Dit moment is goed genoeg

Vanmiddag heb ik toch maar weer een keer Mastering the art of change van Leo Babauta erbij gepakt. Het was even nodig. Te veel twijfel: kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Ben ik wel het goede voorbeeld? En als ik niet het goede voorbeeld ben: waarom ben ik dan niet het goede voorbeeld? En heeft dat consequenties? Of: moet dat consequenties hebben?

Dat soort vragen dus. Babauta noemt het in het in zijn boek ontevreden over jezelf zijn. Dat je een prachtig schema maakt maar dat je diep in je hart niet gelooft dat je het kunt. En daardoor ga je jezelf saboteren. Babauta noemt het voorbeeld van een cliënt die hij coachte. Ze was te zwaar en moest dus afvallen en meer bewegen. Dit lukte haar echter niet en dat werd volgens Babauta veroorzaakt doordat zij niet geloofde dat ze dit kon en daardoor werd ze ongelukkig over zichzelf en trad een soort selffulfilling prophecy in werking. Of te wel een vicieuze cirkel. Je voldoet niet aan het beeld dat je van jezelf hebt en van daaruit wordt het lastig.

Je wilt wel veranderen maar je gelooft niet dat je het kunt waardoor het ook niet lukt. Nieuwe gewoontes aanleren? Dat gaat dus niet lukken. Terwijl je slechte gewoontes erg hardnekkig blijken te zijn. En dat alles vanuit het gevoel niet goed genoeg te zijn. Is dat gevoel herkenbaar? Voor mij in ieder geval wel. Gelukkig verkeer ik in goed gezelschap want ook Babauta zelf had er last van. Zijn oplossing: denk alleen aan het huidige moment en voel je ‘OK’. Oké, denk ik dan. Dat is mij iets te zweverig.

Maar uiteraard heb ik er langer over nagedacht, anders had ik er geen blogpost aan besteed. Ik begin het namelijk langzaam te geloven. Misschien is het wel heel simpel: als je je op dit moment ‘OK’ voelt – of goed genoeg – dan is dit moment goed genoeg om je gewenste gedrag uit te voeren en hoef je het dus niet (tot sint-juttemis) uit te stellen.

Het moment waarderen = jezelf waarderen?

Het moeilijke is natuurlijk dat jezelf waarderen verdomd lastig kan zijn, je eigen falen maakt geloven in jezelf lastiger. Misschien is het moment waarderen en je realiseren dat je goed genoeg bent op dat moment makkelijker. Ik ga het in ieder geval een tijdje proberen, samen met wat afvinklijstjes. Want waarom zou ik mezelf tegenhouden?

~~~

Afbeelding van sulox32 via Pixabay

Terugblik op januari

De maand is dan nog wel niet helemaal afgelopen maar ik was van plan mijn maandelijkse terugblik op de maand op de laatste dag van die maand te schrijven, dus daar houd ik me aan. Bovendien, de terugblik op het weer van het afgelopen kwartaal komt ook altijd op de laatste dag van dat kwartaal…

Kijk ik naar bloggen dan heb ik mijn doel gehaald. Dagelijks bloggen is niet gelukt maar ik weet voor die dagen dat ik niet blogde waarom ik die dag oversloeg. Inclusief deze post heb ik 24 van de 31 dagen een post gepubliceerd. Wat mij betreft een mooie score, maar ik moet toch alert zijn want in december sloeg ik maar 1 dag over. Dus ik moet zorgen dat dat geen dalende lijn wordt.

Gelukkig heb ik nog wel wat onderwerpen liggen. Ik denk aan mijn boek, aan mijn vertaling en aan gewoontes. Aan lezen. Aan mijn handicaps. Dus voorlopig hoop ik nog even vooruit te kunnen. Ik had me voorgenomen om tot aan het einde van de lockdown dagelijks te bloggen, dus ik mag nog even door. Na de lockdown kijk ik verder.

Ik merk in ieder geval dat ik er veel plezier aan beleef. Wat me ook veel plezier oplevert is lezen. Maar daar heb ik wat meer moeite mee. Ik heb deze maand Reisgenoten, deel 1 van In de ban van de Ring van J.R.R. Tolkien uitgelezen, maar daarna bleef ik al snel hangen in De twee torens. Gelukkig las ik dan wel weer Atomic habits van James Clear. Maar al met al heb ik zeker de helft van de dagen van deze maand niet gelezen. En dat vind ik jammer.

Tegelijkertijd merk ik sinds de (eerste) lockdown dat ik moeite heb mezelf te motiveren. Ik heb er geen zin in en stel het daarom uit. Van lezen komt dan vaak niets meer. Een soort van onzinnige ‘Als niet X, dan niet Y’-constructie. Ja, ik weet hoe stom dat klinkt, maar dankzij die nog stommere stoornis die ik heb, heb ik veel te lang niet goed in mijn vel gezeten.

En helaas kan ik de oorzaak niet zo één, twee, drie wegnemen. Natuurlijk, ik reageer zoals ik reageer door mijn stoornis maar ook die is een blijvertje. Ik kan er alleen maar zo goed mogelijk mee omgaan, vandaar ook mijn boek in wording. Maar al met maakt dat ik me af en toe moedeloos en heb ik soms de neiging mijn kop in het zand te steken.

Dat helpt uiteraard niets dus probeer ik vanaf vanaf morgen iedere ochtend iets te hebben waar ik me op verheug: lezen. Begin de dag met een boek. Om dat sombere tegen te gaan dat ik sinds de (eerste) lockdown toch wel heb. Het gaat wel over maar met moeite. Dus wil ik het lezen in de ochtend over een andere boeg gooien en hopelijk vrolijk en energiek aan de dag beginnen. In ieder zolang ik thuis werk.

~~~

Afbeelding van S. Hermann & F. Richter via Pixabay

Het nieuwe jaar eindelijk begonnen

Door omstandigheden heb ik ieder jaar het gevoel dat het nieuwe jaar niet op 1 januari begint, maar op 9 januari. Dan pas kan ik een vervelende periode weer afsluiten. En net als ieder jaar ging het dit jaar weer precies zo. Op 8 januari zelfs niet geblogd, gisteren wel maar niet op Publiceren gedrukt. Vandaag dus weer een nieuwe poging. Wat ik merk is dat ik er mijn gedachten nog niet helemaal bij had, bij die goede voornemens bedoel ik dan. Ik vergeet steeds het projectenlijstje erbij te pakken en het lijkt daardoor of ik ook de dingen vergeet die op dat lijstje stonden. En dat vind ik dan weer jammer.

Maar zoals ik al zei, het nieuwe begint voor mij eigenlijk op 9 januari (en Nieuwjaarsdag gaat altijd wat moeizaam, nietwaar?). Niet getreurd dus, maar vrolijk de draad weer oppakken. Gewoon dat documentje er wat vaker bij pakken. Ik heb daar vorig jaar zeker het eerste kwartaal consequent de dag mee afgesloten en daar hoop vanaf vandaag weer mee te beginnen. En ik kan al mooi een paar dingen afvinken. En dan volle kracht vooruit want ik vind dat ik leuke, belangrijke en uitdagende dingen op het lijstje heb staan.

Verder heb ik de afgelopen dagen nog nagedacht over de maandprojecten waar ik het woensdag over heb gehad, in combinatie met een maandelijkse terugblik op de laatste dag van de maand. Is dit interessant genoeg om mee door te gaan? En hoe ga ik dat dan doen? Door die terugblikdag iedere maand te doen heb ik meteen een soort van ‘verplichting’ ingebouwd om niet te snel op te geven, maar door te zetten. Want ik wil hier natuurlijk niet afgaan. Nou ja, afgaan, je begrijpt wat ik bedoel.

Thema van de maand

Deze maand ga ik verder met het project over gewoontes dat ik ik vorig jaar gestart ben. In het kader daarvan ga ik Atomic habits van James Clear bespreken. Ik ben nog steeds niet helemaal tevreden over manier waarop mijn gewoontes lopen. En ik weet donders goed dat dat niet aan de tot nu gelezen boeken over het onderwerp ligt maar aan mij, maar toch ben ik benieuwd naar het boek van Clear. En nu het dus ook op mijn kalender na nieuwjaar is, ga ik zelf ook weer wat scherper om met gewoontes. Ik wil immers wel wat af te vinken hebben op het projectenlijstje.

Voor februari staat dan Fluent forever van Gabriel Wyner op het programma. Zoals ik al vaker hier heb gezegd, lagen de talen mij altijd meer dan de exacte vakken. De methode van Wyner maakt me nieuwsgierig omdat deze aansluit bij de gespreid herhalen methode die ik met Anki gebruik. Daarnaast is de methode visueel en het belang daarvan ben ik, meen ik, onder andere in gaan zien door Lezen, weten en niet vergeten van Mark Tigchelaar en A mind for numbers van Barbara Oakley (en daarvoor natuurlijk via de MOOC Learning how to learn). Een laatste aspect aan de methode van Wyner is dat het auditief ingesteld is, wat niet vreemd is omdat Wyner van oorsprong operazanger was. Juist dat aspect hield me misschien tegen maar ik heb voldoende vertrouwen in mijn nieuw gehoorapparaten om het toch te proberen. En doe daar vanaf februari verslag over.

~~~

Afbeelding van StockSnap via Pixabay

Mijn kinderlijke geest houdt te veel vast aan zijn geestesprojectie

Zo zou je althans kunnen omschrijven waarom volgens Leo Babauta het afleren van slechte gewoontes niet lukt. Je kinderlijke geest wil niet dat je ergens moeite voor moet doen. In zijn film gaat alles je makkelijk af en waar je moeite voor moet doen, ziet hij niet zitten. En dus is er niks gemakkelijker om je kinderlijke geest zijn zin te geven.

Maar of dat nou zo handig is?

Alles wat de moeite waard is – of laat ik zeggen, veel wat de moeite waard is – wordt pas de moeite waar doordat je er moeite voor doet. Doordenkertje maar de uitdrukking is niet voor niets dat ‘iets de moeite waard is’. Daarom ga ik de rest van deze week na wat voor mij de moeite waard is geweest in 2020 en of dat gelukt is of niet. En eventueel: waarom het niet gelukt is. En daarbij probeer ik dieper te graven dat 1x keer waarom. Wat wil ik meenemen? En hoe kan ik daarbij mijn kinderlijke geest en zijn geestesprojectie stil houden?

Kinderlijke geest en geestesprojectie zijn vertaling van de begrippen Childish Mind en Mind Movie uit het boek Zen habits – Mastering the art of change van Leo Babauta waar Peter Pellenaars uitgebreid over blogde (ik trouwens ook).

Ik zocht bij mijn leerproces over gewoontes nog een stok achter de deur. Heel leuk dat je van alles leert over gewoontes, maar als je het het alleen maar daar deelt en vervolgens (te) weinig mee doet, dan schiet het nog zijn doel voorbij.

Maandelijkse stok achter de deur dag

Waar ik nu aan denk, ik denk er nog paar dagen over na, is om van de laatste dag van iedere maand een soort stok achter de deur dag te maken. Wat heb ik geleerd, wat lukte, waarom wel/niet? Welke tools heb ik ingezet? Wat moet volgende maand echt anders? En wat neem absoluut mee naar de volgende maand? Misschien een onderwerp van de maand? Was het interessant? Of waarom viel het tegen? Zo zijn er vast nog meer vragen te bedenken.

Ik ga er tot zondag over nadenken. Dan hoor je meer.

~~~

Afbeelding van mohamed Hassan via Pixabay

Waarin web development en bloggen op elkaar lijken

programmer

Dit jaar alweer vijf jaar geleden begon ik aan mijn omscholing tot webdeveloper. Ik had altijd al interesse in programmeren maar in de tijd dat ik op de middelbare school zat, was Wiskunde B nog verplicht als je die richting in wilde en mijn kennis van exacte vakken schoot daar schromelijk voor tekort.

Geen informatica of iets wat daarop leek voor mij dus. Het werd de KUB waar ze binnen de Letterenfaculteit een opleiding Taal & Kunstmatige Intelligentie hadden. Die begon na een algemene propedeuse. Interessant maar wel erg veel grammatica naar mijn zin en ik maakte na het eerste semester de overstap naar Cultuur & Letteren. Heerlijke opleiding, nooit spijt van gehad.

Toch bleef het programmeren kriebelen en toen er in de crisis na 2008 nauwelijks werk te vinden was in de cultuursector, kwam ik eerst terecht op een communicatiebureau. Later bleek het ook in de communicatie moeilijk een baan te vinden en werd het na een tijd werk te hebben gedaan dat aan ict raakte toch een omscholing in de richting van programmeur: webdevelopment.

Dat begon allemaal net na medio 2015 te spelen toen ik van wandelen een dagelijkse gewoonte maakte. Het was dan ook logisch dat ik van programmeren ook een dagelijkse gewoonte maakte. En mede daardoor werd het ook leuk en slaagde ik ook voor de opleiding, als echte alfa.

Iets maken met taal

Het leuke aan programmeren vond en vind ik dat je met een taal iets maakt waar een ander wat aan heeft. En zelf heb ik ook een hoop lol tijdens het maken. Met duurde lang maar sinds kort realiseer ik me dat ik de lol die ik tijdens de opleiding beleefde voor een belangrijk deel te maken had met het feit dat ik er dagelijks mee bezig was.

En dat was het grote verschil met schrijven en bloggen. Dat deed ik toen maar af en toe en ik realiseerde me niet echt hoeveel plezier ik eraan beleefde. Dat doe ik eigenlijk pas sinds ik van 1 november dagelijks schrijf of blog.

Zo blijken programmeren en bloggen twee dingen die iets met taal te maken hebben en waar ik van genoot door er een dagelijkse gewoonte van te maken. Misschien dat ik dus de hiaten uit mijn opleiding alsnog ga aanvullen.

~~~

Afbeelding van 200 Degrees via Pixabay

To blog on or not to blog on?

Toen ik 29 november besloot om iedere dag te gaan bloggen, beloofde ik mezelf dat ik na ongeveer een maand een zou evalueren. Dat heb vanavond gedaan en de uitkomst is duidelijk: ik blog door. Omdat ik in november al elke dag was gaan schrijven voor mijn boek, had ik natuurlijk gemerkt dat ik dat leuk vond. Het verschil met een boek is je dan meer vanuit een inhoudsopgave werkt. Mijn blogonderwerpen komen iets spontaner tot stand, al sluit ik niet uit dat ik ook hier met een onderwerpenlijst ga werken. Niks mis mee, ik ben er alleen nog niet mee aan de slag gegaan.

Voorlopig heb ik ook nog wel ideeën genoeg en bloggen over boeken is me dit jaar weer prima bevallen dus daar ga ik mee door. En misschien nog wat bloggen over mijn boek of vertaling in wording. Er dient zich altijd wel wat aan. En mijn beperkingen waar dit blog ooit mee begon, zullen ook nog wel stof opleveren.

Toch gebeurde er ook iets wat ik niet had verwacht

De grootste verrassing die een maand iedere dag schrijven en daarna dito bloggen opleverde, was er eentje die ik allang door had moeten hebben, gezien mijn interesse in gewoontevorming. Simpel gezegd komt het hierop neer: als je ergens plezier in hebt, bijvoorbeeld in een hobby, maar je doet het weinig, dan heb je daarin niet vaak plezier. Doe je datgene waarin je plezier hebt vaker, dan heb je vaker plezier. Doe je het elke dag, dan heb je elke dag plezier.

Het is bepaald niet de ontdekking van de eeuw maar toch is dat wat mij met bloggen of schrijven gebeurde. Ik deed het voorheen af en toe als ik inspiratie had of als er iets moest worden geschreven. En dan vond ik het leuk om te doen. Maar nu doe ik het al twee maanden iedere dag en heb ik daardoor veel meer plezier, elke dag. Het bloggen of schrijven zelf en je erop voorhand al op verheugen. En doordat je iets plezierigs vaker doet, herken je dat plezier ook veel beter.

En de extra bonus is natuurlijk dat ik me nu echt ben gaan realiseren wat de kracht van goede gewoontes is: meer plezier. Waarom zou je jezelf dat niet gunnen?

Dus ik blog met dezelfde frequentie door.

~~~

Afbeelding van DarkmoonArt_de via Pixabay


1 gedachte bij “To blog on or not to blog on?”

Ali Molenaar 2 januari 2021

Ik heb bijna zes maanden lang dagelijks geblogd, maar ik had er op een gegeven moment gewoon niet voldoende plezier meer in. Het werd een moetje, dus nu zit ik weer op een lage frequentie, wat dan eigenlijk weer jammer is, maar okee, ik ga het dit jaar wel zien.

De kortste dag

Vanaf morgen worden de dagen weer langer. En het is bijna Kerstmis en Oud en Nieuw. In deze vreemde tijden blijven dat tenminste zekerheden. Wel vreemde zekerheden, want alleen Eerste kerstdag blijft zoals gepland. Het is niet anders. Omdat het toch al zo’n rare tijden zijn, heb ik eromheen ook maar geen vrij gevraagd.

Ergens heb ik het gevoel dat ik zit te wachten op een nieuwe start. Maar in deze lockdown kan weinig dus ik weet het niet. Ik wacht nog steeds op het ideale moment om toe te gaan passen wat ik over gewoontes heb geleerd. Maar nu heb ik besloten eerst nog Atomic habits van James Clear te gaan lezen. Ik begin er morgen aan dus ik verwacht dat ik er dit jaar nog wel een aantal blogposts aan zal wijden. (Uiteraard is dat uitstelgedrag, maar ik las er uit verschillende bronnen lovende woorden over dus ik ben nieuwsgierig en het onderwerp interesseert me.)

Aan de andere kant kun je ook zeggen dat ik al op 1 november ben begonnen met toepassen wat ik geleerd heb. Sinds die dag schrijf ik elke dag, aan mijn boek, op mijn blog of beide. Dus wat zeur ik nou? Moet het een soort mystieke ervaring zijn waardoor alles ineens anders is? Misschien. Ik heb er een beetje een handje van om als iets niet precies op een bepaald tijdstip lukt, het dan maar te laten zitten. En uiteraard zorgt mijn interne criticus er wel voor dat ik het dan laat mislukken.

Ja, ik weet dat ik beter niet naar mijn interne criticus kan luisteren, naar mijn Kabouter, maar het is ergens ook wel makkelijk. Een andere term voor die Kabouter is de childish mind van Babauta. En je childish mind wil dat alles bij het oude blijft; het gruwt van verandering; zeker als daar moeite voor moet worden gedaan. En dus doe je niets; stel je uit wat je meteen moet doen en doe je meteen wat je uit moet stellen.

Maar panta rhei kai ouden menei, zoals de oude Grieken al wisten. Je kabouter, je interne criticus of je childish mind voeren dus een achterhoede gevecht. Jij wint, want alles stroomt en niets is blijvend. En elke dag is dus goed om te beginnen met veranderen, maar omdat ik dus van symboliek houd, begin ik (weer) slechte gewoontes af te leren op de dag dat dagen langer worden.

~~~

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay

Het kwartje viel; maar wat was dat kwartje ook alweer?

In deze maand van het traditionele terugkijken om daarna weer vooruit te kunnen, doe ik ook mee. Ik had straks een prachtig idee, maar dat heb ik niet opgeschreven dus het is weer weggevlogen. Maar ik vermoed dat het net als mijn mijn blog van gisteren nog even ging over terugkijken.

Het ging geloof ik over het beeld dat ik van mezelf had dat ik heb moeten wijzigen. En dat doet me goed merk ik. Wat ik van Charles Duhigg (The power of habit) heb geleerd, zo besefte ik vanmiddag, is dat een manie wel iets weg heeft van een (slechte) gewoonte. Daarmee wil ik voor alle duidelijkheid niet, ik herhaal, niet zeggen dat een manie net als een gewoonte begint met een handeling die je een x aantal keren bewust moet uitvoeren voor deze een gewoonte wordt. Als ik dat zou zeggen, zou ik eigenlijk beweren dat een manie een keuze is. En dat is het absoluut niet. Een manie is onderdeel van een ziekte, de bipolaire stoornis. Het is al erg genoeg als je eraan lijdt en dat is absoluut niet je eigen schuld.

Waar ik een manie wel kan vergelijken met een (slechte) gewoonte is in de manier waarop ze allebei kunnen ontstaan. Een manie is bij mij niet: pats boem, nu ben ik manisch. Nee, er gaat een traject van opbouw aan vooraf. En daar zit een gelijkenis met een gewoonte. Kijk maar: een gewoonte is volgens Duhigg opgebouwd uit drie onderdelen: 1) signaal; 2) routine; en 3) beloning. En volgens Wood (Good habits, bad habits) is ruim veertig procent van onze dagelijkse activiteiten opgebouwd uit gewoontes. En een gewoonte wordt volgens Duhigg nog sterker als er een 4e onderdeel aanwezig is, namelijk: geloof.

En dat is best akelig is het kader van een bipolaire stoornis.

Als je last hebt van een bipolaire stoornis reageer je extremer op 1) signalen; en 2) je routine bestaat uit het gedrag dat in je signaleringsplan staat; En 3) beloning; je acties brengen je gevoel weer in overeenstemming met je zelfbeeld. Maar 4) geloof; door je ziekte raakt je zelfbeeld vertekend geloof je steeds meer (of minder bij een depressie) in jezelf waardoor het steeds moeilijker wordt normaal te functioneren.

Dat vind ik dus best akelig. Maar er is ook een mooie kant aan want bij het afleren van slechte gewoontes kiest Duhigg voor de volgende methode. Laat 1) signaal en 3) beloning intact maar bouw een nieuwe 2) routine. En volgens mij viel mij vanmiddag op dat mijn behandelaar mij dat voor mijn manieën ook laat doen. Ze laat me signalen opsporen en leert me daar anders op reageren zodat de beloning gelijk blijft (en niet vergroot wordt door de stoornis).

Zo hoop ik dat ik kennis van gewoontes ook kan inzetten tegen mijn bipolaire stoornis. En het bevestigt mijn keuze om toch ook maar Atomic habits van James Clear te gaan lezen.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Als ik er (g)een gewoonte van maak

Langzaam begint me iets duidelijk te worden. Nou ja, ik weet het allang en heb er niet voor niets een serie over geschreven, maar het wordt me nu met schrijven weer duidelijk: als ik er geen gewoonte van maak, doe ik het niet of veel te weinig. Te weinig om me echt te realiseren hoe leuk ik iets vind.

Doe ik iets wat ik wel leuk vind en waar ik een beetje goed in ben maar maak ik er geen gewoonte van, dan neem ik het eigenlijk ter kennisgeving aan. Als ik het zo opschrijf klinkt dat best ondankbaar maar ik denk niet dat het dat is. Het is meer dat ik me lang niet bewust ben geweest voor hoe veel extra plezier de (dagelijkse) herhaling zorgt.

Ja, er waren ruim voldoende mensen die mij ooit verteld hadden dat ik goed of leuk kon schrijven. En ja, dat geloofde ik zo langzaamaan ook. En ik vond het ook fijn om te doen. En af en toe schreef ik dan en vond ik het leuk. Maar omdat ik het maar af en toe genoot ik ook maar af en toe van het schrijven.

Nog een paar voorbeelden

Vanaf eind 1999 vertaal ik boeken van Captain W.E. Johns, zie ook de zijbalk hierlangs als je op een desktop kijkt en anders www.biggles.nl onderaan. Ja, ik ga die site updaten. Ik vind dat vertalen geweldig leuk. Ik ga gewoon elke dag zitten en doe dan een pagina. Een simpele gewoonte die mij veel plezier opleverde. Juist doordat het een dagelijkse gewoonte was. De laatste boeken – Biggles en de nieuwe rekruut uit 2016 en Mossyface dat volgend jaar verschijnt – liepen/lopen moeizamer juist omdat ik door gezondheidsproblemen niet in staat was er een gewoonte van te maken waardoor het werk een sleur werd.

Van wandelen daarentegen maakte ik in 2015 wel een gewoonte en daar geniet ik nog steeds (bijna) dagelijks van. En van programmeren maakte ik in 2016 ook een gewoonte voor mijn omscholing tot web developer en mede daardoor had ik er heel veel lol in. Helaas bleek toen ik eenmaal een baan had, dat ik er niet goed genoeg in was.

En nu merk ik hetzelfde bij schrijven: weer die lol doordat ik mezelf (dagelijks) die lol gun. En hier ben ik dus wel goed in dus ik ben heel benieuwd wat het me gaat brengen.

~~~

Afbeelding van StartupStockPhotos via Pixabay