Vanmorgen had ik even mijn twijfels of ik wel verder moest gaan met bloggen, maar ik ben ik er nu wel uit: ik ga door. Misschien kwam het doordat ik gisteren onzacht in aanraking kwam met de bosgrond. Wie zal het zeggen. De schade viel gelukkig te overzien, maar het deed wel even zeer. Het is bijna geschiedenis die zich herhaalt. Ik dacht nooit meer manisch te worden en werd het in januari toch. En ik dacht dankzij botox nooit meer te vallen, maar deed het nu toch. Vooral mijn ego deed zeer.
Maar het neerkomen na de val deed ook zeer. Het drukt me weer met de neus op de feiten. Door mijn stoornis en door mijn handicap zal ik nooit helemaal op de automatische piloot kunnen varen. Als ik dat doe, loop ik een risico. En gisteren bleek dat ik dat loop ik letterlijk mag nemen. Al krijg ik hulp van botox in mijn rechterbeen (en in mijn rechterarm trouwens ook), toch moet ik alert blijven.
Dat ging gisteren eerlijk gezegd een beetje mis. Omdat ik wat dichter achter mijn medewandelaars aan liep, had ik te weinig zicht op het pad voor mij. Daardoor zag ik de boomwortel waar ik over struikelde pas toen ik op de grond lag. Te laat dus. Normaal houd ik altijd iets meer afstand als de paden te smal zijn om met zijn allen langs elkaar te lopen. Dan heb ik meer oog voor het pad dat voor mij ligt. Dan zie ik boomwortels en andere hobbels onderweg eerder aankomen en kan ik er beter op reageren door wat bewuster mijn rechterbeen op te tillen.
Want in dat bewuste zit de belangrijkste les van gisteren. Ik moet bewust opletten waar ik loop en ook hoe ik loop. Als ik op de automatische piloot loop heb ik goede kans dat ik rechts niet voldoende optil. En dan kan het misgaan zoals ik gisteren ondervond. Opblijven letten.
Misschien is het ook wel een les die voor meer zaken geldt: niet op de automatische piloot maar er met bewuste aandacht mee bezig zijn. Als me dat lukt, is het in ieder geval geen zinloze valpartij geweest. Maar hoe merk ik nu dat op de automatische piloot bezig ben? Daar ga ik de komende tijd goed over nadenken. Ik rijd geen auto maar ik lees ooit over mensen die niet weten hoe ze vanuit het werk thuis zijn gekomen. Juist omdat ze alles op de automatische piloot doen. Volgens Wendy Wood in Good habits, bad habits, is bekendheid met de omgeving en dus op de automatische piloot rijden er de oorzaak van dat de meeste auto-ongelukken gebeuren in een kleine cirkel rondom huis.
Die automatische piloot wil ik graag vermijden.
~~~
Afbeelding van Gordon Johnson via Pixabay