#WOT 1: verbinden

In de zomer van 1999 krabbelde ik langzaam op na wat voor mij de moeilijkste periode uit mijn leven tot dan toe was geweest. En er kwam gelukkig ook het besef dat het me wel ging lukken. Ik had er alle vertrouwen in dat mijn diploma in het aankomende schooljaar deze keer wel zou halen. En misschien wel zonder al te grote moeite.

Met dat groeiende vertrouwen nam ik mij voor leuke dingen te gaan doen. Dat was een half jaar nauwelijks gelukt. Leuke dingen doen en dat hield voor in: lezen, meer bijzonder: Biggles lezen. Wij waren toen al verbonden met het internet – weliswaar nog maar een 56k6 modem, maar toch. Ik vond op internet dan ook veel informatie over Biggles. En ik werd lid van de International Biggles Association. And – as they say – the rest is history.

Dat is toch wat kort door de bocht. Ik kon de ontbrekende Nederlandstalige deeltjes uit mijn serie aanschaffen. En een paar Engelse, die niet vertaald waren. Plus de prachtige Captain W.E. Johns Catalogus. Maar het gaat vooral om het mailtje aan de voorzitter (en schrijver van de Catalogus) dat ik na ontvangst van al dat moois stuurde. Een mailtje met complimenten en een vraag. Ik was namelijk ergens aan begonnen en de vraag die ik stelde bleek mij voorgoed met Marvel te verbinden.

Waarom zijn die boeken nog niet vertaald?

Ik was dus net begonnen maar doordat aan Marvel mailde en die vraag stelde, was er geen weg meer terug. Niet dat terug wilde. Voor mij viel dit onder leuke dingen doen. Maar we waren vanaf dat moment  min of meer verbonden in een geheim complot. Een hele tijd sprak ik er zelfs thuis niet over, maar dat viel niet vol te houden.

Het project kwam na een paar maanden stil te liggen omdat er toch een uitgever moest worden gevonden. Ik haalde ondertussen mijn diploma en vanaf augustus 2000 ging het volle kracht vooruit, nog steeds verbonden in dat complot waar slechts mijn ouders en bestuursleden van de I.B.A. vanaf wisten. Ik liet mij ook niet zien op verenigingsbijeenkomsten. Er werd aangekondigd dat er groot nieuws zou zijn op de bijeenkomst van maart 2001 en ik trad uit de anonimiteit. Ik leerde Marvel offline kennen en er hing een samenzweerderige sfeer. “Ben jij die jongen die…?” vroegen bestuursleden.

En toen het grote nieuws: tijdens de volgende bijeenkomst, die op 16 juni 2001, zal voor eerst in 29 jaar waar een niet eerder in het Nederlands vertaald Biggles-boek verschijnen.

Op die prachtige junidag mocht ik samen met Marvel vele exemplaren van Biggles en zijn basis van handtekeningen voorzien.

De jaren daarop vertaalde ik nog twee boeken met Marvel, waarna zij veel te jong overleed aan een hersentumor.

Dit was mijn bijdrage aan de WOT: verbinden

Mijn top 3 blogposts (van een ander)

vacuum-cleaner-657719_640

Dit jaar heb ik flink wat blogposts gelezen. Het schiet natuurlijk op als je alles leest van Elja en van Peter. Jacob Jan mag ik ook niet vergeten – al blogde hij door zijn schitterende nieuwe avontuur als leraar minder dan in voorgaande jaren. Maar wat hij schreef, mocht er zijn.

En dan zijn er nog de vele bloggers van #blogpraat van wie ik regelmatig wat lees. Toch zijn geen van deze bloggers tot mijn top 3 doorgedrongen. Nee, mijn top 3 bestaat uit een column van Quinta en twee blogposts van Julita (die ik dan wel weer ken via een #blogpraat tweetup). De drie artikelen verschenen binnen een dag na elkaar en behandelen hetzelfde thema. Ik zie ze dan eigenlijk ook als een eenheid. Hieronder dus, in de volgorde waarin ik ze heb gelezen, mijn top 3 blogposts van 2015, met een korte toelichting.

Mijn top 3

Wil je het echt weten? door Quinta

Zelden heb ik een blogpost gelezen die me zo beeldend en met humor iets uitlegde wat ik inderdaad echt wilde weten. Ik realiseer me namelijk – enigszins tot mijn schaamte – dat ik me van datgene wat Quinta uitlegt geen voorstelling kan/kon maken. Ook ik betrap me er soms op dat ik soms onbewust iemand lui of een aansteller vind. Daarom: lezen die column. Gezien de vele reacties die het losmaakte ben ik niet de enige die hem geweldig vond.

Praten over chronische pijn door Julita

Deze blogpost las ik net na die van Quinta. Daar was ik eigenlijk nog behoorlijk van ondersteboven toen Julita daar met haar verhalen overheen kwam. Praten over chronische pijn kwam geweldig bij me binnen. Juist omdat het een onderwerp betreft waar ik zelf ook mee worstel. Ik ben me daarnaast ook lang niet echt bewust geweest van mijn onzichtbare ziekte. Ik wist dat ik het had maar praatte er nooit over. En toen mijn onzichtbare ziekte opspeelde, kon ik er simpelweg niet meer over praten. Terwijl ik nu soms niets liever wil dan erover praten. Mooi om te lezen hoe anderen die enigszins in hetzelfde schuitje zitten hiermee omgaan. Vandaar dat deze blogpost van Julita mij zo raakte.

Lepeltheorie door Julita

Deze post van Julita is het vervolg op Praten over chronische pijn. Nu ken ik de lepeltheorie al jaren en vond ik bij het lezen van Quinta’s column haar verhaal meteen een soort lepeltheorie nieuwe stijl. Zelf heb ik de lepeltheorie nooit gebruikt omdat energie- of vermoeidheidsproblemen voor mijzelf geen rol spelen. Als ik ziek ben heb ik juist te veel energie. Toch vond ik dit verhaal van Julita erg inspirerend. Ze legt niet alleen de lepeltheorie haarfijn uit, maar doet dat ook op een manier waardoor de theorie ontdaan is van wat zijzelf het hoge  Libellegehalte noemt. En daarbovenop schrijft ze de lepeltheorie naar haar eigen leven toe, wat haar blogpost nog sterker maakt.

Bovenstaande drie verhalen zijn voor mij de absolute toppers van dit jaar die me er bovendien nog maar van bewust maken dat vragen naar – en uitleggen van – hoe het met je/iemand gaat mag en meer dan de moeite waard is.

@foto via Pixabay met CC0 verklarinG

Een krachtig vlog zonder rozengeur

Afgelopen maandag deed ik weer eens mee aan de twitterchat #blogpraat. Het ging over vloggen. Als ik eerlijk ben waren vlogs tot dan toe niet echt aan mij besteed. En ondanks mijn voornemen om op z’n minst een vlog van de deelnemende vloggers te gaan bekijken, duurde het nog tot gisteren voor ik eindelijk een vlog bekeek. En het was niet van een vlogger die had meegedaan aan #blogpraat maandagavond.

Nee, dit was een vlog dat ik tegenkwam via Onzichtbaar Ziek, de stichting waarvoor ik regelmatig een column schrijf over mijn manische depressiviteit. En zijn daar nog veel meer columnisten dan ondergetekende dus neem vooral een kijkje.

Een kijkje, zeg ik. Dat kan lastig worden, weet ik uit ervaring, want het lezen heeft impact. Keer op keer realiseer ik mij bij deze columns dat het me ondanks mijn goede wil nauwelijks lukt een voorstelling te maken van hoe het leven is met bijvoorbeeld een ziektebeeld dat maakt dat je chronisch vermoeid bent. Ik blijf de hele dag lopen en krijg daar juist energie van. Toch weet ik dat er mensen zijn die dit geluk niet hebben.

Daar ben ik me niet altijd van bewust. Misschien is dat maar goed ook, maar het kan geen kwaad dat ik me daar door de columns en ervaringsverhalen van Onzichtbaar Ziek juist wél bewust van word. Want hoe vaak denk je onbewust wel niet van iemand: wat is dat voor een aansteller of een luilak. Tenminste, ik denk dat weleens.

Een uitnodiging

Gisteren werd ik wat dat betreft weer met de neus op de feiten gedrukt. Dat kwam door de eerste bijdrage van mijn nieuwe Onzichtbaar Ziek collega Demi. Zij vlogt, en hoe. Ik nodig je van harte uit om er goed voor te gaan zitten en haar vlog Wat is er gebeurd? te bekijken. Ik kan er van alles over gaan schrijven, maar ze zegt het zelf veel beter.

Fotograferen met 1 hand

Toen ik besloot een smartphone te gaan kopen, dacht ik dat ik nu eindelijk eens foto’s zou gaan maken. Mijn eerste fototoestel was er uiteraard eentje waar fotorolletjes in moesten en dat bleek niet mijn hobby.

Omgekat toestel

Ik kan maar 1 hand gebruiken en dat is mijn linkerhand. Dat maakt fotograferen er niet gemakkelijker op. Al die toestellen zijn namelijk gemaakt op bediening met de rechterhand. Voor linkshandigen onhandig, voor mij in die tijd onpraktisch. Ik kon gewone toestellen eigenlijk niet bedienen. Stad en land hadden we afgezocht naar een toestel voor linkshandigen. Er bleek weleens een toestel speciaal te zijn omgebouwd maar dat was zo’n hels karwei dat het bij een eenmalige actie bleef. Voor mij dus geen oplossing.

Gelukkig had ik een handige vader. Hij bedacht dat het mogelijk moest zijn om de zelfontspanner via een zelfgemaakte houder aan de linkerkant van het toestel vast te maken. Ik kon het toestel dus links bedienen terwijl de bediening rechts ook gewoon bleef functioneren. Het werkte voor mij prima. Alleen die rolletjes bleven lastig, daar moest ik altijd iemand voor vragen. En ik vergat het toestel altijd. Helaas kan ik het toestel nu niet vinden maar mocht ik het alsnog tegenkomen, dan zal ik er een foto van maken en plaatsen.

De digitale camera

Toen de digitale camera’s opkwamen, duurde het even voor ik mee ging. Ik was niet zo’n fotograaf. Maar uiteindelijk ging ik uiteraard om want digitaal is toch een stuk makkelijker dan met die rolletjes. En mede door die rolletjes werden de toestellen ook een stuk kleiner. Ik kon nu met mijn wijsvinger over het toestel heen op de sluiterknop drukken. Ombouwen voor bediening met links bleek niet nodig. Enige kleine probleem was dat het lusje te kort was. Ik kon het niet om mijn linkerarm doen. Probeer maar eens uit of dat met jouw toestel wel gaat. Ik ben benieuwd. Gelukkig was daar een eenvoudige oplossing voor: het lusje helemaal oprollen, er een knoop inleggen en er een lanyard aan vastmaken. Kon ik het toestel om mijn nek hangen. Wel zo veilig als omdat ik het toestel immers maar met één hand kan vasthouden. Al met al was er eigenlijk maar één probleem. Ik vergat het toestel steeds.

De smartphone

Toen ik een smartphone kocht, dacht ik dan ook dat ik eindelijk veel zou gaan fotograferen. Mijn telefoon had (en heb) ik altijd bij me. Dat probleem was dus opgelost. Alleen had ik er totaal geen rekening mee gehouden dat het mij nauwelijks lukte de telefoon tijdens het fotograferen stil te houden. Je drukt immers op het toestel als je een foto neemt. Wat ik ook probeerde, het lukte niet.

Tot gistermorgen: mijn telefoon lag aan de lader en ik pakte hem ineens ongemerkt anders vast dan normaal. Met mijn vingers in lengterichting gestrekt achter het toestel, in plaats van een paar vingers in breedterichting. Eureka, zo kan ik misschien wel fotograferen.

Nu, een dagje oefenen later, lukt foto’s maken terwijl ik het toestel rechtop houd prima. Als ik het toestel draai in landschapsrichting, zeg maar, is het iets lastiger, maar ik heb ik vertrouwen in dat dat met enige oefening ook nog wel gaat lukken.

In een blogdip totaal van mijn sokken geblazen

Daar zat ik dan. In een blogdip. Van meer dan een maand. Nou is er één onderwerp waar ik altijd over kan schrijven,. hoewel dan het risico bestaat dat ik in herhaling verval. Drie jaar geleden ging het echt mis (1) Opmaat was dus zo geschreven en de reacties waren mooi. Maar de blogdip bleef. Die was ik al officieus aan het bestrijden via de Zen habits methode. Maar ik zat er aardig bij te kijken.

Het was donderdagavond. Ik dacht dat ik vrijdag een column te lezen zou krijgen. Die kwam dus donderdagavond al. Toen ik de aankondiging zag op Facebook had ik geen flauw benul van het feit dat dit een column werd die me letterlijk en figuurlijk van mijn sokken zou gaan blazen. En dat ik daarin niet de enige zou zijn.

Welke column dat was? Het was de column van Wil je het echt weten? van Quinta Koolen. Ze maakte nogal wat reacties los, om het maar eens eufemistisch te zeggen. Ik twitterde er al over dat ik niet meer klaag dat ik moe ben.

En dan vrijdag. Nog twee columns die me van de sokken bliezen. Van Julita. Die ken ik via #blogpraat en een tweetup. Over de lepeltheorie, maar dan zonder opsmuk, wat het nog beter maakte, maar vooral haar blog over praten over chronische pijn. Chronische pijn heb ik zelf niet, maar mijn rechterarm en -been functioneren niet helemaal naar behoren, mijn hoofd doet soms wat ik niet wil en mijn oren luisteren niet goed.

En daar praat ik dus misschien wel te weinig over.

Vandaar dat ik deze drie columns/blogs nog eens goed op me in laat werken om daarna met een reactie te komen. Na deze vooraankondiging.

Verandering op komst: dag 3

Ook vandaag weer een fijn rondje en aan het nadenken over een beloning.

Wat ik zoek in een blog

De voorbije weken zijn een beetje eigenaardig geweest. Het liep allemaal anders dan ik had verwacht en ik had niet meteen zin om te bloggen, laat staan daarover.

Dat heb ik nu nog niet. Wel merk ik dat een en ander aan het bezinken is maar ik voel nog niet de behoefte om het hier te delen en aangezien ik voor mezelf blog – hoewel ik het prachtig vind als jullie er wat aan hebben – zullen jullie nog even geduld moeten hebben. Laat ik jullie echter geruststellen: er is niets ernstigs aan de hand en wat er gebeurt, biedt zeker kansen.

Maar toch een blog omdat ik na ging denken over Elja’s post Van kennisoverdracht naar inspiratie en verandering. Ik vroeg me af hoe ik daar zelf in sta en deze post is een poging die vraag te beantwoorden.

Toen ik dit blog 3 jaar geleden begon – met lichamelijke beperkingen en slechthorendheid als onderwerpen – was verandering wel degelijk een doel.   Verandering bij mezelf, maar ook bij anderen. Omdat het spreekwoord over leven en plannen waar bleek te zijn heeft dit blog een heel andere koers gevaren dan ik aan het begin verwachtte.

Naast dit blog schrijf ik ook columns voor Onzichtbaar Ziek. Vooral ook voor mezelf. Ik schrijf er over mijn omgang/worsteling met (de gevolgen van) manisch depressiviteit want hoewel het al bijna 3 jaar geleden is dat ik manisch was, voel ik me nog steeds niet even vrij als voor die (hopelijk laatste) manie.

Ik merk dat het schrijven van die columns mij goed doet. Bijna iedere keer slaag ik erin een probleem bloot te leggen waar ik in de voorbije periode mee deels onbewust heb geworsteld. Door  erover na te denken, maak ik het tastbaar, kan ik het relativeren en breng ik een oplossing dichterbij.

Maar Onzichtbaar Ziek trekt meer bezoekers dan dit blog. Dat was ook een reden om juist daar over dat onderwerp te gaan schrijven. Over manisch depressiviteit valt veel te schrijven, er zijn genoeg misverstanden en misvattingen, zowel bij mensen die manisch depressief zijn (geweest), als bij mensen in hun (directe) omgeving. Bewustwording is daarom belangrijk en als ik mijn steentje daaraan bij kan dragen, doe ik dat graag. Het raakt mij dan ook dat ik begrip voel in de reacties die ik krijg. Of in ieder geval merk ik dat veel mensen een poging doen om het te begrijpen.

Bij echt begrijpen komt ervaring kijken. Ervaring is voor mijn column dan ook een vereiste en dat geldt ook voor dit blog. Natuurlijk maak ik in mijn posts weleens gebruik van theorie, maar wat ik vertel moet mijn mening, mijn verhaal en mijn ervaring zijn. Dat is voor mij essentieel. Een zuiver theoretisch verhaal hoef je van mij niet te verwachten.

Dat is ook een keuze die ik maak bij het lezen van andere blogs. Een blog zonder levenservaring is voor mij geen blog.

Zonder dat lees ik een blog eigenlijk niet en volg ik het zeker niet. Het hoeft overigens allesbehalve dramatisch te zijn. Als jij als blogger je passie voor een onderwerp laat zien, laat merken dat je eraan verslingerd bent, dan heb je me voor je gewonnen.

Hier moet ik overigens de hand in eigen boezem steken want de reden dat mijn blog Literaire jeugdhelden stilligt, is dat ik er niet in slaagde op zo’n manier te bloggen dat het mijn passie voor het onderwerp aanwakkerde.

Terug naar het blog van Elja. Hoe verhoudt zich het bovenstaande tot content marketing en corporate blogs? Ik heb geen zin een definitie van content marketing op te zoeken maar een blog begint voor mij met levenservaring.  Ook bij corporate blogs. Ik wil een levend persoon zien. Pas dan wil ik in gesprek.

En het gesprek, dat is waar het bij mij om draait. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe jij erover denkt.

Een doorbraak en een richtingenstrijd

Ja, je ziet het goed. Een post op dit blog die niet in het kader van #50books valt. Ja, dat noem ik een doorbraak. En nee, ik kondig niet aan dat ik met mijn deelname aan 50books ga stoppen, sterker nog, ik ga de de vragen die ik nog niet heb beantwoord allemaal inhalen.

Maar toch even deze post. Het zit nog niet in mijn systeem, dat bloggen. Een tijdje terug meende ik de oplossing te hebben: simpelweg WordPress openen en typen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Zelfs aan het openen kwam ik niet toe. Daar kan ik makkelijk Gimlet van de commando’s de schuld van geven – de presentatie is zaterdagmiddag 2 november in De Bron, Vogelplein 1 Amersfoort, dus binnenkort breid ik mijn zijbalk uit – maar ondanks dat zo’n vertaling veel werk is, zou het unfair zijn om daar mijn weinige bloggen aan toe te schrijven.

Er was iets anders aan de hand

Nu we bezig zijn met de laatste loodjes van de vertaling ben ik na aan het denken over wat ik nog meer wil. Dit blog ooit met hele andere doelstellingen doen bloggen over boeken. Nou ben ik een groot boekenliefhebber dus je hoort mij niet klagen over bloggen over boeken. Maar daar heb ik al een ander blog voor en daarvoor bloggen kostte me nog meer moeite. Ik stelde eisen waardoor niet bloggen heel makkelijk werd. Gewoon iets niet doen waardoor ik die dag niet mocht bloggen. Flauw, maar zo ging het weken aan één stuk. Ook vandaag heb ik iets gedaan, maar ik blog toch.

Maar dat was niet alles

Dit blog ben ik ooit met heel andere doelstellingen, maar die raakten al snel uit beeld. Door de prachtige blogs van Jacob Jan over zijn theater – ik ben in Nijmegen van de partij – en door hoe hij daar naartoe leeft en velen inspireert, kwamen mijn begindoelstellingen weer bovendrijven. Dat werd alleen maar sterker door de uitnodiging die van @tinekeveenstra kreeg om volgende week vrijdag bij de lancering van het vernieuwde Onzichtbaar ziek te zijn. Eergisteren kreeg ik daarbovenop nog wat mailtjes die mij aan het denken zetten.

En dan gisteren ook nog eens de geboorte van een nieuw blog over een onderwerp dat me na  aan het hart ligt mee mogen maken… daardoor weet ik nu zeker: ik ga weer Met zonder beperking bloggen. En wat dat gaat betekenen daar komen jullie net als ik wel achter.