The power of habit (Charles Duhigg) of Good habits, bad habits (Wendy Wood)

Deze blogpost is deel 13 van 26 in de reeks Gewoontes

Het boek Good habits, bad habits is verdeeld in drie delen van elk vijf hoofdstukken. Daarna volgt nog een epiloog waarin bekeken wordt hoe het behandelde kunt toepassen bij het afleren van een slechte gewoonte. In dit geval gaat het om te vaak op je smartphone kijken. Daar heb ik zelf al een tamelijk effectieve methode voor gevonden dus die epiloog ga ik niet behandelen.

Wat ik ook niet ga behandelen, is heel het boek. Ik ga geen samenvatting schrijven. Wendy Wood houdt zich als professor bezig met gewoontes en zij beschrijft in haar boek veel van haar onderzoek en dat van anderen. Natuurlijk kan ik daar prima een samenvatting van schrijven maar daar heb ik geen zin in. Lees dan zelf het boek maar. Het is trouwens ook in het Nederlands verschenen: Gelukkig met gewoontes. Wat ik wel wil doen zijn per deel aantal een aantal losse punten aanstippen die mij opvielen. En daarna misschien nog checklists goede en slechte gewoontes. In het laatste geval natuurlijk afleren.

Als je het boek vergelijkt met dat van Duhigg, The power of habit dan valt meteen op dat de vele schematische tekeningetjes uit dat boek in dat van Wood ontbreken. Verder lijken de boeken inhoudelijk op elkaar. Duhigg kiest voor een eenvoudig model, hoewel hij wel oog heeft voor de haken en ogen die eraan kleven. Wood benoemt die problemen wat explicieter. Ik moet daarbij wel opmerken dat toen ik het boek van Duhigg voor de eerste keer las, ik niet op zoek was naar probleemsituaties als stress en dergelijke maar dat deze bij herlezing wel opvallen. Maar ze zitten dus niet in zijn schema’s. En ook niet in die van Wood, want haar boek bevat sowieso geen schema’s.

Al met al denk ik dat zowel het boek van Duhigg uit 2012 – het is in bepaalde kringen niet voor niets een soort van klassieker – als dat van Wood uit 2019 aan kunnen zetten tot het vormen van nieuwe gewoontes of juist het afleren. Maar je zult wel aan de moeten; je wordt niet bij de hand genomen zoals dat bij Leo Babauta wel het geval is. Over zijn methode waarschijnlijk later in deze serie toch nog wat meer.

Duhigg en Wood kiezen voor een meer wetenschappelijke benadering dan Babauta. Neem je de moeite met hun boeken aan de slag te gaan, liefst elke dag, dan heb je zeker kans dat je in je missie gaat slagen. Distilleer een soort actieplan uit het boek van je keuze en ga aan het werk. Dat actieplan zit al deels in de schema’s van Duhigg en die tekeningetjes heb ik ook als basis gebruikt voor mijn posts het aan- en afleren van gewoontes volgens de methode van Duhhigg. Lukt het met die schema’s niet naar wens dan kan het de moeite zijn om het boek er nog eens bij te pakken. Er staat volgende in over stress of over waarom zijn vier elementen van gewoontes wel of niet werken.

Bij Wood moet je zelf je schema gaan maken; maar het voordeel daarvan is dat je blik ook sneller gericht is op probleemkwesties. Je moet immers actiever met de tekst aan de slag en je zou dus alle factoren die volgens haar een rol spelen bij gewoontes op een rij kunnen zetten en jezelf afvragen welke rol die voor jou spelen. Dat is precies wat ik de komende dagen van plan ben.

Achtergrond

In 2015 deed ik mee met een blogreeks van Peter Pellenaars over Zen Habits – Mastering the art of change. En ik schreef eind dat jaar een vervolgreeks over hetzelfde boek. Gewoontes bleken de afgelopen jaren nogal een invloed op mij te hebben gehad. Daarom nu een hernieuwd onderzoek met daarbij ook de boeken The power of habit van Charles Duhigg en Good habits, bad habits van Wendy Wood.

~~~

Afbeelding van RGY23 via Pixabay

Wat een geluid

Aan het begin van de lockdown waren mijn hoorapparaten vijf jaar oud. Dat betekende dat ik weer recht had op nieuwe. Dat leek me ook wel enigszins nodig want ik schakelde het volume van mijn toestellen eigenlijk elke dag een stand hoger. En dat al een jaar of twee, drie. Ik had al eens geprobeerd om de toestellen opnieuw in te laten stellen maar omdat ik toen helaas net tinnitus begon te ontwikkelen, lukte dat niet en liet ik het maar zo en bleef ik de volumeknop gebruiken.

Maar ik wist dat ik zo rond maart dit jaar uit kon gaan kijken naar nieuwe toestellen. Niemand had natuurlijk enig vermoeden van corona. Ik niet tenminste. Dus duurde het wat langer voor ik bij de audicien en later audioloog terecht kon. De audioloog bezorgde me ook nog eens een verrassing, maar echt aangenaam was die niet. Het was een uitgebreide gehoortest, daar lag het zeker niet aan. Wel kon mijn tinnitus dus een rol spelen. Als je op een knop moet drukken bij het horen van een pieptoon dan is het erg handig als je tinnitus ervoor zorgt dat je altijd een pieptoon hoort. Moet ik mezelf toch even corrigeren: in een rustige ruimte hoor ik piepjes. Thuis eigenlijk alleen als ik mijn toestellen uitdoe en naar bed ga. Gelukkig niet zo hinderlijk dat ze me uit mijn slaap houden. Ook bij de audioloog hoorde ik extra piepjes. De test werd namelijk afgenomen in een geluidsdichte cabine. En zie dan maar eens het verschil te maken tussen piepjes uit je eigen oor en piepjes uit de computer van de audioloog.

Toch had het niet alleen daarmee te maken dat de uitslag tegenviel. Ook bij spraakherkenning scoorde ik lager dan verwacht. Bij de nabespreking bleek het verschil met de vorige meting van vijf en een half jaar geleden groot. Zo groot dat ik klip en klaar te horen kreeg dat de toestellen die ik op dat moment droeg, niet meer voldeden bij mijn gehoorbeeld van dat moment. Of ze ik ze nou harder zette of niet, het maakte niet uit. Ik kon er simpelweg het bereik van het normale verstaan niet voldoende mee halen. Conclusie: ga van een categorie 4 toestel naar een categorie 5 toestel. Even voor de goede verstaanbaarheid: een categorie 5 toestel is het zwaarste toestel dat nog (voor 75%) door de verzekering wordt vergoed.

Daar zat ik dan met mijn goede gedrag. Hoorde ik dan echt zo slecht? Ik ging erover nadenken en erop letten. Ja, ik miste regelmatig wat maar zelfs mensen in mijn directe omgeving hadden het niet gemerkt en waren verrast. Ik besloot gewoon af te wachten wat mijn categorie 5 toestellen zouden brengen.

Het werd ongeduldig afwachten, maar vanmorgen was het dan eindelijk zover. Ik kon mijn categorie 5 toestellen ophalen, ze werden ingesteld en ik kreeg ze mee op proef. Om 9:30 was de afspraak en om 10:00 stond ik weer buiten. En? Er ging nou niet direct een wereld voor me open, maar de audioloog had zich zeker niet vergist. Na zo’n halve dag merk ik dat ik meer dingen hoor – meer vogels -, meer volume bij zo ongeveer alles. En: belangrijkste, ik versta beter, zelfs in de auto. Dat is normaal een groot probleem. Natuurlijk versta ik geen 100 procent – wie wel? – maar wel veel meer dan met de toestellen die ik tot vanmorgen droeg.

Het is duidelijk nog te vroeg voor conclusies maar een eerste bescheiden tussenbalans kan ik wel opmaken: wat een geluid!

~~~

Afbeelding van Clker-Free-Vector-Images via Pixabay


2 gedachtes over “Wat een geluid”

Peter Pellenaars 29 augustus 2020

Fijn voor je dat (ondanks een hogere categorie) het nieuwe hoortoestel weer een hoop zaken beter te horen zijn. Het lijkt me vooral vervelend als alle geluid om je heen niet meer te herleiden valt tot de individuele ‘zenders’ en een soort van brij wordt. Dat was waar mijn vader altijd over klaagde wanneer zijn hoortoestel weer aan vervanging toe was.

Paul van der Werf 31 augustus 2020 als reactie op Peter Pellenaars

Die brei die herken ik wel een beetje. Het geluid komt nu harder binnen en dat is even wennen. Sommige geluiden moet ik opnieuw leren kennen, zeg maar.Ofwel omdat ik ze eerst niet hoorde of omdat ze nu anders klinken. Of dat iets harder hoor dan ik gewend was waardoor ik er weer aan moet wennen En ik heb behoorlijk last van gefluit, oftewel rondzingen. Maar dan kan hopelijk wat aan gedaan worden.

Paul van het 266e

Paul van het 266e

In deze bijzondere blogpost, mijn 266e, aandacht voor een hobby die me al zo veel langer plezier oplevert dan dit blog. Ik blog al acht jaar maar Biggles is al veel langer in mijn leven. Het lijkt me aardig om daar eens aan terug te denken, herinneringen op te halen en wie weet zelfs nog toekomstplannen te delen.

Het begon voor mij allemaal toen ik nog op de basisschool zat. Ik zat in groep zeven of acht toen mijn fysiotherapeute aan mij vroeg: “Paul, jij houdt van lezen, nietwaar?” Dat klopte. Mijn therapeute vervolgde: “Ik heb mijn zolder opgeruimd en kwam nog een stuk of twintig avonturenboeken van vroeger tegen. Die breng ik volgende week wel voor je mee.”

De week erop was ik heel blij want het was inderdaad een hele stapel. “Begin vooral met Biggles want die vond ik vroeger zo spannend. Als je van Arendsoog houdt, dan is dat vast ook wat voor jou.” Ik was razend benieuwd en zodra ik het boek waaraan ik bezig was uit had, pakte ik er Met Biggles in vijandelijk gebied bij en begon te lezen. Dat was op een vrijdagavond en zaterdag moesten mijn ouders weg. Ik zou naar mijn oom en tante gaan die een straat verderop woonden. Maar ik zat dus al de hele zaterdag te lezen en vergat alles; dus ook om naar mijn oom en tante te gaan. Pas toen mijn nichtje het keukenraam ongeveer ingeslagen had – de voordeurbel hielp niet – ben ik met boek en al meegegaan.

Toen kon ik me nog totaal geen voorstelling maken van de grote invloed die Biggles op mijn leven zou krijgen. Maar al in die eerste vijf Prisma Juniores ontdekte ik dat er veel meer Biggles-boeken waren en die wilde ik allemaal lezen. Want zo spannend en een deel van de verhalen speelden zich in de Eerste en Tweede Wereldoorlog af en dat wakkerde mijn interesse in geschiedenis aan, dus ik wist al snel dat ik ze wilde verzamelen. Ik had toen al een grotendeels complete Arendsoog-serie en ik vond en vind het leuk om boekenmarkten of (antiquarische) boekhandels af te struinen. Het was in een tijd dat wij nog geen internet hadden.

Dus antiquariaten en lokale boekenmarkten. Genieten. Dat deed ik ook van al die prachtige boeken die ik vond. Ik ontdekte al snel dat er naast de Juniores-serie ook een eigen Biggles-serie was met gruwelijk veel deeltjes. En dat er bij Uitgeverij Verba nog nieuwe heruitgaven bestonden. En in de wachtkamer bij de oogarts – de man heette toevallig ook Paul van der Werf – ontdekte ik ook de Biggles strips van Bergèse. Het werd steeds leuker.

Mijn verzameling groeide en het werd steeds moeilijk om ontbrekende deeltjes te vinden. Op een boekenmarkt had ik al ooit van de I.B.A. gehoord maar ik was nog geen lid geworden. Dat deed ik pas in de zomer van 1999. Ik had dat jaar eindexamen gedaan maar door ziekte was dat volledig mislukt. Toen ik in de zomer beter werd, wist ik min of meer dat ik het jaar erop wel slagen.

Dus besloot ik vooral ook leuke dingen te gaan doen in dat jaar. En wat was er nou leuker dan Biggles? Dus werd ik lid van de I.B.A. en maakte mijn serie compleet. En Biggles News Magazine viel ook in de smaak. En er waren twee van de niet in het Nederlands vertaalde Biggles-boeken te koop. Het leek me ook wel leuk om die te lezen.

En wat ik daarna bedacht, veranderde letterlijk mijn leven. Ik had op school regelmatig gehoord dat je met Grieks en Latijn als ondergrond alles kon doen met taal wat je maar wilde: wilde ik die boeken vertalen? Ja, dat wilde ik.

Dus ik zocht contact met de toenmalige voorzitter van onze vereniging, de helaas veel te jong gestorven Marvel M. Wagenaar-Wilm. Zij nog het net als ik al helemaal voor zich. Zij zou The boy Biggles als eerste vertalen als het aan haar lag. En dat boek had ik net gekocht dus ik begon enthousiast. En Marvel ging een uitgeverij zoeken. In 1999 heb ik zo een maand of drie vertaald tot het toch wel handig leek om mijn diploma te halen en ik het vertalen even liet liggen. Maar op de eerste vrijdag van augustus 2000 belde Marvel nog enthousiaster dan ik een jaar eerder had vertaald: ze had in Claude Lefrancq een uitgever gevonden. Vanaf dat moment zijn we met z’n tweeën aan de slag gegaan. Ik vertalen; samen corrigeren.

Ik zal nooit de Biggles-bijeenkomst van maart 2001 in Geldermalsen vergeten. Het was mijn eerste jaarvergadering en bijeenkomst: Marvel had er geheimzinnig over gedaan in BNM en in de Airmail. Er zou een aankondiging zijn. Alleen Marvel, het bestuur en ik wisten van de hoed en de rand. We fluisterden onhoorbaar; keken elkaar geheimzinnig aan: “Ben jij Paul?” Afijn, het grote nieuws was natuurlijk de aankondiging van Biggles en zijn basis. Honderd man ongeveer waren in juni 2001 bij de presentatie van dat boek.

Biggles-bijeenkomsten werden een traditie. Helaas inmiddels alweer bijna vijftien jaar zonder Marvel. Maar dankzij een groepje enthousiastelingen is Biggles News Magazine er nog steeds en zijn er inmiddels elf vertalingen verschenen waarvan acht volledig in eigen beheer bij onze vereniging. En we zijn druk bezig bezig met Mossyface en hebben plannen waar we nog nog jaren mee vooruit kunnen. Want ook dat is mooi aan onze vereniging. Marvel en ik zijn weliswaar ooit met vertalen begonnen: maar we wisten ook anderen voor die hobby te winnen. Prachtig. En u weet: de Gimlet-serie telt tien delen. Ideeën genoeg. Ook voor BNM.

In de titel van dit blog had u natuurlijk allang Biggles van het 266e herkend. De I.B.A. is mijn 266e. Vliegt u mee?

Meer informatie over Biggles en de International Biggles Association: www.biggles.nl.


1 gedachte bij “Paul van het 266e”

Ali Molenaar 5 maanden geleden

Op de een of andere manier zijn de Biggles boeken volledig langs me heen gegaan. En ik heb wat gelezen aan jongensboeken vroeger. Leuk, dit verhaal over je Biggles roots.

Waarom ik geen boek schrijf

Vanmiddag stelde Martha Pelkman op Twitter de volgende vraag:

Stel….. Je wil een boek gaan schrijven. Je gaat zitten achter je laptop, vingers zweven boven je toetsenbord en dan… niets. Waar loop jij tegenaan als je een boek wil schrijven? Ik ben heel nieuwsgierig! Laat je een reactie achter?

Martha Pelkman (@DrsPee_) op Twitter.

Ik reageerde vrijwel direct en het paste maar net binnen de 280 tekens die Twitter een enkele tweet toekent. Dus besloot ik er dit blog aan te wijden.

Vroeger – toen ik nog voetbalde – stond ik ook al bekend als iemand die veel las. Waarschijnlijk lagen mijn kwaliteiten zelfs meer bij dat lezen dan bij het voetballen want het was mijn trainer die ooit tegen mij zei dat hij mij nog weleens een boek zag schrijven. Nou ging schrijven mij altijd wel redelijk makkelijk af en krijg ik ook met regelmaat te horen dat ik goed schrijf. Ik ben natuurlijk blij met zo’n complimenten en ik vind schrijven en bloggen ook gewoon geweldig leuk om te doen, zeker als ik het idee heb dat ik met mijn blog niet alleen iets voor mezelf verhelder, maar dat een ander er misschien ook iets aan heeft omdat hij of zij het ook kan lezen, vind ik helemaal prachtig.

Maar meer dan een blog? Een boek misschien. Geen fictie, dat ik duidelijk. Maar: ik denk er over na. Wie dit blog vaker leest, weet dat op mij de nodige labels te plakken zijn. Ik ga ze nu niet opnoemen maar een kleine zoektocht zal je duidelijk dat ‘beperking’ uit de titel van dit blog niet alleen van toepassing is op de onderwerpkeuze van dit blog. In mijn Twitter bio staat ook de term ervaringsdeskundige.

Van al die beperkingen heb ik in meer of mindere mate last. Ik krijg er hulp bij en ik hoop dat ik er ook over bijleer. Soms bekruipt me dan het gevoel dat ik de kennis die ik nu heb, graag eerder opgedaan had. Dat iemand mee een boek had gegeven: “Lees dit en voorkom een hoop ellende.”

Dat boek kreeg ik niet. Ik zal het zelf moeten schrijven, maar dat doe ik niet.

En wel hierom:

  1. Heb ik alles wel gelezen over het onderwerp?
    Natuurlijk weet ik dat dit ondoenlijk is. Maar een begin maken; je gedachten toetsen aan wat anderen schreven kan geen kwaad. Want ik wil niet als een volslagen nitwit overkomen met wat ik schrijf.

  2. Schrijven anderen er niet beter over?
    Dat kan ik beter aan de lezer overlaten. Ik denk dat ik wel dingen kan toevoegen. Dingen combineren. Dingen die ik van buiten de hulpverlening heb geleerd maar die mij hielpen en waar anderen dus misschien ook iets aan hebben.

  3. Ben ik wel deskundig op dit gebied?
    Mijn hulpverleners hebben jaren gestudeerd om hun kennis op doen en toetsen die nu steeds in de praktijk. Wie ben ik dan om hen als leek de les te lezen?

  4. Wil ik het wel alleen schrijven want zie vorige punt?
  5. Mijn eigen sausje over bepaalde problemen is leuk maar alleen als iets wetenschappelijk klopt.
    Vier en vijf doe ik samen. Als er een deskundige meeleest weet ik in ieder geval zeker dat ik geen onzin opschrijf. Maar waar vind ik die deskundige?
  6. Wat voor mij helpt, hoeft dat voor jou niet te doen; het kan zelfs misgaan.
    Sommige dingen die ik leerde en uitprobeerde, werkten in eerste instantie niet zoals ik gehoopt had; het liep ook een keer mis, al lag dat waarschijnlijk niet aan datgene wat ik probeerde. Maar als het voor mij al niet altijd goed gaat, wie ben ik dan om het allemaal op te schrijven zodat een ander er ook nog eens mee de mist in kan gaan? En misschien zelfs wel ziek van kan worden. Wat dat betreft is begeleiding door experts toch belangrijk, denk ik.
  7. Zit er wel iemand op te wachten? En wie is dat dan?
    Schrijf ik voor lotgenoten of voor experts?

  8. Is een boek überhaupt een goed middel om de doelgroep te bereiken. Of zouden e-learning of zoals dat vroeger ging, klassikaal, een betere optie zijn?
    Twintig jaar geleden zat ik ook niet op een boek te wachten maar nu ik door schade en schande wijzer ben geworden misschien wel. Maar afgezien daarvan. Niet iedereen is zo’n lezer en het lijkt me de moeite uit te zoeken hoe die vermoedelijk grote groep toch te bereiken.

  9. Hoor je geen boek te vertalen? Zie hiernaast of www.biggles.nl.
  10. Heb je niet al genoeg hobby’s?
  11. Heb je niet ook nog een baan en veel reistijd met dito overstapmomenten?

Zo kan ik nog wel even doorgaan maar elf is een mooi getal.

Geen boek dus, maar wat wel?

Een boek wordt het (nog) niet maar ik ben al wel begonnen. Dat doe ik altijd met een soort samenvatting. In dit geval met een lijst van alles wat ik in de afgelopen jaren heb geleerd over mijn beperkingen en nog wil leren. En die lijst kan ik weer bespreken met mijn hulpverleners zodat zij (en hun cliënten) er hun voordeel mee kunnen doen als er iets interessants tussen staat.

~~~

Afbeelding van DarkWorkX via Pixabay.

Wandelen

Linkerschoen binnenkant

Gisteren 11,5 kilometer gewandeld, hoewel mijn stappenteller drie kilometer meer aangaf dan de informatieborden bij de Schadijkse bossen. Dat komt wel vaker voor: mijn stappenteller denkt vaker dat ik meer gewandeld heb dan volgens de routebeschrijving het geval is.

Misschien heeft het ermee te maken dat ik moeite heb de ene voet voor de andere te zetten. Nou is dat dat wel de meest basale definitie die je kunt geven van wandelen of lopen: de ene voet voor de andere zetten. Wat ik bedoel is dat bij lopen de linkervoet voorbij de rechtervoet wordt gezet en daarna de rechter voorbij de linker. Voor mij is dat iets gecompliceerder. Vanwege mijn handicap komt mijn rechtervoet bij het neerzetten meestal slechts op gelijke hoogte met de linker. Mijn stappen zijn daardoor waarschijnlijk kleiner dan de instelling van de stappenteller. Zeg dat ik links, rechts één meter twintig vooruit zou moeten volgens de stappenteller. Maar doordat ik mijn rechtervoet niet voorbij de linker zet, kom ik maar tot één meter afstand. Willekeurige cijfers maar het idee is hopelijk duidelijk: ik leg met mijn stappen in werkelijkheid minder afstand af dan de stappenteller ‘denkt’ en daardoor zijn mijn wandelingen vaak langer dan ze op papier zouden moeten zijn.

Het maakt me verder niet uit; ik geniet van het wandelen; de omgeving, de natuur en ik zou bij wijze van spreke elke dag wel een wandeling van 11,5 kilometer willen maken. Dat is wat overdreven maar op zaterdag: heerlijk en als dagelijks rondje een uur door het bos of door het dorp. Goed te doen en ook genieten.

En dan te bedenken dat ik vroeger – op de Mytylschool – moeite had met lopen. Achteraf denk ik dat dat kwam doordat ik orthopedische schoenen had en heb en het ongeveer twee tot drie maanden duurt voor die af zijn. Als je dan in de groei bent, loop je door die vertraging regelmatig op schoenen die je eigenlijk al niet meer goed passen. Later gingen de onstuimige groeistuipen eruit en begon ik makkelijker en meer te lopen.

Lopen ging me makkelijk af, maar het werd pas vijf jaar geleden een echt dagelijkse gewoonte. Nooit spijt van gehad. Met mijn orthopedische schoenen loop ik dus heel wat af. Maar alleen lopen: voor hardlopen zijn het iets te lompe kistjes. Maar ik heb ook geen behoefte aan hardlopen trouwens. Ik struikel nogal makkelijk. Gelukkig blijft het op gemiddeld één keer per jaar na bij bijna struikelen. Maar zou ik harder lopen dan is het risico op vallen natuurlijk iets groter, net als de kans op harder vallen.

Nee, laat mij maar lekker wandelen.

Vakantieproject

Nu ik weer zo met gewoontes bezig ben en er in de praktijk achter ben gekomen dat een bepaalde stressfactor voor mij een veel grotere impact had dan ik had verwacht, denk ik ook weer wat meer na over dit blog.

Ik heb namelijk deze stressfactor succesvol aangepakt – en nee, ik wil jullie niet gaan leren hoe je stressfactoren aanpakt. Alles wat ik daaraan wil doen is bewustwording creëren van het effect van stressfactoren. Stressfactoren zijn veel te individueel om via een blog aangepakt te worden.

Maar sinds een kleine drie weken heb ik een prettiger gevoel. Ik heb net als voor 2012 eigenlijk veel meer zin om dingen dagelijks te doen; vertalen, lezen, wandelen en Anki-oefeningen. Die laatste twee lukten nog altijd wel omdat ik ze me had aangeleerd in een rustige periode. Bloggen staat niet in dat lijstje. Dat had ermee te maken dat ik er te weinig uren in de dag zitten. Overdag werken en dan heb je alleen de avonduren nog maar. En ik wil ook nog wel eens iets doen wat geen gewoonte is. Dan moet je keuzes maken.

Nu heb ik vakantie en het kriebelt al een tijdje. Ik vind blogs lezen en zelf schrijven leuk en ik heb het idee dat ik er ook nog van leer. Zou het dan niet leuk zijn om tijdens mijn vakantie in de praktijk te brengen wat ik de afgelopen tijd heb geleerd over gewoontes? Ik ben overigens nog lang niet uitverteld over gewoontes. En ook niet over Mossyface en zo kan ik nog wel wat onderwerpen bedenken. En misschien geven andere bloggers me ook nog wel inspiratie al zie ik mezelf nog niet zo gauw zwemmen – ik heb de diploma’s A, D, en V – of met een sokkenbreimachine in de weer. Of lees ik een boek waar ik wat over te vertellen heb. Vertellen over wandelen. Klinkt misschien saai maar er kan meer in zitten dan zo op het eerste gezicht zou denken. De schrijfspier oefenen kan geen kwaad – en mezelf daarbij iets meer uitdagen dan hier ook niet.

Het lijkt me in ieder geval leuk om tijdens mijn vakantie iedere dag wat te bloggen. Dagtochtjes niet meegerekend. Ik zag iets over regen; wie weet vallen de dagtochtjes in het water en dan is het toch handig om een andere hobby paraat te hebben staan. En de dagen worden over een tijdje merkbaar korter en wandelen doe ik niet in het donker want vanwege mijn handicap ben ik wat gevoeliger voor vallen. En dan heb ik misschien ook wat meer tijd voor bloggen en dan is het misschien handig om alvast wat te hebben geoefend.

We zullen zien wat het wordt. Dus dit was nummer 1 van een vakantieproject.

~~~

Afbeelding van Evgeni Tcherkasski via Pixabay.

Gewoontes: een tussentijdse evaluatie

Deze blogpost is deel 12 van 26 in de reeks Gewoontes

Eergisteren beschreef ik dat ik eigenlijk mijn doel had bereikt; dat me datgene was gelukt waarvoor ik mijn reeks over gewoontes was gestart. Daar ben ik natuurlijk blij mee. Maar het roept ook weer vragen op: ga ik verder met bloggen over gewoontes? Heeft dat nog zin? Volgens mij kun je er prima komen als je de Zen Habits reeks van Peter Pellenaars volgt over het boek van Leo Babauta en je neemt daarbij mijn verhaal over stress (van eergisteren dus, zie de link hierboven) ook mee. Ik denk dat dat ook geldt voor het afleren van gewoontes. Neem de factor stress mee en de kans op succes wordt volgens mij groter.

Met vertalen ben ik nu alweer twee weken dagelijks onderweg. Ik ben er dus nog niet. Leo Babauta heeft het over vier weken dagelijks (75 à 80 procent halen), Wendy Wood heeft het over een onderzoek naar bloed doneren waaruit blijkt dat het na veertig keer doneren zeker is dat je ermee doorgaat. Van Duhigg staat me geen getal bij.

Ja, ik kan hier een slechte eigenschap noteren en daar in het openbaar aan gaan werken, maar het zal wel. Dat was niet het doel van de reeks. Zoals ik er nu tegenover sta werk ik nog een aantal blogposts uit over het boek van Wendy Wood. Geen samenvattingen – ik heb ze wel handgeschreven en nog leesbaar ook – maar meer dingen die me per deel opvielen. Het boek van Wood staat vol met voetnoten naar wetenschappelijke artikelen maar ze weet wel de koppeling naar de praktijk te maken. En het boek eindigt net als dat van Duhigg met een praktijkvoorbeeld van hoe je aan de hand van de theorie in het boek een slechte gewoonte afleert.

En naast observaties uit het boek waarschijnlijk weer een post met een kort verhaal hoe je een gewoonte aanleert en eentje over het afleren daarvan. Dat is misschien nog wel interessant omdat in Good habits, bad habits geen schematische samenvattingen staan. Het boek is verder wel heel helder maar waar je bij The power of habit als je heel lui bent, kunt volstaan met het kijken naar de plaatjes, biedt Wendy Wood die mogelijkheid niet. Misschien dat ik die korte samenvattingen ga maken. Want welke methode je ook kiest, je moet zelf aan de slag.

Om de cirkel dan rond te maken, denk ik dat ik ook nogmaals kijk wat Babauta over stress heeft geschreven. Dat heeft hij wel gedaan, weet ik, maar dat deel leek me vijf jaar geleden niet echt relevant. Met de kennis van nu denk ik daar dus anders over. Ik zou me zo voor kunnen stellen dat ik op basis van de drie boeken en mijn kennis van nu tot een hernieuwd inzicht ga komen over het vormen en afleren van gewoontes, zo ik dat niet hierboven al heb geformuleerd.

Achtergrond

In 2015 deed ik mee met een blogreeks van Peter Pellenaars over Zen Habits – Mastering the art of change. En ik schreef eind dat jaar een vervolgreeks over hetzelfde boek. Gewoontes bleken de afgelopen jaren nogal een invloed op mij te hebben gehad. Daarom nu een hernieuwd onderzoek met daarbij ook de boeken The power of habit van Charles Duhigg en Good habits, bad habits van Wendy Wood.

~~~

Afbeelding van Patricia Alexandre via Pixabay

Stress en gewoontes (Wendy Wood – Good habits, bad habits 1/6)

Deze blogpost is deel 11 van 26 in de reeks Gewoontes

Op dit moment herlees ik Good habits, bad habits van Wendy Wood. Toen ik het in april las, maakte ik geen aantekeningen en achteraf was dat wel handig geweest omdat ik erover wilde bloggen. Maar er is nog een reden waarom ik het boek herlas en over die reden wil ik het vandaag hebben.

Ik begon deze serie over gewoontes omdat ik maar niet begreep waarom ik er maar niet in slaagde van het vertalen van Mossyface een gewoonte te maken terwijl dat bijvoorbeeld voor The boy Biggles – het uiteindelijke Biggles en zijn basis uit 2001 – of voor Comrades in arms en de bijbehorende informatiemap Biggles and the Ministry of Information van Daniel Tangri, die vanuit historisch perspectief erg in interessant is, uit 2011 nooit enig probleem was. Wapenbroeders en de informatiemap zijn beide overigens nog te krijgen via de shop van de International Biggles Association. Biggles en zijn basis is uitverkocht.

Ik kan je zeggen, dat gevoel was een rare gewaarwording. Er waarom liepen mijn wandelingen wel lekker, of mijn Anki-oefeningen? Ik begreep er niets van. Reden genoeg om eens diep in de materie te duiken, maar ook dat viel niet mee want ik had er natuurlijk geen rekening mee gehouden dat dit project wel eens last zou kunnen hebben van hetzelfde euvel als Mossyface.

Medicijnen waren mijn eerste kandidaat

Sinds 2012 slik ik meer medicijnen en dat leek me zoals ik al eerder beschreef een logische verklaring. Afvlakking (van het gevoelsleven): het werd toen ik erover begon in de spreekkamer herkend dus ik zou er best eens last van kunnen hebben.

Dat denk ik nog steeds maar inmiddels denk ik dat er nog iets anders speelde – ik ben optimistisch dus ik gebruik de verleden tijd – en dat idee werd vanmorgen in het boek van Wendy Wood bevestigd.

Er knaagde al een tijdje iets

Je kunt het stress noemen. In ieder geval, ik dacht dat ik die stress bij het vertalen achter me kon laten want die had daar niets mee te maken. Het was namelijk totaal niet gerelateerd aan vertalen. Maar omdat ik me ervan bewust was dat ik op andere gebieden wel last had van die stress heb ik die vorige week en deze week bespreekbaar gemaakt. En het lijkt erop – afkloppen – dat ik de stressfactor ook onder controle heb gekregen.

En sinds dat moment loopt het vertalen weer als een speer

Net als het lezen en het bloggen trouwens. Ik voel me nu weer net zo als toen ik The Boy Biggles of Comrades in arms vertaalde en het gaat weer op dezelfde manier. Nu is het natuurlijk hopen dat dat zo blijft want de drie genoemde activiteiten zijn nog geen gewoonte; daarvoor heb ik de smaak pas weer te kort te pakken.

Bovenstaande is voor mij wel een aanleiding om Babauta, Duhigg en Wood te herlezen om te kijken wat ze over stress te melden hebben. Dat ga ik hieronder voor Good habits, bad habits van Wendy Wood bespreken. Ik zal de komende tijd overigens het hele boek nog bespreken want ik vind het boeiend en het wijkt op punten af van Duhiggs The power of habit.

Twee zelven

Volgens Wood zijn er twee zelven. Het ene zelf is het deel van het brein waarmee je bewuste beslissingen neemt. Dat deel van het brein zetelt in het nieuwste deel van de hersenen, de prefrontale cortex. Het tweede zelf is dat van gewoontes. Dat zetelt in het putamen, een onderdeel van de basale ganglia, een veel ouder deel van de hersenen. Ik kom er morgen nog op terug.

Voordat het tweede zelf iets over kan nemen van het eerste moet je het het flink aantal keren gedaan hebben. Dat kun je wel stimuleren maar ook daarover later meer. Wat nu van belang is dat als er een stresssituatie is, het actieve denken, vanuit zelfbeheersing, vanuit de prefrontale cortex dus, moeilijker wordt. Volgens Wood blijkt uit onderzoek dat mensen onder stress minder (kunnen) nadenken maar meer hun (onbewuste) gewoontes volgen. Het maakt daarbij niet uit of het gaat om goede of slechte gewoontes.

Kansen en een verklaring

Als je veel goede gewoontes hebt, kunnen deze volgens Wood ervoor zorgen dat ze door een crisissituatie loodsen. Je blijft onbewust vasthouden aan je gewoontes. Dat verklaart waarom het mij ondanks deze stress – die ik niet herkende als hinderlijk voor vertalen, lezen of bloggen – wel lukte om te bezig te blijven met Anki of met wandelen – maar dat Mossyface er steeds bij inschoot. Die eerste dingen had ik in een stressvrije periode dusdanig vaak gedaan dat mijn tweede zelf het overnam, dat het een gewoonte werd. Voor vertalen c.s. had ik bewuste aandacht nodig omdat ik het nog te weinig had gedaan en bovendien kent ieder boek weer behoorlijke onderbrekingen en ook pauzes. Hierdoor bleef het in de prefrontale cortex en bleef het stressgevoelig. En liep het niet.

Hopelijk is dat nu opgelost. Wordt vervolgd.

Achtergrond

In 2015 deed ik mee met een blogreeks van Peter Pellenaars over Zen Habits – Mastering the art of change. En ik schreef eind dat jaar een vervolgreeks over hetzelfde boek. Gewoontes bleken de afgelopen jaren nogal een invloed op mij te hebben gehad. Daarom nu een hernieuwd onderzoek met daarbij ook de boeken The power of habit van Charles Duhigg en Good habits, bad habits van Wendy Wood.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Gewoontes afleren (Duhigg 6/6)

Deze blogpost is deel 10 van 26 in de reeks Gewoontes

Eergisteren zagen we hoe je volgens Charles Duhigg, auteur van The power of habit het beste een gewoonte aan kunt leren. Dan is het nu logischerwijs tijd om te kijken hoe je een gewoonte afleert.

De ingrediënten zijn hetzelfde want in de optiek van Duhigg bestaat het afleren van een gewoonte juist niet niet uit het afleren van een gewoonte maar uit het aanpassen van bestaande gewoonte. En daarmee creëer je dus een nieuwe gewoonte. Laten we even recapituleren want de bestanddelen van een gewoonte ook alweer waren:

Onderdelen van een gewoonte, ook van een slechte die je af wilt leren:

  1. Signaal: wat gaat er vooraf aan de (slechte) gewoonte?
  2. De beloning: wat levert de gewoonte op; welk gevoel is dat?
  3. De routine: de eigenlijke handeling van de gewoonte;
  4. Geloof: vertrouwen in jezelf en je nieuwe gewoonte; komt met tijd en maakt het aanwennen van een nieuwe of het afleren van een bestaande gewoonte over tijd succesvoller.

Hoe ziet dat er concreet uit?

Laten we daarvoor een voorbeeld pakken dat als appendix opgenomen is in The power of habit en dat tegen eenmalige registratie met je e-mailadres ook te downloaden is op de site van Charles Duhigg.

Het viel hem op een gegeven moment op dat hij rond half vier ’s middags ging snacken. Hij liep daarvoor iedere dag naar een barretje tegenover het kantoor van de krant waar hij werkt. Bestelde daar iets lekkers en liep terug naar kantoor.

Dat was de situatie en hij wilde af van het snacken. Hoe doe je dat?

Er is dus weer een signaal en de vijf vragen van eergisteren zijn ook hier relevant: hoe laat is het; waar ben je; wie is er bij je; wat heb je net gedaan en hoe voel je je? Het antwoord op één van die vragen bevat het signaal.

Stap twee is weer de beloning: je moet je afvragen welk verlangen je denkt dat jouw gewoonte vervult en die theorie moet je vervolgens testen. In het voorbeeld van hierboven zou je een koekje kunnen vervangen door koffie. Is het verlangen dan weg? In het geval van Duhigg niet. Het leerde hem in ieder geval dat hij niet hongerig was. Dus hij probeerde wat anders: alleen maar wandelen? Hielp niet. Een praatje met een collega? Dat was hem. De neiging tot snacken was verdwenen.

Dat werd dus de nieuwe routine: een praatje met een collega in plaats van iets lekkers bij het barretje aan de overkant. Nu signaal, routine en beloning nog samenvoegen en je hebt een plan. Daar kun je op de site van Duhigg een mooi stroomschema van vinden.

Klinkt simpel, is het niet.

Duhigg is de eerste om toe te geven dat dit niet altijd meteen werkt. Het kan flink experimenteren zijn om het patroon te vinden; en het kost daarna simpelweg tijd en herhaling voor de gewoonte ingesleten is. Oude gewoontes kunnen soms best hardnekkig zijn.

Maar laat ik afsluiten met credits voor Duhigg en zijn boek. De verhalen die hij vertelt laten zien hoe gewoontes op vele gebieden is ons leven en dat van anderen een veel belangrijkere rol spelen dan we misschien denken. Juist omdat we ons van gewoontes niet bewust zijn. En de vele schema’s in het boek maken ook meer dan duidelijk hoe je zelf een nieuwe gewoonte aanleert, of juist afleert. Het boek is daarom niet alleen informatief, maar ook praktisch.

Achtergrond

In 2015 deed ik mee met een blogreeks van Peter Pellenaars over Zen Habits – Mastering the art of change. En ik schreef eind dat jaar een vervolgreeks over hetzelfde boek. Gewoontes bleken de afgelopen jaren nogal een invloed op mij te hebben gehad. Daarom nu een hernieuwd onderzoek met daarbij ook de boeken The power of habit van Charles Duhigg en Good habits, bad habits van Wendy Wood.

~~~

Afbeelding van Pexels via Pixabay

Mossyface: the hero’s journey

Deze blogpost is deel 4 van 4 in de reeks Mossyface

Mossyface 1932

Vandaag even niet het afleren van gewoontes volgens Charles Duhiggs The power of habits. Het was vanavond buiten koeler dan hier op mijn kamer maar net verschenen de muggen dus ben ik toch maar naar binnen gegaan. En het is me nu te laat om nog een lang verhaal te schrijven.

Het wordt dus een kort blog over mijn vertaling van Mossyface van William Earle. Oftewel Flying Officer W.E. Johns. Beter bekend als Captain, hoewel hij zich die titel zelf heeft toegekend. Afijn, Mossyface dus, naar de hoofdpersoon. Het verhaal heeft alle kenmerken van de hero’s journey die ik leerde kennen tijdens het schrijven van mijn masterscriptie aan wat toen nog de Universiteit van Tilburg heette.

Ga maar na: er is 1) een held; 2) een schat; 3) op een exotische locatie; er zijn 4) slechteriken; er is 5) een reis; en er is wat je noemt 6) een throphy wife. En, opdat jullie me niet gaan beschuldigen van seksisme, die term heb ik niet zelf bedacht maar heb ik gelezen in een boek van Margery Hourihan dat Deconstructing the hero heet en dat analyse van de structuur van avonturenboeken geeft. Daar ga ik nog op terugkomen, maar zie hierboven voor de samenvatting. En uiteraard zorgen schrijvers er wel voor dat bij punt 1 tot en met 6 allerlei complicaties optreden die voor spanning en/of een dikker boek zorgen.

Terug naar Mossyface. Het meisje is inmiddels ook in de Nederlandse taal gered. Het zal nog wel niet de definitieve tekst zijn want ik mijn nieuwe versie vanavond en Loek en Tineke gemaild zodat zij er ook hun mening over kunnen geven.

Al met al heb ik niet het schema aan kunnen houden dat ik mij twee weken geleden voornam. Maar ik heb wel het idee dat eerder deze week het kwartje viel en ik daarom voorzichtig optimistisch dat het me de komende weken dan toch echt gaat lukken de laatste vijf hoofdstukken af te ronden. Dan valt er nog van alles te doen, maar daarover later meer.