Het ritme zit er nog niet helemaal in, merk ik. Of het nog vakantieritme is, het zou kunnen. Ik ga er morgen over nadenken, want ik ben niet van plan om er al binnen een week de brui aan te geven. En ik weet ook wat helpt. Ik zou kunnen kiezen voor een vast moment van de dag. Dat doe ik nu in feite al, zo voor ik naar bed ga. Een andere mogelijkheid is het koppelen aan iets wat ik toch al doe, zoals wandelen. Ik kan reminders neer leggen, ik kan iemand een belofte doen, ik kan een vervelende consequentie bedenken als ik een dag niet blog, en een nog vervelender consequentie als ik twee dagen achter elkaar niet blog.
Aan de andere kant kan ik mezelf ook belonen als ik wél blog. Als ik een hele week heb geblogd iets groot, bijvoorbeeld, maar ook iets kleins na iedere geslaagde blogdag. Denk bijvoorbeeld aan een aantal pagina’s uit een boek of tijdschrift lezen. Als ik dat doe, kweek ik meteen een tweede gewoonte.
Dat raakt ook aan mijn doel van iedere dag bloggen: uiteindelijk meer goede gewoontes aanwennen, zodat er meer ritme in mijn leven zit en ik minder last heb van schommelingen door mijn bipolaire stoornis. Ondanks medicijnen merk ik namelijk toch dat mijn stemming schommelt. Weliswaar binnen veilige marges en niets om ziek van te worden, maar schommelen doet het. En dat kan te maken hebben met de medicijnen, al kan ik dat niet hard maken. Daarnaast merk ik dat dit probleem de laatste maanden prominenter aanwezig is geworden. Daar is ook een schommeling waar te nemen. Ik lees boek na boek over leren en gewoontevorming, maar het stoort me nu pas écht dat ik er te weinig mee doe.
Vreemd genoeg heb ik nu het idee dat ik op een keerpunt zit. Of het door mijn boek komt? Het kan best. Ik wil mijn boek en mijn blog leven. Ik weet nog niet hoe dat er uit gaat zien, maar ik was toch al bezig met nadenken.
Wordt vervolgd…
~~~
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay