Af en toe tijdens het wandelen merk ik ineens dat ik honderd of een paar honderd meter verder gelopen ben. Geen idee hoe ik daar dan gekomen ben, ik zie gewoon dat ik verder ben gelopen.
Kennelijk ben ik zonder ook maar enige gedachte of notie van de omgeving aan het lopen. Het gebeurt niet vaak maar het is wel een heerlijk gevoel. Of beter gezegd, het is achteraf een mooi gevoel want het moment zelf kenmerkt zich nu eenmaal door het feit dat ik me nergens van bewust ben.
Lopen gaat ongemerkt
Er is dan totaal geen nadenken. Tot ik opeens iets denk en de magie is verbroken. Jammer, maar ik weet dat het moment terug zal komen. Hoe meer ik wandel, hoe vaker ik deze staat van het Ik verliezen – zoals Leo Babauta het noemt – bereik. Natuurlijk heeft dat ook te maken met het feit dat ik de paden rond Helenaveen nu danig verkend heb en ik mijn rondjes bij wijze van spreken ook met de ogen dicht kan maken. Dat doe ik maar niet want daar is de omgeving te mooi voor.
Deze staat van niet bewust zijn komt dus ook naar voren in het boek van Leo Babauta. Dat heeft ermee te maken dat veel dingen waar je je druk om maakt of bang voor bent te hebben met zorgen over het Ik. En als je dan het Ik eventjes kunt vergeten heb je geen zorgen.
Het Ik vindt Zichzelf speciaal
Het Ik, je kinderlijke geest, kan geen kritiek hebben, vindt Zichzelf speciaal en omdat het speciaal is hoeft het geen pijn te lijden of dingen te doen die moeite kosten – immers, dat heeft iemand die speciaal is niet nodig. Dit heeft tot gevolg dat veel goede voornemens moeilijker vol te houden zijn. Meer bewegen: daar word ik moe van (en dat hoeft iemand die zo speciaal is als ik toch niet te worden?). Gezonder eten: maar ik lust al die groenten niet (dat hoeft iemand die zo speciaal is als ik toch niet te eten?) Enzovoorts.
Dat maakt dat het volgens Babauta goed is om het Ik te vergeten. Dan is de kans dat je van je (goede) gewoonte afwijkt een stuk kleiner. Hopelijk zul je net als ik ervaren dat hoe langer je een gewoonte volhoudt, je steeds vaker (achteraf) merkt dat je het Ik vergeet. Bijkomend voordeel, stelt Babauta, is dat je prettig in de omgang wordt. Je hoeft tegenover anderen veel minder je speciale Ik te verdedigen.
Hoe je het Ik kunt vergeten?
Dat kan door bewust aan iets anders te denken dan aan je Ik. Een beproefde techniek is letten op je ademhaling en daar volledig in opgaan. Dan is er geen ruimte voor het Ik. Je kunt je ook concentreren op je omgeving en je daar in onderdompelen. Mocht je dan toch weer aan het Ik denken, erken dat dan maar ga daarna bewust terug naar datgene waar je daarvoor aan dacht. Bovenstaande kent veel gelijkenissen met mediteren, maar je kunt ook volledig opgaan in een sport.
Wees je tijdens het uitvoeren van een/je dagelijkse gewoonte bewust van je ademhaling en je omgeving en laat je Ik los. Steekt dit toch de kop op, glimlach er dan naar en keer terug naar je ademhaling en omgeving.
~ ~ ~
Afgelopen zomer las ik mee met Peter Pellenaaars’ serie The Zen Habits Method naar aanleiding van het boek Zen Habits – Mastering the art of change van Leo Babauta en liet ik me uitdagen dagelijks te gaan wandelen. Dat lukte. Wat niet lukte, was gewoontes afleren. Misschien kwam het doordat Peter dat niet behandeld had, vandaar dat ik deze tweede ronde verder ben gegaan met het boek waar hij gebleven was, uiteraard met verwijzingen naar Peters blogposts waar dat verhelderend werkt.