Tag: Reis

Wel uitstel, geen afstel

Het is zelfs mij opgevallen dat ik de laatste tijd weinig blog, missschien moet ik het anders formuleren: ik ben dit blog ruim drie jaar geleden begonnen en een constante stroom is er nooit echt uitgekomen. Het gaat met horten en stoten. Wat hierna volgt is een poging daar verandering in aan te gaan brengen.

Lezen en ander uitstelgedrag

Wat ik wel doe, is lezen. Lezen valt voor mij samen met leren. Een onderwerp dat mij de laatste tijd interesseert is de werking van hersenen. Misschien heeft het er mee te maken dat de mijne af en toe op een vervelende manier onbetrouwbaar zijn gebleken. En dat ik dat pas in de gaten had toen het kwaad van de manie al geschied was.  Of omdat ik halfzijdig verlamd aan mijn rechter lichaamshelft en mijn hersenen moeite moeten om er links wat van te maken qua fijne motoriek.

Lezen dus, ook over de werking van het geheugen. Zo las ik van de zomer Laat je hersenen niet zitten van Erik Scherder, hoewel ik de indruk kreeg niet helemaal tot de doelgroep te behoren. Maar fijn dat ik wat wetenschappelijke onderbouwing kreeg van het nut van het wandelen waarmee ik op uitnodiging van Peter Pellenaars was begonnen. Dat wandelen hou ik overigens nog steeds vol, daarin ook gesteund door Lezen, weten en niet vergeten van Mark Tighelaar omdat wandelen volgens hem creativiteit ten ten goede kwam.

Allemaal leuk en aardig, maar toch klopte er iets niet. Ik las van alles, gaf me van van de week na een tip van Elja Daae ook op voor de cursus Learning how to learn maar kreeg van verschillende mensen de waarschuwing dat ik eigenlijk alleen maar las en het toepassen – dat waar het uiteindelijk om draait – vergat, of uitstelde.

Terwijl een verandering aanleren slechts een maand kost

En het werkt, dat blijkt wel uit al dat gewandel. Dus heb ik vandaag na het wandelen gelijk 10 ideeën opgeschreven – iets waar James Altucher bij zweert – en daarna maar gelijk 2 mindmaps gemaakt. Eentje voor deze blogpost en eentje voor een inleiding bij een vertaling.

Dagelijks hou ik het voorlopig bij wandelen en daarna ideeën opschrijven, ze borrelen nogal gemakkelijk op, maar ik heb dat opschrijven behoorlijk uitgesteld.

En volgende maand plannen we dan wel weer een nieuwe dagelijkse gewoonte in. Misschien dat dan de tweede druk van Mastering the art of change van Leo Babauta is verschenen.

Een blog met muziek op de achtergrond

Muziek en ik, het blijft een combinatie met gebreken. Dat besefte ik weer eens toen ik net het YouTube clipje van Peter Gabriel beluisterde op het blog van Jacob Jan. Ik ben van kinds af aan slechthorend. Weliswaar hoor ik met ieder nieuw paar hoorapparaten (iets) beter waarbij de grootste overgang kwam van toen ik in plaats van analoge toestellen digitale kreeg, maar voor muziek blijft het behelpen.

Maar nu heb ik YouTube met Rowwen Hèze op staan. Dadelijk toch maar even WinAMP aanzetten, want die stomme reclame iedere keer.  Al slaat ie nu zomaar een blok over tussen twee liedjes. Rowwen Hèze komt uit de buurt. Kan ik verstaan, nou ja verstaan… dat ligt niet aan het dialect.

Transistorradio

Dat ligt ergens anders aan. Ik weet niet niet hoe de muziek hoort te klinken. Toen ik in de brugklas zat, viel het de muziekdocente op dat ik ongeïnteresseerd was. Ze belde mijn ouders want haar was verteld dat ik bij andere vakken wel oplette. Nou, zeiden mijn ouders, muziek door hoorapparaten klinkt als een transistorradio. Je hoort wel iets, je kunt volgen waarover het gaat, maar mooi is anders.

Nu weet ik dus niet hoe een transistorradio klinkt als je geen gehoorproblemen hebt, maar de vergelijking gaat wel ongeveer op, denk ik. De klank is stukken beter geworden door de digitale hoorapparaten, verstaan blijft echter een probleem. Zeker bij Engelstalige muziek. De tekst kan ik bijna nooit volgen. Bijna altijd versta ik grote stukken niet. En dan moet de muziek wel heel goed zijn, wil ik gegrepen worden.

Begrip is voor mij namelijk essentieel

Ik wil weten waarover het gaat, maar ik ben ook nog eens verwend want ik wil alleen maar begrijpen als ik de muziek mooi vind. Daardoor valt helaas veel muziek af. Als familie of vrienden mij ergens op attenderen doe ik wél extra moeite. Daardoor ben ik de muziek van Queen en Rowwen Hèze gaan waarderen. Die laatstgenoemde versta ik doordat de taal zo bekend klinkt – America ligt hier om de hoek – bijna letterlijk als ik oplet en kan ik zo voor je vertalen.

Bij Engelstalige muziek is dat anders. Zelfs als ik oplet, versta ik weinig en ben ik snel afgeleid en de meeste muziek gaat daardoor volledig aan me voorbij. En we hebben thuis sowieso zelden de radio aan staan omdat ik daardoor gesprekken nooit kon/kan volgen.

Liedteksten bieden uitkomst

Tegenwoordig is het gelukkig een stuk makkelijker. Intrigeert een liedje mij, doe zoek ik de YouTube lyrics variant. En wordt het toch nog genieten. Maar niet vaak omdat muziek helaas geen gewoonte is. Maar gelukkig is het een voordeel dat ik niet het gevoel heb iets te missen omdat ik niet beter weet.

Lukt het of lukt het niet?

Vandaag hield ik de hele dag de weersvoorspellingen bij. Zou het lukken of toch niet? Kou, regen, niets houdt de echte matadoren (lees: eigenaars van een hond) tegen. Wij hebben katten. Daar moet ik het dus niet van hebben.

Maar vanmorgen had er zich bij een gewaagd plan postgevat. Hoe het kwam weet ik niet, opeens was het er. Realistisch? Nee. Waarschijnlijk zou het mislukken, maar dat zou geen ramp zijn. Eén keer per jaar ben ik erg ijdel en laat ik mij flink onderhanden nemen met botox. Dat had je niet achter mij gezocht, hè. Wat veroorzaakt al die rimpels nou? Juist, samentrekkingen van spieren in het gezicht. En wat voor voor het gezicht werkt, kan ook voor spieren in de arm worden gebruikt, dat was zelfs het oorspronkelijke doel van botox. Meer over mijn botox-avonturen kun je hier lezen.

Maar waarom kom ik daar nou op?

Als mijn botox begint te werken ontspant mijn rechterarm en dan kan ik iets wat ik normaal niet kan. Allebei mijn handen in de zakken van mijn winterjas. Je voelt ’m al komen: vandaag wilde ik kijken of dat nog steeds lukte. Nu heb ik mijn laatste injecties begin december laten zetten, dus het was een erg optimistisch om te denken dat de botox nog steeds zou werken. Officieel gaat-ie drie maanden mee, in de praktijk een aantal maanden langer maar omdat de zomer voor warmte zorgt en ik tijdens de werking van de botox enkele maanden flink inspannende fysiotherapie heb gehad om maximale ontspanning en rek te bereiken en omdat ik zelf nog steeds allerlei oefeningen doe, had ik hoop dat het mogelijk zou zijn.

Het bleek ijdele hoop

De hele dag hield ik het weer dus in de gaten. Het was in ieder geval jassenweer. Ik besloot een uur eerder te gaan wandelen dan normaal omdat dat mij de beste kans leek om het droog te houden. Ik begon zodra ik een honderd meter had gelopen en mijn arm soepel was poging te doen deze in mijn jaszak te krijgen. Ik zeg ‘krijgen’ omdat ik daarvoor ook mijn linkerhand nodig heb. Ik kan mijn rechterarm redelijk strekken, maar hij gaat niet vanzelf in een jaszak. Met pas werkende botox injectie al niet, en nu al helemaal niet. Ik kreeg mijn hand er gedeeltelijk in, maar hij sprong er vrijwel meteen uit. Als het goed gaat, kan ik de hand er gedeeltelijk in stoppen, waarna die ontspant en ik hem even later er helemaal in kan stoppen. Vandaag lukte het niet. Misschien lag het eraan dat bij de zomerjas van vandaag de opening van de zakken minder royaal is dan die van de winterjas…

Zwaar maar lichtvoetig

Vandaag sprak ik iemand die mij al een tijdje kent. Ik spreek hem regelmatig en hij zei iets wat me aan het denken zette. Hij leest namelijk mijn columns voor Onzichtbaar Ziek. Hij vond ze wat zwaar van toon terwijl hij mij ‘in het echt’ kende als veel positiever. Mijn repliek was dat dit blog, dat hij niet leest, een stuk vrolijker is.

Maar toch: de onderwerpen die ik gisteren noemde waarover dit blog zou gaan, stemmen niet automatisch vrolijk. Daar kan ik tegen inbrengen dat ‘met zonder beperking’ natuurlijk heel ruim is. Niet beperkt in onderwerpkeuze bijvoorbeeld en daar ga ik absoluut gebruik van maken.

Toch zijn die onderwerpen best lichtvoetig te benaderen

En dat ga ik proberen. Natuurlijk neem ik mijn handicaps en slechthorendheid serieus, maar ik kan er regelmatig om lachen. En ik kan je verzekeren: van een manie word ik heel vrolijk. Dat al die ‘malloten’ om mij heen mij op dat moment helemaal niet meer begrijpen, ja, daar kan ik toch niks aan doen. Dat vertel ik een andere keer wel.

Nog zo’n misverstand

Ik zeg wel eens dat ik in een manie niks gedaan. Nou, ik was wel zo goed als manisch toen ik dit blog begon en vol schreef met een dozijn of wat blogposts. En ik rondde de eerste versie van een deel van een vertaling af. Ik bedoel maar.

Al met al neem ik mezelf serieus en jou als lezer natuurlijk helemaal, maar waar mogelijk met humor. Liefst met een verhaal dat aan tot nadenken stemt. Ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar bij mij werkt een verhaal het beste als een serieus onderwerp met enige lichtvoetigheid, frivoliteit of ronduit humor wordt benaderd. Maar ik kan me voorstellen dat alleen de columns het beeld geven dat ik misschien wat zwaarmoedig in het leven sta. Dat klopt niet. Nu niet. Een paar maanden geleden echter voelde ik me wat minder prettig. Niet dat ik dat in het dagelijks leven merkte, maar achteraf wel en ik denk dat het enige invloed had op mijn columns. Dit blog had er minder van te ‘lijden’, ook omdat ik hier minder zware kost serveer.

Het stemt dus tot nadenken maar ik hoop op dit moment vooral dat ik zware kost toch losjes kan brengen. Gewoon omdat ik volgens mij absoluut geen zwartkijker ben 😉

Verandering op komst (dag 7)

Van al dat wandelen kan ik gewoon geen zwartkijker worden. Morgenavond mag ik mijn hoopapparaten dus alweer inhouden.

Zichtbaar en onzichtbaar

Zichtbaar en onzichtbaar zijn twee uitersten van een schaal. Tenminste, dat dacht ik ooit. Tegenwoordig weet ik wel beter. Dat gaat een belangrijk onderdeel worden van de doorstart van dit blog. Doorstart. Groot woord, maar ik neem het wel in de mond.

Zichtbaar en onzichtbaar zijn misschien wel niet meer dan veronderstellingen. Als je bereid bent om dat in te zien, kun je beloond worden met veel nieuwe inzichten. Klinkt erg zen, yin en yang. Maar ik ga proberen om er meer van te maken. Door vragen te stellen. Aan mezelf maar ook aan jou als lezer.

Daar word ik wijzer van – dat heb ik nu al gemerkt – maar jij ook. Althans, ik hoop dat je mee wilt gaan op een reis waarvan ik nog geen idee heb hoelang hij zal duren of waarheen we zullen gaan.

Ik heb alleen een vage notie van de onderwerpen

Lichamelijke handicaps, slechthorendheid, manisch depressiviteit en ander ongemak.  En ik weet nog iets.

Het wordt persoonlijk

Wat ik vertel is mijn verhaal, mijn opvatting over iets. Maar het kunnen ook mijn vragen aan jou zijn. Het zou leuk zijn als jij dan in de comments of op je eigen blog antwoord geeft zodat we een echt digitaal gesprek hebben. En mettertijd misschien een tweet- of meetup.

Wat ik heb gemerkt is namelijk dat zichtbaar en onzichtbaar veel minder duidelijk zijn dan we vaak denken en dat daardoor ongewild en onbedoeld misverstanden en onbegrip ontstaan. Terwijl de wil er juist wel is, aan beide kanten.

Verandering op komst (dag 6)

Ook vandaag weer een heerlijk wandelingetje gemaakt. Waar dat al niet goed voor is.

Wandel je mee op mijn digitale reis?