Gisteren had ik het met iemand over mijn #NaNoWriMo boek en hij wilde het wel lezen als het af was. Nu was ik toch al van plan om mijn boek af te ronden, al is het maar omdat ik er voor mezelf een aantal dingen op een rij heb gezet die voor mij belangrijk zijn. Door dat boek heb ik me gedwongen om echt nog eens diep over de materie na te denken en heb ik van sommige dingen nu een duidelijker beeld. Daardoor alleen al voor is het project wat mij betreft geslaagd.
Vanaf 1 februari herzien
De afgelopen tijd zijn er me regelmatig dingen te binnen geschoten die ik graag wil toevoegen of wil verduidelijken. En ik ben benieuwd of ik dat wat ik wilde zeggen, zo duidelijk heb opgeschreven als ik wilde. Vanuit mijn ervaring als vertaler weet ik natuurlijk hoe belangrijk de correctieronde is. Die wil ik dan ook niet afraffelen en om die reden heb ik voor de correctie twee maanden uitgetrokken, waar het eigenlijke schrijfwerk maar een maand kostte. En, toegegeven, afgelopen zomer veertien dagen lang een kwartiertje. Dat maakte uiteindelijk ook dat ik in november de uitdaging aanging. Omdat ik toch persoonlijke dingen wilde schrijven en het idee ‘papier’ daarvoor anders aanvoelde dan dit blog, had ik twijfels of ik het wel moest schrijven. Maar ik vond het prettig om te doen, merkte ik, en het luchtte ergens ook op dus ik ben blij dat ik het heb gedaan.
Voor mezelf of ook voor anderen?
Die vraag stel ik nu voor mijn blog, maar geldt natuurlijk ook voor mijn boek. En bij een boek denk ik ook automatisch aan een oplage. Dus ja, het boek is ook voor anderen. Hoe en wat moet ik nog bekijken maar ik zou het raar vinden als ik iets schrijf waar ik zelf baat bij heb, dat anderen dat dan niet kunnen lezen. Daar zit echter een mits aan: ik ben alleen maar ervaringsdeskundige wat dit onderwerp aangaat dus ik moet nog iemand vinden die op professioneel vlak deskundig is. Mocht diegene nu zeggen dat het helemaal nergens op slaat en dat er ook niks van te maken is, dan houdt het natuurlijk op. Dat verwacht ik overigens niet.
De boodschap uit het boek is vrij universeel maar bij mij helaas nooit goed genoeg geland: je staat er nooit alleen voor en als je goed samenwerkt, elkaar aan durft te spreken en jij, een partner en je behandelaar een team vormen, dan kun je mogelijk problemen voorkomen. Die les heb ik in de harde realiteit geleerd maar dat heeft helaas lang geduurd. Dat was ook een motivatie voor het boek.
Een andere motivatie is dat leren. Zeker als je met een ziekte of een beperking te maken hebt, is het leven één groot leerproces. Ik heb in het boek enkele bekende hulpmiddelen genoemd en wat ideeën uit eigen praktijkervaring over waarom ze belangrijk zijn en hoe je ze handig inzet.
Ja, een boek voor mezelf en voor een ander dus, want met een beetje hulp sta je er nooit alleen voor.
~~~
Afbeelding van congerdesign via Pixabay