Categorie: Gewoonte

De voldoening van voor en door: elke dag

En zo was ik al een week zwaar chagrijnig… tot ik vanmorgen ontdekte dat ik deze week de stappen had gezet die Leo Babauta in zijn Mastering the art of change noemt als voorbereiding op een verandering die je wilt doorvoeren. (Als je zin hebt, kun je zelf ook aan de slag via de reeks van Peter waar ik het ook allemaal van leerde.) En toen had ik ineens een goed humeur 😉

En wat dat wil gaan doen? Daarvoor moeten we een kleine elf jaar terug in de tijd. In november 2011 ging ik werken voor een communicatiebureau in het zuiden des lands. Het was een bureau voor en door mensen met een beperking. Dat paste wel bij mij want ik liep moeilijker, ik had een spastische arm, was slechthorend en had een bipolaire stoornis. En dat heb ik overigens allemaal nog steeds.

Hoe dan ook, ik voelde me er heel welkom en gewaardeerd. Ik schreef, deed correctiewerk en was webmaster. DigiTaal brein noemde ik dat. Heerlijke tijd. Wat ik vooral mooi vond is dat ik voor lotgenoten mocht werken. En dat je ook kon zien dat je doelgroep echt hielp. We gaven bijvoorbeeld een magazine uit waarin medewerkers van zorginstellingen cliënten interviewden. Zo ongeveer op mijn eerste werkdag werd het eerste magazine gepresenteerd. Met al die zorgmedewerkers en hun cliënten. En je zag iedereen glunderen: (h)erkenning.

Ik had er jaren willen blijven, maar helaas gooide mijn bipolaire stoornis al snel roet in het eten. Dat voor en door lotgenoten is me altijd dankbaar bijgebleven. Het werd min of meer een rode draad in mijn leven, al is het de laatste jaren vooral over mijn bipolaire stoornis gegaan.

Maar eerder vandaag werd het me duidelijk: ik wil elke dag proberen lotgenoten en hun naasten te helpen. Dat kan met mijn boek, dat kan met boekideeën die ik nog heb, dat kan hier op mijn blog. Maar dat kan ook door uit te zoeken of en hoe ik kan helpen.

Het hoeven maar kleine stapjes te zijn maar het is dit waar ik het meeste voldoening uit haal. Dus waarom zou ik daar niet elke dag proberen wat energie in te steken?

~~~

Afbeelding van Hatice EROL via Pixabay

Van bedriegerssyndroom naar to do en done

En daar was het vandaag ineens: het bedriegerssyndroom. Nou ja, ineens. Het komt om de zo veel tijd een keer opdagen. “Jij kunt dit niet.” “Anderen kunnen dit veel beter.” Ik weet dat het nergens op slaat, ik kan juist een heleboel wél. En toegegeven, in sommige dingen ben ik gewoon niet zo goed. Wiskunde was nooit mijn hobbby, zeg maar. Maar alles kunnen lijkt me ook maar saai. En natuurlijk, rationeel gezien, weet ik ook echt wel dat ik van alles kan.

Maar dat vervelende bedriegersyndroom komt toch regelmatig hard aan. Of het ermee te maken heeft dat ik een lichamelijke handicap heb, waardoor ik een heel aantal dingen niet kan, bijvoorbeeld autorijden – maar met het ov gaat prima. Of dat ik slechthorend ben waardoor ik er in grotere gezelschappen eigenlijk voor Piet Snot bij zit? Mijn bipolaire stoornis? Ook leuk, maar hé, ik heb er maar mooi een boek over geschreven. Alleen jammer dat proeflezers een deadline geven geen kwaliteit van me is, dan duurt het allemaal wat langer. Verder gaat de samenwerking tussen schrijver en proeflezers volgens mij prima

En ik kan boeken vertalen, ook in eendrachtige samenwerking. En dat houd ik net als bloggen al jaren vol. Mijn werk als webmaster van een gereedschapswinkel gaat ook helemaal zo slecht nog niet.

En toch twijfel ik

Of dat twijfelen nu komt doordat ik vanwege al mijn beperkingen de nodige onderzoeken heb gehad, of dat het bedriegerssyndroom anders ook wel regelmatig voorbij zou komen. Hoe dan ook, het gebeurt. De uitslagen van sommige onderzoeken zijn soms duidelijk. Dan zegt een onderzoeker op basis van de uitslagen bijvoorbeeld: “Paul, jij kunt dit niveau niet aan, hooguit iets veel lagers.” Terwijl ik al jaren zonder problemen op dat hogere niveau functioneerde. En zo zijn er meer voorbeelden.

Dus voel ik me regelmatig een bedrieger. En dan duurt het even voor ik weer bij mijn positieven kom. Vandaag dus weer. Maar misschien heb ik een manier gevonden om terug te slaan. Ik heb soms eigenlijk niet zo’n goed beeld wat ik op een dag doe. Ja, ik maak af en toe een to-dolijstje, maar wat er dan van terechtkomt, daar sta ik misschien wel te weinig bij stil. En dat geeft soms een onbevredigend gevoel. Ik ken al jaren het principe van de ‘done-lijst’ maar ik gebruik die niet consequent genoeg.

Daar komt vanaf vandaag verandering in want voor ik vanavond naar bed ga, schrijf ik op wat ik vandaag heb gedaan en maak ik een to-dolijst voor morgen, die ik morgen misschien weer uitbreid. En mijn done-lijst vul ik morgen de hele dag. Dat wil ik vol blijven houden. Voorlopig gewoon in een schriftje. En af en toe wil ik terugkijken en evalueren. Om te leren en om me volgende keer geen bedrieger te voelen.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Nog een keer over het keerpunt

Natuurlijk weet ik niet of ik gisteren een keerpunt heb bereikt. Soms weet je het gewoon als je er een tegenkomt, maar meestal heeft het meer tijd nodig. Dat van gisteren behoort duidelijk tot de laatste categorie. En ik weet ook dat schommelingen normaal zijn, dat iedereen er last van heeft, de een wat meer dan de ander.

De reden dat ik er toch over begon, heeft zijdelings te maken met mijn bipolaire stoornis. Omdat ik geen geheim maak van die stoornis, wijten anderen enigszins afwijkend gedrag van mijn kant dan wel eens daaraan. Dan roep ik bij voorbeeld B, duurt het heel lang voordat ik met B begin. Zo lang dat het uiteindelijk toch bij A blijft. En dat krijg ik dus soms te horen dat het bij mij weleens wat schommelt. En dan ligt de conclusie voor de hand dat het te maken heeft met mijn bipolaire stoornis te maken heeft.

Zo voor de hand dat het me enigszins het zicht belemmerde. Toegegeven, bij een bipolaire stoornis horen stemmingsschommelingen. Daarom kun je signaleringsplannen gebruiken, soms alleen voor schommeling richting depressie, soms ook voor richting manie. En je hebt de life chart in meerdere smaken, een terugblik over verschillende jaren, of een dagelijkse. Alles om zicht te krijgen op schommelingen, want zodra ze te ver doorschieten, kunnen ze kwaad.

Dat is bij mij nu absoluut niet aan de hand. Maar ik heb wel het idee dat ik iets op het spoor ben. Ik heb de afgelopen tijd op dezelfde manier naar mijn gezonde schommelingen gekeken als ik eerder naar mijn ongezonde schommelingen keek. En het lijkt erop dat ik me wat somber voel als ik dingen uitstel. Iets waar ik tegenop zie, niet goed durf, waar ik niet het nut van inzien (=zo doen we dat nu eenmaal), of waar het doel of nut me niet duidelijk (genoeg) is. Ik heb er wat mee gespeeld. En wél bloggen helpt. Dat was mijn keerpunt van gisteren.

Blijft natuurlijk de vraag of ik iets uitstel omdat ik me wat somberder, ontevreden of hoe je het ook wilt noemen, voel. Of dat ik me juist wat rottiger voel en daarom uitstel. Hoe dan ook, ik probeer dingen op te pakken, juist als ik ertegenaan hik en wil uitstellen.

Een keerpunt

Het ritme zit er nog niet helemaal in, merk ik. Of het nog vakantieritme is, het zou kunnen. Ik ga er morgen over nadenken, want ik ben niet van plan om er al binnen een week de brui aan te geven. En ik weet ook wat helpt. Ik zou kunnen kiezen voor een vast moment van de dag. Dat doe ik nu in feite al, zo voor ik naar bed ga. Een andere mogelijkheid is het koppelen aan iets wat ik toch al doe, zoals wandelen. Ik kan reminders neer leggen, ik kan iemand een belofte doen, ik kan een vervelende consequentie bedenken als ik een dag niet blog, en een nog vervelender consequentie als ik twee dagen achter elkaar niet blog.

Aan de andere kant kan ik mezelf ook belonen als ik wél blog. Als ik een hele week heb geblogd iets groot, bijvoorbeeld, maar ook iets kleins na iedere geslaagde blogdag. Denk bijvoorbeeld aan een aantal pagina’s uit een boek of tijdschrift lezen. Als ik dat doe, kweek ik meteen een tweede gewoonte.

Dat raakt ook aan mijn doel van iedere dag bloggen: uiteindelijk meer goede gewoontes aanwennen, zodat er meer ritme in mijn leven zit en ik minder last heb van schommelingen door mijn bipolaire stoornis. Ondanks medicijnen merk ik namelijk toch dat mijn stemming schommelt. Weliswaar binnen veilige marges en niets om ziek van te worden, maar schommelen doet het. En dat kan te maken hebben met de medicijnen, al kan ik dat niet hard maken. Daarnaast merk ik dat dit probleem de laatste maanden prominenter aanwezig is geworden. Daar is ook een schommeling waar te nemen. Ik lees boek na boek over leren en gewoontevorming, maar het stoort me nu pas écht dat ik er te weinig mee doe.

Vreemd genoeg heb ik nu het idee dat ik op een keerpunt zit. Of het door mijn boek komt? Het kan best. Ik wil mijn boek en mijn blog leven. Ik weet nog niet hoe dat er uit gaat zien, maar ik was toch al bezig met nadenken.

Wordt vervolgd…

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Waarom zou ik Frans willen leren of ophalen? (1/..) Over een einzelgänger die toch stiekem graag contact legt.

Iedere dag willen bloggen en dan de derde dag al overslaan. Niet best. Maar, zo leerde ik van Leo Babauta, als je er maar van leert en de dag erna de gewoonte weer oppakt, kan het gaan kwaad. Twee dagen achter elkaar overslaan, is wel een probleem. Dus dat doe ik dan maar niet.

Eergisteren was de vraag dus waarom ik zoveel gewoontes wel een maand of daaromtrent kan volhouden, maar dat het daarna ophoudt. Terwijl het dan juist een gewoonte moet zijn geworden en makkelijker vol te houden. Daar heb ik de afgelopen dagen over nagedacht en ik kom tot de voorlopige conclusie dat het met twee dingen te maken heeft. Het eerste is dat ik een behoorlijke einzelgänger ben en het tweede dat ik soms (=regelmatig) toch niet zo van verandering houd als ik hoopte voor ik aan een poging begon om een nieuwe gewoonte aan te leren. Dan kies ik er vaak voor om alles toch maar bij het oude te laten.

Frans leren met Fluent Forever

Laat ik een simpel voorbeeld geven om beide punten mee duidelijk te maken. Vorig jaar las ik De Taalhacker van Gabriel Wyner omdat ik van alles over had gelezen en nieuwsgierig was naar zijn methode. Nou was mijn Frans op de middelbare school lang niet slecht en ken ik naast musée nog een heel stel andere Franse woorden uit het Latijn. Maar ik had er al jaren niks meer mee gedaan. En de Fluent forever app, zoals het in het Engels heet, leek me wel een methode die het uitproberen waard was. Zeker toen Chansons! ook nog begon.

Maar ik merkte al snel dat ik het me tegenstond om de hele tijd op mijn smartphone met zo’n stomme app bezig te zijn. Zelfs voor WhatsApp gebruik ik bij voorkeur de pc-variant. Alleen het nieuws lees ik op mijn smartphone. Leuke uitvinding, maar met één hand blijft het toch behelpen.

Daarnaast bleek mijn Frans nog best redelijk te zijn, dus er zat weinig uitdaging in. De uitspraak voor woorden en uitlegfilmpjes van uitspraakregels waren wel aardig, maar die waren deels gebaseerd op het Engels. En als iets mij aan het Engels onduidelijk is, is het wel de uitspraak. Dat schoot dus lekker op.

Het werd me al snel duidelijk: als ik mijn Frans op zou willen halen, moest dat op een andere manier dan via Fluent Forever. Maar dat kwam er niet van. Dat heeft te maken met het grootste bewaar dat ik had. En het was dat bezwaar dat ervoor zorgde dat ik niet verder ging met mijn Frans.

Wil ik met iemand Frans spreken?

Ik was al vijftien niet meer bij La Marianne op het bezoek geweest. En Frans spreken, dat was nog langer geleden. Dat was wel een van mijn mooiste vakanties ooit geweest. Maar al die jaren heb ik Frankrijk, Fransen, en Frans spreken amper gemist. Heel handig dat goed ben in taal. Maar geef mij een boek en ik ben tevreden. Als ik met mensen moet gaan praten – zeker als ik het gevoel heb dat ik iets van die mensen moet, zo voelt dat dan vaak – word ik een stuk onrustiger. Daar kom ik de komende tijd vaker op terug. Het heeft er deels mee te maken dat ik slechthorend ben, maar het zal ongetwijfeld ook karakter zijn. En het is soms niet handig. Goed om eens bij stil te staan.

~~~

Afbeelding van No-longer-here via Pixabay

Ik voel de gedrevenheid om te beginnen weer

Gisteravond dus een begin gemaakt met iets nieuws. Wat dat is, ga ik de komende tijd allemaal rustig beschrijven. Voor nu: het heeft te maken met het boek dat ik ook in het najaar uit wil geven. Met dezelfde doelgroep, een doelgroep waar ik zelf ook toe behoor. En ik merk dat dat helpt. Misschien dat dat ook een reden was dat ik in het verleden moeite had om sommige gewoontes langer dan een maand vol te houden. Dat het ‘voor wie?’ niet duidelijk genoeg was. Ik heb nu op basis van wat ik net noemde het idee dat ik dit langer vol kan houden.

Dat neemt niet weg dat ik er toch de komende tijd wat meer bij stil wil staan. Als ik weet wat ik moet doen om een gewoonte tot een succes te maken en vooral waarom iets een succes wordt, heb ik daar in de toekomst alleen maar profijt van, denk ik. En kan ik er anderen dus misschien ook mee helpen. Mezelf een beetje kennende is dat voor mij ook een belangrijk criterium om iets te gaan doen en vol te houden. Als ik niet weet wat een ander eraan heeft, vind ik het een stuk makkelijker om ergens e brui aan te geven. Dat is een les die ik in het verleden al wel heb geleerd.

En nu ik weer aan het begin van een nieuw traject sta waar ik anderen mee hoop te kunnen helpen én met twee lopende projecten (een vertaling en een boek dus). Vandaag is toch een beetje een rare dag dus misschien dat ik die twee projecten morgen pas weer oppak. Allebei afrondend. Ik hop het voor het einde van mijn vakantie af te kunnen sluiten, om dan eind september aan het nieuwe project te kunnen beginnen.

Gezien dat nieuwe project leek het mij verstandig om ter voorbereiding toch maar weer in gewoontes te duiken. Ik zei laatst op Twitter wel iets in de trant van dat het weinig zin heeft om zelfhulpboek maar daar schreef ik ook bij dat dat alleen geldt als je wat je leest niet toepast. Iets dergelijks heb ik op dit blog ook weleens beweerd. En juist dat toepassen, lukte me in het verleden vrij aardig. Dankzij blogs van Peter over een boek van Leo Babauta ben ik aan het wandelen gegaan. En uit het boek A mind for numbers – waar de MOOC Learning how to learn op is gebaseerd – heb ik nog extra tips opgedaan die mij enorm hebben geholpen bij mijn opleiding. En die MOOC ontdekte ik dan weer dankzij een blog van Elja.

En toevallig zag ik van de week bij de Online bibliotheek dat daar een opvolger van A mind for numbers te leen was: Leren als een pro. Daar heb ik dus de preview van gelezen en daar stonden dus weer een paar nuttige tips. Dat boek ga ik dus straks lenen. Al was het maar omdat mijn nieuwe project met leren te maken heeft.

~~~

Afbeelding van Arek Socha via Pixabay

Iets dagelijks doen, geeft een andere blik

Dit is een blogpost in twee delen. Ik schreef het eerste stuk gisteren voor ik naar de (opname van) de oratie ging kijken van Chantal Bleeker. En die oratie zette me dusdanig aan het denken dat ik niet meer aan dit blog toekwam. Ik ging nadenken over communicatie, over dat dingen niet te moeilijk mochten zijn. Als iets moeite kost, doe ik het zelf soms ook liever niet. Daar kan ik een heel simpel voorbeeld van geven. Pas 18 jaar na de diagnose bipolaire stoornis deed ik mijn ontdekking over de ergernissen. Een ontdekking die mijn leven op een positieve manier op zijn kop zette. En die ik misschien wel te danken had aan het feit dat ik dankzij een blogger elke dag was gaan wandelen. Nou ja, dat wandelen heb ik natuurlijk zelf gedaan. Maar die blogger kreeg me definitief zover dat ik iedere dag de ene voet voor de andere wilde zetten.

Waar het om gaat, is dat ik de waarde van dagelijkse gewoontes begon in te zien en ze langzaam ook ging toepassen op mijn bipolaire stoornis. Ik ben ervan overtuigd dat het feit dat ik dagelijks over mijn stoornis nadacht mij uiteindelijk misschien wel de oplossing bracht.

Terwijl ik diezelfde oplossing misschien al eerder had bereikt als ik bereid was geweest dagelijks mijn life chart in te vullen. Maar in 2007 en 2014 – toen ik er in mijn behandeling mee in aanraking kwam – vond ik die boekjes maar lastig en apps waren er nog niet (of misschien nauwelijks). Ik denk echter dat dat niet het grote probleem: het probleem was dat ik niet dagelijks en structureel na wilde denken over mijn stoornis. Ik geloofde in medicijnen en die nam ik trouw in. Maar dat hielp niet altijd.

Ik denk dat de ommekeer kwam met het besef dat het wél dagelijks moest. Nadenken over die vervelende stoornis. Ook al is het niet leuk. Maar het mooie is dat nu ik er tóch dagelijks over na ben gaan denken, ik zie dat je véél meer controle over mijn stoornis heb dan ik ooit had durven dromen. En misschien ook wel méér controle dan medici voor mogelijk houden. Ik ben bezig dát uit te zoeken, het wijst nu wel een beetje die kant op. Ik kom er uiteraard op terug want ik vind het een belangrijk vraagstuk. Net als die vraag: hoe krijg je mensen zover dat ze ergens dagelijks mee bezig willen zijn.

En dat alles dankzij de oratie van Chantal Bleeker.

Wat hier onder staat, schreef ik gister voor ik de oratie bekeek, maar het hangt er wel mee samen.

Nu ik de afgelopen bijna twee jaar zo druk bezig ben geweest met het boek over mijn bipolaire stoornis, of liever over hoe ik ermee heb leren omgaan, heb ik gemerkt hoe fijn ik schrijven aan een boek vind. Natuurlijk, ik wist het al een beetje van mijn vertalingen, maar het viel bij het werken aan mijn boek nog meer op.

Ik bleek het heerlijk te vinden om niet meteen op ‘Publiceren’ te hoeven klikken. En dat wat ik wilde schrijven, hoefde ook niet in één dag af. Het boek gaf mij min of meer de gelegenheid om nog een keer na te denken over iets, als ik nog niet helemaal tevreden over was. Het gaf de gelegenheid dieper op een onderwerp in te gaan, te schaven als dat nodig was. Wat dat betreft ben ik ook heel blij met mijn proeflezers. Meer dan bloggen voelde het schrijven van een boek aan als een teamprestatie.

Dit blog tik ik zelf en ik druk ook zelf op de al genoemde knop ‘Publiceren’. Natuurlijk, er zijn ooit reacties. Maar dat valt in het niet bij wat ik mee mocht maken als schrijver van een boek. En ik zal het ook maar meteen zeggen: ik wil het zo nog wel een paar keer doen. Ik heb ideeën genoeg. Misschien zijn het wel dingen waar de wereld op zit te wachten.

Zo valt er over het onderwerp dagelijkse gewoontes meer te zeggen dan ik heb gedaan in het boek dat hopelijk in het najaar verschijnt. Volgens mij is een groot deel van de daarin beschreven successen te danken aan dagelijkse gewoontes. Ze kunnen daarom volgens mij van belang zijn binnen een ggz-behandeling. En ik zie dat belang ook bij revalidatie. Dus wie weet wordt dat nog een boek.

Een andere dwarsstraat is dat er volgens mij veel meer mensen rondlopen met een verhaal dat het ook waard is om te vertellen. Omdat het inzicht biedt, omdat het inspirerend is, of omdat het vertellen en het lezen zelfvertrouwen geeft.

Nou was ik eigenlijk van plan te gaan zeggen dat ik voorlopig wilde stoppen met bloggen, maar na dit korte blog denk ik daar toch weer anders over. Ik wil nog wat promotie blijven doen voor mijn boek en ik heb nog wat onderwerpen liggen waar ik posts van kan maken. En ik kan vast onderzoek doen voor nieuwe boeken en dat misschien hier vastleggen. Bloggen heeft voor mij toch al jaren een bepaalde charme en het zou zonde zijn om niet van die charme te blijven genieten.

~~~

Afbeelding van Larisa Koshkina via Pixabay

Gewoontes en mijn bipolaire stoornis

Tijdens het wandelen vanmiddag dacht ik niet voor het eerst na over de combinatie van gewoontes en mijn bipolaire stoornis. Als ik voor mezelf mag spreken heb ik namelijk de indruk dat ze heel wat gemeen hebben en dan vooral waar het gaat over mijn manische episodes. Charles Duhigg heeft het in The Power of Habit over vier componenten van een gewoonte:

  1. Cue
  2. Routine
  3. Reward
  4. Belief

Eerst is er de cue, de aansporing of het signaal, dat ervoor zorgt dat je een bepaalde routine gaat uitvoeren, goed of slecht, die een bepaalde beloning oplevert. Als het gaat om slechte gewoontes kan het heel moeilijk zijn om die de breken. Het zijn namelijk automatische reacties. Dat kan nog versterkt worden door het geloof: ik kom nooit van die slechte gewoonte af.

Voor nieuwe gewoontes geldt weer dat het lastig is om een nieuwe routine aan te wennen. Wat volgens Duhigg kan helpen – en dat geldt voor zowel het aanleren van nieuwe gewoontes als voor het afleren van slechte – is om het signaal en de beloning hetzelfde te laten, maar de routine die daartussen zit te vervangen. En een sterk geloof, al dan niet religieus, kan daarbij helpen, stelt Duhigg.

En nu voor mijn manieën

Wat ik me steeds duidelijker realiseer, is dat mijn manieën ook dit patroon volgen. Een belangrijk instrument bij het voorkomen van een manie of depressie heet niet voor niets signaleringsplan. Laat ik een simpel praktijkvoorbeeld geven. Klinkt misschien ongeloofwaardig maar het is echt gebeurd: langdurig blootstelling aan spelfouten zorgde ervoor dat ik me gruwelijk aan een persoon en wat zij deed, ging ergeren. Ik begon steeds meer bij anderen op die persoon af te geven en voelde dat ik veel beter in taal was en begon me steeds beter te voelen in mijn gelijk. Beter en beter. Mijn geloof in mezelf groeide en groeide.

Maar dat beter was niet echt. Het ging van kwaad tot erger, zonder dat ik het merkte. Tot de bom barstte en er geen andere conclusie mogelijk was dat ik manisch was. En dat ik er al een tijd heerlijk naar op weg was geweest. De beloning is de manie en die moet ik in tegenstelling tot bij de gewoontes waar Duhigg het over heeft absoluut zien te vermijden. Ik moet dus hoe dan ook met een andere routine reageren op bepaalde signalen. Taalfouten kom ik echt nog wel vaker tegen. En ben ik al veel vaker tegen gekomen. Maar nu schiet ik niet meer in zo’n superioriteitsroutine. Misschien zeg ik het eens tegen iemand, maar ik raak niet meer streek. En de beloning is niet de manie maar juist dat ik rustig en evenwichtig blijf. Want een manie lijkt leuk, de ellende die daarna komt gun ik niemand.

Steeds duidelijker merk ik ook dat het geloof er is dat we de manie de baas kunnen en blijven. Ik zeg we want ik doe het niet alleen. Mijn huisgenoot, mijn behandelaar: ze zijn enorm belangrijk voor me. Als klankbord voor wederzijdse twijfels. Samen komen we er dan wel.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Lezen als gewoonte: gewoon genieten

Het mooie aan gewoontes is voor mij dat ik ze uitvoer. Dat klinkt als een open deur maar hoe vaak verzandt een goed voornemen niet omdat je het te weinig doet en het daardoor niet in je systeem terechtkomt? Dat overkwam mij regelmatig. Met lezen bijvoorbeeld. Ik doe het ontzettend graag, ik vind het leuker nog dan zelf schrijven. Maar toch zijn er de afgelopen jaren tijden voorbij gegaan zonder dat ik las. Nou wil ik niet omkijken in wrok, maar zonde vind het wel.

Vandaar dat ik dit jaar in mijn dagelijkse to do lijstje – dat vol staat met leuke dingen die ik graag doe en geen plichten bevat maar dingen waar ik naar streef – een kolom ‘lezen’ heb aangemaakt. Het lijstje is overigens een bewerking van dit lijstje voor 2021 van Elja. Tot nu toe is het me nog elke dag gelukt en wat voelt het net als schrijven/bloggen prettig aan vergeleken met het gedachteloze tv-kijken waar ik me voorgaande jaren nogal aan bezondigde.

Het lijkt wel er een soort geheimzinnige magie van gewoontes uitgaat. Misschien heb die met mijn vele blogs over het onderwerp gezocht. Ik geloof dat ik het voor lezen nu gevonden heb. Misschien wil ik nog wat meer tijd vrij maken voor lezen en ik lees misschien langzamer dan ik wil. En Goodreads wil nog niet helemaal wennen, maar ook dat komt. Ik heb geen idee of ik mijn uitdaging van 52 boeken per jaar ga halen, want ik wil best een aantal dikke boeken gaan. Tonio staat al tijden op mijn lijstje. In de ban van de Ring ging vorig jaar na deel 1 per ongeluk toch weer de kast in.

En ik wil iedere maand iets van Captain Johns lezen in het Engels. Deze maand is dat alvast gelukt met Gimlet goes again. Hij heeft zo’n 165 boeken geschreven, dus ik kan een paar jaar vooruit, ook als vertaler.

Leesplannen genoeg dus en ik wil me ook vooral laten verrassen door wat me te binnen schiet. Zo kreeg ik vanmiddag het idee na al die jaren weer eens een boek in het Frans te lezen, maar dat is voer voor een andere post.

~~~

Afbeelding van Click on 👍🏼👍🏼, consider ☕ Thank you! 🤗 via Pixabay

Van theorie naar praktijk: kan ik lezers van mijn boek in wording daarmee helpen?

Het doel van het lezen van al die boeken over gewoontes waar ik het gisteren over had, is natuurlijk dat ik van theorie naar praktijk ga. En daar schort het juist nogal aan. Dat was dus een reden om met de genoemde cursus van James Clear mee te doen. De cursus is trouwens gratis, anders had ik er wel bij gezegd dat het betaald was en had ik er waarschijnlijk zelf niet aan deelgenomen en dus ook niet op gewezen.

Op zich denk ik wel dat het goed gaat komen met mij en mijn gewoontes, de slechte zijn af en toe lastig, maar daar is dus die opfriscursus voor. En het activiteitenlijstje dat ik ooit uit de blogpost Plannen voor succes van Elja had gedownload en dat ik ieder jaar hergebruik. Weliswaar meestal maar een paar maanden, maar ik ben nu van plan het langer vol te houden. Wat Elja zegt: het voelt motiverend om iets af te vinken (een eentje waardoor de cel ook nog eens groen wordt). Dat gaat ook wel helpen tegen de slechte gewoontes. Vanaf morgen dus aan gaan werken, want daar is het vandaag te laat voor. Voor bloggen ook, maar ja, ik ben schrijver, schreef ik gisteren, als titel van het artikel nog wel.

Die laat ik staan maar die komt niet zoals ik schreef van James Clear maar gewoon van mezelf. Toen ik de mail later teruglas zag ik dat er iets anders stond. “Niet: ik wil een boek schrijven maar ik wil wil het type persoon zijn dat elke dag schrijft.” Dat geeft dus wel product versus proces en dat is de tweede rectificatie want die heb ik uit A mind for numbers van Barbara Oakley en niet uit The power of habit van Charles Duhigg.

Tot zover de rectificaties. Ik zal de blogpost zelf later aanpassen. Nu terug naar de theorie en de praktijk. Ik geloof dat ik er al eerder over heb geblogd, van lezen naar doen. Het is een onderwerp dat me af en toe fascineert. Ik merk dat ik van veel boeken, artikelen, documentaires, online cursussen na afloop zelden meer iets onthoud. Net als vroeger na het proefwerk, zeg maar. En nu ik hopelijk voor het einde van het jaar (en liefst een flink stuk daarvoor) een boek zal hebben gepubliceerd, zit ik me af te vragen hoe ik er als auteur voor kan zorgen dat de boodschap blijft hangen. Het is mijn verhaal maar er zijn wel dingen die voor een ander ook relevant kunnen zijn. En dan is het wel handig als een lezer dat dan onthoudt. Moet/Kan ik dat als auteur faciliteren en zo ja, hoe dan? Dat lijken me interessante vragen om uit te zoeken.

~~~

Afbeelding van eko pramono via Pixabay