To do week 44

To do lijst op smartphone

Eigenlijk zou hier een verhaal komen te staan over hoe je (slechte) gewoontes afleert maar het is inmiddels 21:50 en die post zou me zeker een uur kosten en dat wordt me te laat. Maar ik wil weer een poging doen elke dag te bloggen dus ik zal iets moeten schrijven. Een kleine vooruitblik op mijn week dus maar.

  • Er komt nog een blog over mijn nieuwe gehoorapparaten, ik had twee verschillende op proef en ik heb inmiddels mijn keuze gemaakt.
  • Er komt een blog over het uitgebreid looponderzoek dat ik deze week krijg om te bepalen om te bepalen of het lopen voor mij gemakkelijker wordt met een veer/beugel en/of botox.
  • Er komen nog twee aanvullingen op mijn serie over gewoontes waarvoor ik vandaag in sneltreinvaart nog eens door Zen habits – Mastering the art of change van Leo Babauta ga. Daarmee rond ik de serie met twintig delen af. Niet omdat ik dan alles gezegd heb wat over het onderwerp te zeggen valt, maar ik denk dat het voor mij voldoende is om weer opnieuw succes aan de slag te kunnen met nieuwe gewoontes en eventueel vervelende gewoontes af te leren.
  • Zondag begint National Novel Writing Month en ook daar wil nog een post aan wijden. Ik ga schrijven over die beperking waarvan ik de afgelopen twintig jaar het meeste last heb gehad maar die ik hopelijk nu onder controle heb. Ik zie het boek als een soort afsluiting.
  • Verder iedere dag wandelen – vandaag op mijn vrije dag lukte het zelfs twee keer een uur.
  • Alle dagen Anki.
  • Alle dagen lezen. Waarschijnlijk na Babauta weer ouderwets op papier want ik heb nog wat boeken van mijn verjaardag liggen.
  • Een paar artikelen voor Biggles News Magazine (af)schrijven.
  • En vier dagen werken als webmaster bij een gereedschapswinkel met webshop.

Ik denk niet dat ik me de komende week verveel.

~~~

Afbeelding van bohed via Pixabay.

Alles voor het goede gevoel

Misschien geef ik al wel te lang medicijnen de schuld van iets wat bij mezelf ligt. Misschien moet ik gewoon doen en niet te veel zoeken. Misschien gaat het gevoel van dit is het allemaal net niet dan weg. Ik weet het even niet.

Ik weet dat ik me ontzettend goed voelde tijdens mijn baan bij Reëlle, eind 2011 – medio 2012, eindigend in een manie. Die misschien wel voorkomen had kunnen worden; wat me nog steeds af en toe verdrietig stemt. Die baan had voor mij ongeveer alles waar ik al die jaren voor had gewerkt en paste voor mijn gevoel als een jas. Het was een communicatiebureau voor en door mensen met een beperking. Dat was overigens de inspiratiebron voor de titel van dit blog.

Ik deed iets met de website, Twitter en het herschrijven van artikelen zodat ze geschikt waren om in de nieuwsbrief opgenomen te worden. En ik droeg bij aan een Krachtenbundel, een magazine waarin krachtige verhalen over mensen met een beperking stonden. En oh ja, ik schreef er ook een column op het groepsblog van Reëlle.

Het was helemaal wat ik zocht kortom, maar laat ik het kort samenvatten: via dat blog kwam ik terecht in de blogosfeer, raakte ik van de kook, werd ik manisch en raakte uiteindelijk die schitterende baan waar ik nog jaren toekomst zag kwijt.

Daarna heb ik me ruim een jaar miserabel gevoeld maar via via vond ik toch weer een baan. Niet helemaal mijn ding maar leuk genoeg om de dagen mee te vullen. Helaas van korte duur. Wel kreeg ik er opnieuw interesse in programmeren. Dat had ik al op de middelbare school maar wiskunde en ik waren geen vrienden dus die route was uitgesloten, ondanks een vergeefse poging in een semester Taal & Kunstmatige Intelligentie aan de KUB.

Maar ik wilde nog een poging doen. Ik had een persoonlijke profielanalyse gemaakt en daar kwam weer programmeur uit als iets wat goed bij mij zou passen. En er was inmiddels iets als websitebouwer / web developer en daar waren voldoende omscholingsmogelijkheden voor en bij eentje kon ik terecht en slaagde na acht maanden met gemak. Tijdens deze opleiding had ik weer hetzelfde gevoel als tijdens mijn tijd bij Reëlle. Het was gebonden aan taalregels maar toch creatief en ik ging iets maken waar mensen wat aan hadden.

Meteen daarna kon ik aan een stage beginnen die bij succes een baan zou worden. Helaas bleek dat door de korte opleiding en mijn gebrek aan wiskundig inzicht te hoog gegrepen. Gelukkig kon ik een paar maanden later instromen in een baan als webmaster en dat doe ik nog steeds.

Dat bevalt prima maar toch knaagt er iets. Het is minder creatief en het is ook bepaald niet helemaal mijn doelgroep maar in deze coronotijden ben ik blij dat ik wat heb. Om toch weer dat gevoel van Reëlle op te roepen heb ik besloten in november met de #nanowrimo mee te doen en poging om voor minimaal één van mijn beperkingen het boek te schrijven dat ik nu meer dan twintig jaar geleden had willen hebben. En ik heb de studieboeken voor websites bouwen weer opgepakt.

Ik hoop dat dat mijn gevoel positief beïnvloedt, net als lezen en wandelen. Niet dat ik me nu slecht voel, maar het kan beter.

~~~

Afbeelding van silviarita via Pixabay

De jaren dertig van de 20e eeuw

Van de jaren dertig van de twintigste eeuw weet ik iets – crisis, opkomst van Adolf Hitler, expansiedrift van Nazi-Duitsland, via Anschluss, München 1938; Peace in our times, aldus Neville Chamberlain; en de inval in Polen op 1 september 1939 uitmondend in de Tweede Wereldoorlog – maar het fijne weet ik er niet van. Vanaf morgen gaat daar hopelijk verandering in komen. Ik heb een artikelreeks beloofd over het blad Popular Flying waarvan ene Flying-Officer W.E. Johns (hoofd)redacteur was en waarvan het eerste nummer verscheen op 16 maart 1932; het was ook meteen het debuut van Biggles, hoewel weinigen toen waarschijnlijk een vermoeden hadden hoe groot die Biggles zou worden.

In mijn artikelreeks wil ik het nu eens niet hebben over Biggles, maar over Popular Flying en de tijd waarin het verscheen. Johns schreef namelijk in The Editor’s Cockpit ook regelmatig over de actuele politieke situatie. En ik heb een aantal interessante nummers op de kop kunnen tikken en omdat het blad waarmee het dus allemaal begon voor Johns – even buiten Mossyface uit 1922 gerekend omdat dat indertijd weinig stof deed opwaaien en niet het begin was van een glanzende schrijfcarrière, zoals Popular Flying dat wel bleek te zijn – nog niet al te veel aandacht heeft gekregen in Biggles News Magazine leek het mij boeiend om juist wel in de geschiedenis van dat blad te duiken. Temeer omdat het volgens Johns’ biografen uitgroeide tot het grootste luchtvaarttijdschrift ter wereld.

En misschien kan ik hier mijn aantekeningen en gedachtes kwijt die het artikel of de vervolgen daarop niet halen. Ik weet nog niet of ik alle afleveringen in een keer schrijf. Ik wil in ieder geval voor het decembernummer een beeld van de wereld en Groot-Brittannië schetsen zoals die was rond 1932 om dan vervolgens in latere nummers te kijken naar hoe Johns in zijn editorials tegen die wereldproblematiek aankeek. Dat deed namelijk flink wat stof opwaaien.

Dat geeft mij dan ook weer de kans om wat extra blogposts te schrijven want ik was van plan om tijdens deze tweede lockdown hier elke dag wat te schrijven. We zullen zien of het ook gaat lukken. De ideeën en de tijden zouden er moeten zijn.

En misschien is het in het kader van de Maand van de Geschiedenis ook wel aardig om de jaren dertig van de twintigste eeuw te vergelijken met de huidige coronacrisis. Ik hoor dat ze qua economische impact vergelijkbaar zouden zijn.

~~~

Afbeelding via Popular Flying van Roger Harris.

Uren over? Boek schrijven

Al een kleine twee jaar loop ik rond met het idee een boek te gaan schrijven en nu ik vanaf deze week vanwege coronamaatregelen weer volledig thuis werk, heb ik besloten dan toch echt een poging te gaan wagen. Ik heb nu namelijk geen twaalf uur reistijd in de week en ik heb een tijdje terug ook nog eens de Tijdvinder gedaan. Als ik die twee combineer heb wel tot halve werkweek tijd om een boek te gaan schrijven. En dan komt #Nanowrimo er weer aan en dan zijn er helemaal geen excuses meer.

Waar ik over ga schrijven?

Het wordt in ieder geval geen fictie. Hoe graag ik het ook lees, als ik probeer het te schrijven, loop ik meteen vast. Ik kan het natuurlijk proberen, maar ik zie het al bijv voorbaat mislukken. Niet aan beginnen dus. Non-fictie wordt het. Het sluit aan bij de onderwerpen van dit blog. Ooit ben ik het begonnen om op te schrijven wat ik leerde over mijn beperkingen zodat ik door het op te schrijven een extra leermoment creëerde. Met de hoop dat misschien anderen met zonder beperkingen er ook wat aan konden hebben.

Toen ik dit blog begon dacht ik niet aan die beperking waar ik zo’n dertien jaar daarvoor mee had kennisgemaakt en die vlak nadat ik hier startte genadeloos toeslag. En hoe meer en hoe langer ik er over terug- en nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kon dat de manie van 2012 misschien wel vermijdbaar was geweest. Net als die van vorig jaar. Maar ja, dat is met de kennis van nu.

En dat is altijd makkelijk. Maar het wel wat me aan het denken zette: wat zou er gebeurd zijn als ik twintig jaar geleden een boekje had gehad met de kennis van nu?

En precies dat boekje wil ik gaan schrijven. Al die dingen die ik tijdens de behandeling leerde en die ik buiten de behandelkamer tegenkwam en me hielpen. Het boek met die kennis had ik graag twintig jaar gehad. Denk ik achteraf Dus wil ik het in ieder geval proberen te schrijven. Geen idee of dat lukt; maar ik vind dat er niet meer voor weg mag lopen. In eerste instantie schrijf ik het voor mezelf; maar als het echt wat wordt, mogen deskundigen mee proeflezen en kunnen misschien anderen er ook wat aan hebben. Maar ik loop voor op de muziek.

De planning is om in oktober te bedenken wat en en hoe ik het wil schrijven en dan in november echt te gaan schrijven. Het lijkt me na al mijn vertalingen en blogs een mooie uitdaging die ik heel spannend vind maar die ik niet meer uit de weg wil gaan.

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay

En daar ging ik weer… tegen de vlakte

linkerschoenVanwege mijn lichamelijke handicap functioneert mijn rechter lichaamshelft niet goed. Ik kan mijn rechterhand bijna niet gebruiken en schrijf daardoor gedwongen linkshandig. Dat levert een niet al te fraai en niet zo leesbaar handschrift op. Daarom maakte ik mijn examens op een laptop en mijn tentamens op een pc. Van aanleg bijna ik namelijk gewoon rechtshandig maar verder dan een pen vasthouden kom ik met mijn rechterhand niet.

Ik heb vroeger op de Mytylschool nog wel een aantal jaren ergotherapie gehad om mijn rechterhand wat meer te gebruiken maar dat mocht helaas niet baten. Mijn rechterhand bleef mijn ‘andere’ hand, zoals ik als kind zei. Ik deed alles metlinks en dat ging best goed. Ik had wel fysiotherapie om mijn rechterarm en -hand soepel te houden en ook om netter te leren lopen. Volgens mijn fysiotherapeute liep ik soms als een olifant in een porseleinkast.

Het ging niet alleen om het soepel houden van mijn spieren en om netjes blijven lopen. Ik viel namelijk vaker dan gemiddeld. Dat had ermee te maken dat afrollen/afwikkelen van mijn rechtervoet moeilijk is. Voor mijn linkervoet en bij de meeste mensen voor beide voeten gaat dat na het zetten van een stap zo:

  • je landt eerst op je hak; de rest van je voet staat schuin omhoog;
  • vervolgens komt het midden van je voet op de grond;
  • tot slot volgen je tenen; waarna je je hak optilt en je op je tenen staat om daarmee af te zetten voor de volgende stap;
  • Na het afzetten en optillen van je voet gaat die voet alweer schuin, met de hak naar beneden en tenen omhoog.
  • Herhaling.

Let er maar eens op.

Bij mij gaat het met rechts iets anders

  • Ik land op mijn middenvoet of af en toe zelfs op mijn tenen; de hak hangt dan nog in de lucht;
  • de hak komt op de grond maar bij het afzetten en optillen schieten mijn tenen richting de grond;
  • mijn hak goed omlaag krijgen en de tenen omhoog lukt eigenlijk alleen als ik er goed op let;
  • het gevolg is dat mijn tenen erg laag hangen voor de volgende stap.
  • En dan kom je ze dus tegen: boomwortels, scheve stoeptegels of straatstenen.

Boem: daar lig ik.

Tenminste, gemiddeld 1 keer per jaar of zo; meestal weet ik me in dergelijke gevallen toch wel te redden zonder dat ik val. Eigenlijk doet er zich tijdens bijna elke dagelijkse wandeling wel een kandidaat valpartij voor. 99 van de 100 keer goed. Maar gemiddeld 1 keer per jaar niet dus. Gelukkig nog altijd zonder grote gevolgen. Afkloppen.

Een jaar of tien, vijftien geleden besprak ik mijn spasme in mijn arm en mijn wat moeilijkere lopen met mijn revalidatiearts. Voor de arm raadde ze botox aan; voor het lopen kon een beugel/veer helpen.

Aan de botox in mijn arm begon ik snel en daar heb ik nooit spijt van gehad. Voor benen vond ik dat het zelf af moest kunnen met mijn orthopedische schoenen. Tot ik twee weken geleden over een paar scheve straatstenen op het station viel: bril kapot; schaafplekken op knieën en elleboog; wondjes in mijn gezicht; pijnlijke ribben. Toen ik thuiskwam heb ik gelijk een afspraak gemaakt met mijn nieuwe revalidatiearts en daar kon ik eergisteren al terecht.

Verdict: waarschijnlijk een veer/beugel en ook botox in mijn rechterbeen. Maar eerst uitgebreid looponderzoek waar helaas een wachtlijst voor was. Wordt vervolgd.


2 gedachtes over “En daar ging ik weer… tegen de vlakte”

Peter Pellenaars 3 oktober 2020

Oei, dat is niet zo leuk. Hopelijk heb je er niet al te veel / lang last van. Ik wens je een spoedig herstel toe Paul!

Paul van der Werf 4 oktober 2020 als reactie op Peter Pellenaars

Het viel wel maar niet mee, zei mijn vader dan altijd. Gelukkig heb ik er maar een paar dagen last van gehad en ben ik nu vooral blij dat het hopelijk de weg naar een oplossing heeft ingezet.

3 kwartier zitten? 1 kwartier bewegen

Begin dit jaar stond het display van de weegschaal op 87,1. Ik weeg me al een jaar of tien elke zaterdagochtend. Dat begon na mijn afstuderen omdat ik toen vond dat ik te zwaar was. Volgens mijn BMI klopte dat ook want ik woog 94 kilo. Dat was iets meer dan tien kilo te zwaar en dat zat me dwars. En het moment dat ik student af was, leek me een mooie gelegenheid om te zorgen dat er wat gewicht af ging en liefst zo veel dat ik onder een BMI van 25 uit zou komen. Nu hadden we al een aantal jaar een van de eerste boeken van Sonja Bakker in de kast staan en aangezien ik ooit voor een kennis een boek van Michel Montignac had meegebracht van de Deventer boekenmarkt en ik dat boek toen ook maar meteen zelf ook had gelezen en ik dat behoorlijk ingewikkeld vond terwijl het boek van Bakker er een stuk eenvoudiger uitzag en bovendien veel meer aansloot bij ons bestaande eetpatroon – onze porties waren met vaak twee keer opscheppen gewoon te groot – was de keuze voor het boek van Sonja Bakker snel gemaakt.

Een paar weken na mijn afstuderen begon ik en negen weken later woog ik 7,5 kilo minder; dus er was werk aan de winkel omdat ik dus nog van 2,5 à 3 kilo te weinig was kwijtgeraakt. Het bleek gelukkig vrij eenvoudig om ook zonder dieetboek te blijven afvallen. Het gezondere eetpatroon was gelegd en uiteindelijk stokte de teller medio 2012 op 73,2 kilo of daaromtrent – ik heb geen zin het nu op te zoeken. De laatste kilo’s gingen er heel gemakkelijk af door een manie. Maar het was ook die manie die ervoor zorgde dat de weegschaal weer de andere op begon te gaan omdat mijn medicatie flink werd opgehoogd en een van die medicijnen bij meer dan 1 op de 3 zorgt voor gewichtstoename en ik helaas tot die groep behoorde. Ik ging dus uiteindelijk in een jaar of zeven naar 87,1 kilo.

En dat zat me dus absoluut niet lekker; ik wist wel dat het vooral het medicijn was geweest dat voor die toename had gezorgd maar ik wist ook dat die medicijnen jammer genoeg een blijvertje zijn. Daar moest ik het mee doen en een beetje extrapoleren stemde niet tot tevredenheid; dan zou er ieder jaar 2 kilo bijkomen. Dat maakte me niet tot vrolijker, te meer omdat mijn wandelgewoonte sinds vijf jaar niet tot een gewichtsdaling had geleid of tot stoppen van de stijgende lijn want ook dat was paar jaar geleden ook nog een mooi resultaat geweest.

Nu zat ik aan het begin van dit jaar namelijk weer boven een BMI van 25. Toch maar weer Sonja Bakker erbij gemaakt. Niet al te strikt en het hielp dan ook maar een kilo of 3. Door opletten heb ik erg nog 2 kilo afgekregen maar daarmee lijkt de bodem in zicht. Ik zit weliswaar weer op een gezond gewicht maar ik wil graag een aantal kilo’s buffer hebben want ik weet inmiddels hoe verraderlijk de medicatie die ik slik, is.

Dus heb ik het volgende bedacht:

  • Iedere dag (een uur) blijven wandelen zolang het daglicht dat na mijn werk toelaat;
  • Blijven letten op eten en snacks
  • Drie kwartier zitten = 1 kwartier bewegen (van ’s morgen 08:30 tot ’s avonds 21:00). Al zat dat onder werktijd iets ingewikkelder zijn, maar ik ben van plan eerst een week uit te proberen of het iets is en ik heb nog een week vakantie.

Hopelijk gaan er daarmee nog een 2 kilo’s af dit jaar zodat ik dit jaar onder de tachtig eindig.

~~~

Afbeelding van Gino Crescoli via Pixabay

Vakantieproject

Nu ik weer zo met gewoontes bezig ben en er in de praktijk achter ben gekomen dat een bepaalde stressfactor voor mij een veel grotere impact had dan ik had verwacht, denk ik ook weer wat meer na over dit blog.

Ik heb namelijk deze stressfactor succesvol aangepakt – en nee, ik wil jullie niet gaan leren hoe je stressfactoren aanpakt. Alles wat ik daaraan wil doen is bewustwording creëren van het effect van stressfactoren. Stressfactoren zijn veel te individueel om via een blog aangepakt te worden.

Maar sinds een kleine drie weken heb ik een prettiger gevoel. Ik heb net als voor 2012 eigenlijk veel meer zin om dingen dagelijks te doen; vertalen, lezen, wandelen en Anki-oefeningen. Die laatste twee lukten nog altijd wel omdat ik ze me had aangeleerd in een rustige periode. Bloggen staat niet in dat lijstje. Dat had ermee te maken dat ik er te weinig uren in de dag zitten. Overdag werken en dan heb je alleen de avonduren nog maar. En ik wil ook nog wel eens iets doen wat geen gewoonte is. Dan moet je keuzes maken.

Nu heb ik vakantie en het kriebelt al een tijdje. Ik vind blogs lezen en zelf schrijven leuk en ik heb het idee dat ik er ook nog van leer. Zou het dan niet leuk zijn om tijdens mijn vakantie in de praktijk te brengen wat ik de afgelopen tijd heb geleerd over gewoontes? Ik ben overigens nog lang niet uitverteld over gewoontes. En ook niet over Mossyface en zo kan ik nog wel wat onderwerpen bedenken. En misschien geven andere bloggers me ook nog wel inspiratie al zie ik mezelf nog niet zo gauw zwemmen – ik heb de diploma’s A, D, en V – of met een sokkenbreimachine in de weer. Of lees ik een boek waar ik wat over te vertellen heb. Vertellen over wandelen. Klinkt misschien saai maar er kan meer in zitten dan zo op het eerste gezicht zou denken. De schrijfspier oefenen kan geen kwaad – en mezelf daarbij iets meer uitdagen dan hier ook niet.

Het lijkt me in ieder geval leuk om tijdens mijn vakantie iedere dag wat te bloggen. Dagtochtjes niet meegerekend. Ik zag iets over regen; wie weet vallen de dagtochtjes in het water en dan is het toch handig om een andere hobby paraat te hebben staan. En de dagen worden over een tijdje merkbaar korter en wandelen doe ik niet in het donker want vanwege mijn handicap ben ik wat gevoeliger voor vallen. En dan heb ik misschien ook wat meer tijd voor bloggen en dan is het misschien handig om alvast wat te hebben geoefend.

We zullen zien wat het wordt. Dus dit was nummer 1 van een vakantieproject.

~~~

Afbeelding van Evgeni Tcherkasski via Pixabay.

Iedere dag

Zoals ik al eerder schreef, heb ik een aantal weken geleden een week lang de Tijdvinder gebruikt waarover ik een aantal jaren geleden voor het eerst las in Geen tijd, geen geld, toch doen van Marcel van Driel en bedacht door de bedenker van NaNoWriMo. Dat maakte mij onder andere duidelijk dat ik in ieder geval voldoende tijd had om in ieder geval dagelijks aandacht te kunnen besteden aan mijn Mossyface-vertaling. Dat wordt werkelijk een gebed zonder einde, maar niet heus. Ik heb een plan bedacht om te zorgen dat er eindelijk weer schot in gaat komen, maar daarover morgen meer.

Wat wil ik nog meer elke dag: een uur wandelen en Anki. Anki is nu tweeledig geworden: beneden op de laptop het bijhouden van mijn web development kunsten van mijn opleiding nu alweer vier jaar geleden. En Anki op de desktop boven: iets met een grammatica en een woordenlijst Latijn. Ik baalde ervan dat ik de Latijnse tekst van de Metamorphoses van Ovidius niet meer kon en daagde mezelf uit daar verandering in aan te brengen. We zullen zien, misschien voer voor een latere blogpost.

Waar ik ook dagelijks aandacht aan wil besteden is aan HTML en CSS. Toen ik na mijn opleiding stage liep bleek mijn kennis ontoereikend en als ik nog iets met web development wilde doen, werd me aangeraden me te beperken tot HTML en CSS. Nou ben ik wel eigenwijs en omdat er verder niks op het spel staat wil ik eind dit jaar misschien toch nog een keer naar PHP en MySQL kijken als PHP 8 verschijnt. We zullen zien en bloggen. Voor nu wil ik me beperken tot HTML en CSS en mijn keus is gevallen op Learning Web Design van Jennifer Niederst Robbins. Dat omvat ook de nieuwste technieken die in mijn opleiding ontbraken en die ik tijdens mijn stage miste. Het zal waarschijnlijk een combinatie worden van lezen, oefenen en Anki-opgaves bedenken en oefenen; waarbij ik me uiteraard vooral wil richten op kennis die ik nog niet heb of niet makkelijk in de vingers. Ik geloof namelijk dat het zich loont om dingen zodanig van buiten te leren, door te oefenen en memoriserend te herhalen, dat je op de echte inhoud , het werk zelf kunt concentreren. Vergelijk het met een vreemde taal. Als je steeds naar het juiste woord moet zoeken in het Duits of Frans dan praat dat niet fijn. Over Duits en Frans gesproken: ook daar heb ik een idee over; maar dat is voor later dus daar kom ik nog wel op terug.

Al met al wil best veel op dagelijkse basis doen en daar ook de nodige tijd aan besteden; en wil nog zo veel lezen; dat ik denk dat ik bloggen tot mijn vrije zaterdag, zondag en maandag beperk. Gewoontevorming blijft een onderwerp, waar ik het gisteren over had, zal ook terugkomen, maar ik wil me ook niet niet te veel vastpinnen. Ik wil vooral bloggen over dingen waar ik zin heb om over te bloggen. Dat kan bijvoorbeeld bestaan uit iets opschrijven of uitzoeken voor mezelf. Al met al denk ik dat er voldoende stof tot schrijven is, het onderwerp voor morgen weet ik in ieder geval al.

Afbeelding van Alexas_Fotos via Pixabay

Kleine of grote overwinningen

Bijna twee maanden niet geblogd, zo gaat dat bij mij regelmatig. Schrijven is voor mij geen levensbehoefte, dus ik kan af en toe – zeg maar vaak – zonder. Een dag niet geschreven is een dag niet geleefd gaat voor mij niet op.

Ik heb dan ook geen flauw idee hoelang deze opleving gaat duren. Wel weet ik dat ik nu weer wil schrijven. Ik schreef gisteren iets wat totaal niet met mijn blog te maken te had, merkte hoeveel plezier ik erin had en kreeg er ook nog eens complimenten voor.

Vandaar dus. Maar waarover dan te bloggen? Onderwerpen te over bleek vandaag. Dinsdag heb een afspraak op het audiologisch centrum om nieuwe hoorapparaten aan te laten meten. Die ik nu heb, kunnen weer vervangen worden. Er is technisch weer veel nieuws onder de zon, dus daar ben ik benieuwd naar.

Maar ik ben ook een beetje bang: de laatste tijd heb ik gevoel dat mijn gehoor achteruit is gegaan. Ik hoop dat de tests dinsdag zullen uitwijzen dat aan slijtage van mijn toestellen ligt en niet aan mijn gehoor. Hoe het ook zal uitpakken overmorgen; ik hoop met mijn nieuwe hoorapparaten in aantocht weer beter te gaan horen. Weliswaar kan ik nu een deel opvangen door het volume wat harder te zetten, maar werkt ook maar ten dele. We zullen zien of, beter gezegd, we zullen horen (hoop ik).

Verder was ik voor deze pauze van twee maanden bang dat het mij niet meer lukte om een gewoonte aan te wennen; door toegenomen medicatie, bijvoorbeeld. Dat was een reden om een reeks over gewoontevorming te beginnen; een reeks die ik nu ook graag afmaak.

Het blijkt namelijk dat ik het nog steeds kan: anderhalve maand geleden begon ik aan een dagelijkse gewoonte die te maken had met een reeks die ik wilde gaan schrijven over de Metamomorphosen van Ovidius. Ik dacht dat ik na twintig zo weer verder kon lezen; dat bleek niet het geval te zijn. Daar ben ik nu al zo’n anderhalve maand op mijn gemak iets aan het doen met studiemateriaal uit mijn middelbareschooltijd en een online lesmethode. Afijn, wie weet iets om later meer over te vertellen.

Nog meer goed nieuws: drie weken terug heb ik een weekje de tijdvinder bijgehouden. Vanaf morgen toepassen. Ik had genoeg tijd over, dus ruimte voor plannen.

En mogelijk de grootste overwinning boekte ik deze week. Maar daar hebben ze de cliffhanger voor uitgevonden want ik wil eerst nog wat mensen spreken voor ik die mogelijke overwinning hier deel. Ik kan wel zeggen dat ik er erg blij mee ben en dat het grote gevolgen kan hebben. Maar ja, cliffhanger, hè?

Wensen en doelen: bijstelling

12 januari schijnt de dag te zijn dat de meeste mensen hun goede voornemens opgeven, hoorde ik laatst op de radio. Ik ben niet van plan dat voorbeeld te volgen met mijn wensen en doelen voor dit jaar, want goed beschouwd zijn het wel goede voornemens.

Maar ik moet wel toegeven dat het niet zo soepel gaat als ik gehoopt had. Alleen het wandelen en lezen ging me goed af. De rest ging moeizaam. Dat heeft onder andere te maken met het feit dat ik te makkelijk in mijn luie stoel neerplof en dan redelijk passief naar de televisie ga gapen; al wilde ik er gelukkig wel Zij die moet sterven van David Lagercrantz bij pakken en dat zesde deel uit de Millenium-reeks heb ik inmiddels uit. Het volgende boek, waar ik vanavond aan ga beginnen is Kinderen van Amsterdam van Jan Paul Schutten met illustraties van Paul Teng. Ik ben benieuwd of dit boek me net zo goed gaat bevallen als Kinderen van Nederland van hetzelfde duo, dat ik vorig jaar las.

De anderen doelen leveren tot nu toe schamele resultaten op:

  • vertalen Mossyface: 1 hele pagina gecontroleerd;
  • oefeningetjes web development Anki: 0 dagen;
  • PHP 7 Solutions van David Powers: 2 dagen; inleiding en 2 hoofdstukken gelezen;
  • Learning Web Development van Jennifer Niederst Robbins: 2 dagen: inleiding en 1 hoofdstuk gelezen;
  • International Biggles Association: 3 dagen;

Wat ik het belangrijkste vind op dit moment is de vertaling van Mossyface en andere activiteiten die ik voor de I.B.A. onderneem; voor het controleren geef ik mezelf een deadline voor 1 maart; Anki kost me gemiddeld een kwartier per dag dus die gaat er ook weer in; verder alleen lezen en wandelen. En bij het wandelen is dat op werkdagen vaak de minimale uitvoering van de gewoonte, simpelweg omdat het al donker is wanneer ik thuiskom van mijn werk. Die minimale uitvoering bestaat dan uit het lopen van en naar het openbaar vervoer heen en terug naar mijn werk.

Begin maart bezie ik mijn wensen en doelen opnieuw. Misschien ga ik dan voor doelen ook wel minimale uitvoeringen zoeken; zodat de stap om te beginnen zo klein is dat dat in ieder geval geen belemmering is. Te grote doelen werken toch afschrikwekkend, merk ik. Maar eerst maar eens hiermee aan de slag.

PS: Tussen het schrijven en posten van deze blogpost heb ik het projectenlijstje voor het eerst ingevuld en dat viel niet tegen. Er stonden meer groene 1’tjes dan ik had verwacht. En ik heb nog een pagina Mossyface nagekeken. Plus Anki web development. En ik heb bedacht dat ik voortaan de dag wil afsluiten met de volgende sequentie: medicijnen, Anki, projectenlijstje afvinken, lezen en naar bed. Lijkt me mooi. En de vooravond voor Mossyface en Biggles.