Bijna drie maanden niet geblogd. Ik had er mijn hoofd niet naar staan want ik voelde me behoorlijk verdrietig. Ik had tijdens deze bijna drie maanden soms het gevoel dat ik weliswaar meer controle heb gekregen over het ene, mijn bipolaire stoornis, maar dat iets anders dan weer de kop opsteekt. Ik heb het over mijn slechte gehoor. Dat blijft maar achteruitgaan en dat stemt me af en toe – zeg maar gerust: vaak – best wel somber.
Ik draag al vanaf mijn zevende hoorapparaten en jarenlang kon ik bij controles van het audiologisch centrum het nieuwste audiogram gewoon op het oude leggen. Het was hetzelfde gebleven. Ik ging dan per saldo iets beter horen omdat de techniek van de hoortoestellen weer vooruit was gegaan. Het spectaculairst was dat toen ik op mijn zeventiende overging van analoge naar digitale hoorapparaten. Ik wist soms niet wat ik hoorde.
Zo gingen jaren voorbij waarin ik mijn slechtere gehoor voor lief nam en ik blij was met iedere technische vooruitgang in de toestellen, denk aan richtingsmicrofoons. De laatste iets meer dan vijf jaar begon ik echter steeds meer problemen te krijgen. Ik moest mijn toestellen harder zetten om wat te kunnen verstaan, maar had soms het gevoel dat het niet hielp. Het dieptepunt wat dat betreft, was een test in twee delen, eind 2019 en begin 2020. Het was een mondelinge test en ik moest regelmatig navragen wat de mevrouw die de test afnam, zei. Maar: “We mogen geen vragen herhalen.” Dat zei ze zo vaak dat ik het verstond 😉 Het was om tureluurs van te worden.
Het bleek een voorbode.
Een klein halfjaar later zat ik weer bij het audiologisch centrum. De test wees uit dat mijn toenmalige categorie 4 toestellen niet meer toereikend waren. Dat verklaarde veel. Mij werd een toestel uit categorie 5 toestel aangeraden. Dat is een toestel uit de sterkste categorie. Het was behoorlijk schrikken, maar het hielp wel.
Toch had ik al snel weer twijfels. Door corona duurde het weliswaar bijna twee jaar voor ik mijn gehoor opnieuw liet testen, ditmaal door een audicien, maar helaas bleek mijn voorgevoel te kloppen, het was weer achteruitgegaan. Het schoonhouden van mijn oren en hoortoestellen bleek niet genoeg te helpen.
Dit voorjaar had ik iemand op bezoek en ik kreeg achteraf van mijn huisgenoot te horen dat ik bijna had zitten schreeuwen. Hoorapparaten (lees: vooral het microfoontje) schoon laten maken en een gehoortest bij de audicien. Ditmaal gaf ik bij een bepaalde toonhoogte zelfs geen respons, kortom daar hoorde ik niets meer. Schrikken dus en een reden om toch maar weer naar de audioloog te gaan. De audicien had weliswaar de toestellen bijgesteld en dat hielp, maar voor hoelang? Ik wilde dus een second opinion van een audioloog. Hoe dat tot nu toe ging, en wat ik daarbij voelde, vertel ik morgen want ik ik merk dat ik het bloggen heb gemist en dat het me inderdaad goed doet om dit verhaal toch maar te vertellen.
~~~
Afbeelding van Gordon Johnson via Pixabay