Het liefste zou ik meteen verdergaan met mijn boek in wording. Ik wil eigenlijk elke dag met schrijven bezig zijn. Het is me in november goed bevallen. Toch begrijp ik dat ik dat beter niet kan doen. Even afstand nemen van wat ik schreef kan geen kwaad. Zeker niet omdat het een onderwerp is waar ik persoonlijk bij ben betrokken. Wat ik schreef gaat over mij, weliswaar niet direct maar toch. Ik heb het hopelijk zo opgeschreven dat je de ups and downs wel kunt zien maar hopelijk niet rechtstreeks. Misschien wel van ‘Ah, dat is hem overkomen,’ en ‘die valkuil is hij in gelazerd’.
Maar niet hoe dat lazeren dan precies ging, wat het precies inhield. Dat houd ik voor mezelf en enkele intimi die het meemaakten. Toch denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt om het op te schrijven. Het gaf mij rust in een toch wel hectische maand, precies zo’n maand waar ik over kan struikelen. En het opschrijven zorgde voor reflectie over wat er iedere keer misging, hoe het beter had gekund en wat ik in de toekomst kan doen om herhaling te voorkomen.
Leerzaam
Zowel iedere episode van die stoornis waar ik aan lijd, als het opschrijven van mijn ervaringen nu, is leerzaam. Juist ook omdat tijd wonden heelt en je daardoor zonder wrok of boosheid kunt terugkijken. Ik kan inmiddels van elke episode aangeven wat er misging en er zelfs een gemene deler uit distilleren. Ik realiseer me ook steeds duidelijker dat het en en is. Praten en Pillen, ik en een partner in crime en een behandelaar.
Dat je er nooit alleen voorstaat, hoe moeilijk het soms ook aanvoelt. Dat is misschien wel de boodschap van het boek. En om die boodschap in te laten dalen en misschien nog wat effectiever te kunnen verwoorden, leg ik het boek graag een aantal maanden weg.
Al is het maar voor mezelf. Maar ook voor anderen want van het schrijven en reflecteren leer ik en daar hebben anderen ook wat aan, of dat boek nou wel of niet gepubliceerd wordt.
~~~
Afbeelding van PublicDomainPictures via Pixabay