van Dirk Edel en wijlen Marvel Wagenaar. Het was ook echt een site van die tijd. Gebouwd voor een scherm van 1024 bij 768 pixels. De mobiele telefoon bestond al wel maar je kon er alleen maar mee bellen en sms’en. En een tablet was nog gewoon een ander woord voor een pil. De site was dus gemaakt voor één scherm en bevatte veel tabellen omdat dat lekker overzichtelijk uitzag op dat ene scherm.

Maar tegenwoordig kijk je (vooral ook) met je mobieltje op internet. En dan zien al die tabellen er dus knap waardeloos uit. Aan mij dus nu de uitdaging er toch iets van te maken dat op werkbaar is op het huidige veelvoud van schermen. Dus daar ligt de komende tijd nog een mooie uitdaging. Als ‘programmeur’ en als blogger.

De uitdaging is tweeledig

Ten eerste moet de pagina inhoudelijk weer bij de tijd gebracht worden en wel op zo’n manier dat die voortaan ook gemakkelijk is bij te houden. En daar komt mijn rol als schrijver/blogger mooi van pas.

Ten tweede moet de site dus technisch zo in elkaar zitten dat deze er op alle schermen goed uitziet. Dat houdt dus in dat de tabellen op alle schermen werken (Responsive Web Design heet dat) en dat de afbeeldingen voldoen aan de huidige standaarden. Ik kan me zo voorstellen dat je tegenwoordig wat grotere en mooiere afbeeldingen kunt gebruiken (want je kunt desnoods per scherm een aparte afbeelding laden) dan 25 jaar geleden.

Al met al lijkt het me een leuk klusje zo rond de Kerstdagen.

~~~

Afbeelding van ElisaRiva via Pixabay

Biggles op de agenda

Vanmiddag viel Biggles News Magazine nr. 172 in de brievenbus. Ik heb er nog niet in gekeken omdat we nog bezoek kregen. Corona en lockdown proof. Vanavond dus naar kijken. Door mijn blogpost van gisteren werd het me weer duidelijk waarom mijn bijdrage aan de vereniging de laatste jaren wat minder is.

Dat heeft alles te maken met uitstelgedrag en dat uitstelgedrag komt deels voort uit het feit dat ik er geen dagelijkse gewoonte van maak of het in mijn agenda of to do lijst zet. En ja, natuurlijk speelden een aantal ziekte-episodes ook mee, dat ontken ik niet en dat pleit me tot op zekere hoogte ook vrij.

Maar ik heb bezig zijn voor de International Biggles Association altijd heel leuk gevonden. Of dat nu vertalen, de website, BNM (ik ben sinds dit jaar assistent hoofdredacteur) of de nieuwsbrief was: als ik maar bezig ben, vind ik het leuk.

Dan is natuurlijk de hamvraag: waarom was/ben ik niet bezig? Ik denk dat ik de antwoorden al gegeven heb. In lijn met mijn post van gisteren, zet ik het voortaan gewoon in mijn agenda en to do lijst en in mijn projectenlijst. Als ik die gebruik, heb ik gemerkt dat het voor mij werkt. En daarmee gun ik mezelf een hoop plezier. Want waarom zou ik mezelf dat niet gunnen?

Er komt dus een kolom ‘vertalen’ en een kolom ‘I.B.A.’ in mijn projectenlijst en ik kijk voortaan iedere avond of aan het begin van de week wat ik de volgende dag/week voor de vereniging kan doen. Dat komt dan in de to do. Kan ik het over een paar weken zelfs op twee plekken afvinken. Ik verheug er al op. Want zoals Elja schreef: kleine stappen leiden tot succes.

Done en to do

Vanmorgen heb ik al een stuk vertaling van Mossyface nagekeken. Vanavond probeer ik een overzicht te maken van welke pagina’s de I.B.A. website het dringendst (visueel) een update nodig hebben.

PS Uiteraard kan ik nu niet meer vinden waar maar ergens las ik dat succesvolle mensen niet alleen een to do lijst hebben maar ook een done lijst. Daar heb ik tijdje mee gewerkt en dat beviel prima dus die gaat in de reprise.

~~~

Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay

Allemaal groene eentjes

Net las ik bij Elja dat ze dit jaar 92 keer gezwommen had Chapeau. Ik niet. Ik heb drie zwemdiploma’s. A, D en V. Oftewel Aanlopen, Duiken en Verzuipen. Dat zit zo. Vanwege mijn lichamelijke handicap ging ik naar de Mytylschool voor ik in groep zes de overstap maakte naar de basisschool. Op die Mytylschool hadden we wel zwemles maar dat was gewoon bezigheidstherapie. Er was in al die jaren geloof ik maar één jongen die er heeft leren zwemmen, maar dat kwam omdat hij ook elders zwemles kreeg.

Niet dat ik er veel van heb geleden, van een bestaan zonder te kunnen zwemmen maar goed. Dat was niet het onderwerp van dit blog. Ik wilde het eigenlijk gaan hebben om waarom Elja wist dat ze 92 keer gezwommen heeft dit jaar. Ze heeft een projectenlijstje en dat projectenlijstje laat precies zien hoe vaak je iets in een jaar tot nu hebt gedaan. Iedere keer dat je handeling x hebt uitgevoerd, vul je een 1 in bij de datum van die dag en het eentje kleurt automatisch groen. En telt dus op. Lijkt je dat wat, download dan Elja’s projectenlijstje als Excel of als Google Docs Spreadsheet (opent een Google Docs spreadsheet in een nieuw tabblad, File ->Download voor Excel, File -> Make a copy voor een kopie in je eigen Google Drive).

Dat lijstje heb ik dit jaar ook een hele tijd gebruikt. Je vult gewoon een aantal kolommen in met activiteiten die je regelmatig wilt doen et voilà. Nou ja, je moet ze natuurlijk wel gaan uitvoeren. En daar zat bij mij de crux. Ik had er een aantal projecten in staan waar ik dagelijks mee bezig wilde zijn maar waar ik bij nader inzien niet aan begon, maar ik liet de kolommen staan, want ja ooit. Dat werd een beetje deprimerend en was een belangrijke reden dat ik afhaakte.

Toch denk ik erover komend jaar een nieuwe poging te wagen. Maar als ik een tijdje niet aan een groot project werk, maak ik elders een notitie wat ik wanneer gedaan heb en haal het dan uit het projectenlijstje. Dan zit ik er niet elke dag tegenaan te kijken en gebruik ik het lijstje wel.

Het heeft namelijk ook voordelen

Elja beschrijft al dat het motiverend werkt en dat ben ik volmondig met haar eens. Ik zou vandaag mijn 20ste eentje op een rij mogen zetten bij bloggen, en 29 november mijn 29e dag op een rij een 1 bij boek schrijven – en toen was het af want handzaam. Volgend jaar hoop ik vanaf 1 februari weer heel wat eentjes te zetten bij revisie boek. En ergens vind ik het ook jammer dat ik nu niet kan zien hoeveel dagen ik dit jaar heb gewandeld. Ja, dat kan ik waarschijnlijk wel achterhalen via de stappenteller, maar in het projectenlijstje voelt het echter aan.

Aanpassingen

Omdat ik af en toe kamp met gezondheidsproblemen is regelmaat extra belangrijk. Nog een pluspunt van het projectenlijstje. Ik vulde het altijd in aan het einde van de dag, voor ik controleerde of ik mijn medicijnen eerder in de avond had ingenomen. Zodat dat eentje altijd klopt. En ik had nog een wijziging. Ik had een kolom waarin ik de dag een score van 1 tot 100 gaf. Zo hield ik een soort van life chart bij waarmee ik stemmingswisselingen snel merkte. Gelukkig was mijn stemming stabiel, al zit er sinds een paar maanden wel weer een stijgende lijn in.

Dus ik ga komend jaar toch weer met het projectenlijstje werken.

~~~

Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay

Van handelingen naar gevoel en waarom

Waarom

Iedere keer dat het misging, ging het ook goed mis. De manie was dan meestal wel snel onder controle want ik heb het geluk dat ik medicijnen blijf gebruiken en accepteer dat die tijdelijk opgehoogd moeten worden. En ik reageer er ook goed op. Pak hem beet een week na een volle manie ben ik weer ongeveer bij mijn positieven. Maar dan begint het pas.

Mijn zelfvertrouwen krijgt namelijk een flinke deuk. Ik kan me weer amuseren met hobby’s en een tijdje later kan ik mijn werk weer langzaam oppakken maar er sluipt iedere keer weer angst in en het lijkt wel of die angst iedere keer groter wordt. Hopelijk wordt-ie dat overigens nooit meer want ik hoop dat ik mijn manie definitie in een hokje opgesloten te hebben waar hij nooit meer uitkomt. Maar eerst afkloppen.

Het grote zoeken naar het waarom

Als ik alles weer op orde heb, begint het pas: het grote evalueren wat er dit keer misging. Waarom het signaleringsplan niet werkte. Waarom ik toch het traject van zes tot acht weken inging dat bij mij voorafging aan een manie. Waarom ik dat niet had gemerkt. Waarom ik de signalen niet zag. Waarom niemand anders het zag. De vijf keer waarom techniek is er niets bij.

Heel veel vragen dus die voor mijn gemoedsrust allemaal beantwoord moeten worden. Gelukkig stond ik er absoluut niet alleen voor. Sterker nog, mij is nog nooit zo intensief het hemd van het lijf gevraagd. En daar was ik blij mee, voor de duidelijkheid. Ik had namelijk het gevoel dat wat er aan de hand was helemaal niet groots en meeslepend hoefde te zijn. Ik had eerder het gevoel dat het misschien wel een kleinigheid zou kunnen zijn die door mijn gevoeligheid alles in gang kon zetten, waar een ander makkelijk over die kleinigheid heen kan stappen omdat hij of zij niet die gevoeligheid voor de stoornis heeft die ik helaas wel heb.

Ik heb een prachtig signaleringsplan; alleen had ik na vorig jaar het idee dat ik er weinig aan had. Anders had het toch moeten werken? Door alle gesprekken en onderzoeken kreeg ik het vermoeden dat het probleem met het signaleringsplan was dat er allerlei dingen in stonden. Dingen die ik dan voortaan keurig vermeed. Ik heb vorig jaar dus ook niks gedaan wat in mijn signaleringsplan stond. Maar ik werd wel manisch. Rara, raadsel.

Oorzaak en gevolg of toch anders

Die dingen die in het signaleringsplan staan vermijden is prima. Zeker als het schadelijke zaken zijn. Ik heb overigens altijd het geluk gehad dat ze onschadelijk waren. Allerlei buitenlandse tijdschriften kopen? Niet echt linke soep natuurlijk. Maar er begon me langzaam iets te dagen waarom het toch mis kon gaan ondanks mijn prachtige signaleringsplan. Die handelingen die erin stonden waren weliswaar oorzaak van eerdere manieën, maar ze waren zelf ook ergens een gevolg van.

Ze waren het gevolg van bepaalde gevoelens. Gevoelens die er toch waren, ook al schakelde ik de gevolghandelingen uit die ze eerder bij me teweegbrachten. Maar uiteraard waren daarmee de gevoelens niet weg. En zochten die een andere manier om zich te uiten. En kon ik dus weer fijn manisch worden. Not.

Mijn les is nu dat ik niet alleen meer naar handelingen kijk maar ook naar onderliggende gevoelens. Het duurde alleen even voor ik daar was en voor ik durfde te vertrouwen op de nieuwe aanpak.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Dit boek zie ik wel zitten

Dit boek zie ik ook zitten maar bedoel ik niet.

Uit de categorie “Dat wist je nog niet over Paul.”: ik ging naar de Avond van het Spannende Boek 2012. Hoe dat zit? Ik werkte toen bij Reëlle, een communicatiebureau van en voor mensen met een beperking. En daar hadden we groepsblog waar collega Marieke regelmatig het internet voor af struinde en als ze dan iets vond vroeg ze blogger in kwestie of ze het blog op onze site mocht doorplaatsen.

Iemand die op die manier op ons groepsblog terechtkwam was Annemiek van Munster. Zij is zo goed als blind. Aan het ene oog helemaal en aan het andere had ze een sterkte van +23 nodig. Ik denk niet dat je dan veel ziet, maar het leverde Annemiek voldoende stof tot schrijven op. Via haar blog en ook haar boek +23 dat ik mocht lezen voor Reëlle’s Lezenderwijzer. Een serieus onderwerp met aanstekelijke humor gebracht. Ik was enthousiast maar daarmee heb ik nog steeds niet verteld wat dat nou met de Avond van het Spannende Boek 2012 te maken had en hoe ik daar terechtkwam.

Dat zat zo

Bij de Maand van het Spannende boek (tegenwoordig Spannende Boekenweken) hoort een geschenkboekje. In 2012 werd dat geschreven door Simone van der Vlugt. En zij vond dat haar hoofdpersoon een slechtziende vrouw moest zijn die iets engs overkwam. Bij haar research kwam zij Annemiek van Munster en haar boek tegen. De twee spraken af en Annemiek liet Simone onder andere ervaren hoe het is om als bijna blinde door een drukke stad te navigeren met een blindenstok.

Omdat de ontstaansgeschiedenis van het boekje toch wel bijzonder was, besloot de organisatie van de Avond van het Spannende Boek zowel Simone van der Vlugt als Annemiek van Munster uit te nodigen en hen te laten interviewen door wijlen Wim Brands.

Dat gesprek kondigde Annemiek uiteraard aan en dat zag mijn collega Marieke. Het leek haar wel iets voor mij en dat was ik met haar eens. Dus ging ik erheen, beleefde een enerverende avond en kwam thuis met een lading boeken, waaronder eentje dat in tweevoud gesigneerd was.

Waarom ik deze herinnering ophaal?

In 2013 schreef Annemiek een tweede boek, Expeditie ribbelroute, dat ik rond de kerstboom hoop te gaan lezen en de laatste jaren beleeft ze veel avonturen met haar geleidehonden, de inmiddels gepensioneerde Chanda en Yoko. Ze vlogt en Yoko heeft haar eigen Facebook-pagina. En over die avonturen komt nu een boek. Ik ben razend benieuwd. Het boek Geleidehond Yoko (werktitel) wordt een multimediaal project.

Meer informatie en intekenen kan hier.

Bron afbeelding: Annemiek van Munster

Lockdownbezigheden

Vannacht ging ie in: de lockdown, nu geen intelligente maar het zwaardere werk. Dus vandaag niet die ene dag in de week naar kantoor maar 100% thuis werken. Jammer dat ik mijn collega’s even niet meer zie, maar gezien de omstandigheden geen groot offer. En Kerst ziet er anders uit dan gepland, so be it.

Werken aan mezelf dus maar zodat ik er hopelijk op een bepaalde manier ook (meer) voor een ander kan zijn. Nu en straks als dat rotte virus hopelijk onder controle is. Ik ben vandaag dan eindelijk aan de hoofdstukken van Mossyface begonnen die door ‘collega’ Roger Schenk en de optimist in mij hoopt het hele boek af te hebben als deze lockdown afgelopen is. We merken het wel. Dagelijks ergens mee bezig zijn, lukt me wel. Daarover later meer.

En ik heb al een tijdje een aantal cursussen liggen. Aan een van die cursussen ben ik vandaag begonnen. Ook daar graag een dagelijkse bezigheid. Hopelijk leer ik ook wat dingen waar ik hier profijt van heb. Het gaat over bloggen, dus dat zou dan zomaar kunnen.

Ten slotte wil die stapel boeken maar niet kleiner worden. Het is me deze maand nog niet gelukt om elke dag te lezen – doordat ik een soort ‘als dit niet, dan dat ook niet’- constructie had bedacht, maar ook daar mag verandering in komen want die constructie was natuurlijk van de zotte. Wat plezierig, nuttig en onschadelijk is, kun je beter niet inzetten om jezelf te aan te zetten tot nieuwe gewoontes, zeker niet als het niet werkt. Misschien is Leo Babauta het niet met me eens, maar ik stop met deze stomme constructie, of in ieder geval deze wat lezen betreft.

Ondanks corona ben ik dit jaar persoonlijk gezien vooral dankbaar. Dankbaar dat ik anders tegen een probleem aan ben gaan kijken. Dat die andere blik mij ruimte biedt. En dat ik mensen om me heen hem die me zo laten nadenken, dat ik anders ben gaan kijken.

Toch wel genoeg om dankbaar voor te te zijn dus, ondanks lockdown.

~~~

Afbeelding van Oberholster Venita via Pixabay

Botox in mijn been?

Normaal meld ik me ergens tussen eind oktober en eind december bij de schoonheidskliniek voor een flinke portie botox. Eh, zei ik nou schoonheidskliniek? Ik bedoel natuurlijk het revalidatiecentrum. Dit jaar zit het er niet in. Het zal begin volgend jaar worden. Dat heeft te maken met het uitgebreid looponderzoek dat ik heb gehad naar aanleiding van een flinke snoekduik. Nu moet de uitslag van het onderzoek nog worden besproken.

Een maand geleden kreeg ik een oproep en dat werd een telefonisch contact. Toen de revalidatiearts belde, bleek er een misverstand te zijn en was het rapport over het onderzoek nog niet binnen. Dus een nieuwe afspraak afwachten. Die kwam ook, maar de oproep kwam de avond voor het gesprek binnen met de post en ik kon geen vrij meer krijgen, laat staan vervoer regelen. En daarom staat het gesprek nu voor 19 januari 2020 gepland, de laatste dag van de nieuwe lockdown. Medische afspraken mochten doorgaan, meen ik begrepen te hebben, dus ik wacht het even af en probeer extra goed op te letten met wandelen zodat de kans op valpartijen kleiner is. Dat gebeurt, afkloppen, toch gemiddeld maar 1 keer per jaar.

Even geduld

Wat ik wel een klein beetje vervelend vind is dat ik nu later ben met de botox voor mijn arm. Toen duidelijk werd dat botox in mijn rechterbeen een optie was, kreeg ik het verzoek even te wachten met botox in mijn arm omdat been en arm dan in een keer kon gebeuren. Alleen als het echt niet meer te houden was, mocht het eerder. Dat is nu niet het geval maar ik merk nu toch wel dat het kouder wordt en dat de vorige injecties uitgewerkt zijn. Er zit behoorlijk wat spanning op mijn arm. Dat ziet er overigens erger uit dan het aanvoelt. Het is trouwens een oude foto. Nu moet ik eraan denken wat vaker rek- en strekoefeningen te doen. De eerste afspraak was aan het begin van de herfst en toen had ik nooit gedacht dat het zo lang zou gaan duren.

Het moet maar even zo, en nu met de lockdown neem ik natuurlijk helemaal geen risico. ~~De schoonheidskliniek~~ Het revalidatiecentrum wacht wel.