Kun jij je verstand altijd vertrouwen?

Al een paar dagen heb ik last van twijfels. Wil ik wel bloggen wat ik wil zeggen? Ik ben er na bijna negen jaar bloggen wel van overtuigd geraakt dat opschrijven kan helpen. Het is immers een vorm van reflectie en dat kan nuttig zijn, juist als je lijdt aan een stoornis waarbij het niet altijd vanzelfsprekend is dat wat je denkt coherent is. En daarom blog ik vanavond toch maar weer.

Niet dat ik nu direct aan mijn gedachten twijfel, daar is op dit moment geen enkele aanleiding toe maar ik zat te balen voor de tv en ik had geen zin om te lezen. Dan blijft dus bloggen over. Want – en dat heb ik misschien al eerder gezegd maar herhaling kan hier wat mij betreft geen kwaad – een van de vervelendste dingen aan mijn stoornis is juist dat ik niet altijd op mijn verstand kan vertrouwen. Een ander heikel punt is dat het zo lang duurt voor je echt hersteld bent van een episode, maar daarover in een later blog waarschijnlijk meer.

Het is me in het verleden dus een aantal keer gebeurd dat ik mijn verstand niet meer kon vertrouwen. Maar dat was iedere keer wijsheid achteraf. Juist op die momenten dat ik mijn verstand niet kon vertrouwen, geloofde ik het heilig. Denk maar eens na over die situatie. Dat doe ik af en toe als een soort drijfveer want het is een situatie waar ik nooit meer naar toe hoop te gaan. En ik heb goede hoop dat dat ook gaat lukken.

Er zijn een aantal dingen die daarbij kunnen helpen zoals proberen een regelmatig leven te leiden. Misschien komt daar mijn interesse in gewoontes ook wel vandaan. Ik merk dat ze rust en stabiliteit bieden en daarnaast mijn leven nog aangenamer maken ook. Wat daarnaast helpt is dus blijven reflecteren. Elke dag even terugkijken: zit me iets dwars? hoe voel ik me? En ik heb het idee dat het schrijven van een boek en bloggen mij ook helpt.

Maar heb jij er weleens bij stilgestaan dat je verstand niet altijd kunt vertrouwen? En wat je daardoor allemaal kunt gaan doen?

~~~

Afbeelding van Gordon Johnson via Pixabay

Van @StHoormij bijeenkomst via #blogpraat vriendschappen naar een boek?

Na mijn blogpost van gisteren over mijn 3 woordenplan heb ik dat idee nog een tijdje op me laten inwerken en nu denk ik nog steeds dat het een goede zet was. Het probleem dat ik heb zit in mezelf motiveren. Het waarom van Simon Sinek. Ik weet niet of ik er echt in geloof, ik heb het boek gelezen en het vervolg over het vinden van je waarom.

Dat was begin vorig jaar en ik was niet helemaal overtuigd. Het waarom als een soort eeuwige brandstof om het doel van je leven voor jezelf helder te krijgen. Het klonk mij eerlijk gezegd als te mooi om waar te zijn en dat gevoel heb ik nog steeds een beetje. Natuurlijk, ik geloof best dat een onderscheidend waarom makkelijker klanten of contacten kan aantrekken. Dat een bedrijf succesvoller is als het kan uitleggen waarom het iets doet – de aarde schoner achterlaten voor onze kinderen en kleinkinderen, bijvoorbeeld. Als ik dat geloof van een bedrijf werkt dat beter dan minder bijtelling. Dat laatste interesseert me niet zo veel want ik heb een blauw-gele limousine waar ik buiten coronatijd graag gebruik van maak.

Voor wie?

Zelf merk ik steeds meer dat voor mij niet zo zeer het ‘Waarom?’ telt maar het ‘Voor wie?’. Daar kwam ik achter toen ik bij Reëlle werkte, een communicatiebureau van en voor mensen met een beperking. Dat ik iets voor die doelgroep mocht doen, voelde voor mij geweldig. Via het werk ging ik naar een @StHoormij bijeenkomst waar ik door een ontmoeting enigszins enthousiast werd over bloggen en later sloot ik vriendschappen met mensen die ik via #blogpraat leerde kennen. En, oh ja, ik las nog een boekje van Ernst-Jan Pfauth. Zie met die combinatie maar eens geen enthousiast bloggende wereldverbeteraar te worden.

Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder. Maar het ‘Voor wie?’ is hetzelfde gebleven. En als het wat dan nog eens iets is wat ik een beetje kan – schrijven denk ik bijvoorbeeld te kunnen – en als er een ‘Hoe?’ is dat er uit bestaat dat er op de achtergrond wat mensen meedenken, dan voel ik mij helemaal senang en gaat er hopelijk een boek en nog vele blogposts volgen.

~~~

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay

Vrije tijd in 3 woorden

Toen ik 1 november aan mijn boek begon, had ik geen idee dat het me zo goed zou doen. Toch blijkt dat bijna twee en een halve maand later het geval. Nu ik mijn vrije tijd structureel creatief invul, voel ik me beter. Het is van passief (voornamelijk televisie) naar actief (lezen, schrijven, corrigeren, vertalen). Natuurlijk las ik eerder ook al wel, maar het was vooral de wat meer passieve variant: ik ging te weinig aan de slag met wat ik las, terwijl ik dat altijd een mooi aspect van blogs heb gevonden, actie en reactie. Maar het passieve sloop er langzaam in.

Aan de andere kant zou je kunnen zeggen dat het boek een uitvloeisel is van iets wat ik al zeker twee jaar roep. Dat wat achter me ligt een leerperiode is en daarom nuttig omdat het boek gebaseerd op mijn ervaringen en die ervaringen heb ik natuurlijk eerst moet opdoen en doorleven voor ik ze op papier kwijt kan.

Wat ik wel jammer vind is dat mijn Mossyface vertaling eronder lijdt. Ik lijk er weinig ruimte voor te hebben. Terwijl ik die ruimte qua tijd wel heb. Daar wil ik dus ook structureel tijd voor vrij maken want ik heb nu eenmaal beloofd dat dat boek er zou komen, en we hadden vorig jaar ook afgesproken dat het boek in 2021 ging verschijnen, dus dat moeten we dan ook maar zien te doen. En het grootste deel van het werk is af. Mijn collega heeft zijn deel af, ik het mijne en de herziening van mijn deel schiet ook al op. En het deel van mijn collega leest goed, dus dat lijkt me een goede basis voor een boek.

Ieder moment een nieuwe start

Van Leo Babauta heb ik nog een interview tegoed. Hij wordt geïnterviewd door Tim Ferris, maar het duurt anderhalf uur en ik moet nog even kijken wanneer dat past. Misschien als het dit weekend sneeuwt en er van wandelen wel niks zal komen. Wel heb ik zijn blog gelezen over dat het nieuwe jaar een nieuwe start kan zijn, maar ook iedere dag, of zelfs ieder moment van de dag. Ben ik wel mee eens, maar het zo makkelijk om grootse plannen te hebben en dan het hoofd te laten hangen als er iets niet lukt. Niet meer doen dus, ieder moment van de dag kan een nieuw begin zijn.

Nou las ik straks een artikel op Frankwatching.com van Arjan Broere over hoe je met een jaarthema en dagelijks reflecteren wel een succes kunt maken van goede voornemens. Dat artikel haalde het interview met Babauta ook al aan. En de drie woorden van Chris Brogan werden weer genoemd wat mij duidelijk maakte dat ik mijn vrije tijd met de volgende drie woorden wil invullen:

Boek – blog – vertaling

Misschien niet helemaal de invulling uit het artikel maar het zijn drie zaken waar ik heel graag mee bezig ben, die me een goed gevoel geven (ook achteraf, en dat is ook niet onbelangrijk) en waar ik energie van krijg. Daar wil ik me bezig houden, desnoods ook met een dagelijkse review, zoals het artikel aanraadt. Ik denk dat mijn projectlijstje daar prima bij kan helpen.

En natuurlijk zijn er nog veel meer dingen die ik graag doe in mijn vrije tijd: lezen of wandelen, maar die zijn ondersteunend aan mijn drie woorden. Wat ik lees komt vaak terug op mijn blog, of ontspant gewoon zodat ik weer verder kan. En tijdens het wandelen doe ik vaak ideeën op voor boek, blog of vertaling door de afwisseling van het gefocuste en het diffuse brein.

Dus ik ga een tijde mijn vrije tijd structuren rond deze drie woorden.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Boek voor mij of voor jou?

Gisteren had ik het met iemand over mijn #NaNoWriMo boek en hij wilde het wel lezen als het af was. Nu was ik toch al van plan om mijn boek af te ronden, al is het maar omdat ik er voor mezelf een aantal dingen op een rij heb gezet die voor mij belangrijk zijn. Door dat boek heb ik me gedwongen om echt nog eens diep over de materie na te denken en heb ik van sommige dingen nu een duidelijker beeld. Daardoor alleen al voor is het project wat mij betreft geslaagd.

Vanaf 1 februari herzien

De afgelopen tijd zijn er me regelmatig dingen te binnen geschoten die ik graag wil toevoegen of wil verduidelijken. En ik ben benieuwd of ik dat wat ik wilde zeggen, zo duidelijk heb opgeschreven als ik wilde. Vanuit mijn ervaring als vertaler weet ik natuurlijk hoe belangrijk de correctieronde is. Die wil ik dan ook niet afraffelen en om die reden heb ik voor de correctie twee maanden uitgetrokken, waar het eigenlijke schrijfwerk maar een maand kostte. En, toegegeven, afgelopen zomer veertien dagen lang een kwartiertje. Dat maakte uiteindelijk ook dat ik in november de uitdaging aanging. Omdat ik toch persoonlijke dingen wilde schrijven en het idee ‘papier’ daarvoor anders aanvoelde dan dit blog, had ik twijfels of ik het wel moest schrijven. Maar ik vond het prettig om te doen, merkte ik, en het luchtte ergens ook op dus ik ben blij dat ik het heb gedaan.

Voor mezelf of ook voor anderen?

Die vraag stel ik nu voor mijn blog, maar geldt natuurlijk ook voor mijn boek. En bij een boek denk ik ook automatisch aan een oplage. Dus ja, het boek is ook voor anderen. Hoe en wat moet ik nog bekijken maar ik zou het raar vinden als ik iets schrijf waar ik zelf baat bij heb, dat anderen dat dan niet kunnen lezen. Daar zit echter een mits aan: ik ben alleen maar ervaringsdeskundige wat dit onderwerp aangaat dus ik moet nog iemand vinden die op professioneel vlak deskundig is. Mocht diegene nu zeggen dat het helemaal nergens op slaat en dat er ook niks van te maken is, dan houdt het natuurlijk op. Dat verwacht ik overigens niet.

De boodschap uit het boek is vrij universeel maar bij mij helaas nooit goed genoeg geland: je staat er nooit alleen voor en als je goed samenwerkt, elkaar aan durft te spreken en jij, een partner en je behandelaar een team vormen, dan kun je mogelijk problemen voorkomen. Die les heb ik in de harde realiteit geleerd maar dat heeft helaas lang geduurd. Dat was ook een motivatie voor het boek.

Een andere motivatie is dat leren. Zeker als je met een ziekte of een beperking te maken hebt, is het leven één groot leerproces. Ik heb in het boek enkele bekende hulpmiddelen genoemd en wat ideeën uit eigen praktijkervaring over waarom ze belangrijk zijn en hoe je ze handig inzet.

Ja, een boek voor mezelf en voor een ander dus, want met een beetje hulp sta je er nooit alleen voor.

~~~

Afbeelding van congerdesign via Pixabay

Linux op een staafje

Als ik bij de studierichting Taal & Kunstmatige Intelligentie gebleven was, had ik waarschijnlijk eerder Linux geïnstalleerd omdat dat bij de Letterenfaculteit een Linux-eiland was. Maar ik koos er al tijdens het eerste semester TKI voor om over te stappen naar Cultuur & Letteren. De Linux cd-roms gingen daarmee ook de vergetelheid in.

Maar nu heb ik een probleem. Ik heb directories ‘A’ en ‘a’ en dat zijn twee mappen in dezelfde hoofdmap. Het gaat niet lukken om deze te kopiëren met Windows. Omdat Windows niet gevoelig is voor hoofd- en kleine letters wordt ‘a’ gezien als een submap van ‘A’. En dat is nou net niet bedoeling.

Het schijnt dat Apple’s besturingssystemen je de keuze geven of je syteem case-sensitive is of case-insensitive, maar een Apple is bij mij een stuk fruit en ik heb dus geen Apple-systeem voorhanden.

Dus blijft Linux over. Daar wist ik al van dat folder ‘B’ en ‘b’ twee folders zijn op hetzelfde niveau en dat wat ik dus nodig heb, mogelijk is. Het makkelijkste leek me om Linux op een USB-stick te zetten. Daar waren voldoende tutorials voor te vinden, ik heb deze gebruikt en getest of het inderdaad doet wat ik wil en dat bleek het geval.

Binnenkort mijn pc dus maar eens op een stokje zetten en eens flink laten ratelen. En misschien toch eens wat spelen met Linux; een systeem erbij kan misschien handig zijn en ik ben er ook wel een beetje nieuwsgierig. Al leek het erg op Windows en was een nadeel van de installatie op USB dat geïnstalleerde programma’s na afsluiten weer verdwenen. Misschien dus ook nog kijken of daar wat aan te doen is. Waar ik het voor nodig heb, kan gelukkig in één keer.

Overstappen is voorlopig in ieder geval niet aan de orde. Ik gebruik te veel programma’s die het niet zonder emulator of virtuele machine doen onder Linux en bovendien draaien mijn Windows systemen nog steeds. En er iets naast installeren, zie ik ook niet zitten voor die ene keer dat ik het nu nodig heb. Maar wat spelen kan natuurlijk altijd.

~~~

Afbeelding van Clker-Free-Vector-Images via Pixabay

Het nieuwe jaar eindelijk begonnen

Door omstandigheden heb ik ieder jaar het gevoel dat het nieuwe jaar niet op 1 januari begint, maar op 9 januari. Dan pas kan ik een vervelende periode weer afsluiten. En net als ieder jaar ging het dit jaar weer precies zo. Op 8 januari zelfs niet geblogd, gisteren wel maar niet op Publiceren gedrukt. Vandaag dus weer een nieuwe poging. Wat ik merk is dat ik er mijn gedachten nog niet helemaal bij had, bij die goede voornemens bedoel ik dan. Ik vergeet steeds het projectenlijstje erbij te pakken en het lijkt daardoor of ik ook de dingen vergeet die op dat lijstje stonden. En dat vind ik dan weer jammer.

Maar zoals ik al zei, het nieuwe begint voor mij eigenlijk op 9 januari (en Nieuwjaarsdag gaat altijd wat moeizaam, nietwaar?). Niet getreurd dus, maar vrolijk de draad weer oppakken. Gewoon dat documentje er wat vaker bij pakken. Ik heb daar vorig jaar zeker het eerste kwartaal consequent de dag mee afgesloten en daar hoop vanaf vandaag weer mee te beginnen. En ik kan al mooi een paar dingen afvinken. En dan volle kracht vooruit want ik vind dat ik leuke, belangrijke en uitdagende dingen op het lijstje heb staan.

Verder heb ik de afgelopen dagen nog nagedacht over de maandprojecten waar ik het woensdag over heb gehad, in combinatie met een maandelijkse terugblik op de laatste dag van de maand. Is dit interessant genoeg om mee door te gaan? En hoe ga ik dat dan doen? Door die terugblikdag iedere maand te doen heb ik meteen een soort van ‘verplichting’ ingebouwd om niet te snel op te geven, maar door te zetten. Want ik wil hier natuurlijk niet afgaan. Nou ja, afgaan, je begrijpt wat ik bedoel.

Thema van de maand

Deze maand ga ik verder met het project over gewoontes dat ik ik vorig jaar gestart ben. In het kader daarvan ga ik Atomic habits van James Clear bespreken. Ik ben nog steeds niet helemaal tevreden over manier waarop mijn gewoontes lopen. En ik weet donders goed dat dat niet aan de tot nu gelezen boeken over het onderwerp ligt maar aan mij, maar toch ben ik benieuwd naar het boek van Clear. En nu het dus ook op mijn kalender na nieuwjaar is, ga ik zelf ook weer wat scherper om met gewoontes. Ik wil immers wel wat af te vinken hebben op het projectenlijstje.

Voor februari staat dan Fluent forever van Gabriel Wyner op het programma. Zoals ik al vaker hier heb gezegd, lagen de talen mij altijd meer dan de exacte vakken. De methode van Wyner maakt me nieuwsgierig omdat deze aansluit bij de gespreid herhalen methode die ik met Anki gebruik. Daarnaast is de methode visueel en het belang daarvan ben ik, meen ik, onder andere in gaan zien door Lezen, weten en niet vergeten van Mark Tigchelaar en A mind for numbers van Barbara Oakley (en daarvoor natuurlijk via de MOOC Learning how to learn). Een laatste aspect aan de methode van Wyner is dat het auditief ingesteld is, wat niet vreemd is omdat Wyner van oorsprong operazanger was. Juist dat aspect hield me misschien tegen maar ik heb voldoende vertrouwen in mijn nieuw gehoorapparaten om het toch te proberen. En doe daar vanaf februari verslag over.

~~~

Afbeelding van StockSnap via Pixabay

Meer uit mijn blog halen?

Schrijven is in ieder geval geen geestesprojectie waar mijn kinderlijke geest zich met succes verzet. Dat gaat me al een hele tijd vrij goed af. Toch knaagt er ergens iets: ik heb er nu zeg maar een uur of wat per dag plezier plezier aan en daar ben ik blij mee. En natuurlijk vooraf wat plezier met brainstormen waar ik nu over wil schrijven. Toch knaagt er dus ergens iets: hoe meer ik schrijf, des te leuker vind ik het. Zo leuk dat ik meer wil schrijven. En het liefst over onderwerpen die mij interesseren: (omgaan met) beperkingen, gewoontes of leren. Dat zijn min of meer de kernonderwerpen van dit blog en ik denk dat ik daar lang niet over uitverteld ben omdat ik het gevoel heb dat het leven mij over alle drie de onderwerpen continu laat bijleren als ik er voor open sta.

Dus voorlopig verwacht ik nog wel een tijdje door te kunnen bloggen. Omdat ik er zelf van leer en misschien iemand anders ook wel. Dat zou ik mooi vinden. Toch heb ik twijfels: geef ik mezelf niet te veel bloot? Is dit schrijven en bloggen echt wat ik wil? Wil ik het als hoofdmoot en zo ja, hoe moet dat er dan uitzien? Ik weet wel dat ik geloof in de onderwerpen die ik zojuist noemde, ze zijn het waarom van dit blog, dat waar het lang geleden, juni 2012, mee begon. Goed, toen ging het vooral om de beperkingen en dacht ik nog dat mijn lichamelijke beperking de hoofdrol zou krijgen terwijl dat nu vermoedelijk toch echt anders is. Er is sindsdien wel meer anders gelopen dan ik toen had verwacht. Dat maakt niet uit. Wat wel uitmaakt is de vraag of ik nou eigenlijk voor mezelf schrijf (wat ik altijd denk) of dat ik toch echt een publiek wil voor dit blog.

En als het antwoord op die vraag ‘ja’ is, wat heeft dat dan voor consequenties? Moet ik dan anders gaan schrijven? Moet ik doelstellingen formuleren? Moet ik publiek zoeken voor dit blog? Moet ik weer elders gaan bloggen, zoals ik al eerder deed? Die blogs zijn overigens van internet gehaald. Ik loop wel vaker in dit cirkeltje, zoals begin vorig jaar.

Toen had ik geen antwoord. Nu denk ik dat wel te hebben: ik ga het gewoon proberen. Cursussen, oefenen, toepassen, kortom serieus proberen. Zodat ik weet wat er komt kijken bij ‘professionalisering’ en ik een beter idee heb of het bij me past.

~~~

Afbeelding van Werner Moser via Pixabay

Mijn kinderlijke geest houdt te veel vast aan zijn geestesprojectie

Zo zou je althans kunnen omschrijven waarom volgens Leo Babauta het afleren van slechte gewoontes niet lukt. Je kinderlijke geest wil niet dat je ergens moeite voor moet doen. In zijn film gaat alles je makkelijk af en waar je moeite voor moet doen, ziet hij niet zitten. En dus is er niks gemakkelijker om je kinderlijke geest zijn zin te geven.

Maar of dat nou zo handig is?

Alles wat de moeite waard is – of laat ik zeggen, veel wat de moeite waard is – wordt pas de moeite waar doordat je er moeite voor doet. Doordenkertje maar de uitdrukking is niet voor niets dat ‘iets de moeite waard is’. Daarom ga ik de rest van deze week na wat voor mij de moeite waard is geweest in 2020 en of dat gelukt is of niet. En eventueel: waarom het niet gelukt is. En daarbij probeer ik dieper te graven dat 1x keer waarom. Wat wil ik meenemen? En hoe kan ik daarbij mijn kinderlijke geest en zijn geestesprojectie stil houden?

Kinderlijke geest en geestesprojectie zijn vertaling van de begrippen Childish Mind en Mind Movie uit het boek Zen habits – Mastering the art of change van Leo Babauta waar Peter Pellenaars uitgebreid over blogde (ik trouwens ook).

Ik zocht bij mijn leerproces over gewoontes nog een stok achter de deur. Heel leuk dat je van alles leert over gewoontes, maar als je het het alleen maar daar deelt en vervolgens (te) weinig mee doet, dan schiet het nog zijn doel voorbij.

Maandelijkse stok achter de deur dag

Waar ik nu aan denk, ik denk er nog paar dagen over na, is om van de laatste dag van iedere maand een soort stok achter de deur dag te maken. Wat heb ik geleerd, wat lukte, waarom wel/niet? Welke tools heb ik ingezet? Wat moet volgende maand echt anders? En wat neem absoluut mee naar de volgende maand? Misschien een onderwerp van de maand? Was het interessant? Of waarom viel het tegen? Zo zijn er vast nog meer vragen te bedenken.

Ik ga er tot zondag over nadenken. Dan hoor je meer.

~~~

Afbeelding van mohamed Hassan via Pixabay

Spanning in mijn arm en elders

Een éénarmige bandiet

Nu ik twee dagen bezig ben met fysio oefeningen merk ik dat er spanning uitkomt. Logisch, want het gaat er bij de oefeningen juist om de spanning in mijn rechterarm en -hand te verminderen. Dit lukt gelukkig ook maar het blijft wennen om zodra ik aan een ontspanningsoefening begin de spanning rechts wegtrekt maar in mijn linkerarm trekt. Die linkerarm en -hand gebruik ik om rechts te ontspannen omdat ik mijn rechterarm en hand nauwelijks kan benutten. Eigenlijk kan ik er alleen maar mee klemmen omdat ik dan gebruik kan maken van mijn spasmes.

Ik heb een gedeeltelijke halfzijdige verlamming rechts, vanaf mijn geboorte. Als klein kind noemde ik mijn rechterhand mijn ‘andere hand’. Als gevolg van mijn handicap heb ik ook niet het meest leesbare handschrift. Ik ben dan ook blij dat het met aanpassingen mogelijk was een éénhandig typediploma te halen. Al met al heb ik dan ook gelukkig niet zo heel veel hinder van mijn handicap maar toch heb ik er meer last van dan voorheen. Of last, ik ben er aan gewend, maar als ik oude foto’s terugkijk zie ik wel dat mijn rechterarm daarop veel meer ontspannen is dan tegenwoordig.

Of dat nu komt doordat ik jaren geleden gestopt ben met fysiotherapie, of dat ik sinds ik botox gebruik ook niet meer zwem in extra verwarmd water, of doordat ik (te) zuinig ben met botox, ik weet het niet maar ik zie wel een aantal uitdagingen. Door het sterke spasme in mijn rechterarm heb ik bijvoorbeeld om truien goed recht te trekken of om jassen zo aan te doen dat ik de knopen makkelijk dicht kan krijgen. Ik heb soms de grootste moeite om mijn rechterarm voldoende te ontspannen zodat de mouw makkelijk over mijn jas schiet. Nu weet ik wel dat dit straks allemaal aanzienlijk zal verbeteren met botox maar nu ik er al een tijdje over nadenk, kom ik tot de conclusie dat het niet verkeerd zou zijn om nog eens te kijken wat ik nog uit mijn arm kan halen. Het hoeven natuurlijk geen wonderen te zijn, maar gemakkelijker mijn kleren aan te trekken, zonder dat ze eigenlijk scheef zitten, lijkt me wel prettig. En misschien ook een hele uitdaging.

~~~

Afbeelding van Kerstin Herrmann via Pixabay

Mosterd na de maaltijd of toch fysio?

andere hand

Een van de nadelen die ik heb nu ik wacht op een afspraak met mijn revalidatiearts is dat ik nu al flink later ben met de botox in mijn rechterarm dan gewoonlijk. Botox ken je vast tegen de rimpels maar het is gewoon een spierverslapper die oorspronkelijk ingezet werd tegen spasmes. Bij spasmes heb je last van spierspanningen en door nu botox te spuiten in de spieren die voor die spanningen zorgen, heb je minder last van spasmes. Op die manier gebruik ik al een kleine tien jaar botox voor mijn rechterarm en dat werkt prima.

Omdat ik in september een keer flink ben gevallen, besloot ik contact op te nemen met mijn revalidatiearts. Ik heb door mijn handicap namelijk moeite mijn rechtervoet goed op te tillen. Daar kon iets aan gedaan worden met een beugel of veer hoorde ik toen ik ook over botox voor mijn arm hoorde.

En nu bleek dus ook dat botox ook voor mijn been een optie was. Maar dat moest onderzocht worden en als driemaal scheepsrecht is, kan de uitslag over twee weken besproken worden. En dan moet de botox nog ingepland worden. En weet ik ook pas wanneer mijn arm weer aan de beurt is. Mijn revalidatiearts zei dat ze arm en been het liefste in één keer behandelden en ik had daar geen bezwaar tegen, zo met corona. Alleen had ik geen idee dat het zo lang zou duren. Normaal laat ik in november of begin december de botoxinjecties zetten zodat ik er in de winter weer tegenaan kan en mijn arm soepel is voor de echte kou.

Dit jaar loopt het dus anders

En omdat het anders loopt, moet ik ook mijn oude hulpmiddel van stal halen: fysio oefeningen. Die bestaan simpelweg uit de handen in een bidgreep nemen en de armen vervolgens lichtjes strekken. Op het moment dat de arm zich begint te ontspannen kan ik mijn armen verder strekken. Naar voren, naar boven of naar beneden. En dan een minuut of tien. Die oefening wilde ik dus al een week of zes elke dag een paar keer doen. Maar dacht je dat dat lukte? Ik kon me er maar niet toe zetten.

Tot vandaag. Ik heb nu twee keer tien minuten geoefend en ik merk het al meteen. Wat ik nu bedacht heb is een techniek die in alle boeken staat die ik over gewoontes heb gelezen: gewoontes stapelen. Ik heb vanmiddag bedacht dat ik voortaan na iedere maaltijd vijf à tien minuten oefen. En als ik uit de kou van het wandelen kom.

Ik hoop dat het blijft werken. Ik meen vandaag al verschil te voelen.