Wat heeft mij het meest geholpen?

Geholpen is deze week de #wot, word/write on thursday. Ik heb een paar weken niet meegedaan maar zoals altijd begint het bloggen dan weer te kriebelen. En dat is het antwoord op de vraag uit de titel: wat heeft mij het meest geholpen? Het antwoord is simpelweg: blogs en de bloggers achter de blogs. Ik heb zo veel te dank aan alle blogs die ik gelezen heb, aan alle bloggers die ik leerde kennen, dat ik alleen kan stellen dat ze mijn leven volledig ten positieve veranderd hebben. Ik kan alleen maar hopen dat ik hetzelfde effect heb op andere bloggers.

Misschien moet ik hier toch wat uitleggen, al is grotendeels niet nodig omdat hier voor eigen parochie aan het preken bent, want dit is immers een blog, dus jullie zullen als lezers enigszins aanvoelen waar ik naartoe wil. Het gaat erom dat sommige bloggers mij met hun eigen enthousiasme voor een bepaald onderwerp dat ze in hun blog bespraken, mij zó nieuwsgierig maakten, dat ik wél moest gaan onderzoeken waar dat enthousiasme vandaan kwam.

En het bijzonder vervelende – maar niet heus – effect daarvan was weer dat ik ook enthousiast werd over het onderwerp waar hun enthousiasme naar uitging. Dat ik ging zoeken of ik er ook iets mee kon. Soms waren het dingen die ik ongemerkt al jaren deed, maar waar ik de betekenis of het belang niet van inzag. Als ik een Biggles-boek vertaalde werkte ik daar tijdenlang dagelijks aan, maar ik ging pas door Emma, Elja en Peter inzien dat dat best wel bijzonder was. Dat ik dat op andere vlakken ook kon inzetten. Dagelijks bloggen is me nooit echt gelukt, maar dankzij Peter ging ik bijna acht jaar geleden elke dag wandelen.

Iedere dag weer dus

En de rest is geschiedenis. Het zette mij aan het denken over dagelijkse gewoontes, het leidde ertoe dat ik technieken vond die ik eerst dagelijks gebruikte om mijn bipolaire stoornis in kaart te brengen en daarna iedere dag om deze stoornis veel beter onder controle te krijgen. En dat leidde weer tot een boek. Dat ligt nu hopelijk op goedkeuring te wachten bij een uitgeverij.

#wot word/write on thursday = geholpen

~~~

Image by Htc Erl from Pixabay

#WOT plot – plotwending

In september 1999 begon ik The boy Biggles te vertalen. Het kwam voort uit het einde van een donkere periode uit mijn leven. Een depressie die me mijn eindexamen kostte. Toen ik weer beter was, wilde ik leuke dingen gaan doen. Iets met Biggles leek me aan de kwalificatie te voldoen. En in meer dan twintig jaar is me wel gebleken dat dat een juiste inschatting was. Het vertalen was en is heel leuk maar veel belangrijker vind ik de vriendschappen het me heeft opgeleverd. Dat had ik van tevoren echt niet kunnen bedenken.

In mei 2012 kreeg ik het idee om een groepsblog te starten. Iets met handicaps en ziektes. Niet iedereen begreep het en dat leverde een hoop ellende op die me uiteindelijk anderhalf jaar min of meer van de kaart veegde. Het waren onder andere een zekere Gimlet en mijn vrienden van de I.B.A. die mij er toen weer bovenop hielpen door de vertaling Gimlet van de Commando’s mogelijk te maken. Het lukte mij op dat moment niet alleen. Ik had steun nodig en die kreeg ik, ook van anderen en het ging over meer dan boeken.

Het was dus kommer en kwel in 2012/2013. Toch had ik het niet willen missen want het groepsblog werd dit persoonlijke blog en ik had al veel nieuwe vrienden gemaakt rond dat groepsblog. En die vriendschappen die duren wat mij betreft nog lang. Vorig jaar citeerde ik Queen:

Friends will be friends
Right till the end
And even beyond

Die onderste regel had ik zelf bedacht. Het citaat kwam in een reeks op Facebook. Ik kreeg bezorgde reacties: was ik niet manisch aan het woorden? Gelukkig niet, maar dank voor het bezorgde meedenken.

En toen was het 2020 en besloot ik een boek te schrijven. De eerste versie werd terecht afgekeurd door vrienden. Dus begon ik eind 2021 aan een tweede versie. Die lijkt nu beter en komt hopelijk in het najaar uit. Over wat ik geleerd heb van mijn bipolaire stoornis. Ik merk nu alweer dezelfde positieve effecten als in 1999 en 2012. Maar ik doe het rustig aan want ik wil wel graag de negatieve effecten van 2012 vermijden. Ik heb er gelukkig alle vertrouwen in dat dat gaat lukken. Daar gaat het boek ook over. Maar te hard van stapel lopen is niet verstandig, dat heb ik wel geleerd.

De moraal van dit verhaal: geef de plot van je leven af en toe een twist. Kan je zomaar veel moois opleveren. En een plot twist van het leven zelf, kan ook positiever uitpakken dan je soms denkt, hoe vervelend zo’n twist ook kan zijn.

~~~

Afbeelding van 0fjd125gk87 via Pixabay

Tien jaar bloggen: een terugblik

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat ik mijn eerste blogpost publiceerde: op 6 april 2012 verscheen op het bedrijfsblog van mijn toenmalige werkgever Reëlle Meer dan een handicap. Omdat de post daar inmiddels niet meer te vinden is, heb ik hem hier op mijn eigen blog gezet.

Tien jaar geleden had ik totaal geen vermoeden hoeveel invloed bloggen op mijn leven zou krijgen, hoeveel vrienden ik erdoor zou krijgen, hoe vaak bloggen en (reacties van) medebloggers en andere lezers mij weer deden opkrabbelen als ik het even moeilijk had. En dat was nogal eens want het zijn tien veelbewogen jaren geweest. Vandaar ter gelegenheid van dit jubileum een korte terugblik.

Een te optimistische start

In mijn zojuist aangehaalde eerste post was ik nog erg optimistisch. Helaas zou nog geen drie maanden na publicatie blijken dat ik me vergist had in dat verhaal. Ondanks dat ik dacht dat ik alles onder controle had, kreeg ik toch weer een manie. En een heftige, die alles waarin ik toen geloofde op z’n kop zette. Zelfs bloggen werd me door mijn behandelaar tijdelijk ontraden en daar luisterde ik naar.

Ik kreeg mooie reacties op dat eerste blog en een maand later ontmoette op een bijeenkomst van de NVVS (inmiddels Stichting Hoormij) een enthousiaste blogger. Ik bekeek na afloop zijn blog, vond het meer dan mooi en was ook geraakt door de reacties. Dit was een community. En laat ik daar nou gek op gek op zijn. Toch stelde ik het onvermijdelijke nog uit tot 2 juni 2012. Toen publiceerde ik mijn eerste blog op dit domein.

Ik had amper een paar keer geblogd of ik werd ziek: een manie dus, de zoveelste. Maar ik had inmiddels #blogpraat ontdekt en dat er op 3 augustus 2012 een meetup zou zijn. Ik gaf bij mijn behandelaar aan dat ik daar hoe dan ook naartoe wilde. Het mocht van hem, want ik was goed opgeknapt, en ik ging. Heerlijke avond was dat. Veel bloggers en hun blogs leren kennen.

Ik dacht dat ik er weer bovenop was maar dat duurde nog even

Ik had toen alleen nog geen idee dat de echte klap nog moest komen en dat het tot ongeveer eind 2013 zou duren voor ik me weer een beetje mens voelde. Toevallig was dat ongeveer de tijd dat er met veel hulp en moeite een nieuwe vertaling verscheen en dat ik columnist werd voor Onzichtbaar Ziek. Daar ben ik in totaal twee jaar met veel plezier columnist geweest.

Ook hier bleef ik schrijven. Over mijn handicap, mijn bipolaire stoornis, mijn slechtere gehoor, maar ook over boeken, lezen, leren en gewoontes. Mijn blog was en is (hoop ik) in meerdere betekenissen Met zonder beperking.

Soms had ik een onderbreking – een blogpauze – maar vroeg of laat kwam ik altijd terug en schreef ik hier op dit blog over wat mij bezig hield, wat ik meemaakte en wat ik leerde. Leerde van het leven en van bloggers en het bloggen zelf. Want soms werd iets me pas echt duidelijk door erover te bloggen, of doordat er een kwartje viel doordat ik ergens dankzij mijn blog veel over had nagedacht. En misschien zorgt mijn bloggen er sowieso wel voor dat ik soms wat langer over bepaalde dingen nadenk. Dat nadenken heeft geholpen en zorgde twee jaar geleden voor een ommekeer in mijn gezondheidssituatie.

Hoe dan ook: ik had het niet willen missen en hoop nog jaren door te gaan. Misschien schrijf ik morgen wel over mijn toekomstplannen.

~~~

Afbeelding van Pexels via Pixabay

Bloggen, lezen en wandelen

Bloggen, lezen en wandelen, dat gaat hopelijk mijn nieuwe dagelijkse ritueel worden. Wandelen lukt me al bijna zeven jaar vrijwel dagelijks, dat bloggen en lezen gaat me een stuk moeilijker af, maar toen ik gisteren besloot dagelijks te gaan bloggen, toegegeven: voor de zoveelste keer, realiseerde ik me meteen dat ik ook graag weer dagelijks lees. Ook hier een moeizaam verleden maar zoals Queen al zong in I want to break free: “I’ve been married for the fourth time, but I know this time it’s for real.” Dat dus.

Ik ga met de flow en ik ga ik er ook al mijn kennis instoppen die ik heb opgedaan over gewoontes, want dit gaat me lukken. Ik weet niet hoe lang ik deze drie dingen elke dag vol ga houden, maar ik ga ervoor doen wat ik kan. Want er valt nog zo veel moois te lezen of te herontdekken, prachtige wandelingen te maken zoals vandaag langs de Mariapeel waar we een nieuw oorlogsmonument tegenkwamen ter herinnering aan in de Peel neergestorte RAF-vliegers. Mooi en indrukwekkend. Zie afbeelding.

Zo ontdek ik vaak als ik wandel iets nieuws. In de omgeving of in mijn gedachten omdat ze letterlijk alle kanten opgaan wanneer de grond onder mijn schoenen voorbijgaat. Hetzelfde heb ik met lezen. Dat is voor mij ook een ontdekkingstocht. Dat kan in de vorm zijn van iets wat ik wil weten als ik non-fictie lees. Zoals ik me nu wil laten meevoeren door de wereld van Franse levenslied via het boek Chansons! van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps. Omdat ik van de Franse taal houd maar er te weinig mee doe. En rust roest. Dus wil ik mijn Frans weer ophalen, maar daar kom ik binnenkort ongetwijfeld terug.

Ook van fictie kan ik enorm genieten, zoals van De brief voor de koning van Tonke Dragt. Vroeger wil ik gek op op kastelen en ridderverhalen gaan er dus gretig en dit boek smaakte absoluut naar meer. Meer van Tonke Dragt en meer van de middeleeuwen.

En omdat lezen mee zo veel heeft gebracht, de Biggles-vertalingen om nog maar iets te noemen, vind ik het zonde dat het me zo veel moeite kost om er een dagelijkse gewoonte van te maken. Vandaar dat ik nu bedacht heb om het te koppelen aan bloggen. Gisteren en vandaag is het in ieder geval gelukt. Voorlopig concentreer ik me als dagelijkse gewoontes op wandelen, bloggen en lezen.

Iedere dag

Vandaag las ik de nieuwsbrief van Elja en de bijbehorende blogpost en dat had tot gevolg dat ik niet lang meer wilde nadenken, maar vooral doen. Elja schrijft over dagelijkse online gewoontes, wat het haar gebracht heeft, wat het andere gebracht heeft. Daar kan ik me levendig iets bij voorstellen want sinds juni 2015 wandel ik praktisch iedere dag.

Ik schrijf ‘praktisch’ want in de winter sla ik weleens een dag over omdat ik dan in het donker zou moeten lopen en dat is met met mijn neiging één keer per jaar tegen de vlakte te gaan niet handig. Gelukkig, afkloppen, ben ik dankzij de botox al bijna anderhalf jaar blijven staan. En als de pandemie dan toch een voordeel had, dan was het voor mij dat ik door het thuiswerken vaker een wandelingetje kon maken voor het donker werd.

Wat voor moois gewoontes kunnen brengen, weet ik dus maar al te goed. En toch is het mij ondanks verschillende pogingen nooit gelukt om langdurig dagelijks te bloggen. Een maandje houd ik het wel vol, maar dan is het afgelopen. Maar de afgelopen tijd heb ik daar over nagedacht en misschien ben ik wat op het spoor: ik blog voor een ander.

En dan toch dagelijks bloggen?

Ja, hopelijk gaat het vanaf vandaag echt lukken. Ik kan best veel vertellen over mijn slechtere gehoor, mijn lichamelijke handicap, mijn bipolaire stoornis en er zijn vast nog andere onderwerpen die voorbij gaan komen. En ik kan me best voorstellen dat er lezers zijn die geïnteresseerd zijn in mijn inkijkjes in die onderwerpen. Ik leg uit wat ik meemaak, wat mijn beperkingen met mij deden, doen en zullen doen en hoe ik daarmee omging, wat ik ervan leerde en hoe dat mijn kijk op het leven – zo radicaal kan het soms zijn – veranderde.

Want ik geloof dat juist mijn pogingen om steeds te leren van bestaande situaties en dat ik daarbij ook nog keek in wat voor daglicht situaties uit het verleden door die nieuwe kennis kwamen te staan, mij enorm vooruit geholpen heeft. En dagelijks bloggen is misschien een dagelijks leermomentje opdoen en dat ook nog delen met anderen. En daar kan ik me weer van alles bij voorstellen.

Dus ik hoop dat deze blogpost het begin van een mooie traditie wordt. Ik beloof alleen dat ik mijn best doe. Ik weet niet hoe lang ik het volhoud, maar ik weet wel dat ik al een tijdje iets zocht voor dit blog. Misschien is dat dagelijks bloggen. Ik zie het nu in ieder geval zitten.

~~~

Afbeelding van StockSnap via Pixabay

Voor wie ik schrijf, blog of vertaal? Voor een ander.

Na mijn vorige post over de strijd tegen de dips die dit blog regelmatig plagen, heb ik nog eens een paar dagen nagedacht over wat daar nou toch de oorzaak van kan zijn. En hoe ik dat op kan lossen. Ik weet nog niet of ik het definitieve antwoord heb, maar ik heb wel een idee dat ik interessant en geloofwaardig genoeg vind om verder te onderzoeken. Dat idee is dat ik soms niet weet voor wie ik blog.

Dat wil zeggen dat ik mijn motivatie misschien eerder haal uit iets doen waar een ander plezier aan gaat beleven of iets wat nuttig is voor een ander. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat die motieven voor mij beter werken dan de gedachte dat ik alleen zelf baat heb bij iets wat ik blog of doe. Dat ik er zelf wat bij opsteek, is mooi meegenomen maar die ander is veel belangrijker dan mijn eigen persoontje.

Ik geef twee voorbeelden.

  1. Mijn Biggles-vertalingen
    Toen ik in 1999 lid werd van de International Biggles Association om mijn Nederlandse Biggles-collectie compleet te maken, kon ik meteen The Boy Biggles en Biggles – air detective aanschaffen. Die boeken waren nog niet vertaald en dat leek mij wel wat. Ik nam contact op met de voorzitter vanwege haar W.E. Johns Catalogus maar uiteraard duurde het niet lang voor ik mijn vertaalplan met Marvel deelde. En het was haar meer dan enthousiaste reactie in onze mailcorrespondentie die mij definitief over de streep trok. We gingen er samen aan werken en zouden daar veel I.B.A.-leden blij mee maken. Juist het feit dat ik The Boy Biggles voor/met Marvel vertaalde, voor al die leden, maakte mij enthousiast en zorgde ervoor dat ik tot het eind toe gemotiveerd bleef. En daarna steeds opnieuw bij volgende boeken, al is het dan helaas zonder Marvel. Ze zou vandaag 69 zijn geworden, maar overleed in 2005. Ik merk al typend dat ik haar op momenten nog steeds mis.
  2. Mijn boek over mijn ervaringen met mijn bipolaire stoornis.
    Ook dat schreef ik met anderen voor ogen. Ik wilde anderen helpen door mijn ervaringen te delen. Aan te geven waar ik tegenaan liep, zodat lotgenoten en hun naasten in ieder geval gewaarschuwd zijn voor de vergissingen die ik beging. En dat ik ze ook kan laten zien dat ik voor mezelf een uitweg heb gevonden. Een uitweg die misschien voor anderen ook mogelijk is. En ik laat ook zien waar het misging in het contact met mijn behandelaar, zodat ook behandelaars die het boek lezen, er wat aan hebben. Dus ook hier geldt: ik zag hoe ik hielp en dat is een goede motivator. Daar doet de wetenschap dat ik geen bestseller schrijf niets aan af. Als je één iemand helpt, help je de hele wereld. Zoiets.

Het contrast

Mijn (onze is een beter woord want het is nog steeds een teamprestatie) vertalingen en mijn (maar misschien ook ons door meelezers) boek schrijf ik dus echt voor anderen. Ik denk niet dat ik het vol had kunnen houden zonder een beeld van anderen voor wie ik het doe. En dat zit een beetje het probleem van dit blog of mijn pogingen van de laatste tijd om een taal (erbij) te leren. Ik weet niet goed voor/met wie ik het doe en dat maakt dat ik veel meer moeite moet doen om het vol te houden. Wil ik er toch een succes van maken, dan zal ik voor die talen toch iets moeten vinden waarbij een ander een rol speelt. Voor dit blog zal dat niet zo’n probleem zijn. Ik blijf toch wel schrijven maar hopelijk vallen er met deze kennis minder gaten.

En daar was de dip weer

Ging het iedere dag bloggen in januari nog zo fijn, op 1 februari was daar tot vandaag ineens weer die dip. Ik heb deze week nog wel een avond geschreven maar dat was niet voor hier. Daar volgt ongetwijfeld later meer over. Ik blijf het een raar iets vinden, dat bij mij soms, zeg maar regelmatig, de zin om te bloggen vergaat. Normaal verheug ik me er de hele dag al op dat ik mag bloggen, maar ineens is dat weg.

Ik moet toch eens overleggen met mijn behandelaar bij de ggz of dat misschien ook iets met mijn bipolaire stoornis te maken kan hebben. Dit is immers een schommeling in mijn stemming. Weliswaar gelukkig lang niet zo heftig als bij een manie of een depressie en ik weet zeker dat geen van die twee nu aan de hand is. Dit is gewoon een dip, niet meer en niet minder.

En ik hoef me er ook geen zorgen om te maken want de remedie ken ik allang. Gewoon gaan bloggen of schrijven, dan komt de lol vanzelf weer. En als ik een paar avonden lol heb gehad met bloggen, dan komt ook het verheugen op bloggen voorafgaand aan het bloggen weer vanzelf.

Het is is eigenlijk gewoon een kwestie van de draad weer oppakken. En ik ben blij dat ik dat nu snel doe want ik vind bloggen of schrijven gewoon veel te leuk om niet te doen. Dus het is vooral een kwestie van dat gat tussen blogs of schrijfopdrachten zo klein mogelijk zien te houden. Als je over gewoontes leest, lees je vaak dat één keer een dag overslaan mag, maar dat twee dagen overslaan een dag te veel is. Dat zou ik aan kunnen houden, maar ik vind het eigenlijk te streng. Alhoewel, misschien ga ik het de komende tijd wel als devies gebruiken.

Hoe dan ook: ik heb het idee dat ik nog zo veel over bloggen kan leren en dat ik daarbij al doende heel veel plezier ga beleven. Het is toch zonde om mezelf dat te ontzeggen?

De kop is er weer af. Morgen verder.

~~~

Afbeelding van Republica via Pixabay

De deur gaat dicht en zo meteen weer open

Nog 2 uur en 7 minuten tot februari op het moment dat ik dit tik. Januari is voorbijgevlogen. Alle dagen gewandeld, dadelijk nog een stukje lezen en dan heb ik al alle dagen wat opgestoken van een boek. 26 dagen geblogd. Kortom, niks te klagen. Of toch wel?

Nog even niet want mijn eigen boek over hoe ik om heb leren omgaan met mijn bipolaire stoornis is naar proeflezers gegaan. Dat is dus spannend. Maar ik zal mijn geduld oefenen want ik weet uit ervaring dat het wachten de moeite waard zal zijn.

Een groot deel van mijn vrije tijd de komende maanden zal gericht zijn op bloggen en een betere schrijver worden. Daar ben ik deze maand natuurlijk ook al mee bezig geweest maar ik denk dat er nog een aantal slagen te maken zijn. En die slagen wil ik maken. Natuurlijk, Kitty’s Blogpro cursus zal best betere resultaten opleveren dan mijn geploeter in mijn eentje met haar boek Stijl en Blogbasicis maar ik verdien mijn geld niet met schrijven dus is die Blogpro me wat te duur. En ik vrees dat ze me niet zomaar zou aannemen.

Maar de laatste keer dat ik een opleiding volgde had ik het succes voor een groot deel te danken aan de tijd die ik er zelf in stopte, thuis. Buiten de lesuren om. En dat kan ik dus nog een keer. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Gecombineerd met Anki. Ik ga natuurlijk niet voorspellen dat het een groot succes wordt – want hoe meet ik succes? – maar ik durf wel de voorspelling aan dat ik er heel veel plezier bij ga beleven. En ik hoop natuurlijk dat het resultaat hier te zien zal zijn. En dat het mijn boek, of de promotie van mijn boek te goed zal komen.

De enige klacht die ik nog heb over januari is dat ik veel last heb gehad van uitstelgedrag. Nog vijf minuten voor ik begin, enzovoort. Dat moet beter. Over:

1 uur en 34 minuten want dan is het februari.

~~~

Afbeelding van santiagotorrescl95 via Pixabay

Stijl: waarom ik mezelf wil uitdagen als schrijver

Al vanaf de tijd dat het nog Blogstylers heette, er waren toen nog drie auteurs, lees ik De Blogacademie. Sterker nog, ik volgde De Blogacademie al voor ik zelf een blog had. En ik moet bekennen: vaak dacht ik dat wil ik ook. Maar ja, de Blogpro cursus is een beetje duur als je je geld niet verdient met wat je schrijft, of als je niet verdient door wat je schrijft.

Gelukkig is er Blogbasics. Daar heb ik een hele tijd geleden de eerste week van gevolgd, maar omdat er wat tussen kwam en omdat het zelfstudie is, bleef het liggen. Nu Kitty vorig jaar met Stijl ook nog een boek heeft geschreven met 30 tips over hoe je effectief schrijft en ik zelf alweer een aantal weken iedere dag blog én ik hopelijk binnenkort zelf een boek hoop uit te brengen, wil ik de uitdaging opnieuw aangaan.

Ik heb zo veel gelezen over en geoefend met leren dat ik denk dat ik een belangrijke voorwaarde voor succes onder de knie heb: oefenen, oefenen en dan het liefst zodanig oefenen dat het net boven mijn macht ligt. Buiten mijn comfortzone. Dat wordt de uitdaging: in de maanden februari en maart: Blogbasics en Stijl gecombineerd.Want lezen alleen helpt niet. Zaterdag stel ik een plan op, dat ik waarschijnlijk zondag hier publiceer.

En dus blijf ik bloggen, in het openbaar oefenen. Zodat ik straks steengoede copy kan schrijven om mijn boek mee te promoten. En bij de andere boek/schrijfideeën die ik heb. Want uitgeschreven ben ik nog lang niet. En deze uitdaging lijkt me niet alleen leuk en leerzaam maar ook nog eens uit nuttig. En van mijn kennismaking met BlogBasics weet ik al dat je niet leert Kitty stijl te imiteren maar je eigen stijl leert aanscherpen. Je schrijft namelijk zoals je denk en dus hoef ik niet bang te zijn dat ik Kitty ga imiteren.

Ik ben benieuwd wat de combi Blogbasics + Stijl en oefenen tot ik er bij neerval me gaat brengen en of dat me gaat bevallen. Laat het maar gauw weekend worden, dan kan ik aan de slag.

~~~

Afbeelding van 165106 via Pixabay

Hoe een wandeling spectaculair werd

Botuline

Nee, niet door de omgeving. Die vind ik ook spectaculair maar daar heeft Rowwen Hèze al eens ooit een mooi liedje over geschreven. Het wandelen zelf was spectaculair. Gisteren regende het toen ik klaar was met werken en daar kunnen mijn hoorapparaten niet tegen, zeg ik dan altijd maar. Dus ik bleef binnen en moest wachten tot vandaag hoe de botox in mijn been zou werken.

En het werkte vanmiddag fantastisch. Ik liep soepeler, krachtiger, sneller, makkelijker enzovoorts dan ik gewend ben. Het voelde weer aan als die eerste keer dat ik botox in mijn rechterarm liet injecteren. Ik kon mijn rechterhand na een paar dagen in mijn jaszak. Ongelooflijk.

Straks onder het wandelen voelde het ongeveer vergelijkbaar. Ik liep automatisch een tempo hoger – waardoor ik het idee kreeg dat de wandeling ook nog eens goed was voor mijn conditie -, ik tilde mijn been gemakkelijker op, landde veel zachter, liep in een recht spoor waar ik juist gewend was dat dat mijn rechtervoet steeds naar buiten draaide. Nu zag ik als ik af en toe omlaag keek dat mijn rechtervoet net als de linkervoet gewoon recht stond. Het lukte me nooit echt door te zwaaien met mijn rechterbeen, waardoor mijn passen met rechts nooit ‘af’ waren. Mijn rechtervoet kwam altijd min of meer ter hoogte van mijn linkervoet op de grond terecht. Nu ging rechts links voorbij en waren mijn passen dus langer. Misschien dat dat verklaart waarom het ook sneller ging. Nu had ik het gevoel dat rechts net zo normaal liep als links.

Ik werd gisteren door de arts nog gewaarschuwd dat het effect tegen kon vallen en ik ben me er terdege van bewust dat één zwaluw nog geen zomer maakt. Maar ik kijk nu wel enorm uit naar de wandelingen van de komende tijd want ik wil graag zien waar dit toe leidt. En misschien helpt de fysio/krachttraining die ik daarnaast voorgeschreven kreeg ook nog, al had ik vanmiddag het gevoel dat je met een simpele injectie veel meer bereikt dan met alle oefeningen die je maar kunt doen, want ik loop natuurlijk al jaren bijna elke dag. Daar kun je natuurlijk ook tegenover stellen dat je met botuline én oefeningen misschien nog meer kunt bereiken. En dát wil ik graag zien. Ik voel me weer op en top gemotiveerd. Na het weekend daar achteraan dus.

~~~

Afbeelding van Arek Socha via Pixabay