Vanmiddag weer 13 kilometer gewandeld door de hei. Heerlijk zonnetje erbij, open jas. Je hoort mij niet klagen. Sterker nog, het was genieten. Van het prachtige weer en de mooie omgeving maar na het spectaculaire verhaal van gisteren was het nu echt duidelijk. Het gaat echt beter met dat lopen van mij. Mijn rechterbeen voelt gelijkwaardig aan het linker en dat is een gewaarwording waar ik van kan genieten. Big smile hier.
Lopen ging altijd wel, afstanden ook, maar mijn rechterbeen ging altijd wat moeizamer. Ik stootte mijn tenen regelmatig ergens aan omdat ik moeite had mijn been voldoende op te tillen. Nu gaat dat een stuk soepeler. Ik til mijn been nu veel automatischer op. Voor de botox moest ik echt bewust nadenken, wilde ik mijn rechterbeen goed kunnen neerzetten. En je snapt dat er van bewust nadenken lang niet altijd sprake is bij lopen.
Dus zag het er altijd wat schokkerig en hoorde ik weleens iemand zeggen: “Dat je niet vaker valt.” Dat beaamde ik dan maar schaapachtig maar ik begreep wel waar de opmerking vandaan kwam, want je zag altijd dat het lopen wat lastiger ging. En zo voelde het ook wel een beetje aan, als ik eerlijk ben. Mijn rechterbeen deed nooit helemaal wat ik wilde. Tot nu. En dat door een simpel spuitje botox, al gebruiken ze op het revalidatiecentrum de officiële naam: botuline.
In de maat
Het gaat nu soepel en gemakkelijk. Dat had ik gisteren zelf al gevoeld en gezien en vandaag werd het door andere ogen bevestigd. Ik loop dus echt beter. Het is niet alleen mijn gevoel. Het ziet ook anders uit, kijk maar mee. Tot eergisteren stapte ik met mijn linkerbeen wel voorbij mijn rechterbeen, maar mijn rechtervoet landde daarna naast de linker. Dat is een driekwartspas en dat ziet wat vreemd uit. Probeer het maar eens. Voeg dat bij een niet goed buigende rechterknie en het ziet er allemaal – laat ik maar eerlijk benoemen – gehandicapt uit. Door dat ene spuitje gaat mijn rechterbeen nu voorbij mijn linker en heb ik een vierkwartspas. Ik kan nu dus in de maat lopen.
Daar komt nog bij dat mijn knie minder onwillig is en ook soepeler. Ik til mijn been makkelijker op, ik land zachter en heb eindelijk het gevoel dat lopen ‘normaal’ gaat. Heerlijk. Laat er maar veel wandelkilometers komen.
~~~
Afbeelding van mohamed Hassan via Pixabay