Maand: juni 2022

#WOT plot – plotwending

In september 1999 begon ik The boy Biggles te vertalen. Het kwam voort uit het einde van een donkere periode uit mijn leven. Een depressie die me mijn eindexamen kostte. Toen ik weer beter was, wilde ik leuke dingen gaan doen. Iets met Biggles leek me aan de kwalificatie te voldoen. En in meer dan twintig jaar is me wel gebleken dat dat een juiste inschatting was. Het vertalen was en is heel leuk maar veel belangrijker vind ik de vriendschappen het me heeft opgeleverd. Dat had ik van tevoren echt niet kunnen bedenken.

In mei 2012 kreeg ik het idee om een groepsblog te starten. Iets met handicaps en ziektes. Niet iedereen begreep het en dat leverde een hoop ellende op die me uiteindelijk anderhalf jaar min of meer van de kaart veegde. Het waren onder andere een zekere Gimlet en mijn vrienden van de I.B.A. die mij er toen weer bovenop hielpen door de vertaling Gimlet van de Commando’s mogelijk te maken. Het lukte mij op dat moment niet alleen. Ik had steun nodig en die kreeg ik, ook van anderen en het ging over meer dan boeken.

Het was dus kommer en kwel in 2012/2013. Toch had ik het niet willen missen want het groepsblog werd dit persoonlijke blog en ik had al veel nieuwe vrienden gemaakt rond dat groepsblog. En die vriendschappen die duren wat mij betreft nog lang. Vorig jaar citeerde ik Queen:

Friends will be friends
Right till the end
And even beyond

Die onderste regel had ik zelf bedacht. Het citaat kwam in een reeks op Facebook. Ik kreeg bezorgde reacties: was ik niet manisch aan het woorden? Gelukkig niet, maar dank voor het bezorgde meedenken.

En toen was het 2020 en besloot ik een boek te schrijven. De eerste versie werd terecht afgekeurd door vrienden. Dus begon ik eind 2021 aan een tweede versie. Die lijkt nu beter en komt hopelijk in het najaar uit. Over wat ik geleerd heb van mijn bipolaire stoornis. Ik merk nu alweer dezelfde positieve effecten als in 1999 en 2012. Maar ik doe het rustig aan want ik wil wel graag de negatieve effecten van 2012 vermijden. Ik heb er gelukkig alle vertrouwen in dat dat gaat lukken. Daar gaat het boek ook over. Maar te hard van stapel lopen is niet verstandig, dat heb ik wel geleerd.

De moraal van dit verhaal: geef de plot van je leven af en toe een twist. Kan je zomaar veel moois opleveren. En een plot twist van het leven zelf, kan ook positiever uitpakken dan je soms denkt, hoe vervelend zo’n twist ook kan zijn.

~~~

Afbeelding van 0fjd125gk87 via Pixabay

Zonnestralen #WOT

De zonnestralen waar ik het over wil gaan hebben, zijn geen letterlijke zonnestralen, maar figuurlijke. Zonnestralen die in april 2020 doorbraken en die letterlijk – en dat mag je letterlijk nemen – mijn leven compleet veranderden. Dat voelde en wist ik al op het moment dat die zonnestralen doorbraken, maar in de ruim twee jaar die sindsdien voorbij zijn gegaan, is volgens mij gebleken dat ik gelijk had.

En dat maakt mij gelukkig. Het geeft mij soms het idee dat zonnestralen mij de hele dag verwarmen, ook op bewolkte dagen. En dat is zo geníéten, dat kan ik wel van de daken schreeuwen. Als je dit blog volgt, weet je dat ik het heb over de rol van ergernissen bij mijn bipolaire stoornis. Eindelijk heb ik het idee dat ik die onder controle heb, na jaren letterlijk in het duister te hebben getast.

Natuurlijk: ik weet dat ik alert moet blijven, dat ik medicijnen moet blijven slikken en dat toch nog mis kan gaan. Daar ben ik me maar al te zeer van bewust, maar ik weet nu tenminste waar ik op moet letten. Dat geeft zo veel rust. En het het geeft ook vertrouwen. Want ik ben er dagelijks kort mee bezig. En het gekke is dat ik nu als het ware een radar heb voor ergernissen. Ik signaleer ze zó snel, bekijk ze op het moment dat ze nog heel klein zijn, en kan ze daardoor of laten waaien of aanpakken. Op die manier krijgt een ergernis geen kans meer om uit te groeien tot een manie.

En om het nog mooier te maken: doordat ik af kan rekenen met ergernissen, ben ik veel minder chagrijnig of humeurig. Ik ben nog niet het zonnestraaltje in huis, maar het voelt wel enorm goed. En dan op een gezonde manier.

Ik gun het iedereen, die zonnestralen in je leven. En ik denk graag na over hoe ik anderen daarmee kan helpen. Want ik heb de betekenis van ergernissen niet ontdekt dankzij de ggz. Een helpende hand kan dus nuttig zijn. Alleen al omdat ik merk hoeveel zonniger mijn eigen leven is geworden, steek ik die helpende hand graag uit.

#WOT: Write On Thursday

~~~

Afbeelding van jplenio via Pixabay

#WOT stekken, ideeënstekken

De #WOT van vandaag is stekken. Nou heb ik geen groene vingers dus zijn jullie snel me af. Maar niet heus want ik doe wel degelijk aan stekken, aan ideeënstekken. En daar wil ik graag over vertellen.

Het heeft namelijk te maken met mijn boek. Het is zo goed als af en verschijnt in het najaar. Eindcontroles nemen altijd meer tijd in beslag dan je denkt, er moet nog een uitgever bij gevonden worden en ik wil ook nog wat zomervakantie kunnen houden.

Mocht er nog iemand zijn die gemist heeft waar mijn boek over gaat: ik heb een bipolaire stoornis en die stak regelmatig de kop op in de vorm van manieën zonder dat mij duidelijk was waarom. Twee jaar geleden viel me ineens op dat ze allemaal begonnen waren met een ergernis. Nu hoef ik er ‘alleen’ nog maar voor te zorgen dat een ergernis overgaat zonder dat ik ervan van slag raak. Hoe ik dat doe, staat in mijn boek.

Er is nog een onderdeel dat hierbij belangrijk is en dat is het onderdeel gewoontes. Juist doordat ik dagelijks bezig was met mijn stoornis, erover nagedacht en er met anderen over sprak, kon ik deze ontdekking doen en kan ik nu ook signaleren en corrigeren op ergernissen. En dat begon allemaal zeven jaar geleden dankzij de post Love moved me to write this for you van Peter Pellenaars.

Wat heeft dat met stekken of ideeënstekken te maken?

Veel. Want ik heb mijn boek nu wel geschreven maar je ziet al: ik heb lang gedaan over het leren werken met gewoontes en het duurde ook jaren voor ik inzag hoe ik ze kon gebruiken. Voor anderen is het boek dan wel leuk, maar is misschien ook training nuttig. En die zou ik kunnen geven: zie daar een ideeënstek.

En nog een ideeënstek: in mijn boek staat dat een rapportage van het UWV bij mij nogal verkeerd viel en dat dat gevolgen had voor mij. Ik zou best een lezing willen geven aan mensen van het UWV om ze op de mogelijke gevolgen van hun rapportages te wijzen.

En nog eentje dan: ik kan pochen dat ik sinds twee jaar geleden een ware transformatie heb ondergaan, dat ik mij onherkenbaar beter voel dan voor april 2020. Maar het is geen pochen, het is echt zo en mensen die me kennen bevestigen het. Het geloof/de hoop dat ik mijn stoornis onder de duim heb, doet mij zó goed, dat is haast onbeschrijfelijk. En ja, natuurlijk, ik weet dat ik alert moet blijven en medicijnen zal moeten blijven gebruiken. Waar het om gaat is dat ik me zo veel beter voel. En stel dat er naast het boek ook een training komt. Zou het dan niet prachtig zijn als de deelnemers dezelfde resultaten hebben als ik? En dat er voor, tijdens en na portretten zijn om dat proces vast te leggen?

~~~

Afbeelding van 1195798 via Pixabay

Kaizen, gewoontes en mijn boek

Deze blogpost is deel 26 van 26 in de reeks Gewoontes

Toen ik in april de eer had om een week te twitteren via het account van NL_Buitenbeentjes, vertelde ik uiteraard over mijn dagelijkse gewoontes. Van Fenna kreeg ik toen meteen de tip om eens naar Kaizen te kijken want zij herkende daarin veel van mijn verhaal. Het duurde uiteindelijk nog een hele tijd maar vorige week las ik eindelijk De kunst van Kaizen van Robert Maurer.

En het was inderdaad een feest van herkenning. Veel van wat erin te lazen valt, staat ook in de andere boeken (zie achtergrond) en sommige dingen die niet in die andere boeken stonden heb ik misschien intuïtief aangevoeld door al dat lezen. Daar kom ik nog op. Eerst maar eens kijken wat Kaizen is en waar het vandaan komt, want ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.

Het bleek te gaan om een techniek waarmee je met zo klein mogelijke stapjes grote veranderingen kon bereiken. De eerste toepassing was de Amerikaanse wapenindustrie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er was geen tijd om revolutionaire nieuwe wapensystemen te ontwikkelen. In plaats daarvan moest het maakproces van de bestaande wapens worden geoptimaliseerd. Daartoe werden alle werknemers uitgedaagd om mogelijke verbeteringen in het proces door te geven, hoe klein die verbeteringen ook waren. Uiteindelijk leiden al die kleine verbeteringen tot betere wapens en een snellere productie.

Na de Tweede Wereldoorlog raakte volgens Maurer de techniek in de VS in onbruik. Maar toen Japan onder leiding van de VS weer werd opgebouwd, herleefde de techniek daar. En daar kreeg het ook de naam Kaizen.

Kaizen gaat uit van kleine stappen, kleine beloningen, simpele acties, eenvoudige vragen en gedachten en het oplossen van kleine problemen. Juist in dat kleine en eenvoudige zit de kracht omdat volgens Maurer onze hersenen van oudsher protesteren tegen groot en moeilijk. Dingen die groot en moeilijk zijn, zijn namelijk bedreigend. Houd je het klein en eenvoudig, dan wordt je angstcentrum niet gewekt en kun je de verandering wel doorvoeren. En de dag erop weer een klein beetje meer. Tot je al snel een grote verandering hebt bereikt, omdat de kleine stapjes nergens bedreigend waren.

Dit komt terug in mijn boek

Al lezende herkende ik dus heel veel van wat ook in mijn boek staat. De kern draait om het herkennen van ergernissen, weten wat je dan moet doen (kort gezegd: goed naar de ergernis kijken – en daarmee de automatische vechtreactie eruit halen – en je realiseren dat die ergernis geen grote psychische ellende waard is) én daar een gewoonte van maken; van dat herkennen en bekijken. Dat doe ik door elke dag af te sluiten met de vraag of ik mij heb geërgerd die dag. Volgens Robert Maurer zorgt het elke dag stellen van dezelfde eenvoudige vraag ervoor dat deze zo in je systeem zit dat je er als vanzelf naar handelt. Ik kan dat uit de praktijk alleen maar bevestigen en noem daarom in mijn boek nog een paar eenvoudige vragen.

Achtergrond

In 2015 deed ik mee met een blogreeks van Peter Pellenaars over Zen Habits – Mastering the art of change. En ik schreef eind dat jaar een vervolgreeks over hetzelfde boek. Gewoontes bleken de afgelopen jaren nogal een invloed op mij te hebben gehad. Daarom nu een hernieuwd onderzoek met daarbij ook de boeken The power of habit van Charles Duhigg, Good habits, bad habits van Wendy Wood en Atomic habits van James Clear.