Met zonder beperking

Ongeduld

Ongeduld. Dat bekruipt me de laatste dagen. Het gaat met mijn zen habits oefening: ik hoef geen merkbare weerstand te overwinnen en ik geniet van het buiten zijn, ook vanavond weer. Hoe een klein plan met wat stokken achter de deur ineens gemakkelijk uitvoerbaar blijkt te zijn. Het er dagelijks over bloggen schoot er gisteren bij in: slap excuus maar ik had geen zin om de kat uit mijn bureaustoel te verjagen. En ze bleef de hele avond lui liggen. Groot gelijk heeft ze. Gisteravond dus geen blog maar wel heerlijk de benen gestrekt.

Over dat dagelijks bloggen denk ik nog na. Ik denk over wel meer dingen na. Dat is namelijk een klein beetje het probleem van het tot nog toe zo succesvolle proberen een nieuwe routine te vormen: het blijkt verbazingwekkend eenvoudig en mijn motivatie is er. En nu wil ik meer. Ik kan zo vijf of tien gewoontes opnoemen die ik zou willen aan- of juist afleren.

Tijd

En in mijn enthousiasme mag – nee, moet – dat allemaal vandaag. Herkenbaar? Gelukkig heb ik tot nog de verleiding kunnen weerstaan en heb ik me weten te beperken tot kleinigheden die ik – netjes naar het idee van Leo Babauta – niet onmiddellijk in de praktijk ga brengen. Daar neem ik de tijd voor. Maar ik begin nu nog niet aan de voorbereidingsweek voor de nieuwe gewoonte. Ik dub trouwens nog of sommige gewoontes vallen onder aan- of afleren. Je kunt ze van twee kanten bekijken.

Rustig volgen

De gewoontes die me nu met iets meer regelmaat te binnen schieten zijn natuurlijk geen grote onbekenden voor me. Daarom is het ook geen enkel probleem om rustig Peters blogs te blijven volgen. Daardoor wordt het veranderfundament alleen maar steviger en dat is wel wat geduld waard. En uiteraard zal ik daarover hier verslag uitbrengen. Zo zal ik zaterdag mijn bijgewerkte zen habits plan online zetten.

Lukt het of lukt het niet?

Vandaag hield ik de hele dag de weersvoorspellingen bij. Zou het lukken of toch niet? Kou, regen, niets houdt de echte matadoren (lees: eigenaars van een hond) tegen. Wij hebben katten. Daar moet ik het dus niet van hebben.

Maar vanmorgen had er zich bij een gewaagd plan postgevat. Hoe het kwam weet ik niet, opeens was het er. Realistisch? Nee. Waarschijnlijk zou het mislukken, maar dat zou geen ramp zijn. Eén keer per jaar ben ik erg ijdel en laat ik mij flink onderhanden nemen met botox. Dat had je niet achter mij gezocht, hè. Wat veroorzaakt al die rimpels nou? Juist, samentrekkingen van spieren in het gezicht. En wat voor voor het gezicht werkt, kan ook voor spieren in de arm worden gebruikt, dat was zelfs het oorspronkelijke doel van botox. Meer over mijn botox-avonturen kun je hier lezen.

Maar waarom kom ik daar nou op?

Als mijn botox begint te werken ontspant mijn rechterarm en dan kan ik iets wat ik normaal niet kan. Allebei mijn handen in de zakken van mijn winterjas. Je voelt ’m al komen: vandaag wilde ik kijken of dat nog steeds lukte. Nu heb ik mijn laatste injecties begin december laten zetten, dus het was een erg optimistisch om te denken dat de botox nog steeds zou werken. Officieel gaat-ie drie maanden mee, in de praktijk een aantal maanden langer maar omdat de zomer voor warmte zorgt en ik tijdens de werking van de botox enkele maanden flink inspannende fysiotherapie heb gehad om maximale ontspanning en rek te bereiken en omdat ik zelf nog steeds allerlei oefeningen doe, had ik hoop dat het mogelijk zou zijn.

Het bleek ijdele hoop

De hele dag hield ik het weer dus in de gaten. Het was in ieder geval jassenweer. Ik besloot een uur eerder te gaan wandelen dan normaal omdat dat mij de beste kans leek om het droog te houden. Ik begon zodra ik een honderd meter had gelopen en mijn arm soepel was poging te doen deze in mijn jaszak te krijgen. Ik zeg ‘krijgen’ omdat ik daarvoor ook mijn linkerhand nodig heb. Ik kan mijn rechterarm redelijk strekken, maar hij gaat niet vanzelf in een jaszak. Met pas werkende botox injectie al niet, en nu al helemaal niet. Ik kreeg mijn hand er gedeeltelijk in, maar hij sprong er vrijwel meteen uit. Als het goed gaat, kan ik de hand er gedeeltelijk in stoppen, waarna die ontspant en ik hem even later er helemaal in kan stoppen. Vandaag lukte het niet. Misschien lag het eraan dat bij de zomerjas van vandaag de opening van de zakken minder royaal is dan die van de winterjas…

Een week officieus en een week officieel

Twee weken geleden las ik over Peters plan om te gaan bloggen over zijn poging om aan de hand van Zen Habits – Mastering the Art of Change van Leo Babauta een kleine verandering in zijn dagelijkse routine aan te brengen. In die blogpost stonden namelijk 10 voorbeelden van zo’n kleine veranderingen uit het boek. Peter nodigde zijn lezers uit om een keuze te maken en mee te doen.

Toevallig had ik de dag zeker ervoor vijf minuten wandelen gewandeld, dus ik besloot mee te gaan doen. Naar later bleek iets te enthousiast omdat ik mijn nieuwe gewoonte gelijk in de praktijk bracht. En dat terwijl de eerste week vooral bedoeld was om een fundament te leggen waardoor de verandering makkelijker in te passen is in je dagelijkse routine en beter vol te houden is.

Een kleine terugblik

Ik ben nu dus ruim twee weken onderweg. Tijd voor een kleine terugblik om daarna ook even vooruit te kijken. Welnu, het is mij niet gelukt om elke dag vijf minuten te wandelen. Het waren er iedere dag meer. Deels komt dat natuurlijk door het droge, zomerse weer van de laatste tijd. Hoe dan ook, het lukte mij iedere dag om een royale vijf minuten te wandelen. Meestal zo’n half uur, soms drie kwartier. Ik zei al: het was overwegend goed weer. En al wandelend deed ik nog een ontdekking. Ik kreeg weer meer zin om te gaan bloggen.

Gelukkig bleek in het verhaal van Peter al snel dat vastleggen van de nieuwe gewoonte en deze daardoor te delen een belangrijk element was dat welslagen ervan bevorderde. Toen we dan ook officieel van start gingen met onze nieuwe gewoonte, besloot ik er dan ook over te gaan bloggen. Als toevoeging aan een post. Dat bevalt prima en ik hoop ook deze gewoonte vol te kunnen houden. Alleen gisteren lukte wel het wandelen, maar niet het bloggen. Maar daar heb ik over nagedacht en ik denk dat herhaling te voorkomen is. Als is elke dag bloggen zeker geen doel op zich.

Het gaat tot nu toe erg soepel en ik voel me er goed bij. Ik zet gewoon door. Ik merk namelijk dat ik als fijne bijkomstigheid meer nadenk over de besteding van mijn tijd. Ik heb niet alleen tijd gevonden om te wandelen maar ook al een week tijd om te bloggen. En zonder dat het ten koste gaat van andere dingen.

Vooruitblik

En daarmee komen we bij wat hopelijk nog komen gaat. Ik wacht daarvoor rustig af wat Peter schrijft want ik heb door de manier waarop hij dat doet nog geen enkele aanvechting gehad om het boek van Babauta aan te schaffen. Vermoedelijk ga ik nog leren afleren. Oeverloos op mijn mobieltje fieperen, zonder erg – zoals wij dat hier zeggen in Brabant – voor de televisie gaan hangen. Om maar wat te noemen. Scheelt tijd als ik daarmee ophoud.

En daar ga ik nu mee beginnen want als beloning ga ik de rest van de avond lezen. Nou ja, eerst een bakje kwark.

Zwaar maar lichtvoetig

Vandaag sprak ik iemand die mij al een tijdje kent. Ik spreek hem regelmatig en hij zei iets wat me aan het denken zette. Hij leest namelijk mijn columns voor Onzichtbaar Ziek. Hij vond ze wat zwaar van toon terwijl hij mij ‘in het echt’ kende als veel positiever. Mijn repliek was dat dit blog, dat hij niet leest, een stuk vrolijker is.

Maar toch: de onderwerpen die ik gisteren noemde waarover dit blog zou gaan, stemmen niet automatisch vrolijk. Daar kan ik tegen inbrengen dat ‘met zonder beperking’ natuurlijk heel ruim is. Niet beperkt in onderwerpkeuze bijvoorbeeld en daar ga ik absoluut gebruik van maken.

Toch zijn die onderwerpen best lichtvoetig te benaderen

En dat ga ik proberen. Natuurlijk neem ik mijn handicaps en slechthorendheid serieus, maar ik kan er regelmatig om lachen. En ik kan je verzekeren: van een manie word ik heel vrolijk. Dat al die ‘malloten’ om mij heen mij op dat moment helemaal niet meer begrijpen, ja, daar kan ik toch niks aan doen. Dat vertel ik een andere keer wel.

Nog zo’n misverstand

Ik zeg wel eens dat ik in een manie niks gedaan. Nou, ik was wel zo goed als manisch toen ik dit blog begon en vol schreef met een dozijn of wat blogposts. En ik rondde de eerste versie van een deel van een vertaling af. Ik bedoel maar.

Al met al neem ik mezelf serieus en jou als lezer natuurlijk helemaal, maar waar mogelijk met humor. Liefst met een verhaal dat aan tot nadenken stemt. Ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar bij mij werkt een verhaal het beste als een serieus onderwerp met enige lichtvoetigheid, frivoliteit of ronduit humor wordt benaderd. Maar ik kan me voorstellen dat alleen de columns het beeld geven dat ik misschien wat zwaarmoedig in het leven sta. Dat klopt niet. Nu niet. Een paar maanden geleden echter voelde ik me wat minder prettig. Niet dat ik dat in het dagelijks leven merkte, maar achteraf wel en ik denk dat het enige invloed had op mijn columns. Dit blog had er minder van te ‘lijden’, ook omdat ik hier minder zware kost serveer.

Het stemt dus tot nadenken maar ik hoop op dit moment vooral dat ik zware kost toch losjes kan brengen. Gewoon omdat ik volgens mij absoluut geen zwartkijker ben 😉

Verandering op komst (dag 7)

Van al dat wandelen kan ik gewoon geen zwartkijker worden. Morgenavond mag ik mijn hoopapparaten dus alweer inhouden.

Zichtbaar en onzichtbaar

Zichtbaar en onzichtbaar zijn twee uitersten van een schaal. Tenminste, dat dacht ik ooit. Tegenwoordig weet ik wel beter. Dat gaat een belangrijk onderdeel worden van de doorstart van dit blog. Doorstart. Groot woord, maar ik neem het wel in de mond.

Zichtbaar en onzichtbaar zijn misschien wel niet meer dan veronderstellingen. Als je bereid bent om dat in te zien, kun je beloond worden met veel nieuwe inzichten. Klinkt erg zen, yin en yang. Maar ik ga proberen om er meer van te maken. Door vragen te stellen. Aan mezelf maar ook aan jou als lezer.

Daar word ik wijzer van – dat heb ik nu al gemerkt – maar jij ook. Althans, ik hoop dat je mee wilt gaan op een reis waarvan ik nog geen idee heb hoelang hij zal duren of waarheen we zullen gaan.

Ik heb alleen een vage notie van de onderwerpen

Lichamelijke handicaps, slechthorendheid, manisch depressiviteit en ander ongemak. En ik weet nog iets.

Het wordt persoonlijk

Wat ik vertel is mijn verhaal, mijn opvatting over iets. Maar het kunnen ook mijn vragen aan jou zijn. Het zou leuk zijn als jij dan in de comments of op je eigen blog antwoord geeft zodat we een echt digitaal gesprek hebben. En mettertijd misschien een tweet- of meetup.

Wat ik heb gemerkt is namelijk dat zichtbaar en onzichtbaar veel minder duidelijk zijn dan we vaak denken en dat daardoor ongewild en onbedoeld misverstanden en onbegrip ontstaan. Terwijl de wil er juist wel is, aan beide kanten.

Verandering op komst (dag 6)

Ook vandaag weer een heerlijk wandelingetje gemaakt. Waar dat al niet goed voor is.

Wandel je mee op mijn digitale reis?

Mijn ‘andere hand’

Vandaag toch maar de post die ik gisteren had willen schrijven. Toen ik nog klein was, had ik het als ik het over mijn rechterhand had over mijn ‘andere hand.’ Alsof die er maar een beetje nutteloos bij hing. Eigenlijk was dat ook zo, want hoewel ik op het revalidatiecentrum bij de Mytylschool zowel fysiotherapie gericht op het ontspannen en oprekken van mijn rechterarm ( en -been) als ergotherapie kreeg met als doel mijn rechterhand nuttig te kunnen gebruiken, bleek dat laatste vrijwel onmogelijk.

De spanning op mijn arm bleek simpelweg te groot

Hoe dat werkt en uitziet kan ik je eenvoudig uitleggen aan de hand een uitsnede uit een foto.

Zoals je ziet, klemt mijn rechterarm zich helemaal tegen mijn borst. Zoals ik gisteren al zei als gevolg van een ongecontroleerde aansturing vanuit de hersenen. Dat gaat mis op drie plekken waar je kunt buigen: de elleboog, de pols en de vingers. Die trekken allemaal samen als gevolg van het spasme. Wil je zelf bij benadering merken hoe dat voelt? Dat kan. Boots na wat je op de foto ziet en zet daarbij wat spanning op de scharnierpunten waar ik het net over had. Om het nog wat echter te maken: vouw je duim naar binnen in de handpalm. Je voelt de spanning op je hand en arm toenemen.

Ontspanning begint bij de duim

Maak met je vrije arm je gespannen duim maar eens vrij en strek die. Als het goed is, voel je de ontspanning door je hele arm komen. Ik noem dat altijd ‘de duim eruithalen’. Die spanning die jij zojuist hebt gevoeld die treedt bij mij de hele dag door op. Doet dat niet gruwelijk zeer, vragen mensen wel eens. Dat valt gelukkig mee. Ik heb er vooral last van als ik (veel) praat. Ik praat sowieso wat moeizamer omdat motorische handicap letterlijk mijn lichaam in de lengterichting doormidden snijdt. En dus ook mijn mond. Daarnaast slaat de spanning van het spasme soms op mijn stem. Wat helpt, is gaan staan. Staand praten is nou eenmaal ontspannend.

Andere remedies

Wat ik ook vaak doe, is het toepassen van een van de twee belangrijkste ontspanningsoefeningen. Die zijn gebaseerd op het eruit halen van mijn duim. De eerste oefening is het inschuiven van mijn linkerhand in de opening tussen duim en wijsvinger van de rechter. Linkerduim boven het stuk tussen de rechterduim en -pols waardoor mijn rechterduim in mijn linker handpalm komt te liggen; rug linkerhand en vingers onder handpalm en vingers rechts. Dat werkt prima. En als ik iets op te biechten heb, dan is daar de tweede methode: de bidgreep, je vingers in elkaar verstrengelen alsof je gaat bidden. Die ken je zelf ook, dus die leg ik niet verder uit. Hij werkt zo goed omdat je je duim echt naar beneden moet drukken. Een variant is de bidgreep met gestrekte arm. Nog meer ontspanning.

Verandering op komst (dag 5)

Wat ook ontspannend werkt is dus wandelen. Dat heb ik vandaag dus weer gedaan.

Iets te mindful?

Eigenlijk had ik vanavond een hele blogpost willen tikken over het spasme in mijn rechterarm. Ik had er zelfs al een foto voor genomen. Maar ja, toen had ik mijn yoghurt – vooruit, vandaag was het yoghurtdrink – op en ging ik dus wandelen. Ik had al bij Peter gelezen dan je je nieuwe gewoonte makkelijker eigen maakt als je een beetje let op mindfulness.

En laat dat voor mij nou dubbel opgaan

De beste manier om spasme in mijn arm tegen te gaan, is lopen en helemaal nergens aan denken. Dus niet denken dat je nergens aan moet denken, maar gewoon lopen. En een beetje opletten op al het verkeer dat in de omgeving van een metropool als Helenaveen allemaal tegenkomt.

Weet je wat het is?

Als ik gewoon loop en nergens over nadenk, loopt mijn hoofd leeg en word ik rustig. En dat is goed tegen mijn spastische arm. Waarom? Omdat zodra ik iets doe of denk er ook ongecontroleerde signalen naar mijn rechterarm en -hand gaan. Waardoor hand en arm richting mijn borst schieten. Denk ik niet of doe ik weinig, dan is er minder ruis in mijn hersenen en ben ik ontspannen.

Daarom ben ik dus wel degelijk in mindfulness geïnteresseerd en wil ik de principes misschien wel meer/bewuster toe gaan passen. Echt heel veel last heb ik niet van dat spasme, maar het blijft vervelend en ik moet vaak pauzeren om mijn arm soepel te houden. Wat dat betreft heb ik geen anti-rsi-pauzes nodig. Die bouw ik zelf wel in.

Er valt nog veel meer over te vertellen en dat ga ik ook zeker doen, maar niet vandaag. Vandaag werd ik iets te mindful en werd het laat. Dus doe ik wat mijn arm betreft nog één rekoefening en daar moet-ie het maar mee doen.

In een blogdip totaal van mijn sokken geblazen

Daar zat ik dan. In een blogdip. Van meer dan een maand. Nou is er één onderwerp waar ik altijd over kan schrijven,. hoewel dan het risico bestaat dat ik in herhaling verval. Drie jaar geleden ging het echt mis (1) Opmaat was dus zo geschreven en de reacties waren mooi. Maar de blogdip bleef. Die was ik al officieus aan het bestrijden via de Zen habits methode. Maar ik zat er aardig bij te kijken.

Het was donderdagavond. Ik dacht dat ik vrijdag een column te lezen zou krijgen. Die kwam dus donderdagavond al. Toen ik de aankondiging zag op Facebook had ik geen flauw benul van het feit dat dit een column werd die me letterlijk en figuurlijk van mijn sokken zou gaan blazen. En dat ik daarin niet de enige zou zijn.

Welke column dat was? Het was de column van Wil je het echt weten? van Quinta Koolen. Ze maakte nogal wat reacties los, om het maar eens eufemistisch te zeggen. Ik twitterde er al over dat ik niet meer klaag dat ik moe ben.

En dan vrijdag. Nog twee columns die me van de sokken bliezen. Van Julita. Die ken ik via #blogpraat en een tweetup. Over de lepeltheorie, maar dan zonder opsmuk, wat het nog beter maakte, maar vooral haar blog over praten over chronische pijn. Chronische pijn heb ik zelf niet, maar mijn rechterarm en -been functioneren niet helemaal naar behoren, mijn hoofd doet soms wat ik niet wil en mijn oren luisteren niet goed.

En daar praat ik dus misschien wel te weinig over.

Vandaar dat ik deze drie columns/blogs nog eens goed op me in laat werken om daarna met een reactie te komen. Na deze vooraankondiging.

Verandering op komst: dag 3

Ook vandaag weer een fijn rondje en aan het nadenken over een beloning.

Van start met improvisatie

Gisteren en vandaag waren dus de officiële startdagen van mijn nieuwe gewoonte, 5 minuten wandelen per dag. Ik was er dan al wel vorig weekend mee begonnen maar omdat toen het plan dat de kans op succes aanzienlijk moet verhogen nog in de maak was, telt die week slechts als een officieuze.

Maar op de eerste officiële dagen werd mijn plan al danig op de proef gesteld en moest ik er flink op los improviseren. Trigger van mijn nieuwe goede gewoonte is namelijk het eten van een bakje yoghurt. En aangezien we gisteren barbecueden werd het schema in de war gestuurd. Na een barbecue eet ik geen bakje yoghurt. Wat ik dan wel doe, als het niet te laat wordt, is naderhand nog een rondje lopen. En dat kon nu ook prima. Dus dag 1 was gered.

Voor vandaag was me ook al op voorhand duidelijk dat er geen bakje yoghurt in zou zitten. Oktober vorig jaar had ik natuurlijk nog geen flauw idee dat ik met zen habits bezig zou zijn. Toen reserveerden we namelijk onze tickets voor Soldaat van Oranje. En ja, je bent er misschien zelf al geweest of hebt van vrienden en bekenden gehoord hoe goed-ie was. Zo goed was-ie dus.

Gelukkig waren we ruimschoots op tijd en konden we van tevoren nog even naar zee en konden we daar nog wat rondlopen. En van parkeerplaats naar theaterhangaar. Kortom, alles kwam goed en ook vandaag heb ik mij aan mijn nieuwe gewoonte gehouden zodat morgenavond mijn hoorapparaten in mag houden.

PS: voortaan integreer ik mijn verslag over mijn nieuwe gewoonte in mijn blogs, tenzij er echt veel over te melden valt.

Verandering op komst

Alles viel op zijn plaats door de column Creativiteit en ideeën zijn eng die ik exact drie maanden geleden schreef voor Onzichtbaar Ziek. Door wat ik schreef en de reacties die ik daarop kreeg, heb ik eindelijk het gevoel dat ik mijn hopelijk laatste manie een plek heb kunnen geven en dat ik echt verder kon met mijn leven op een manier zoals ik dat zelf wilde.

Het gevoel was geweldig en is dat nog steeds. Ik durfde ook weer van alles aan te pakken. Maar daar diende zich het eerste probleem al aan. Ideeën genoeg. Iedere dag minstens tien ideeën opschrijven: ik hield het een week of wat vol en daarna met tussenpozen steeds een aantal dagen. Iedere dag een blokje om: ook twee weken en daarna met enige regelmaat. Wel gesprekken en een heleboel blogs plus boeken die half gelezen aan de kant gelegd werden.

Het voelde goed maar de echte verandering bleef uit

Dat was eigenlijk een beetje de achtergrond waartegen ik vorige week de blogpost Love moved me to write this for you van Peter Pellenaars over het boek Zen Habits – Mastering the Art of Change van Leo Babauta las. Uit zijn keuzelijst van tien mogelijke veranderingen koos ik meteen voor vijf minuten wandelen per dag. Vanwege mijn handicap is lopen toch al belangrijk voor me omdat het moeilijker gaat en oefening mijn benen soepel houdt. Bovendien heb ik in het verleden gemerkt dat lopen ook nog eens een positieve uitwerking heeft op het spasme in mijn rechterarm. Ik begon gelijk zonder vooropgezet plan met het uitvoeren mijn nieuwe goede voornemen.

Peter kennende had ik natuurlijk kunnen weten dat dat vooropgezette plan er wel degelijk zou komen. Mocht jij ook verandering nastreven dan kan ik je aanraden op het blog van Peter via The Zen Habits Method reeks na te lezen hoe je een gedegen plan ontwikkelt.

Voor mij ziet het plan er nu zo uit

nieuwe dagelijkse routine: 5 minuten wandelen
motivatie: het soepel houden van mijn rechterbeen en het verminderen van het spasme van mijn rechterarm
kleinst mogelijke stap om te beginnen: op en neer lopen naar de brievenbus in het dorp
belofte: aan het thuisfront
wanneer: na het bakje yoghurt een uur na het avondeten
trigger of aanleiding: het lege bakje yoghurt
herinneringen: her en der blokjes LEGO neergelegd; printje plattegrond dorp opgehangen; digitale agendanotitie op smartphone en op pc
verplichtingen: dagelijks bloggen over voortgang; de volgende avond geen hoorapparaten dragen wanneer ik een avond verzaak (behalve tijdens mijn wandeling want ik wil natuurlijk geen onveilige situaties creëren)