Nog niet op volle kracht

Begin april vorig jaar ging het mis en ik had niets in de gaten. Echt helemaal niets. En dat is wat me nu nog regelmatig zorgen baart. Hoe kon het dat ik niets zag? En wat had ik gedaan dat anderen die wel iets zagen, mij of hulpverleners daar niet op aan durfden te spreken? Het zijn vragen waar ik vermoedelijk nooit het antwoord op zal vinden.

Het enige wat ik kan doen is proberen lessen te trekken en ik heb het gevoel dat ik dat heb gedaan en nog doe. Toen ik weer enigszins bij mijn verstand was – dat mag je letterlijk nemen – ben ik gaan terugkijken. Ik had het geluk dat ik een extra hulpverlener toegewezen kreeg die echt met mij aan de slag kon. Soms vroeg ik me af wat het nut van al die gesprekken waren want het verhaal was toch duidelijk?

Nou nee

Dat verhaal was allesbehalve duidelijk. Er was een reeks van factoren die allemaal bijdroegen aan iets wat begin april vorig jaar haast onvermijdelijk escaleerde. En dat deed gruwelijk pijn hoewel er een week of anderhalf behoorlijke euforie aan voorafging en dat was dan weer een heerlijk gevoel. Maar de prijs was hoog. En die heb ik al te vaak betaald dus was ik erop gebrand herhaling nu dan toch eindelijk te voorkomen.

Of dat lukt, zal de tijd moeten leren. Ik hoop het echt. Wat ik nu in ieder geval echt hoop te hebben geleerd is dat ik moet luisteren naar mensen in mijn omgeving, dat ik ook moet laten merken voor hen open te staan. En ik hoop dat me dat gelukt is. De tijd zal het dus leren is een cliché, maar het gaat hier wel op.

Ik heb de afgelopen anderhalf jaar alle hulpmiddelen die ik heb met hulp van anderen binnenstebuiten gekeerd op zoek naar de oorza(a)k(en) van het probleem zodat ik het vangnet dat die hulpmiddelen zijn nog wat nauwer kan laten sluiten en ik mensen om mij heen mij beter kan laten helpen.

Die zoektocht heeft ergens toe geleid. Ik heb het idee dat ik iets heb waarmee ik veel eerder kan signaleren. Dat helpt, heb ik gemerkt, maar het brengt ook meteen nieuwe uitdagingen met zich mee. Zo sluit het net op dit moment wel erg nauw, heb ik het idee na een paar maanden gebruiken. Toch ga ik het absoluut nog niet wegdoen. De zoektocht naar dit vangnet was lang en nodig en dat brengt ook mee dat ik de volgende stap wil zetten.

Ruimte

En die volgende stap is mezelf de ruimte geven los te laten. Het punt waar mijn vangnet in werking treedt is namelijk bij een ergernis die een aantal dagen aanhoudt. Het jaar is nog niet voorbij en coronavaccins zijn natuurlijk geweldig maar voor mij persoonlijk is die ergernis de ontdekking van 2020. De volgende stap op de reis is die ontdekking ruimte geven.

~~~

Afbeelding van kangbch via Pixabay

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.