De hele week had ik mij er al op verheugd, al langer zelfs, De I.B.A. was in Dordrecht – ze schijnen daar boekjes te verkopen waar mijn naam instaat – en er zijn altijd wel een paar bevriende boekverkopers. Maar toch stond ik vanmorgen pas om half tien langs mijn bed. Terwijl de markt om 10.00 uur officieel begon en ik zeker twee uur onderweg ben vanaf de plek waar ik dit typ. Een plek waar ik de hele dag ben gebleven ook nog.
Wat ging er mis?
Laat ik het mooie weer er maar de schuld van geven. Dagenlang mooi weer, juist een extra reden om naar Dordrecht te gaan. Maar toch was het mooie weer spelbreker. Ja, ja hoor ik jullie denken. Je hebt te lang in de zon gezeten. “Nee, nee,” zeg ik jullie. “Daar lag het niet aan?”
Waaraan wel dan?
Wel aan het mooie weer. Thuis ben ik, ik geef het grif toe, een echte pantoffelheld. Ook nu heb ik ze aan, die fijne pantoffels van mij. Dadelijk zal ik uitleggen waarom ik zo vaak pantoffels draag. Eerst vertel ik dat ik de afgelopen dagen sandalen droeg. Om die blanke onderste onderdanen van me ook wat kleur te geven. Toen het bezoek weg was, kwam ik tot de conclusie dat ik al de hele dag op mijn… – afijn, dat vul je zelf maar in – had gezeten. Een stukje wandelen zou dus geen kwaad kunnen. Er moest nog een hondje uit worden gelaten.
En daar, daar ging het mis
Omdat ik het vermoeden had dat het hondje de hele dag alleen had gezeten, besloot ik zeer tegen mijn gewoonte in niet mijn orthopedische legerkistjes aan te trekken.Een half uurtje wandelen moest immers wel lukken. Niet dus, na nog geen honderd meter, voelde ik een spiertje verrekken dat ik twee weken terug ook al eens had verrekt als gevolg van mijn goede dieptezicht. Kort gezegd: ik tilde mijn voet niet hoog genoeg op en kwam ongelukkig in aanraking met een traptrede op Rotterdam CS. Ik viel niet, maar verrekte wel wat. Twee dagen liep ik mank daarna was het over.
Dacht ik dus
Ik was het hele voorval allang vergeten gisteren en hield dus mijn sandalen aan. Na 100 meter dus een spierverrekking. Maar ik liep door want ik laat me natuurlijk niet kennen als ik de stoep nog niet af ben. M’n rondje moeilijk lopend afgemaakt en als gevolg daarvan ook nog eens vlak voor ik weer thuis was een blaar opgelopen.
Vandaar dat ik dus niet in Dordrecht was en morgen strompelend naar mijn werk loop. En voortaan altijd mijn orthopedische schoenen aantrek, zelfs middenin de zomer.
Foto’s volgen.