Dag 1 van 100: aftrap

En zo was het gisteren weer #blogpraat. Niet dat ik er nog heel vaak aan meedoe maar gisteren ging het over blijven bloggen. Omdat ik hier op dit blog vaak een stadium eerder blijf hangen, bij het gaan bloggen, besloot ik toch maar aan te haken. En na korte tijd iets te roepen.

Vandaag was namelijk mijn eerste werkdag na ziekte en ik had vorige week donderdag of zo bedacht dat het misschien een goed idee zou zijn om mijzelf 100 dagen te geven om uit te zoeken waarom en hoe ik ziek was geworden. Dat lijkt me een nuttige bezigheid. Toch verbande ik het idee uit mijn hoofd. Ik ben meer een lezer dan een blogger, voel normaal geen innerlijke drang tot schrijven. Dat was dat, dacht ik.

Tot ik gisteren tijdens #blogpraat het idee weer voelde opborrelen. Ja, het was misschien een beter idee dan ik eerste instantie dacht. En morgen, vandaag dus, leek een goed moment om te beginnen om daarmee mijn eerste werkdag na ziekte, weliswaar nog op proef en halve kracht, te markeren.

Wat ik dan mankeerde?

Dat doet er eigenlijk niet zo toe, maar ik had te maken met de manische kant van een bipolaire stoornis. Inmiddels is dat dankzij een hogere dosering medicatie weer onder controle en slaap ik ook weer goed, wat de basis voor mijn gezondheid is. Een aantal dagen niet slapen of te kort is vragen om problemen, zeker als op het moment dat het besef bij mij doordringt degenen in wie ik vertrouwen heb bij de ggz niet bereikbaar zijn. En ik dus een aantal dagen geen actie onderneem waar dat wel vereist was. Daar heb ik van geleerd en het vertrouwen in anderen is daarbij gegroeid zodat ik, mocht het nog nodig zijn, eerder aan de bel trek.

Daar wil ik het de komende dagen dus niet over gaan hebben. Nou ja, niet is een te groot woord. Niet herleidbaar en niet als ervaringsdeskundige die andere ervaringsdeskundigen wil helpen. Dat wil ik absoluut aan de professionele hulpverlening overlaten. Mocht er op metaniveau nog wat te melden, dan doe ik dat uiteraard wel. Zolang er maar niet te dokteren valt. Geen hoe en waarom waar anderen zo mee aan de slag kunnen.

Wat dan wel?

Een gevolg van een manie is altijd een soort existentiële twijfel. Voor het uitzoeken van die twijfel gun ik mezelf minstens 100 dagen. En daar ga ik wel verslag van doen. Ik ben heel benieuwd waar op 11 september, precies 18 jaar na die historische dag, sta. Lees/doe je mee?

Bron afbeelding: Pixabay.

Driemaal is scheepsrecht(?)

Het liep allemaal net even anders dan ik had verwacht toen ik een maand geleden Daar ben ik weer schreef. Ja, ik was er weer. Maar ik wilde misschien wel gaan bloggen over hoe ik mijn bipolaire stoornis had overwonnen. Of misschien wel niet bloggen, maar een vorm vinden waarin het kon delen zodat anderen er zonder risico misschien ook wat aan konden hebben.

Want bloggen over omgaan met een bipolaire stoornis blijft een risico. Ja, het zal wel stigmatiserend zijn om te zeggen dat ik af en toe een manie heb en dat ik, zoals dat dan heet, ook bekend ben met depressiviteit. Maar dat is niet het risico waar ik hier op doel. Het gaat er mij om dat wat mij helpt nog niet per se een ander ook helpt. En als medepatiënt aanwijzingen geven terwijl ik zelf ook zelf maar het een en ander bij elkaar gecombineerd heb tot iets wat voor mij werkt… wil ik dat risico lopen?

Medicatie vergeten

Er deden zich namelijk een paar complicerende factoren voor. Ten eerste vergat ik op een avond mijn medicatie, ten tweede sliep ik acht dagen lang maar vier à vijf uur terwijl alles in mijn hoofd steeds logischer werd en eindigde dat bij de psychiater die de medicatie flink ophoogde. Na slaap ik al weer ruim twee weken prima. Aan het ten eerste gaat een hele voorgeschiedenis vooraf; die wil ik best delen, maar ik heb met de psychiater afgesproken dat ik nog ik niet ga analyseren. En ik wil dus niet de zoveelste food- of health blogger/vlogger worden omdat ik zelf ook niet altijd even alert ben: alles zomaar alles online gooien met de disclaimer ‘Don’t try this at home’ is geen optie.

Wat ik wel durf te delen is mijn nieuwe medicatieroutine. Ik had altijd de gewoonte om om 22:00 mijn medicatie in te nemen en dan voor ik naar bed ging dat nog eens te controleren aan de hand van mijn pillendoosje. Werkt prima, alleen wordt mijn waakzaamheid als alles goed gaat nu een tijdje toch minder waardoor ik een keer of vijf à zes keer per jaar mijn medicatie vergeet omdat ik bij het controlemoment te veel met mijn telefoon bezig ben doordat ik die aan de lader moet leggen. En dat zou dus gevolgen kunnen hebben gehad.

Vandaar: nieuwe medicatieroutine

  • 22:00 Waarschuwing ‘Pillen’ Wunderlist op pc, laptop en smartphone; zowel op de schermen als in de mail.
  • 22:00 Medicatie innemen, Wunderlist afvinken; telefoon wegleggen.
  • 23:00 bedtijd: pillendoos controleren.

Bron afbeelding: Pixabay

Biggles en de Keizer in Huis Doorn

Eergisteren was ik voor de derde keer in Huis Doorn, waar de laatste Duitse Keizer, Wilhelm II, na de Eerste Wereldoorlog van 1920 tot en met zijn dood in 1941 in ballingschap leefde.

Waarom ik er voor de derde keer was? De naam van deze blogpost verraadt het natuurlijk al een beetje. Van 3 maart tot en met 4 mei draait in de glazen aanbouw bij het Paviljoen de tentoonstelling ‘Biggles en de Keizer’ die we als I.B.A. mochten inrichten. Iets waar we natuurlijk dankbaar gebruik van hebben gemaakt.

De eerste keer dat ik er was, was in februari om met de andere bestuursleden te bepalen wat we tentoon konden stellen. Een van onze bestuursleden kent Huis Doorn goed omdat hij er vrijwilligerswerk is gaan doen na zijn pensioen en het is aan zijn niet aflatende enthousiasme te danken geweest dat we überhaupt de mogelijkheid kregen om deze tijdelijke tentoonstelling in te richten.

Maar wat wilden we tentoonstellen? Daar hadden we het dus in februari over. We bleken maar dan voldoende materiaal te hebben in de vorm van boeken van Captain Johns, informatieborden over zijn leven en via bevriende verzamelaars hadden we de mogelijkheid om zowel Britse als Duitse modelvliegtuigjes in de tentoonstelling op te nemen.

Van de curator mochten we ook het e.e.a. over de International Biggles Association laten zien. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen; (bijna) alle uitgaven van de I.B.A. liggen er. Mocht je dit blog op een desktop of laptop lezen: alle boeken in de linker zijbalk zijn er dus te zien, met een keurig informatieblad er bij met vermelding van alle vertalers.

Dus begin maart, toen de tentoonstelling officieel van start was gegaan, ben ik meteen gaan kijken; en afgelopen zaterdag nogmaals met familie. En ik moet toegeven; het streelt mijn ego dat al mijn/onze vertalingen daar liggen; met naamsvermelding. Wil je het zelf zien? Dat kan want de expositie is verlengd van 28 april tot en met 4 mei. De permanente tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog en de rondleiding door het kasteel waar de Keizer zelf woonde zijn overigens ook zeer de moeite waard. Meer info: www.biggles.nl (nog steeds in aanbouw) en www.huisdoorn.nl.

Daar ben ik weer

Nou ja, niet dat ik weg was maar hier op dit blog was ik stil. Sinds begin december 2017. Ja, dat lees je goed. Maar het kriebelt weer en ik mailde wat mensen waarop prompt De stok “JGoed idee. Ja bloggen,” antwoordde. Dat ik daar nou zelf niet aan had gedacht.

Leerzaam

Ik mailde namelijk over iets wat ik geleerd had en dat de laatste maanden een positieve uitwerking op mijn leven heeft. En ik weet dat ik niet de enige ben met dit probleem. Ik heb het niet opgezocht maar als ik het mij goed herinner heeft in potentie 1 op de 30 Nederlanders last van dit probleem.

Nou wil ik natuurlijk als niet beweren dat ik voor iedereen dit probleem voor iedereen op kan lossen, maar ik heb het aardig onder de knie. Die ontdekkingstocht wil ik de komende tijd beschrijven. Voor mij leerzaam en wie weet ben ik niet de enige die er iets aan heeft en dat zou helemaal geweldig zijn.

Om alvast een teaser weg te geven: het heeft met dagelijkse gewoontes te maken.

Loop maar door

Vandaag precies twee en een half jaar geleden liep ik als verklaard Arendsoog- en Biggles-liefhebber met Bob Evers-fans door Den Bosch. Toen ik ’s avonds terugkwam, keek ik of mijn blogvrienden toevallig wat hadden geschreven. Dat doen ze namelijk wat vaker dan ik de afgelopen tijd. Mea culpa.

En ik las bij Peter Pellenaars Love moved me to write this for you, raakte geïnspireerd, dacht dit kon weleens iets voor mij zijn. En helemaal mooi: vandaag heb ik in ieder aan mijn uitdaging naar keuze voldaan. Om nu te zeggen: and the rest is history is enigszins overdreven maar we zijn we dus nu twee en een half jaar verder en de keuze die ik toen maakte heeft grote invloed gehad. Misschien vooral op mijn schoenzolen, maar zeker ook op mij.

Uit de tien uitdagingen die Peter zijn lezers voorschotelde koos ik voor elke dag 5 minuten wandelen. Het zijn er inmiddels (bijna) dagelijks heel wat meer. In de maand die volgde leerde Peter mij en hopelijk meer van zijn lezers op zijn bekende aanstekelijke, licht filosofische wijze hoe je een verandering vol moet houden, aan de hand van het boek Zen habits, mastering the art of change van Leo Babauta. En een goede leraar is Peter want ik wandel nog steeds (bijna) dagelijks. En royaal meer dan 5 minuten per dag.

Wat het helemaal mooi maakte is dat ik het niet bij die ene nieuwe gewoonte heb gelaten; het zijn er verschillende geworden. En dat vertrouwen altijd een nieuwe gewoonte aan te kunnen leren en vol te kunnen houden, voelt prettig en maakt beginnen gemakkelijker.

Over het afleren van slechte gewoontes beweerde Babauta dat je er maar  niet te gauw aan moest beginnen. Dat hij daarin groot gelijk had, ontdekte ik tot mijn schande toen ik een half jaar na Peter het stokje van hem overnam  bij het afleren van slechte gewoontes. Het bloggen ging heel aardig maar toen er daadwerkelijk iets afgeleerd moest worden, bleek dat ik toch aardig gehecht was aan al die gewoontes waar ik vanaf wilde.

Gelukkig is de liefde tussen mij en mijn slechte gewoontes nu aardig bekoeld en hopelijk kan ik het langzaam definitief uit gaan maken.

Om dat en dit heuglijke jubileum te vieren, begin ik een nieuwe goede gewoonte: elke dag (een stuk uit) een boek lezen want van lezen kwam het de laatste tijd weinig.

Misschien heb ik het halve boek al wel geschreven

Het is al een tijdje geleden dat ik een vraag van #50books heb beantwoord, maar de vraag die Martha afgelopen zondag stelde, zette me aan het denken:

Als je een boek zou schrijven, waar zou het dan over moeten gaan volgens jou?

Het zou geen fictie worden, want op dat gebied kan ik mijn hart meer dan ophalen als vertaler. Gelukkig zijn er nog veel boeken van Captain Johns onvertaald in het Nederlands…

Maar toch is de titel van deze blogpost ‘Misschien heb ik het halve boek al wel geschreven’. Nee, ik heb nergens een manuscript liggen, maar toch. Ik heb wel een idee over een boek, misschien een serie boeken die ik zou willen schrijven. Je weet wel, later als je groot bent. Het zou een studieboek worden. Dat houdt me op dit moment bezig. Ik heb me omgeschoold tot web developer en heb ook werk gevonden in die richting.

En ik miste iets in dat traject

En dat zou ik zelf wel willen schrijven. In mijn voorbereiding op de omscholingscursus ben ik niet helemaal over één nacht ijs gegaan. In volgorde las, volgde en las ik Lezen,  weten en niet vergeten van Mark Tighelaar, Learning how to learn van Barbara Oakley en Terry Sejnowki en A mind for numbers van Barbara Oakley.  Hoe meer ik tot me liet doordringen wat zij zeiden en schreven, hoe meer ik me realiseerde dat leren misschien pas echt een succes kan worden als het een gewoonte is. Dat ik meegedaan heb aan een blogreeks van Peter n.a.v. een boek van Leo Babauta zal bij hebben gedragen aan dat besef.

Leren als gewoonte

Vroeger had ik een docent Latijn die zei dat we elke dag met Latijn bezig moesten zijn. Toen vond ik het maar een rare bewering maar nu zie ik wel het belang in van oefening en van herhaalde oefening. Een van de hoofdstukken uit het boek van Mark Tighelaar heet niet voor niets ‘Herhaal het herhalen.’

En juist dat aspect mis ik in cursussen en boeken. Je maakt meestal wel oefeningen, die ook samenhangen, maar het blijft vaak bij een eenmalig iets. Beheers je de stof over een maand, kwartaal of jaar nog steeds?

Over dit aspect heb ik drie maanden terug al eens een blogreeks geschreven. Ik geloof namelijk in de kracht van gespreid herhalen, bijvoorbeeld met Anki.

Inmiddels heb ik een Anki kaartenset van bijna 1000 vragen over webtalen als HTML, JavaScript en PHP. Als ik daarover een boek zou schrijven, zou ik in ieder geval de programmeeropgaven en -voorbeelden grotendeels al hebben. En ik zou bij dat boek per hoofdstuk een Anki set beschikbaar stellen en lezers aanmoedigen de set aan te vullen. Zo’n combinatie boek met Anki zou ik best willen schrijven.

Voordelig Slapen “Op de Kogel”

Deze blogpost is deel 8 van 8 in de reeks Web development uitdagingen

Slapen en Ontbijten Op de Kogel

Toen ik eind januari hoorde dat ik mijn opleiding tot web developer succesvol had afgerond, nam ik mij voor om vanaf maart alle tussentoetsen en het examen opnieuw te maken. Tegen die tijd was er behoorlijk wat tijd voorbij gegaan sinds ik ze maakte zodat  opnieuw maken een goede en leerzame herhaaloefening zou zijn van stof die misschien een beetje was weggezakt.

Een ander plan

Maar mijn oom en tante hadden een beter idee. Voor fietsers in de mooie regio Noord-Limburg verhuren zij sinds kort kamers op de bovenverdieping van hun boerderijwoning en daar wilden ze graag een site voor hebben. Of ik die wilde maken? Natuurlijk had ik daar wel oren naar want ik realiseerde me meteen dat de opdracht alles zou bevatten wat ik tijdens mijn opleiding had geleerd en nog heel wat meer. We werden het er al snel over eens dat mijn oom en tante voor de inhoudelijke invulling zouden zorgen en hun wensen kenbaar zouden maken wat betreft vormgeving zodat ik me kon richten op de technische kant.

De website van mijn oom en tante is te vinden via Slapen en Ontbijten “Op de Kogel”  of door op bovenstaande afbeelding te klikken. Bekijk de site vooral en boek een kamer want het is inderdaad een mooie omgeving.

Wat kwam er kijken bij de site?

  • De site moest goed werken op alle mogelijke schermen. Websitebouwers noemen dat responsive design. Dit was een behoorlijke klus omdat het bij de extra opdrachten van mijn opleiding hoorde en dus niet werd getoetst.
  • Een fotoboek en een slider.
  • Een contactformulier dat automatisch een mailtje stuurt nadat het ingevuld is.
  • Sommige pagina’s moeten door mijn oom en tante gewijzigd kunnen worden zonder dat ze dat steeds aan mij moeten vragen.
  • Er moest dus gewerkt worden met een database en een administrator gedeelte waarin op een eenvoudige manier wijzigingen aangebracht kunnen worden aan pagina’s. Ik heb daarvoor CKEditor gekozen.
  • Het administrator gedeelte dient uiteraard afgeschermd te zijn met een login en wachtwoord.
  • En bijna tot slot, maar niet onbelangrijk: ik had voor het eerst echt met klanten te maken die wensen hadden voor hun website. En er veranderde tijdens het ontwerpen weleens wat of er kwam een nieuw idee.
  • Dat zorgde er dus voor dat ik de site van de grond af aan op moest bouwen. Mijn oom en tante hadden ideeën, het was aan mij om die in een werkzame site om te zetten. En voor het eerst zonder stappenplan (= te maken opdrachten) van de opleiding.

Al met al was het een leuke en ook leerzame klus.  En had je nu al op Slapen en Ontbijten “Op de Kogel” gekeken?

Kaarten maken met Anki

Deze blogpost is deel 3 van 3 in de reeks Anki

CodeCademy en Anki

Vanmiddag ben ik begonnen met het toevoegen van een aantal kaarten aan mijn Anki kaartenset, of deck, zoals Anki het zelf noemt. Er zijn over allerlei onderwerpen kaarten te vinden via Anki die je kunt importeren en gebruiken, ook voor het onderwerp web development waarin ik ben geïnteresseerd, maar ik geef er de voorkeur aan zelf kaarten te bedenken. Daarvoor heb ik de volgende redenen.

  1. Bij kant-en-klare decks weet je niet precies wat je krijgt. Je zult de set alsnog moeten doorlopen om te kijken of er alles in staat wat jij wilt leren.
  2. Je loopt de kans dat er dingen in staan die jij niet wil leren. Bovendien volgen kaarten de logica van de maker van die betreffende kaarten. Als je die context mist, kan ik me voorstellen dat bepaalde kaarten onduidelijk zijn.
  3. Als je zelf je eigen kaarten met vraag en antwoord maakt, kun je inspelen op die dingen die voor jou lastig zijn.

Die drie argumenten zijn voor mij reden genoeg om zelf mijn kaarten te bedenken. Sterker nog, ik zie dat als een belangrijk onderdeel van het leerproces.

Hoe maak ik kaarten?

Voor het aanmaken van een aantal kaarten, zorg ik meestal dat ik een afgerond geheel heb. Vanmiddag was ik bezig kaarten te bedenken voor objectgeoriënteerd programmeren in PHP. Het proces heeft voor mij een aantal stappen.

  1. Zoek en maak eerst een aantal opgaven  rond het betreffende onderwerp. In dit geval bood Codecademy uitkomst, maar vaak hielpen de opgaven tijdens mijn opleiding of voorbeeldcodes van internet of boeken ook. Richt je bij het maken van de opgaven vooral op het begrijpen van de stof en zorg er daarnaast voor dat je opgaven werkende codes opleveren. Gebruik deze codes als inspiratiebron bij de volgende punten.
  2. Als je de opgaven over jouw onderwerp hebt gemaakt, bekijk ze dan een dag of wat later opnieuw. Stel vragen aan de code en bedenk het antwoord. Dat is een kaart in Anki.
  3. Stel feitelijke vragen en stel vragen die je kunt beantwoorden met een programmeeropgave.
  4. Let daarbij vooral goed op dingen waarmee je in een eerder stadium moeite had tijdens het maken van de opgaven. Wat heb je moeten onthouden tijdens het maken van de opgaven?
  5. Zorg voor (programmeer)vragen die het grotere geheel duidelijk maken, hoe de onderdelen samenhangen, maar zorg ook voor vragen naar detailkwesties.

Dit zijn de overwegingen die ik steeds hanteer bij het maken van kaarten. Het maken van deze kaarten en het iedere avond oefenen volgens de principes van gespreid herhalen, zorgt ervoor dat ik het een stuk eenvoudiger vind om mij bij het programmeren te richten op wat voor mij nieuw is aan een specifieke programmeeropdracht, zonder dat er basale dingen hoef na te denken. En uiteraard vinden die nieuwe dingen ook weer hun weg naar Anki.

Anki voor andere onderwerpen

Mijn Anki kaarten bevatten gewoon tekst, maar je kunt ook plaatjes, video of audio toevoegen. Bij het leren van woorden in vreemde talen wordt tegenwoordig aangeraden om plaatjes te gebruiken. Dus in plaats van:

Vraag –> Antwoord

Fiets –> Bicyclette

Wordt het :

(Plaatje van fiets) –> Bicyclette.

Gabriel Wyner, auteur van Fluent Forever (ik heb het boek overigens nog niet gelezen) gebruikt deze methode en zijn favoriete tool daarvoor is Anki.

Leren met Anki in de praktijk

Deze blogpost is deel 2 van 3 in de reeks Anki

Na mijn vorige blogpost over Anki realiseerde ik me al snel dat ik veel niet had gezegd wat misschien wel de moeite is om te lezen als je serieus aan de slag wil of bent met (om)scholing. Vandaar dit vervolg.

Op de middelbare school hadden wij in de brugklas studieles. Je kreeg onder andere te horen hoe je je huiswerk kon plannen en je maakte kennis met de basisprincipes van gespreid herhalen. Met een eenvoudig experiment werd je duidelijk gemaakt dat het niet verstandig was nieuwe woordjes drie keer achter elkaar te leren, maar dat het veel effectiever was om gedurende een week de woordjes drie maal te leren.

Overhoren met moderne middelen

Eigenlijk is Anki niets meer dan een moderne variant hierop. Met als grote voordeel dat Anki onthoudt wanneer je iets opnieuw moet leren. Om een praktijkvoorbeeld te geven. Voor ik aan mijn opleiding begon, raadde een docent mij aan om alvast het boek HTML & CSS van Jon Duckett door te nemen. Dat vind ik een prima boek maar meer een naslagwerk in plaats van een leerboek.

Ik kende het al, was er al mee aan de slag geweest en was me bewust van bovengenoemde tekortkoming (in mijn ogen). Ik had daarom in Word een lijst gemaakt van alle HTML tags en CSS regels en hun betekenissen. En deze uitgeprint om op de ouderwetse middelbare-school-manier met de hand op de rechterkolom te leren. Maar er waren geen proefwerken of overhoringen dus van leren kwam niet veel terecht.

Dat veranderde toen ik Anki leerde kennen en ik het Word-bestand omzette naar Anki kaarten. Het werd iedere avond een sport om er mee bezig te zijn en dat motiveerde enorm. Anki is eigenlijk een overhoring op zich en toen ik aan mijn opleiding begon merkte ik dat ik door het van buiten leren veel minder moeite had met alle opdrachten die ik mocht maken. En dat werkte vervolgens extra motiverend om iedere avond met Anki bezig te zijn.

Oefenen

Toen ik verder ging met het thema PHP realiseerde ik me dat ik mijn aanpak licht moest wijzigen. Tot dan toe had ik steeds het antwoord voor me uit gepreveld voor ik het met Anki toonde. PHP is iets complexer en indachtig het Engelse motto practice makes parmanent besloot ik op mijn Anki kaarten kleine programmeeropgaven te schrijven en deze steeds uit te typen in Notepad++.

Uiteraard zorgde ik bij het aanmaken van een kaart ervoor dat ik de uitwerking van de vraag  van tevoren  op werkzaamheid had getest. Hierbij hielpen de lesstof en de bijhorende opgaven enorm. Zo oefende ik iedere avond kort een deel van wat ik tot dan toe had geleerd. Wat Anki extra mooi maakt ten opzichte van het schoolse overhoren zoals ik dat van vroeger kende, is het feit dat het programma de interval tussen herhalingen steeds groter maakt.

Hierdoor wordt iedere keer dat je het kaartje ziet een groter beroep gedaan op je geheugen, je moet dieper graven naar een antwoord en je onthoudt het daarom beter.

Plaatjes zeggen meer dan woorden, dus daarom:

Een Anki-opgave in drie afbeeldingen.

Dit betreft de opgave Schrijf een functie die verbinding maakt met een database.

  1. Uitwerking in Notedpad++

Wat onderaan staat, is een standaardpagina in Notepad++ die ik heb gemaakt om makkelijk snel mijn oefeningen te kunnen maken. Tot en met regel 13 is de uitwerking van deze opgave.

2.

Probeer de opgave uit in Firefox. Geen PHP foutmeldingen dus geen fouten, ook geen zichtbaar resultaat omdat de verbinding met de database slechts de eerste stap is om iets op het scherm te kunnen tonen.

3. Controleren in Anki

Controleer je code aan de hand van Anki en geef aan wanneer je de opgave opnieuw aan de hand van hoeveel moeite je ermee had. Overigens heb ik mij tegenwoordig aangewend om bij mysqli-functies een die of exit clausule op te nemen, zie regel 8 van plaatje 1, zodat je behalve bij typfouten (syntaxis) ook een melding krijgt als de inhoudelijke gegevens niet kloppen.

Anki kort samengevat

  • Maak opgaven van hetgeen je leert.
  • Typ het antwoord uit voor je het antwoord opvraagt met Anki. Dit heeft bij leren programmeren het grote voordeel dat je bekend raakt met de valkuilen van de syntaxis (zeg maar grammatica) van de diverse programmeertalen.
  • Oefen, oefen, oefen, liefst dagelijks (kort) met Anki naast je studie.

Naar bed met Anki

Deze blogpost is deel 1 van 3 in de reeks Anki

Geslaagd

Ik ken haar niet, maar ik ga toch met haar naar bed en dat bevalt me al meer dan een jaar prima. Misschien is zij wel een hij, dat weet ik verder niet. Een tijdje terug had ik een Tea Topic vraag: wat is het laatste dat je doet voordat je naar bed gaat?

In mijn geval is dat dus een rondje Anki. Soms 5 minuten, soms een half uur, maar altijd laat op de avond en meestal als laatste voor het naar bed gaan. Uit de cursus Learning how to learn leerde ik (dank, Elja) namelijk dat dan het effect het grootste is. En behalve aan de aantrekkelijkheid van Anki heb ik het aan deze blogreeks van Peter te danken dat ik zo gemakkelijk elke avond aandacht aan haar of hem besteed.

Praat ik al in raadsels?

Dan wordt het tijd dat jullie kennismaken met Anki. Het is waarschijnlijk een stuk minder spannend dan jullie hadden verwacht. Anki is namelijk niets meer dan software om gemakkelijk dingen die je wilt leren gespreid te herhalen. En dat is wat ik iedere avond doe voor ik naar bed ga. Kleine oefeningetjes herhalen. Oefeningetjes die iets te maken hebben met web development.  Soms is het gewoon een vraag als hoe geef je aan dat iets in superscript moet staan? (Antwoord: <sup></sup>) In dat geval prevel ik het antwoord gewoon voor me uit.

Soms zijn de vragen wat complexer: toon alle personen in de tabel ‘gebruikers’. Die vraag gaat over MySQL voor zulke vragen heb ik Notepad++ geopend. Het antwoord op die vraag typ ik helemaal uit zodat ik meteen in de browser kan testen of ik het goed heb gedaan. Dat dwingt mij om daadwerkelijk met moeilijke vragen aan de slag te gaan.

Pas als ik de opgave helemaal goed heb (of er echt niet meer uitkom), vraag ik Anki om het antwoord. Je krijgt daarbij 4 opties: stel de vraag opnieuw, moeilijk, goed en makkelijk. Aan de hand van mijn keuze berekent Anki wanneer de vraag opnieuw wordt gesteld. Als ik de vraag moeilijk vind, zal deze eerder worden herhaald. Uiteindelijk wordt de tijd die verstrijkt tussen het herhalen van een vraag steeds groter. Op die manier moet je namelijk dieper graven naar het juiste antwoord en daardoor wordt het geheugenspoor dieper. En dat heeft weer tot gevolg dat je het beter onthoudt.

Voor Anki zijn heel veel door gebruikers geschreven opgaven voorhanden. Ik heb ze voor, tijdens en na mijn opleiding tot web developer echter steeds zelf bedacht, soms wel naar voorbeeld van opgaven tijdens mijn opleiding. Ook dat hoort volgens mij bij het leerproces.

Ik doe mijn oefeningen ’s avonds laat. Dat heeft ermee te maken dat wetenschappelijk is aangetoond dat je hersenen datgene wat je vlak voor je naar bed gaat het beste verwerken.

En ik mag wel zeggen dat Anki mij succes heeft gebracht. Natuurlijk ook door de goede opleiding. Maar ik heb de opleiding in januari met mooie cijfers afgerond en dat heb ik deels te danken aan het feit dat ik er een dagelijkse gewoonte van heb gemaakt.

Mocht je dus nog studeren of je willen omscholen: maak er een dagelijkse gewoonte van. Dat lukte mij heel makkelijk met de al eerder aangehaalde blogreeks van Peter. En als je 4 weken lang 2 à 3 uurtjes kunt missen dan is de cursus Learning how to learn van Barbara Oakley en Terry Sejnowski (gebaseerd op het boek A mind for numbers  van eerstgenoemde) ook een dikke aanrader.

@foto VIA PIXABAY met CC0 verklarinG