Dat was even schrikken gisteren, zo erg dat ik zelfs verkondigde dat de lente over een week zou beginnen. Dat is natuurlijk pas over twee weken. Maakt ook niet uit. En wat dat schrikken betreft: vandaag is het stof neergedaald en is het allemaal niet zo erg als het lijkt. Om er nog maar een cliché tegenaan te gooien, uit zoiets kun je alleen maar sterker uitkomen. Daar ga ik dan maar van uit.
En natuurlijk valt mijn leed dat eigenlijk geeneens leed was, maar gewoon iets wat me even rauw op het dak viel in het niet bij alle ellende die de mensen in Oekraïne nu moeten doorstaan. Na Joegoslavië in de jaren negentig gaat het nu dus weer mis in Europa. Ik probeer het zo goed mogelijk te volgen allemaal, maar ik vind het tegelijkertijd lastig. Ik begrijp gewoon niet wat iemand bezielt om een een ander land binnen te vallen. Er is simpelweg geen excuus of reden om een ander land binnen te vallen.
Daarom vind ik het moeilijk te bevatten. We volgen het hier op de voet maar dat ik een Einzellganger en binnenvetter ben, helpt er niet aan. Ergens zou ik de barricaden op willen, maar zo ben ik niet. Dan maar Giro555. Maar zoals ik tegen mijn werkgever zei: ik probeer toch te helpen wie ik helpen kan. En misschien is mijn boek wel die manier. Dat besef komt steeds duidelijker binnen. Nee, het wordt geen wereldwijde bestseller,dat weet ik natuurlijk ook wel en schreef ik al eerder, maar op kleine schaal is het ook al heel mooi.
Natuurlijk ga ik me inzetten om mijn boek bereik te geven maar ik ga de verwachtingen niet opkloppen. Maar nu Oekraïne brandt, wil ik steeds meer helpen. En dat ga ik doen ook. Ik ga deze week eerst maar eens aan mijn eerste proeflezer vragen of ze het hele boek inmiddels heeft gelezen zodat ik weer aan de slag kan.
~~~
Afbeelding van Henning Westerkamp via Pixabay