#SG16 nr. 20 arm

Hier moet ik een slag om de arm houden, maar ik zou bijna mijn eerste bijdrage aan SG16 opnieuw in kunnen sturen. Immers, mijn ‘andere hand’ zit vast aan een arm.

Maar, daar is de slag om de arm, die arm heb ik bij mijn beste weten nooit andere arm genoemd. Niet dat ik met die arm nou veel meer kon dan met die hand. Toegeven, wel iets. Klemmen of iets ophangen gaat er uitstekend mee dus als ik zware boodschappen mee moet zeulen is dat nooit een probleem. Die hang ik gewoon in de elleboog aan mijn rechterarm en dan blijven ze wel hangen.

Wat dat betreft heb ik wel een sterke arm maar gelukkig heb ik met die andere sterke arm weinig te doen gehad.

Zowel voor mijn rechterarm als rechterhand heb ik veel therapie gehad om mij letterlijk en figuurlijk wat meer armslag te geven. Dat heeft helaas niet echt mogen baten, maar gelukkig is er tegenwoordig botox en kan ik met wat kleine oefeningen en voldoende beweging de dag goed doorkomen zonder dat ik al te veel hinder ondervind van mijn rechterarm.

Nu ik erover nadenk: iemand in de arm nemen is voor mij nogal lastig. Dat moet altijd links en als mensen mij in de arm proberen te nemen, doen ze dat negen van de tien keer rechts, wat toch enigszins lastig is. Maar uiteraard ontvang ik iedereen die denkt dat ik hem of haar ergens mee helpen, of andersom, met open armen. Zolang je dat maar niet al te letterlijk neemt.

~ ~ ~ ~

SG16: iedere dinsdag geeft Carel een woord op uit spreekwoorden en gezegden waar je je eigen draai aan mag geven.

Het themamaandenplan revisited

calendar-924930_640

Op 1 januari kondigde ik stoer aan dat 2016 het jaar van de themamaanden zou worden. De eerste maand met A mind for numbers ging nog wel goed, al duurde de themamaand anderhalve maand.

Daarna ging het eigenlijk mis. Misschien kwam het omdat ik in bovengenoemd boek over interleaving las. Dat je onderwerpen niet achter elkaar moet leren, maar juist naast elkaar. De gedachte daarachter is dat als er ergens lang achter elkaar mee bezig bent, je in de vaste patronen gaat denken. Je blijft met dat ene probleem bezig en blijft er met een hamer op inslaan.

Enter Interleaving

Het is dan zaak weg te lopen – lopen is trouwens volgens verschillende bronnen die ik las bevorderlijk voor de creativiteit. Weglopen en iets anders gaan doen. Door iets anders te gaan doen verleg je je gefocuste aandacht. Dat kan zijn dat je iets ontspannends gaat doen, maar je kunt er ook een ander onderwerp bij pakken waarover je wilde leren. Je aandacht gaat daar dan naar uit.

En nu komt het mooie

De kans bestaat dat het probleem waar je bij onderwerp A tegenaan liep, zich vanzelf oplost. Keer je na een uurtje ontspanning of onderwerp B terug naar onderwerp A, dan kan het zomaar zijn dat je de oplossing die je eerder maar niet kon vinden meteen ziet. Dat heeft ermee te maken dat je hersenen informatie op twee manieren kunnen verwerken. Gefocust, maar ook verstrooid. Deze modi kunnen niet tegelijk werken. Maar bij goed leren gebruik je ze allebei.

Hoe werkt dat?

Verstrooid leren wil zeggen dat je hersenen ergens mee bezig zijn zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Verstrooid denken werkt daardoor veel associatiever juist omdat je het zelf niet stuurt. Als jij bepaalt waarover je denkt, kun je alleen maar patronen volgen waar je zelf bewust aan denkt. Als je ergens onbewust aan denkt, nemen je hersenen het roer als het ware van je over en kom je op plekken waar je zelf nooit aan zou denken.

Bij het afwisselen van onderwerpen maak je weliswaar geen gebruik van het wisselen van verwerkingsmodus omdat je nog steeds gefocust bezig bent, alleen dan met een ander onderwerp. Maar je voorkomt wel dat je maar naar dat ene probleem blijft staren. Als je dan een tijdje wat anders gedaan hebt, kun je terugkeren naar onderwerp A en zie dat er vlak voor die doodlopende straat een zijweggetje is en kun je weer verder.

Zelf maak ik nu al een tijdje gebruik van interleaving en andere technieken uit het boek en MOOC Learning how to learn die bij het boek hoort. Het bevalt me prima en ik heb het idee dat het me scherp houdt qua leren. En wat ik ook niet onbelangrijk vind: het zorgt voor afwisseling.

Wordt vervolgd.

~ ~ ~ ~

@foto via Pixabay met CC0 verklarinG

#WOT 16-19 Opluchting

De grootste opluchting is natuurlijk dat het me eindelijk weer eens lukte om én in te loggen bij mijn blog én op ‘Nieuw bericht’ te klikken. Nu maar afwachten of het me dadelijk ook lukt om op ‘Publiceren’ te klikken.

Laat ik eerst een blogpost schrijven, wel zo handig. Over opluchting dus. Dat doet mij vandaag denken aan mijn hobby. Aan de boeken die ik vertaal. Iedere keer als een boek af is, ben ik opgelucht. Tegelijkertijd wil ik ook altijd weer meteen beginnen aan het volgende. Het lukt altijd om netjes te wachten tot het boek verschenen is voor ik met het volgende begin.

Ik vertaal gelukkig niet alleen. Ik vertaal altijd met een collega – die het ook voor z’n hobby doet. En we hebben een heel bestuur dat meeleest. Dat wil zeggen dat er toch redelijk wat mensen bij het vertaalproces betrokken zijn. We hebben in de loop der jaren wat afspraken gemaakt om een en ander te stroomlijnen. Dat loopt eigenlijk altijd soepel. Vooruit, op die ene keer na dan dat ik tot een uur of vijf in de nacht door heb moeten werken terwijl ik vier uur later al weer bezig was om de uitgestelde deadline te halen.

Gedurende het hele proces zijn er momenten dat je je werk met anderen deelt. We verdelen meestal de hoofdstukken en als je de jouwe af hebt, mail je ze naar je collega en het bestuur. Enerzijds voel ik dan altijd opluchting, het is weer even volbracht, maar natuurlijk ben ik anderzijds ook altijd gespannen. Is het wel goed genoeg? Net als veel mensen heb ik toch wel last van het bedriegerssyndroom. Ik doe maar wat, ik kan er eigenlijk niks van.

Gelukkig blijkt tot nu altijd dat ik er wel wat van kan. Het valt altijd mee met het commentaar. Natuurlijk gaan we hier en daar in discussie, maar altijd om de vertaling nog beter te krijgen. En altijd opbouwend. Ik ben zelfs tegenwoordig eindverantwoordelijk voor het hele proces, terwijl mijn collega nota bene een afgestudeerd classicus is die ooit errata et addenda samenstelde voor heel wat jeugdseries.

Tijdens het het hele proces ken ik toch heel wat momenten van spanning maar gelukkig is er altijd achteraf opluchting. Zoals eind maart toen Biggles en de nieuwe rekruut verscheen.

Biggles en de nieuwe rekruut

~ ~ ~ ~

#WOT Write On Thursday. Iedere donderdag geeft Martha/DrsPee een woord op waar je als blogger dan mee aan de slag mag.