Al een paar dagen heb ik last van twijfels. Wil ik wel bloggen wat ik wil zeggen? Ik ben er na bijna negen jaar bloggen wel van overtuigd geraakt dat opschrijven kan helpen. Het is immers een vorm van reflectie en dat kan nuttig zijn, juist als je lijdt aan een stoornis waarbij het niet altijd vanzelfsprekend is dat wat je denkt coherent is. En daarom blog ik vanavond toch maar weer.
Niet dat ik nu direct aan mijn gedachten twijfel, daar is op dit moment geen enkele aanleiding toe maar ik zat te balen voor de tv en ik had geen zin om te lezen. Dan blijft dus bloggen over. Want – en dat heb ik misschien al eerder gezegd maar herhaling kan hier wat mij betreft geen kwaad – een van de vervelendste dingen aan mijn stoornis is juist dat ik niet altijd op mijn verstand kan vertrouwen. Een ander heikel punt is dat het zo lang duurt voor je echt hersteld bent van een episode, maar daarover in een later blog waarschijnlijk meer.
Het is me in het verleden dus een aantal keer gebeurd dat ik mijn verstand niet meer kon vertrouwen. Maar dat was iedere keer wijsheid achteraf. Juist op die momenten dat ik mijn verstand niet kon vertrouwen, geloofde ik het heilig. Denk maar eens na over die situatie. Dat doe ik af en toe als een soort drijfveer want het is een situatie waar ik nooit meer naar toe hoop te gaan. En ik heb goede hoop dat dat ook gaat lukken.
Er zijn een aantal dingen die daarbij kunnen helpen zoals proberen een regelmatig leven te leiden. Misschien komt daar mijn interesse in gewoontes ook wel vandaan. Ik merk dat ze rust en stabiliteit bieden en daarnaast mijn leven nog aangenamer maken ook. Wat daarnaast helpt is dus blijven reflecteren. Elke dag even terugkijken: zit me iets dwars? hoe voel ik me? En ik heb het idee dat het schrijven van een boek en bloggen mij ook helpt.
Maar heb jij er weleens bij stilgestaan dat je verstand niet altijd kunt vertrouwen? En wat je daardoor allemaal kunt gaan doen?
~~~
Afbeelding van Gordon Johnson via Pixabay