Waarom signalen kunnen herkennen rust geeft (bipolaire stoornis)

Eerlijk gezegd vind ik het best spannend dat ik mijn boek aan een proeflezer heb gegeven. Ik heb toch een hoop persoonlijke dingen opgeschreven en het onderwerp bipolaire stoornis is ook niet bepaald triviaal. Zo voet het voor mij in ieder geval niet aan. Ik heb het boek echt om een persoonlijke reden geschreven en ik wil er ook echt wat mee bereiken. Maar daarover later meer.

Het is dus een persoonlijk boek geworden over een pijnlijk deel van mijn leven. Stiekem hoop dat ik het boek heb kunnen schrijven als een definitieve afrekening met mijn bipolaire stoornis maar dat zal vrees ik iets te veel gevraagd zijn. Al was het maar omdat ik de rest van mijn alert moet zijn op bepaalde signalen en dat alleen al maakt het meer dan aannemelijk dat mijn gedachten regelmatig uit zullen gaan naar mijn bipolaire stoornis. Dat is ook helemaal niet erg omdat ik nu weet waarop ik alert moet zijn en ik uit ervaring weet dat alertheid de moeite waard is. Alles beter dan een nieuwe manie. Afkloppen dat me niks ergers overkomt dan een bipolaire stoornis. Die stoornis vind ik namelijk al erg genoeg.

Het hoeft gelukkig niet terug te komen

Want als ik alert blijf op bepaalde signalen kan ik hopelijk herhaling nu wel voorkomen. En dat is me veel waard. Wel hoop ik dat ik in mijn onderbewuste een radar ga ontwikkelen en dat ik er niet continu mee bezig hoef te zijn. Dat ik het herken als het de kop opsteekt, zonder dat ik daarvoor continu hoef te denken: signaal x, y, of z mag zich niet voordoen. Maar daar heb ik alle vertrouwen in want de eerste keer dat ik het belangrijkste signaal herkende, was ik op dat moment ook niet heel bewust met mijn stoornis bezig. Toen was ik helemaal niet met dat signaal bezig, of op zoek naar signalen, maar ik ontdekte er dus wel eentje. Juist omdat ik er regelmatig over had nagedacht, maar niet krampachtig.

Want ook daar ben ik me bewust van geworden: krampachtig op signalen letten heeft geen zin. Dan gaat die vervelende stoornis toch weer de hoofdrol spelen die hij niet verdient. En dat wil ik natuurlijk voorkomen. Gelukkig zijn er nog maar weinig signalen waarop ik nu moet letten en zijn die zonder al te veel bewuste aandacht te herkennen. Dus hoeft mijn antenne niet altijd scherp te staan. Ik kan er namelijk op vertrouwen dat ik de signalen herken als ze zich voordoen. En dat geeft rust en nog wat meer, maar daar kom ik later dus op terug.

~~~

Afbeelding van Quang Le via Pixabay

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.