Gedoe met mijn oren maar: ik hoor eindelijk weer

Vorig jaar schreef ik al over mijn slechtere gehoor. Dat mijn gehoor drie en een half jaar geleden zo achteruit was gegaan dat ik flink sterkere hoortoestellen nodig had. En dat het er medio vorig jaar op leek dat het nog verder achteruit was gegaan.

Dat was voor mij reden om toch maar weer een traject in te gaan bij het audiologisch centrum. Maar ja, wachtlijst, ik kon pas in september terecht. Mijn vermoedens werden bij de tests wel bevestigd: mijn gehoor was flink achteruitgegaan. Ik kreeg zelf al voorlichting over cochleaire implantaten. Weliswaar hoef je niet meer zo heel slecht te horen om daarvoor in aanmerking te komen en zat ik aan de bovenkant, toch was het even slikken.

Sterker nog, ik schrok er flink van: zeker toen ik ook nog soloapparatuur kreeg. Maar die hielp wel. Er was alleen meer aan de hand want toen ik bij de audicien kwam om de soloapparatuur te bestellen, liet ik ook maar gelijk mijn oren nakijken. Dat was vreemd genoeg niet gebeurd bij het audiologisch centrum. En ik bleek rechts een flinke oorontsteking te hebben. Geen pijn van gehad, dus niet gemerkt.

Dus naar de huisarts: antibiotica. Kuur van een week, oorontsteking verholpen. Ook maar even het linkeroor laten bekijken: verstopt (inmiddels?) Weekje druppelen. Laatste dag van het druppelen: loopoor rechts. Ontsteking toch nog niet weg. Dus weer druppelen. Gelukkig bleek mijn linkeroor wel schoon. En een week later was het rechteroor ontstekingsvrij.

Ondertussen had ik echter wel zo mijn twijfels bij het linker hoorapparaat: ik hoorde het opstartmuziekje amper. Toen het niet meer aan mijn gehoor kon liggen hoorde ik het zelfs helemaal niet meer. Dus weer naar de audicien: het toestel doet het nog wel maar versterkt het geluid nog maar amper. Dat moet gerepareerd worden.

Anderhalve week later, we schrijven dan begin december, krijg ik het toestel terug en eindelijk hoor ik weer normaal. Net op tijd voor de grote test bij het audiologisch centrum medio december. Ik had de audiologe op de hoogte gebracht van mijn problemen en ze dacht de test van september weleens onbetrouwbaar kon zijn geweest. Ik dacht en hoopte hetzelfde.

Alleen ging de test medio december wegens ziekte van de audiologe niet door. Het werd 11 januari. En het nieuws was goed. Mijn oren waren allebei nog steeds schoon en vooral: mijn gehoor was vergeleken met drie jaar geleden niet verder achteruitgegaan. Wat ik in de praktijk al had gemerkt werd bevestigd. De vlag uit is misschien overdreven maar ik ben na driekwart jaar problemen wel meer dan opgelucht.

~~~

Afbeellding van PublicDomainPictures via Pixabay

Mijn gehoor deel zoveel + 1

Mijn hoorapparaten zien er heel anders uit.

Ik was van plan deze maand een uitgebreide dagelijkse terugblik op 2023 te doen en dan ook in één moeite door een vooruitblik op 2024 te maken, met plan van aanpak. Maar zoals wel vaker was ook hier de realiteit spelbreker. Concreet: mijn slechtere gehoor en mijn bipolaire stoornis.

Met dat gehoor worstel ik al een jaar of vier. De dertig jaar daarvoor was het slecht maar stabiel en te ondervangen met steeds beter wordende hoorapparaten. Een jaar of vier geleden kwam daar dus verandering in. Ik kan me een test herinneren in verband met mijn bipolaire stoornis. Die was eind 2019, begin 2020, in twee delen. De test werd mondeling afgenomen. Klein probleem: ik verstond regelmatig de vragen niet. Nog een klein probleem, als ik vroeg om de vraag nog een keer te stellen, kreeg ik te horen: “We mogen de vraag niet herhalen.” Nou, dan kan het antwoord blauw of geel zijn. Ik schoot dus niet al te veel op met die test en een klein halfjaar later bleek waarom: mijn gehoor was sterk achteruit gegaan en ik moest van een categorie 4 toestel naar categorie 5, de zwaarste.

Helaas bleek het probleem daarmee niet verholpen: mijn gehoor blijft achteruitgaan en ik besloot in april dit jaar dat ik het nou eens goed uit wilde laten zoeken. Helaas is dat een nog lopend traject: testen, bijstellen van de toestellen, toestellen schoonmaken, op de wachtlijst voor een uitgebreid onderzoek bij de audioloog, aanhoudende oorontsteking (gelukkig nu wel genezen), solo apparatuur (die gelukkig wel helpt) het andere oor verstopt, een hoorapparaat dat in reparatie moest omdat het het geluid nauwelijks meer versterkte. Na een test te horen krijgen dat je zo slecht hoort dat je in aanmerking komt voor c.i.’s – met de geruststelling dat de drempel voor toegang tot c.i.’s verlaagd is en dat mijn gehoor dus ook weer niet zó hard achteruitgegaan is.

Op herhaling, in de herhaling

Maar gezien bovenstaande problemen waren er twijfels of de eerste tests bij de audioloog wel betrouwbaar waren. Die moesten opnieuw en daar was ik op een maandag in deze decembermaand helemaal klaar voor. Sterker nog, ik was al bij het audiologisch centrum toen ik op mijn telefoon keek. Die had ik in het weekend op stil gezet maar daardoor had ik ’s ochtends een sms’je gemist waarin stond dat de afspraak niet doorging omdat de audiologe zich ziek had gemeld. 11 januari een herkansing…

Zo blijft het probleem met mijn gehoor dus voortslepen. We hebben ook al bedacht dat het misschien wel handig is er een k.n.o.-arts naar te laten kijken, maar het leek handiger om eerst betrouwbare testen van het audiologisch centrum te krijgen. Die k.n.o.-arts kan er dan ook nog wel bij. Net als dat andere punt punt wat ik noemde, mijn bipolaire stoornis, daar had ik het gisteren al over. Maar daar ben ik sinds begin deze maand een stuk positiever over. Het lijkt erop dat ik eindelijk de opening heb durven zoeken (en heb gevonden) waardoor ik het gevoel heb op een voor mij werkbare manier lotgenoten te kunnen helpen. Het is in ieder geval alvast een fijn gevoel deze feestdagen. Morgen daarover iets meer.

~~~

Afbeelding van kalhh via Pixabay

Mijn gehoor deel zoveel

Bijna drie maanden niet geblogd. Ik had er mijn hoofd niet naar staan want ik voelde me behoorlijk verdrietig. Ik had tijdens deze bijna drie maanden soms het gevoel dat ik weliswaar meer controle heb gekregen over het ene, mijn bipolaire stoornis, maar dat iets anders dan weer de kop opsteekt. Ik heb het over mijn slechte gehoor. Dat blijft maar achteruitgaan en dat stemt me af en toe – zeg maar gerust: vaak – best wel somber.

Ik draag al vanaf mijn zevende hoorapparaten en jarenlang kon ik bij controles van het audiologisch centrum het nieuwste audiogram gewoon op het oude leggen. Het was hetzelfde gebleven. Ik ging dan per saldo iets beter horen omdat de techniek van de hoortoestellen weer vooruit was gegaan. Het spectaculairst was dat toen ik op mijn zeventiende overging van analoge naar digitale hoorapparaten. Ik wist soms niet wat ik hoorde.

Zo gingen jaren voorbij waarin ik mijn slechtere gehoor voor lief nam en ik blij was met iedere technische vooruitgang in de toestellen, denk aan richtingsmicrofoons. De laatste iets meer dan vijf jaar begon ik echter steeds meer problemen te krijgen. Ik moest mijn toestellen harder zetten om wat te kunnen verstaan, maar had soms het gevoel dat het niet hielp. Het dieptepunt wat dat betreft, was een test in twee delen, eind 2019 en begin 2020. Het was een mondelinge test en ik moest regelmatig navragen wat de mevrouw die de test afnam, zei. Maar: “We mogen geen vragen herhalen.” Dat zei ze zo vaak dat ik het verstond 😉 Het was om tureluurs van te worden.

Het bleek een voorbode.

Een klein halfjaar later zat ik weer bij het audiologisch centrum. De test wees uit dat mijn toenmalige categorie 4 toestellen niet meer toereikend waren. Dat verklaarde veel. Mij werd een toestel uit categorie 5 toestel aangeraden. Dat is een toestel uit de sterkste categorie. Het was behoorlijk schrikken, maar het hielp wel.

Toch had ik al snel weer twijfels. Door corona duurde het weliswaar bijna twee jaar voor ik mijn gehoor opnieuw liet testen, ditmaal door een audicien, maar helaas bleek mijn voorgevoel te kloppen, het was weer achteruitgegaan. Het schoonhouden van mijn oren en hoortoestellen bleek niet genoeg te helpen.

Dit voorjaar had ik iemand op bezoek en ik kreeg achteraf van mijn huisgenoot te horen dat ik bijna had zitten schreeuwen. Hoorapparaten (lees: vooral het microfoontje) schoon laten maken en een gehoortest bij de audicien. Ditmaal gaf ik bij een bepaalde toonhoogte zelfs geen respons, kortom daar hoorde ik niets meer. Schrikken dus en een reden om toch maar weer naar de audioloog te gaan. De audicien had weliswaar de toestellen bijgesteld en dat hielp, maar voor hoelang? Ik wilde dus een second opinion van een audioloog. Hoe dat tot nu toe ging, en wat ik daarbij voelde, vertel ik morgen want ik ik merk dat ik het bloggen heb gemist en dat het me inderdaad goed doet om dit verhaal toch maar te vertellen.

~~~

Afbeelding van Gordon Johnson via Pixabay

Ik hoor weer maar voor hoelang?

Met mijn experiment gaat het de goede kant op maar dat kan ik helaas niet van alles zeggen. Het heeft gelukkig een keer niets met mijn bipolaire stoornis te maken maar met mijn gehoor. Drie jaar geleden, toen ik na vijf jaar weer recht had op nieuwe toestellen, bleek bij de test van de audioloog dat mijn gehoor in vijf jaar zo hard was achteruit gegaan dat niet meer kon volstaan met een categorie 4 hoorapparaat, maar toestellen nodig had uit de zwaarste categorie, categorie 5.

Het jaar daarna heb ik het vanwege corona niet laten testen, maar vorig jaar werden mijn vermoedens bevestigd: mijn gehoor was verder achteruit gegaan. Dat betekende dat ik nog meer moet letten op het schoon houden van de toestellen en het vervangen van de slangetjes. Ik kom dan ook regelmatig bij de audicien.

In april was ik er voor het laatst. De avond daarvoor had ik bezoek en het viel zelfs mij op dat ik hard had gepraat. Meestal een teken aan de wand. Gelukkig konden de toestellen wel weer schoongemaakt worden waardoor ik weer beter hoorde. Dat effect bereik ik ook ongeveer met jaarlijks mijn oren uit laten spuiten in de winter.

Vorige week leek het me nodig om mijn gehoorapparaten weer na te laten kijken. En omdat dat niet meteen ging: een afspraak maken voor een gehoortest. Vanmorgen was het zover. En inderdaad, vooral rechts was mijn gehoor achteruitgegaan. Gelukkig was er ruimte om mijn huidige toestellen bij te stellen en heb ik, en ik niet alleen, nu het idee dat ik weer beter hoor.

De vraag is alleen: voor hoelang? En kan ik er nog wat meer aan doen? Wordt vervolgd dus. Ik vind dit echt lastig: ik heb geen controle. Goed, ik kan mijn toestellen goed (laten) onderhouden, maar als het gehoor zelf achteruitgaat, dan wordt het lastig. Het kan nog opgevangen worden door de techniek, maar we hebben vanmorgen uiteraard mijn gehoor zonder hoorapparaten gemeten.

En de uitslag was duidelijk. Ik heb nu al grote moeite om dingen te verstaan in groepen. Gelukkig is veel van mijn communicatie getypt en ben ik voor nu weer even gered tijdens gesprekken. Maar ik herhaal: voor hoelang?

Het doet me ergens toch denken aan mijn bipolaire stoornis. Die lijk ik onder controle te hebben gekregen, deels door eigen toedoen. Maar met mijn gehoor heb ik het idee dat ik minder controle heb, dat het maar afwachten is hoe mijn gehoor zich ontwikkelt, en of dat te ondervangen blijft met het bijstellen van hoorapparaten.

#WOT Niet-storen

Eerst dacht ik nog: wat moet ik daar nou weer mee: #WOT niet-storen? Maar al snel werd het me duidelijk. Ik heb regelmatig niet-storen-momenten. En het heeft ook nog eens met mijn beperkingen te maken. Alleen al deze week twee voorvallen.

Maandag had ik een verjaardag. Die conona-verjaardagen waren maar balen. Toch waren ze voor mij niet eens zo heel onhandig. Dat bleek maandag. Weer met meer mensen bij elkaar: het was me al eerder opgevallen, dat dat voor mij niet handig is. Sterker nog, ik weet het al jaren. Het is een terugkomend fenomeen en dat het tijdens corona eindelijk eens niet speelde, beviel me eigenlijk wel. En het heeft allemaal met niet storen te maken.

Al die mensen, al die stemmen door elkaar heen. Het is voor mij ondanks mijn gehoorapparaten vaak haast ondoenlijk van die brij verstaanbare chocola te maken. Ik heb al de grootst mogelijke moeite om de buurman of buurvrouw te verstaan. Mijn hoorapparaten hebben tegenwoordig wel richtingsmicrofoontjes maar hoe drukker het is, hoe eerder die dingen dienst lijken te weigeren. En dan probeer ik een interessant gesprek te volgen, maar moet ik helaas regelmatig ‘niet storen!’ roepen. Helaas denk ik het dan alleen maar: iedereen behalve de spreker die ik wil volgen: even koppen dicht! Zodat ik wat kan verstaan. Om beurten praten, niet door elkaar heen! Ik hoor dan namelijk van alles behalve dat wat ik wil horen, namelijk de woorden van mijn gesprekspartner(s).

En gisteren had ik weer zoiets bij de hand tijdens de boeiende en interessante bijeenkomst van de cursus ‘Wijzer Werken Met Ervaring. We hadden een opdracht gemaakt en moesten we nabespreken met degene die naast je zat. Dat werd dus een kakofonie. En ik dacht regelmatig: niet storen! Met vragen om herhaling is het uiteindelijk toch goedgekomen. En ik merkte gelukkig dat anderen er ook last van hadden. Ik was al weer bijna vergeten hoe dat ging, maar ik ben wel blij dat het zich vanzelf oploste.

Toch was het een moment van: oh ja, die handicap heb ik ook. Ik kan me herinneren dat dit ook school ook altijd de nodige moeite kostte. Bij opdrachten in paren. Maar ook in de pauzes was het behelpen. Gelukkig dat het gisteren alleen wat doorzettingsvermogen vergde om het op te lossen. Dat geeft deze burger moed, want dit type doorzettingsvermogen is nou net niet mijn sterkste punt. Dus ik hoop dat ik daar gisteren wat stappen in heb gezet. Deze #WOT helpt ook bij dat proces, merk ik.

~~~

Afbeelding van Amy Z via Pixabay

Nieuw oorstukje net op tijd klaar voor de cursus

Vandaag kon ik dan eindelijk mijn nieuwe rechter oorstukje op gaan halen bij de audicien. Hoewel ik in die kleine drie weken dat ik noodgedwongen maar één hoorapparaat in had, best goed hoorde, merkte ik dat ik in sommige situaties toch extra gehandicapt was. Maar twee hoortoestellen in doen, was gewoon geen optie. Ik hoorde het zelf niet, maar ik heb me laten vertellen dat het klonk als het fijnknijpen van een blikje frisdrank. En dat continu.

Dus ik was vanmiddag toch wel een beetje gespannen of het nieuwe oorstukje wél goed zou passen. Ik heb in het verleden gehoord dat ik rechts een nauwe gehoorgang heb waardoor oorstukjes lastig blijven passen. Je oren blijven namelijk je hele leven groeien, of beter gezegd: de vorm van je oorschelp blijft veranderen. Vandaar dat ik dit probleem nu had en dat ik de afgelopen drie weken vier keer bij de audicien ben geweest.

Ik was me ervan bewust dat het ook een ander probleem kon zijn en dat er misschien aan de instellingen voor het gehoor zelf gesleuteld moest worden. Ik hoopte dat dat niet nodig zou blijken. De spanning werd nog even verder opgebouwd want ik was te vroeg. Maar toen ik aan de beurt was en het nieuwe oorstukje aan het hoorapparaat zat, heb ik allerlei bewegingen gemaakt met mijn mond en de audicien heeft flink met haar handen bij mijn oren lopen zwaaien, maar we hoorden allebei geen gefluit.

Dat was een hele opluchting en het gaf me ook de moed om te zeggen dat er links ook een probleem was. De afgelopen maanden was tot twee keer toe bij kriebelen in mijn oor het slangetje losgeschoten dat het oorstuk verbindt met het hoorapparaat. Het toestel hing los in het oor. We zagen al snel wat er aan de hand was: het verbindingsstukje tussen oorstuk en slangetje zat los. We kregen het tot twee keer toe thuis gerepareerd maar het leek me vandaag – nu ik niet meer het risico liep zonder toestellen te komen te zitten – handig om er wat van te zeggen. Gelukkig bleek het eenvoudig te verhelpen met een nieuw verbindingsstukje dat vastgelijmd werd.

Als klap op de vuurpijl liet ik de instellingen van mijn linkertoestel bijwerken op basis van het gehoorverlies dat in juli was geconstateerd maar waar ik toen niets aan had laten doen omdat het schoonmaken van de microfoontjes ook al veel hielp. Maar ik moet inmiddels toegegeven dat ik met deze nieuwe instellingen nog beter hoor, al vertekent het natuurlijk wel dat ik een hele tijd maar één hulpoor heb gehad in plaats van twee. En mijn huisgenoot heeft ook nog geen gefluit gehoord

Al met al heb ik hiermee en met mijn onderzoekingen naar uitstelgedrag het gevoel dat ik klaar ben voor de cursus ervaringsdeskundigheid van de ggz die morgen begint.

~~~

Afbeelding van Clker-Free-Vector-Images via Pixabay

Kan ik leren via podcasts?

Sinds een tijdje krijg ik elke week een mail met daarin een link naar de nieuwste podcast van Hal Elrod. Ik had zijn boek Miracle Morning gelezen en me op zijn site ingeschreven. Ja, ik had er dus om gevraagd. Ik wilde weleens een idee krijgen wat een schrijver allemaal kan doen om zijn lezers bij zijn boek betrokken te houden.

Ik wilde er van leren wat ik allemaal kan doen ter promotie van mijn eigen boek. Ja, natuurlijk, ik moet een nieuwsbrief beginnen. Maar goed, ik ben het kunstje nog af aan het kijken en het boek is er nog niet. Dus ik heb nog even de tijd. Dat afkijken werd vandaag afluisteren want ik kreeg weer een link naar de podcast van Hal Elrod. Over he thema van die uitzending had ik het hier op dit blog pasgeleden ook nog: imposter syndroom. Daarom leek het me wel aardig om eens te kijken of ik er wijs uit kon worden, uit wat er gezegd werd tijdens die aflevering. Daar twijfelde ik aan.

Vanwege mijn slechtere gehoor heb ik namelijk de podcast als informatiebron links laten liggen. Ik dacht: bij Engels op tv heb ik ook altijd ondertiteling nodig, dus dat wordt niks. En nu heb ik tijdelijk ook nog eens maar één hoorapparaat in omdat er een nieuw oorstukje moet komen. Dus ik had geen hoge verwachtingen toen ik de podcast opstartte. Maar wat bleek: ik kon het keurig verstaan. Ondanks dat het dus in het Engels was. Het transcript, dat er wel keurig bij stond, had ik niet nodig. En het volume stond ook nog niet eens hard.

Dat was een aangename verrassing met perspectief

Daar had ik niet op geteld maar ik ben er wel blij mee want het opent perspectief nu ik weer nadenk over leren. Podcasts zijn dus een bron waar ik uit kan leren. Net als YouTube filmpjes. Eigenlijk een beetje stom, want ik heb een jaar of zeven geleden dus wel de MOOC Learning how to learn gevolgd. Dat ging prima. Maar daar zat Nederlandse ondertiteling bij. En toen hoorde ik nog beter. Coursera is dus (weer) een optie.

Binnenkort maar eens uit gaan zoeken wat ik met deze kennis doe en hoe ik het beste kan leren via deze nieuwe wegen. Ik zie ze voorlopig maar als een soort colleges. Tijdens mijn studententijd maakte ik mijn aantekeningen in een collegeblok en tikte die vervolgens meestal nog dezelfde dag uit. Dat was geen overbodige luxe met mijn handschrift. Nu zou ik mee kunnen typen. En vervolgens misschien het geheel in de vorm van vraag en antwoord in Anki kunnen stoppen. Ik heb nog even tijd om daarover na te denken.

En natuurlijk ook om op zoek te gaan naar interessante podcasts. Jammer alleen dat ik met mijn hoorapparaten niet rechtstreeks de mogelijkheid heb om geluid van mijn pc of smartphone af te spelen. Maar dat zien we later wel.

~~~

Afbeelding van Daniel Friesenecker via Pixabay

Weer problemen met een van mijn hoorapparaten

Half juli liet ik mijn hoorapparaten schoon maken en liet ik mijn gehoor testen. Eén oor bleek achteruitgegaan te zijn maar omdat ik na het schoonmaken van mijn toestellen al meteen merkte dat ik beter hoorde, liet ik het er verder bij.

Alleen merkte ik de voorbije week of wat dat ik toch weer slechter hoorde. Dus ik besloot een afspraak te maken voor een nieuwe test of om de toestellen opnieuw in te stellen op basis van de genoemde test in juli. Daarnaast ging ik naar het inloopspreekuur om te kijken of er sneller iets aan kon worden gedaan. De afspraak stond namelijk pas over een kleine twee weken.

Schoonmaken kon wel in het inloopspreekuur. En dat bleek weer te helpen. Maar toen ik een uur later mijn huisgenoot enthousiast dat ik weer beter hoorde, onderbrak ze me meteen. Ze hoorde continu een fluit of ruis, zelf hoorde ik die niet. Anders was ik zeker niet zó vertrokken bij de audicien.

Het was even zoeken, maar het bleek mijn rechtertoestel te zijn. Het bleef maar fluiten of ruisen, hoe ik het ook indeed en aandrukte. Er zat niets anders op dan vandaag terug te gaan naar het inloopspreekuur. Maar toen bleek dat de audicien net was vertrokken en het meisje dat me gisteren geholpen had, durfde er verder niets aan te doen, behalve nog een keer kijken of het schoon was. Er moest echt een audicien naar kijken want er konden veel verschillende oorzaken zijn voor het probleem. De afspraak kon wel nog naar voren gehaald worden, naar komende donderdag.

En toch heb ik het idee dat ik beter hoor

Dat is misschien wat vreemd, maar mijn microfoontjes werden gisteren weer schoongemaakt. En dat hielp. Ik heb namelijk wat last van berg, net rond mijn oren, en misschien ben ik daar niet alert genoeg op geweest. Het eerdergenoemde meisjes zei namelijk dat er huidschilfers in de microfoontjes zaten.

Met die ruis was het in houden van mijn rechtertoestel sinds gisteravond geen optie meer. Het ligt nu op mijn nachtkastje. En toch heb ik het idee dat ik helemaal niet zo slecht hoor, misschien wel beter dan voor het schoonmaken. Ik kan mijn huisgenoot goed verstaan. Zelfs de toespraak van King Charles III kon ik prima volgen, ondanks dat de ondertiteling niet helemaal soepel liep. Alleen het woordje queen-con… (waarschijnlijk consort) miste ik. Verder gaat het nog niet zo slecht.

Evengoed baal ik wel van de hele toestand. Wordt over zes dagen vervolgd…

~~~

Afbeelding van shatishira via Pixabay

Gisteren een middagje Helmond: hoe hoor ik nu?

Gistermiddag zag ik eindelijk weer eens de bibliotheek van Helmond van binnen. Ik was er al een hele tijd niet meer geweest. De reden daarvoor zag wel bekend zijn. Daarnaast maak ik vaak gebruik van de Online Bibliotheek. Maar het prentenboek van Ted van Lieshout en Sieb Posthuma, Spin op sokken, dat Leonoor me aanraadde tijdens een leuke Twitterdiscussie, bestond alleen op papier. En nieuw was het niet meer te krijgen, dus ik besloot het een keer te lezen als ik weer eens in Helmond was.

Alleen duurde dat even. Gisteren kon ik er echter niet meer aan ontkomen omdat ik al een een tijdje problemen had met mijn gehoor. Afgelopen donderdag toch maar voor gebeld want mijn hoorapparaten twee tandjes harder zetten, hielp te weinig. Gelukkig kon ik al snel terecht bij de audicien. Ik was er best een beetje zenuwachtig voor. Toen twee jaar geleden mijn oude toestellen vervangen konden worden, bleek bij de audioloog dat ik met die oude toestellen, categorie 4, nog maar 90% spraakverstaan haalde. De test bestond uit een gedeelte met piepjes en een deel met woordjes. Die piepjes kostten de grootste moeite. Volgens de audioloog had ik regelmatig op het knopje gedrukt terwijl er geen piepje te horen was.

En ik had toch echt wat gehoord. Als het heel stil is en ik me goed concentreer, hoor ik weleens geluiden die er niet zijn: tinnitus, vooral in de vorm van piepjes. Dat komt goed uit bij zo’n test. We kwamen er toch uit. Ik had sterkere toestellen nodig, uit categorie 5, de zwaarste. Toen ik die een tijdje had en op controle moest, scoorde ik weer 100% op de spraaktest.

Gistermiddag bij de audicien begon het ermee dat ik binnengeroepen werd en we een kort gesprek hadden over hoe ik nu hoorde en wat de procedure was. Daarna werden mijn hoorapparaten schoongemaakt. De volgende stap was een gehoortest, zonder toestellen, maar mét piepjes.

Rechts in de hoge tonen iets achteruit maar…

Toen ik klaar was met de test, mocht ik mijn toestellen weer in doen en ik hoorde het meteen: dit was weer het gehoopte volume, terwijl mijn toestellen op normale sterkte stonden. Dus niet twee tandjes harder, zoals de laatste tijd. De audicien legde uit: het gehoor links was hetzelfde gebleven, rechts hoge tonen was iets achteruitgegaan. Ze had ook nog wat aan mijn toestellen gedaan: nieuwe slangetjes eraan gezet. En ze had mijn hoorapparaten schoongemaakt: er had wat vuil op de microfooningang gezeten. Dát had ik dus al gemerkt (en stiekem gehoopt). Ik hoorde weer normaal en besloot het genoemde gehoorverlies voorlopig even te negeren, ook met het piepjesavontuur bij de audioloog in gedachten.

Dat was toch wel een opluchting. Het was al een mogelijkheid waarmee ik rekening had gehouden omdat ik vroeger mijn hoorapparaten ieder half jaar liet controleren. Deze toestellen hadden die controle door de eerder genoemde bekende omstandigheden niet gehad. En dit kun je helaas zelf niet verhelpen. In de gaten houden dus. En net voor ik aan deze blogpost begon, bevestigde mijn huisgenoot dat ik nu beter hoorde dan voor ik gisteren naar Helmond ging.

En tussendoor nog een boek

Toen ik Spin op sokken uit had, had ik nog tijd over voor de afspraak bij de audicien en dacht ik: zou hier ook wat staan over bipolaire stoornissen? Dat bleek het geval te zijn, Pillendoos van Cornelie Egelie-Sprenger. Maar terwijl er aan begon op het terras van de bieb, merkte ik bij de voorwoorden dat het me behoorlijk aangreep omdat ik iets te veel herkende. Dus zette ik het terug op de plank. Even later realiseerde ik me dat ik mijn biebpasje niet bij me had. Thuis heb ik nog even de preview van het boek gelezen, dat waren willekeurige pagina’s. Weer herkenbaar maar niet meer emotioneel. Ik ga het dus nog lezen.

~~~

Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay

Ietsjes langer

Een paar weken geleden zag ik ’s avonds toen ik naar bed ging dat mijn kussen bebloed was. Ik wist meteen hoe laat het was en dat lag niet aan de wekker op het nachtkastje. Nee, ik wist dat het aan het oorstukje van mijn linker hoorapparaat lag. Daar had ik al eerder problemen mee gehad en al een keer een nieuw laten maken. Dat hielp nog niet helemaal, maar oorschelp bleef beschadigd. Vervolgens nog een beetje bij laten schaven en dat leek te helpen.

Tot twee, drie weken geleden dus toen mijn kussen bebloed was. Precies op de plek waar ik met mijn linkeroor had gelegen. Vreemd genoeg had ik van tevoren nauwelijks gemerkt dat het oorstukje te strak zat. Wel strak, maar niet te stak, dacht ik. Al moest ik toegeven dat mijn oor de week daarvoor wel af en toe zeer had gedaan als ik het toestel uitdeed voor ik naar bed ging. Er was dus wel iets aan de hand. Maar wat was nu wijsheid? Ik kon een nieuw oorstukje laten maken, maar daarvoor moest de oorschelp eerst weer genezen zijn. Dat zou een paar weken duren. Ik had van de vorige beschadigingen in mijn oor een truc geleerd. Als ik het oorstukje niet helemaal in het oor drukte, bleven de beschadigde plekken vrij en konden ze genezen. Dit had ook als voordeel dat het uitdoen geen pijn deed.

Dat heb ik dus een paar weken gedaan en inmiddels is mijn oor genezen. En zijn de batterijtjes bijna op. Maar ook heb ik het slangetje dat oorstukje en hoorapparaat met elkaar verbindt laten vervangen. Ik heb nu een iets langer slangetje. En nu kan ik het oorstukje wel helemaal in mijn oor duwen zonder dat het pijn doet. Het lijkt er op dat het vorige slangetje te kort was waardoor er constant aan het oorstukje getrokken werd. Dat oorstukje schuurde daardoor min of meer tegen de binnenkant van mijn oorschelp aan waardoor beschadigingen ontstonden.

Dat lijkt nu verholpen. Alleen komt het hoorapparaat nu regelmatig achter mijn oor vandaan als ik omlaag kijk en hangt het dan in het luchtledige. Misschien toch nog een keer proberen met een iets korter slangetje. Maar niet te kort.

~~~

Afbeelding van mcmurryjulie via Pixabay