Categorie: Bipolaire stoornis

Ik durf er zo langzamerhand vanuit te gaan dat mijn manie voorbij is. Het acute gevaar is geweken en ik denk te weten wat er aan de hand was. Dat is een groot winstpunt ten opzichte van vier jaar geleden toen ik volledig in het duister tastte. Ik had geen flauw idee wat er mis was gegaan en waarom. Daar kwam ik toen pas een jaar later achter. Nu zag ik het al op de dag dat het misging. Leve het voortschrijdend inzicht.

Hoewel ik dus al op de dag zelf door had waar het aan gelegen had, betekende dat niet dat het probleem ook meteen opgelost kon worden of dat het simpelweg een kwestie was van zoeken naar de juiste dosering medicatie. Een dosering waar ik wel op sliep. Dat was een van de problemen. Er speelden er meer, die waren mij ook duidelijk of werden dat in de voorbije periode maar daar kan ik niks over zeggen omdat ik dan man en paard moet noemen. En ik wil absoluut niet de indruk wekken iemand ergens de schuld van te geven.

Het acute gevaar is dus voorbij maar ik heb wel geleerd dat ik nog meer op signalen moet letten dan ik al deed. En vooral dat ik eerder moet ingrijpen. Doordat ik een regel uit mijn signaleringsplan te strikt hanteerde greep ik niet in de eerste of de tweede week in, zoals had gemoeten. Ik greep helemaal niet in waardoor het in de achtste week fout ging.

Inmiddels zit ik alweer in de zevende week sinds het fatale moment. Omdat ik er vertrouwen in had dat deze manie voorbij is en omdat ik ervan heb geleerd, ben ik maandag begonnen met het herlezen en het aanvullen van mijn boek. Het onderwerp is immers hoe ik omga met mijn bipolaire stoornis. En ik vond het niet prettig om in dat boek de indruk te wekken dat alles koe en ei was door wat ik al doende ontdekt had. Nee, de werkelijkheid zag er iets anders uit dan ik hoopte.

Gelukkig kan ik mijn boek aanvullen met mijn deels hier genoemde inzichten. Hopelijk kan ik daarmee anderen op mogelijke valkuilen wijzen. En natuurlijk wil ik die valkuilen zelf ook voortaan vermijden. Want hoewel ik weet dat een bipolaire stoornis nooit voorbij gaat, heb ik nog steeds vertrouwen dat ik ermee kan leren leven. Zo ik dat niet al lang doe. De voorbije periode was dan misschien niet prettig, leerzaam was het wel. En ernstige dingen heb ik niet gedaan dus wat mij betreft is de schade te overzien.

~~~

Afbeelding van Goran Horvat via Pixabay

Alles is op dit moment toch relatief. Natuurlijk, het is niet fijn dat ik nu al een tijdje ziek thuiszit omdat ik toch weer manisch werd. Gelukkig heb ik er weer van geleerd en ik hoop dat ik daarmee de kans op herhaling kleiner heb gemaakt. Ik ben nog bezig met iets wat in mijn boek staat maar waarvan ik had gehoopt dat ik het nooit meer nodig zou hebben. Maar het is geen ramp dat dat nu wel nodig blijkt. Ik kom er misschien in een later blog op terug. En anders zeker in de bijgewerkte versie van mijn boek. Laat ik het maar een geluk bij een ongeluk noemen dat het nog niet is verschenen.

Maar mijn kleinmenselijke leed – hoe vervelend ook voor mij en mijn directe omgeving – valt natuurlijk absoluut in het niet bij de aardbeving in Turkije en de vele doden en gewonden die daardoor vielen in dat land en ook in het toch al zo geteisterde Syrië. Dat zijn echte rampen. Rampen die mijn eigen rampen toch echt tot geen ramp reduceren. Gelukkig ben ik bovendien optimistisch en zie ik vaak al snel positieve kanten bij persoonlijke rampen.

Is een ramp pas een ramp als het een persoonlijke ramp is?

Optimistisch zijn valt echter voor rampen van het kaliber als deze aardbeving niet mee. Toch valt me op hoe snel ik toch weer overga tot de orde van de dag. Want ik ben niet persoonlijk geraakt en ik ken voor zover ik weet ook niemand die wel persoonlijk is geraakt. En – misschien is het hypocriet maar het kan ook een oeroud overlevingsmechanisme zijn – dat betekent dat mijn betrokkenheid waarschijnlijk niet veel verder reikt dan Giro555.

En dat stemt dan ook weer tot nadenken: is daarmee mijn ‘schuld’ afgekocht? Ben ik überhaupt mensen die ik totaal niet ken iets verschuldigd? Ja, ik vind het erg. Ja, het is een ramp, maar ik vind het geen ramp. En ja, dat vind ik wél een pijnlijke conclusie.

Natuurlijk hoop ik dat alle gewonden herstellen, dat er geen extra doden meer te betreuren zijn. Natuurlijk wil ik inderdaad financieel een steentje bijdragen. Natuurlijk vind het geweldig hoe mensen die het wel persoonlijk raakt, zich persoonlijk inzetten. Ik hoop dat ik de moed heb dat ook te doen, mocht er ooit een ramp komen die mij of mijn omgeving wél raakt. Maar ik hoop dat dát nooit gebeurt en dat ik nooit hoef te slagen voor die test op moed.

#WOT = Word on Thursday

~~~

Afbeelding van Brigitte Werner via Pixabay

Gisteren schreef ik al dat de maand januari voor mij enigszins turbulent verliep, om het eufemistisch te zeggen. Toch gebeurden er ook mooie dingen. Zo stond ik bijvoorbeeld in de eerste week van januari in een goed blaadje: het contactblad van Vrienden van Willibrord , de middelbare school in Deurne waar ze me met wisselend succes het verschil hebben proberen uit te leggen tussen de spiritus asper en de spiritus lenis. Dat was met mijn handschrift nog knap lastig. Van de Accusativus cum infinitivo (ACI) begreep ik gelukkig iets meer, want ik sloot mijn carrière op die school wel mooi af met het felbegeerde diploma.

Een tijdje terug benaderde een redacteur van Post Willibrord me of ik iets voor het blad wilde doen. We werden al pratende allebei enthousiast en het begin is gemaakt met een interview in het januarinummer. Ik kan er niet naar linken want het staat niet online. Zie hierboven. Klik op de afbeelding voor een leesbare vergroting. Geloof me maar op mijn woord dat ik het gesprek op basis waarvan het interview werd geschreven, heel prettig vond. Het was een leerzaam gesprek, ook voor mij. Misschien kom ik daar in een later blog nog op terug. Ik heb inmiddels het interview aan verschillende mensen laten lezen en heel fijne en positieve reacties gekregen. En toevallig stond een klasgenoot in mijn lijst met suggesties voor een connectie op LinkedIn. Ik raakte met haar aan de praat en zij bleek het interview ook gelezen te hebben en erdoor geraakt te zijn. Mooi.

Certificaat

In de tweede week van januari kreeg ik mijn certificaat voor het afronden van de cursus Wijzer Werken met Ervaring bij GGZ Oost Brabant. Het was een boeiende cursus die zeker naar meer smaakt. Veel interessante verhalen gehoord van andere deelnemers en het vak leren kennen. Ik heb ook regelmatig geblogd over wat de cursus met mij deed en ben van plan dat te blijven doen omdat mijn zoektocht nog lang niet voltooid is. Zo ben ik begonnen aan online groepsgesprekken op maandagavond en start volgende week de Wellness Recovery Action Plan (WRAP-training). Mijn avonturen op maandagavond lenen zich niet zo goed voor een blogvorm, hoewel ik ze daardoor niet minder interessant of waardevol vind. Integendeel, het overtreft wat dat betreft zelfs mijn verwachtingen.

Van de WRAP-training wil ik hier wél verslag doen, net als van de WWME dus. Ik heb op basis van wat ik las bij het Copeland Center (de bedenkers van de WRAP) en het Trimbos Instituut, het vermoeden dat een aantal dingen die in de WRAP naar voren komen, ook al in mijn boek staan. Dat maakt mij heel nieuwsgierig, dat zullen jullie begrijpen.

~~~

Afbeelding: Uit Post Willibrord 38 januari 2023 (Vrienden van Willibrord).

Ianua betekent deur in het Latijn. De deur die het nieuwe jaar opent. Of op 1 januari het oude jaar sluit. Zelf ben ik al een tijdje bezig een deur te sluiten. Dat deed ik door een boek te schrijven over hoe ik omga met mijn bipolaire stoornis. Ik was er namelijk van overtuigd dat dat een afgesloten hoofdstuk was omdat ik eindelijk ontdekte dat ergernissen voor mij de trigger waren. En slaapgebrek, maar dat wist ik al langer. Ergernissen, daar begint het bij mij mee. Die zorgen voor minder slapen en triggeren ook weer twee andere belangrijke items waar ik op let: veel contacten leggen en daarbij afgeven op datgene/diegene waaraan/aan wie ik me erger.

Ik dacht er dus vanaf te zijn en besloot het eens op te schrijven zodat ik het voor mezelf helder had en er misschien anderen ook mee kon helpen. Dat is allebei gelukt, maar daar kom ik in een latere blogpost nog wel op terug. Nu wil ik het erover hebben dat het toch nog misging. Dat begon eind november. In overleg besloot ik mijn medicatie nog een stapje te verlagen. Dat zorgde er helaas voor dat ik slechter ging slapen. Dus ik was al iets gealarmeerd.

3 dagen opeenvolgend of gewoon 3 dagen?

Dat slechter slapen hield een dag of zes aan, maar ik greep niet in omdat ik dacht dat het bij het afbouwen van de medicijnen hoorde. Ik merkte ook dat ik me vaker ergerde, maar nergens drie of meer dagen opeenvolgend. Dus greep ik weer niet in. Die drie dagen stonden namelijk in mijn signaleringsplan en mijn boek. Drie dagen signalen? Dan medicijnen ophogen en contact opnemen met mijn behandelaar. Dat was nu niet het geval, dus ik nam geen contact op met mijn behandelaar. Later kreeg ik eerst nog griep en daarna een flinke verkoudheid. Ook dat had invloed op mijn slapen. En ik merkte dat het ook tot gevolg had dat ik me meer ergerde.

Maar steeds geen drie nachten slecht slapen of ergernis achter elkaar. Dus greep ik niet in. Dat zorgde ervoor dat ik in anderhalve maand misschien iets meer dan dertig dagen slecht sliep en me ergerde. Twee weken geleden kwam er een kleine ergernis bij en dat was de druppel. Ik had op aanraden van mijn huisgenoot de avond ervoor al contact opgenomen met mijn behandelaar en zij raadde me aan in de ziektewet te gaan en mijn medicatie flink op te hogen.

Dat deed ik en inmiddels slaap ik nog net niet de klok rond. Gelukkig reageerde ik dus goed op de medicijnen en had ik snel in de gaten dat er iets niet klopte met de regel rond die drie dagen. Daar kan ik dus mijn signaleringsplan en boek op aanpassen en dat zorgt ervoor dat ik de toekomst met vertrouwen tegemoet zie.

En uiteraard doe ik hier verslag van die toekomst.

~~~

Afbeelding van PayPal.me/FelixMittermeier via Pixabay

Er is veel gebeurd dit jaar. Ik schreef gisteren al dat ik steeds meer van mijzelf terugvind na jaren last te hebben gehad van een bipolaire stoornis. Die heb ik nu, afkloppen, onder controle. Het is wel een proces, merk ik, want het leeft mijn leven jarenlang min of meer in zijn greep gehouden. En ik besef steeds meer dat de gevolgen daarvan groter waren dan ik tot voor kort dacht.

Maar ik kom dus langzaam terug tot mezelf en 2022 was dat betreft een mooi jaar. Ik maakte nieuwe vrienden, rondde een boek bijna af en zette nieuwe avonturen in de steigers. Nieuwe avonturen die net als mijn boek bovendien dicht bij mijn roots liggen want ze sluiten nauw aan bij wat ik in 2012 – voordat de ellende echt toesloeg – deed en belangrijk vond. Vandaar ook dat ik nu voel dat ik op de goede weg zit. Ik bewandel die weg alleen langzaam. Omdat ik van het proces wil genieten maar ook omdat het dus emoties oproept. Daar kan en wil ik niet omheen.

Mijn moment van dit jaar sluit daar heel mooi bij aan. Het was in Maastricht, 26 mei, Hemelvaart, rond 15:30. Ik sta op iemand te wachten die gauw even bij de Bijenkorf naar binnen moest en ik zie aan mijn telefoon dat ik mail heb. Ik ben nieuwsgierig want ik krijg al een tijdje mooie en enthousiaste mails van iemand die mijn boek in hoofdstukken proefleest. En ja hoor, dit is ook weer een mail van haar.

Dat moet ik dus gauw lezen; het is een mooie lap tekst en ergens ongeveer halverwege staat het:

Wat ben ik blij dat ik dit mag lezen. Hier heb ik ook wat aan.

Het moment dat ik dát las, was voor mij verreweg het mooiste van dit jaar. Het was nog net niet dat mijn hele bipolaire stoornis (het onderwerp van het boek) zin had gehad, maar het scheelde bij wijze van spreken niet veel. Ik had min of meer het doel van mijn boek al bereikt. En deze proeflezer had me al laten weten geen bipolaire stoornis te hebben.

Het moedigde me aan om verder te gaan met mijn boek en om ook andere wegen te zoeken om mijn verhaal te vertellen. Zoals de cursus ‘Wijzer Werken Met Ervaring‘. Mocht bovenstaande mailcitaat je nieuwsgierig gemaakt: nog even geduld. Het boek komt ergens in 2023 uit want dat mijn verhaal misschien wel belangrijk was, voelde ik al, maar ik wist het zeker door dat mailtje helemaal zeker.

~~~

Afbeelding van Waldo Miguez via Pixabay

Gisteren schreef ik dat ik dankzij reflecteren van alles van mezelf terugvind. Ik gaf nog niet aan wat dat dan was. Vandaar dat ik er vandaag op terugkom, ook naar aanleiding van een vraag op Mastodon. Wat ik herontdek van mezelf zijn geen dingen, maar emoties, misschien vaardigheden waar ik door mijn psychische problemen jarenlang niet bij heb gekund.

Uiteindelijk was ik gelukkig in staat een ontdekking te doen die mijn leven op zijn kop zette. Het was de directe aanleiding voor mijn boek want ik dacht er wel te zijn. Dat blijkt nu absoluut niet het geval. Mijn leven is nog steeds een grote ontdekkingstocht en dat is heerlijk. Maar het is soms ook gruwelijk pijnlijk. Ik merk namelijk dat zo veel van mijn karakter door de stoornis is onderdrukt.

Ik kon simpelweg niet meer bij dingen die misschien net zo bij mij horen als ademhalen. Het heeft te maken met andere mensen. Specifieker: contact leggen met andere mensen. Dat was door mijn slechtere gehoor altijd al iets moeilijker maar internet, blogs en sociale media maakten daarin veel goed.

Zeker rond 2012 bleek dat ik met een praatje hier, een verhaaltje daar en weer ergens anders een tweet mensen kon raken en inspireren. Dat was geweldig om mee te maken en het werd nog veel mooier omdat ik erachter kwam dat de mensen die ik om me heen verzamelde, mij ook weer inspireerden. Dat was prachtig. We deelden samen een hoop. Het leverde ook creativiteit op. De herinneringen zijn mooi.

Toen werd ik medio 2012 weer eens manisch.

En dat veranderde alles. Ik hield mijn contacten, maar ik klapte dicht. Op een enkele uitzondering na was het zwaar. Praatje hier, een verhaaltje daar en weer ergens anders een tweet om mensen te raken en te inspireren: het lukte niet meer. En geraakt en geïnspireerd worden, ging ook al nauwelijks meer. Het gevoel was weg. En bleef lang weg, hoewel het er bij tijden wel bijna maar niet helemaal was. Het was er zo bijna, dacht ik eigenlijk dacht dat het er wel was.

Maar nu ik eindelijk meer controle over mijn problemen heb gekregen, merk ik stukje bij beetje dat er dingen terugkomen en dat ik méér kwijt was dan ik dacht. Meer nog dan ik beschreef in mijn boek, ook zoiets wat terugkwam, want schrijven kon ik altijd al.

Proeflezers en het heerlijke en inspirerende contact met hen was ook zoiets geweldigs. De cursus Wijzer werken met ervaring en wat die me allemaal brengt. Dat ik weer contacten leg via sociale media, dat ik redacteur van een tweede tijdschrift word. Volgend jaar meer daarover. (Het eerste tijdschrift is natuurlijk Biggles News Magazine.) Boekideeën.

Allemaal prachtige winstpunten waar ik erg dankbaar voor ben. Maar soms is er ook het besef dat ik het zo lang kwijt ben geweest.

~~~

Afbeelding van Mario Aranda via Pixabay

Grofweg kun je mijn leven in twee stukken delen: tot en met mijn 39e zonder dagelijkse reflectie en vanaf mijn 39e, mét dagelijkse reflectie. In die eerste periode ging het tussen mijn 19e en 39e op en af door mijn bipolaire stoornis.

Pas toen ik dagelijkse reflectie aan mijn leven toevoegde, waarin ik op zoek ging naar signalen die kunnen duiden op problemen – in mijn geval: ergernissen, veel contacten leggen, bij hen afgeven (vanwege die ergernissen) en slecht slapen – ging het eindelijk beter met mij. Het lijkt er sindsdien namelijk op dat ik de stoornis onder controle heb. Ik klop meteen af, want ik weet ook dat ik alert moet blijven en medicatie zal moeten blijven slikken. De rest van mijn leven.

Maar dat heb ik er graag voor over want ik weet wat voor ellende ik heb meegemaakt. Dat wil ik nooit meer. Maar omdat ik zo goed weet hoe klote die stoornis kan zijn, weet ik ook wat ik wél wil: lotgenoten helpen te voorkomen dat ze net zo’n problemen hebben als ik. Daarom schreef ik ook mijn boek. Zodat anderen wat hebben aan de fouten die ik maakte.

Ook voor dat boek was reflectie noodzakelijk. Wilde ik het goed opschrijven, dan moest ik toch weer die hele geschiedenis oprakelen. Moeilijk, maar ik ben toch opgelucht dat ik het gedaan heb. Het bracht me namelijk nieuwe inzichten die soms pijn deden, maar die me uiteindelijk verder hielpen.

Het boek zette ook een derde proces van reflectie in gang, dat ik alleen maar langzaam en emotioneel kan leven. Stapje voor stapje komen er dingen naar boven die ik jaren niet heb gekund. Vanwege je weet wel. Dat die dingen terugkomen, daar ben ik dankbaar voor want ik realiseer me steeds meer dat daarin juist mijn kracht lag. Maar tegelijkertijd is er ook het verdriet dat ik die dingen kwijt ben geweest. Ik kon jarenlang niet bij zo veel dingen die zo’n essentieel onderdeel van mijn bestaan vormen.

Ik ben dankbaar dat ik ze nu langzaam terugvind, maar oh, wat is het soms pijnlijk omdat ik ze jarenlang heb moeten missen. Verdriet en vreugde zullen nog wel even om voorrang blijven strijden.

Ik schreef ook nog wat er dan terugkomt.

~~~

#WOT Write On Thursday

Afbeelding van vishnu vijayan via Pixabay