Dit jaar begon ik met een week vertraging aan #Nanowrimo. Geen probleem want ik wilde verdergaan met het boek dat ik vorig jaar had geschreven. Ik had het naar een aantal proeflezers gestuurd en misschien moest het wel persoonlijker.
En dat vond ik lastig. Wilde ik mijn manieën wel in geuren en kleuren beschrijven? Er waren immers anderen bij betrokken en het laatste wat ik wil is met het boze vingertje wijzen. Dat ik nu denk te weten waar mijn manieën vandaan kwamen – en hopelijk niet meer gaan komen omdat ik nu een goed stuk gereedschap in handen heb – betekent nog niet dat ik vrijuit kan vertellen wat er allemaal misging.
De uitdaging dit jaar was wel laten zien wat mijn manieën triggerde maar niet anderen daar de schuld van geven. In eerste instantie besloot ik echter zuiver therapeutisch om alles van me af te schrijven zoals het is gebeurd en zoals ik het ervaren heb. En iedereen met naam en toenaam noemen. Maar daar ben ik inmiddels vanaf gestapt. Sommige dingen en mensen staan nog te dichtbij om in het boek te beschrijven. Te herleidbaar. Dat zorgde voor flink wat hoofdbrekens en voor vertraging.
Maar nu denk ik dat ik een oplossing te hebben gevonden: kill your darlings. Ik heb een flink stuk van het manuscript verwijderd. Al met al denk ik nu kan laten zien wat er bij mij mis gaat terwijl er ook beetje te raden overblijft. Dat was het voor mij immers ook jarenlang. Waarom levert situatie xyz voor mij een manie op terwijl anderen in dezelfde situatie juist geen enkel probleem ervaren. Een oud-collega stelde me ooit zelfs die vraag. Waarom ik wel en zij niet?
Een antwoord kon ik haar niet geven, maar inmiddels wel. Misschien dat ik mijn boek als een soort detective had moeten opzetten: geen whodunnit maar een whatdunnit. Dat is het overigens toch wel een beetje geworden.
En dan is er nog het stuk van vorig jaar: vanaf morgen alles lezen en aaneensmeden in de ik-vorm. Met verwijzingen naar het stuk van dit jaar. Dan denk ik dat ik mooi kan schrijven hoe de whatdunnit een stuk korter dan bijna twintig jaar hoeft te duren.
~~~
Afbeelding van Heiko Behn via Pixabay