Categorie: Gehoor

Eerst dacht ik nog: wat moet ik daar nou weer mee: #WOT niet-storen? Maar al snel werd het me duidelijk. Ik heb regelmatig niet-storen-momenten. En het heeft ook nog eens met mijn beperkingen te maken. Alleen al deze week twee voorvallen.

Maandag had ik een verjaardag. Die conona-verjaardagen waren maar balen. Toch waren ze voor mij niet eens zo heel onhandig. Dat bleek maandag. Weer met meer mensen bij elkaar: het was me al eerder opgevallen, dat dat voor mij niet handig is. Sterker nog, ik weet het al jaren. Het is een terugkomend fenomeen en dat het tijdens corona eindelijk eens niet speelde, beviel me eigenlijk wel. En het heeft allemaal met niet storen te maken.

Al die mensen, al die stemmen door elkaar heen. Het is voor mij ondanks mijn gehoorapparaten vaak haast ondoenlijk van die brij verstaanbare chocola te maken. Ik heb al de grootst mogelijke moeite om de buurman of buurvrouw te verstaan. Mijn hoorapparaten hebben tegenwoordig wel richtingsmicrofoontjes maar hoe drukker het is, hoe eerder die dingen dienst lijken te weigeren. En dan probeer ik een interessant gesprek te volgen, maar moet ik helaas regelmatig ‘niet storen!’ roepen. Helaas denk ik het dan alleen maar: iedereen behalve de spreker die ik wil volgen: even koppen dicht! Zodat ik wat kan verstaan. Om beurten praten, niet door elkaar heen! Ik hoor dan namelijk van alles behalve dat wat ik wil horen, namelijk de woorden van mijn gesprekspartner(s).

En gisteren had ik weer zoiets bij de hand tijdens de boeiende en interessante bijeenkomst van de cursus ‘Wijzer Werken Met Ervaring. We hadden een opdracht gemaakt en moesten we nabespreken met degene die naast je zat. Dat werd dus een kakofonie. En ik dacht regelmatig: niet storen! Met vragen om herhaling is het uiteindelijk toch goedgekomen. En ik merkte gelukkig dat anderen er ook last van hadden. Ik was al weer bijna vergeten hoe dat ging, maar ik ben wel blij dat het zich vanzelf oploste.

Toch was het een moment van: oh ja, die handicap heb ik ook. Ik kan me herinneren dat dit ook school ook altijd de nodige moeite kostte. Bij opdrachten in paren. Maar ook in de pauzes was het behelpen. Gelukkig dat het gisteren alleen wat doorzettingsvermogen vergde om het op te lossen. Dat geeft deze burger moed, want dit type doorzettingsvermogen is nou net niet mijn sterkste punt. Dus ik hoop dat ik daar gisteren wat stappen in heb gezet. Deze #WOT helpt ook bij dat proces, merk ik.

~~~

Afbeelding van Amy Z via Pixabay

Vandaag kon ik dan eindelijk mijn nieuwe rechter oorstukje op gaan halen bij de audicien. Hoewel ik in die kleine drie weken dat ik noodgedwongen maar één hoorapparaat in had, best goed hoorde, merkte ik dat ik in sommige situaties toch extra gehandicapt was. Maar twee hoortoestellen in doen, was gewoon geen optie. Ik hoorde het zelf niet, maar ik heb me laten vertellen dat het klonk als het fijnknijpen van een blikje frisdrank. En dat continu.

Dus ik was vanmiddag toch wel een beetje gespannen of het nieuwe oorstukje wél goed zou passen. Ik heb in het verleden gehoord dat ik rechts een nauwe gehoorgang heb waardoor oorstukjes lastig blijven passen. Je oren blijven namelijk je hele leven groeien, of beter gezegd: de vorm van je oorschelp blijft veranderen. Vandaar dat ik dit probleem nu had en dat ik de afgelopen drie weken vier keer bij de audicien ben geweest.

Ik was me ervan bewust dat het ook een ander probleem kon zijn en dat er misschien aan de instellingen voor het gehoor zelf gesleuteld moest worden. Ik hoopte dat dat niet nodig zou blijken. De spanning werd nog even verder opgebouwd want ik was te vroeg. Maar toen ik aan de beurt was en het nieuwe oorstukje aan het hoorapparaat zat, heb ik allerlei bewegingen gemaakt met mijn mond en de audicien heeft flink met haar handen bij mijn oren lopen zwaaien, maar we hoorden allebei geen gefluit.

Dat was een hele opluchting en het gaf me ook de moed om te zeggen dat er links ook een probleem was. De afgelopen maanden was tot twee keer toe bij kriebelen in mijn oor het slangetje losgeschoten dat het oorstuk verbindt met het hoorapparaat. Het toestel hing los in het oor. We zagen al snel wat er aan de hand was: het verbindingsstukje tussen oorstuk en slangetje zat los. We kregen het tot twee keer toe thuis gerepareerd maar het leek me vandaag – nu ik niet meer het risico liep zonder toestellen te komen te zitten – handig om er wat van te zeggen. Gelukkig bleek het eenvoudig te verhelpen met een nieuw verbindingsstukje dat vastgelijmd werd.

Als klap op de vuurpijl liet ik de instellingen van mijn linkertoestel bijwerken op basis van het gehoorverlies dat in juli was geconstateerd maar waar ik toen niets aan had laten doen omdat het schoonmaken van de microfoontjes ook al veel hielp. Maar ik moet inmiddels toegegeven dat ik met deze nieuwe instellingen nog beter hoor, al vertekent het natuurlijk wel dat ik een hele tijd maar één hulpoor heb gehad in plaats van twee. En mijn huisgenoot heeft ook nog geen gefluit gehoord

Al met al heb ik hiermee en met mijn onderzoekingen naar uitstelgedrag het gevoel dat ik klaar ben voor de cursus ervaringsdeskundigheid van de ggz die morgen begint.

~~~

Afbeelding van Clker-Free-Vector-Images via Pixabay

Half juli liet ik mijn hoorapparaten schoon maken en liet ik mijn gehoor testen. Eén oor bleek achteruitgegaan te zijn maar omdat ik na het schoonmaken van mijn toestellen al meteen merkte dat ik beter hoorde, liet ik het er verder bij.

Alleen merkte ik de voorbije week of wat dat ik toch weer slechter hoorde. Dus ik besloot een afspraak te maken voor een nieuwe test of om de toestellen opnieuw in te stellen op basis van de genoemde test in juli. Daarnaast ging ik naar het inloopspreekuur om te kijken of er sneller iets aan kon worden gedaan. De afspraak stond namelijk pas over een kleine twee weken.

Schoonmaken kon wel in het inloopspreekuur. En dat bleek weer te helpen. Maar toen ik een uur later mijn huisgenoot enthousiast dat ik weer beter hoorde, onderbrak ze me meteen. Ze hoorde continu een fluit of ruis, zelf hoorde ik die niet. Anders was ik zeker niet zó vertrokken bij de audicien.

Het was even zoeken, maar het bleek mijn rechtertoestel te zijn. Het bleef maar fluiten of ruisen, hoe ik het ook indeed en aandrukte. Er zat niets anders op dan vandaag terug te gaan naar het inloopspreekuur. Maar toen bleek dat de audicien net was vertrokken en het meisje dat me gisteren geholpen had, durfde er verder niets aan te doen, behalve nog een keer kijken of het schoon was. Er moest echt een audicien naar kijken want er konden veel verschillende oorzaken zijn voor het probleem. De afspraak kon wel nog naar voren gehaald worden, naar komende donderdag.

En toch heb ik het idee dat ik beter hoor

Dat is misschien wat vreemd, maar mijn microfoontjes werden gisteren weer schoongemaakt. En dat hielp. Ik heb namelijk wat last van berg, net rond mijn oren, en misschien ben ik daar niet alert genoeg op geweest. Het eerdergenoemde meisjes zei namelijk dat er huidschilfers in de microfoontjes zaten.

Met die ruis was het in houden van mijn rechtertoestel sinds gisteravond geen optie meer. Het ligt nu op mijn nachtkastje. En toch heb ik het idee dat ik helemaal niet zo slecht hoor, misschien wel beter dan voor het schoonmaken. Ik kan mijn huisgenoot goed verstaan. Zelfs de toespraak van King Charles III kon ik prima volgen, ondanks dat de ondertiteling niet helemaal soepel liep. Alleen het woordje queen-con… (waarschijnlijk consort) miste ik. Verder gaat het nog niet zo slecht.

Evengoed baal ik wel van de hele toestand. Wordt over zes dagen vervolgd…

~~~

Afbeelding van shatishira via Pixabay

Een paar weken geleden zag ik ’s avonds toen ik naar bed ging dat mijn kussen bebloed was. Ik wist meteen hoe laat het was en dat lag niet aan de wekker op het nachtkastje. Nee, ik wist dat het aan het oorstukje van mijn linker hoorapparaat lag. Daar had ik al eerder problemen mee gehad en al een keer een nieuw laten maken. Dat hielp nog niet helemaal, maar oorschelp bleef beschadigd. Vervolgens nog een beetje bij laten schaven en dat leek te helpen.

Tot twee, drie weken geleden dus toen mijn kussen bebloed was. Precies op de plek waar ik met mijn linkeroor had gelegen. Vreemd genoeg had ik van tevoren nauwelijks gemerkt dat het oorstukje te strak zat. Wel strak, maar niet te stak, dacht ik. Al moest ik toegeven dat mijn oor de week daarvoor wel af en toe zeer had gedaan als ik het toestel uitdeed voor ik naar bed ging. Er was dus wel iets aan de hand. Maar wat was nu wijsheid? Ik kon een nieuw oorstukje laten maken, maar daarvoor moest de oorschelp eerst weer genezen zijn. Dat zou een paar weken duren. Ik had van de vorige beschadigingen in mijn oor een truc geleerd. Als ik het oorstukje niet helemaal in het oor drukte, bleven de beschadigde plekken vrij en konden ze genezen. Dit had ook als voordeel dat het uitdoen geen pijn deed.

Dat heb ik dus een paar weken gedaan en inmiddels is mijn oor genezen. En zijn de batterijtjes bijna op. Maar ook heb ik het slangetje dat oorstukje en hoorapparaat met elkaar verbindt laten vervangen. Ik heb nu een iets langer slangetje. En nu kan ik het oorstukje wel helemaal in mijn oor duwen zonder dat het pijn doet. Het lijkt er op dat het vorige slangetje te kort was waardoor er constant aan het oorstukje getrokken werd. Dat oorstukje schuurde daardoor min of meer tegen de binnenkant van mijn oorschelp aan waardoor beschadigingen ontstonden.

Dat lijkt nu verholpen. Alleen komt het hoorapparaat nu regelmatig achter mijn oor vandaan als ik omlaag kijk en hangt het dan in het luchtledige. Misschien toch nog een keer proberen met een iets korter slangetje. Maar niet te kort.

~~~

Afbeelding van mcmurryjulie via Pixabay

De radio is nooit echt aan mij besteed geweest. Alleen toen ik net hoorapparaten kreeg luisterde ik veel. Het was allemaal nieuw en ik verslond cassettebandjes met sprookjes. Ik was toen zeven, dus dat zal mijn smaak verklaren. Maar ook daar raakte na een tijd het nieuwe vanaf en de radio bleef daarna gewoontegetrouw weer voornamelijk uit. Televisie kon ik nu goed verstaan, behalve dan bij Nederlandse series. Daar moet eigenlijk altijd de ondertiteling bij aan. De spannende achtergrondmuziek maakt de voorgrond moeilijk te verstaan.

Bij buitenlandse series lees ik – ook al vanwege de spannende achtergrondmuziek – mee met de ondertiteling. Een nieuw fenomeen als de podcast heb ik om die redenen langs me heen laten gaan. Nederlandstalig zou ik waarschijnlijk wel kunnen verstaan, net als de gewone radio. Maar die maakt dus echt geen overuren bij ons. Allemaal overkomelijke bezwaren natuurlijk maar sinds ik sterkere hoorapparaten heb, begint er toch iets te kriebelen. Ik liet het bij kriebelen, tot ik deze week de The Tim Ferriss Show met Leo Babauta luisterde. Gewoon om te horen of dat zou lukken. En het ging boven verwachting goed. Het Engels was geen probleem en de auditieve verstaanbaarheid ook niet. Dat was een aangename verrassing.

De aflevering zelf was dat niet echt, maar dat verbaasde me niet omdat ik regelmatig in Babauta’s blog duik en ik laatst nog The One Skill las en zijn Zen Habits – Mastering the art of change zo veel mogelijk probeer toe te passen. Dus het kwam bekend voor wat ik hoorde, maar daar ging het me ook helemaal niet om. Ik wilde gewoon weten of ik het verstond en of de vorm wat voor me is. Dat verstaan is nu duidelijk, het tweede punt zal nog moeten blijken. Daar moet ik toch wat vaker voor luisteren, podcasts en webradio. Ze hebben die dingen erg goed verstopt maar ik kwam laatst in een een leuk lijstje tegen waar ik helaas niet naar linken, dus daar ga ik eens naar luisteren.

Een ander punt waar ik dan ook nog benieuwd naar ben, is of ik podcasts of webradio ook als achtergrondmuziek kan luisteren. Of dat ik met mijn gehoor toch bewust moet luisteren. Wat in ieder geval nog niet kan is een koptelefoon of oortjes. Als ik mijn hoortoestellen uitdoe, hoor ik zo’n 65 procent en dat is – heb ik ooit geprobeerd – te weinig voor een koptelefoon. En dan is mijn gehoor sindsdien nog achteruit gegaan. Nu zijn er wel mogelijkheden om een ringleiding op mijn hoorapparaten te zetten die ik dan weer koppelen aan mijn computers of telefoon. Maar dat zien we later wel. Eerst maar eens kijken of het echt wat voor me is, en of ik het na al die jaren zonder in mijn systeem raakt.

~~~

Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay

Een paar maanden terug kreeg ik nieuwe gehoorapparaten. Bij het onderzoek vooraf bij het audiologisch centrum was gebleken dat mijn gehoor in de voorbije vijf jaar flink achteruit was gegaan en dat categorie 4 niet meer voldoende geluidwinst zou opleveren om goed verstaan bij normaal spraakvolume mogelijk te maken. Ik was niet echt verbaasd omdat ik al een paar jaar met de oude toestellen worstelde. Ik moest ze eigenlijk bijna voortdurend harder zetten.

Dus dat er nu categorie 5 toestellen moesten komen, lag voor de hand. Het was nog een hele toer om de goede toestellen te vinden en de juiste afstemming maar dat is nu gelukt. En wat ben ik daar blij mee. Ik hoor beter met de nieuwe, sterkere toestellen. En dat zette me aan het denken. Het fenomeen podcast had ik bijvoorbeeld altijd overgeslagen. Wel eens geprobeerd, maar het lukte niet. Ik kon het eigenlijk niet verstaan, had ondertiteling nodig. Datzelfde gold voor YouTube filmpjes. Zeker als het Engelstalig was, had ik ondertiteling nodig. Nu is die er wel steeds vaker omdat ik toch vaak naar cursussen en dergelijke kijk. En daar is ondertiteling meestal goed geregeld.

Deze week ging het in een Facebookgroep waar ik lid van ben over podcasts. Iemand vroeg naar suggesties en die kwamen er. Ik heb er net een aantal geprobeerd en ik kon ze prima verstaan terwijl de luidsprekers nog niet eens helemaal open stonden en er bovendien wat achtergrond geluid was. Engels of Nederlands maakte daarbij geen verschil. Daarna nog een YouTube filmpje bekeken uit een nieuwsbrief van Learning how to learn en ook dit Engelstalige filmpje kon ik goed verstaan zonder dat ik de (Engelstalige) ondertiteling nodig had.

Hier ben ik dus echt wel blij mee want ik merk het ook bij het offline verstaan. Ook dat gaat stukken beter. Volgens het audiologisch centrum had ik mij normaal spraakverstaan een honderd procent score, maar ik weet ook wel dat de praktijk weerbarstiger is. Maar dit opent online nog meer deuren en daarover vertel ik morgen meer.

~~~

Afbeelding van Florante Valdez via Pixabay.

“Deze gaan het dus niet worden.” Dat zei ik aan het begin van de middag en met ‘deze’ verwees ik naar de nieuwe hoorapparaten die ik sinds vorige week op proef heb. Vorige week was ik nog zo enthousiast dat ik er Wat een geluid over schreef. Wat was er dan veranderd?

Het geluid is nog steeds prima, sommige mensen met een harde stem hoor ik zelfs zo luid en duidelijk dat ik mijn toestellen zachter moet zetten om te zorgen dat het aangenaam blijft klinken. Gelukkig gaat dat erg gemakkelijk en onopvallend met een app op mijn telefoon. Toch werd me vorige week al snel een probleem duidelijk. Als ik aan het aanrecht koffie zette, als ik sowieso aan het aanrecht stond, als ik op de badkamer voor de wastafel stond, op het toilet. In al die gevallen – en ik ben nu niet eens volledig – floten mijn nieuwe toestellen. Rondzingen is de officiële term.

Ontzettend vervelend want het fluiten ging hard en hield in zo’n situatie bijna continu aan. Wat ik ook probeerde, het hielp allemaal niet. Ik draag al meer dan dertig jaar gehoorapparaten dus ik ben bekend met fluitende toestellen, maar dit was mij te machtig dus er zat niets anders op dan een afspraak te maken met mijn audicien.

“Helemaal weg gaat waarschijnlijk niet lukken.”

Daar kon ik vanmorgen terecht. Bij het instellen van de toestellen vorige week hoorde ook een onderdeel voor het bestrijden van gefluit. Vanmorgen werd dat verder opgerekt. Maar eerst werd naar mijn oren gekeken – niet verstopt – en mijn oorstukjes – in orde. Dus werden de toestellen gekoppeld aan de computer en werd er verschillende keren een ruis afgespeeld om de toestellen zo scherp mogelijk anti-rondzingen af te stellen. De audicien zei er al vrij snel bij dat helemaal tegengaan waarschijnlijk niet zou lukken vanwege mijn gehoorgang.

Uiteindelijk leek het verbeterd te zijn en besloten we dat ik het maar moest gaan proberen, hoewel het – dat had ik al uitgeprobeerd – niet helemaal over was.

Thuisgekomen liep ik natuurlijk meteen naar de wastafel in de badkamer. En helaas. Piep, fluit. Nog een keer proberen. Zitten de oorstukjes goed? Nog een keer aandrukken. Het hielp niets.

Vandaar mijn conclusie: deze worden het niet.

En toch zijn deze toestellen nog steeds in de running. Hoe dat kan?

Ik vertrouwde het niet helemaal want ik vond dat ik op de badkamer wel erg ver van de muur afstond terwijl de toestellen wel floten. Dus besloot ik de proef op de som te nemen. Ik deed mijn rechterstoestel uit en stond met links zeker een meter van de muur. En toch hoorde ik gefluit.

Dat kon dus niet en we gingen er nog eens over nadenken. Het was me vorige week bij het aanmeten al opgevallen dat mijn oorstukjes een iets andere vorm hadden dan die bij mijn oude toestellen. En ze zaten af en op het oog wat vreemd. Je kon er soms met je vinger achter terwijl ze in het oor zaten. Kon het dus aan die nieuwe oorstukjes liggen? Er was een eenvoudige manier om daar achter te komen en ik had niets te verliezen. Ik haalde mijn oude toestellen erbij en liet de oorstukjes die daaraan zaten op de nieuwe toestellen zetten.

En met die combinatie van oude oorstukjes en nieuwe gehoorapparaten ging ik naar de badkamer. Geen gefluit. De hele rest van de dag eigenlijk niet. Nou, ja ik kan het natuurlijk opzoeken door mijn hand binnen vijf centimeter van een toestel te houden. Maar verder? Nauwelijks. Net bij het koffiezetten twee keer kort en zacht. Vanmiddag ging het wel helemaal goed met koffiezetten terwijl het daarvoor een week een drama was.

Vandaar dus. Ik ben er misschien nog niet helemaal maar deze toestellen zijn absoluut nog in de race. Wordt vervolgd.

~~~

Afbeelding van Mabel Amber via Pixabay

Aan het begin van de lockdown waren mijn hoorapparaten vijf jaar oud. Dat betekende dat ik weer recht had op nieuwe. Dat leek me ook wel enigszins nodig want ik schakelde het volume van mijn toestellen eigenlijk elke dag een stand hoger. En dat al een jaar of twee, drie. Ik had al eens geprobeerd om de toestellen opnieuw in te laten stellen maar omdat ik toen helaas net tinnitus begon te ontwikkelen, lukte dat niet en liet ik het maar zo en bleef ik de volumeknop gebruiken.

Maar ik wist dat ik zo rond maart dit jaar uit kon gaan kijken naar nieuwe toestellen. Niemand had natuurlijk enig vermoeden van corona. Ik niet tenminste. Dus duurde het wat langer voor ik bij de audicien en later audioloog terecht kon. De audioloog bezorgde me ook nog eens een verrassing, maar echt aangenaam was die niet. Het was een uitgebreide gehoortest, daar lag het zeker niet aan. Wel kon mijn tinnitus dus een rol spelen. Als je op een knop moet drukken bij het horen van een pieptoon dan is het erg handig als je tinnitus ervoor zorgt dat je altijd een pieptoon hoort. Moet ik mezelf toch even corrigeren: in een rustige ruimte hoor ik piepjes. Thuis eigenlijk alleen als ik mijn toestellen uitdoe en naar bed ga. Gelukkig niet zo hinderlijk dat ze me uit mijn slaap houden. Ook bij de audioloog hoorde ik extra piepjes. De test werd namelijk afgenomen in een geluidsdichte cabine. En zie dan maar eens het verschil te maken tussen piepjes uit je eigen oor en piepjes uit de computer van de audioloog.

Toch had het niet alleen daarmee te maken dat de uitslag tegenviel. Ook bij spraakherkenning scoorde ik lager dan verwacht. Bij de nabespreking bleek het verschil met de vorige meting van vijf en een half jaar geleden groot. Zo groot dat ik klip en klaar te horen kreeg dat de toestellen die ik op dat moment droeg, niet meer voldeden bij mijn gehoorbeeld van dat moment. Of ze ik ze nou harder zette of niet, het maakte niet uit. Ik kon er simpelweg het bereik van het normale verstaan niet voldoende mee halen. Conclusie: ga van een categorie 4 toestel naar een categorie 5 toestel. Even voor de goede verstaanbaarheid: een categorie 5 toestel is het zwaarste toestel dat nog (voor 75%) door de verzekering wordt vergoed.

Daar zat ik dan met mijn goede gedrag. Hoorde ik dan echt zo slecht? Ik ging erover nadenken en erop letten. Ja, ik miste regelmatig wat maar zelfs mensen in mijn directe omgeving hadden het niet gemerkt en waren verrast. Ik besloot gewoon af te wachten wat mijn categorie 5 toestellen zouden brengen.

Het werd ongeduldig afwachten, maar vanmorgen was het dan eindelijk zover. Ik kon mijn categorie 5 toestellen ophalen, ze werden ingesteld en ik kreeg ze mee op proef. Om 9:30 was de afspraak en om 10:00 stond ik weer buiten. En? Er ging nou niet direct een wereld voor me open, maar de audioloog had zich zeker niet vergist. Na zo’n halve dag merk ik dat ik meer dingen hoor – meer vogels -, meer volume bij zo ongeveer alles. En: belangrijkste, ik versta beter, zelfs in de auto. Dat is normaal een groot probleem. Natuurlijk versta ik geen 100 procent – wie wel? – maar wel veel meer dan met de toestellen die ik tot vanmorgen droeg.

Het is duidelijk nog te vroeg voor conclusies maar een eerste bescheiden tussenbalans kan ik wel opmaken: wat een geluid!

~~~

Afbeelding van Clker-Free-Vector-Images via Pixabay

---

2 gedachtes over “Wat een geluid”

Peter Pellenaars 29 augustus 2020

Fijn voor je dat (ondanks een hogere categorie) het nieuwe hoortoestel weer een hoop zaken beter te horen zijn. Het lijkt me vooral vervelend als alle geluid om je heen niet meer te herleiden valt tot de individuele ‘zenders’ en een soort van brij wordt. Dat was waar mijn vader altijd over klaagde wanneer zijn hoortoestel weer aan vervanging toe was.

Paul van der Werf 31 augustus 2020 als reactie op Peter Pellenaars

Die brei die herken ik wel een beetje. Het geluid komt nu harder binnen en dat is even wennen. Sommige geluiden moet ik opnieuw leren kennen, zeg maar.Ofwel omdat ik ze eerst niet hoorde of omdat ze nu anders klinken. Of dat iets harder hoor dan ik gewend was waardoor ik er weer aan moet wennen En ik heb behoorlijk last van gefluit, oftewel rondzingen. Maar dan kan hopelijk wat aan gedaan worden.