Maand: februari 2021

Na de hele week na mijn werk veertig minuten te hebben gewandeld, was het vandaag weer tijd voor een langere wandeling. Twaalf kilometer. Het weer was prachtig en de wandeling zelf ook. Alleen voelde ik toch een lichte teleurstelling. Het spectaculaire van vorige week was er af. Het voelde als normaal aan. Ja, het liep heerlijk maar ik was er al aan gewend. Het voelde niet meer als bijzonder en dat was natuurlijk wel een klein beetje jammer.

Toch ben ik uiteraard nog steeds heel blij met de botox. Ik loep soepeler, gemakkelijker, sneller als het nodig is. Ik kan nu in ieder geval makkelijker het tempo van andere mensen volgen, soms loop ik zelfs harder dan anderen en dat is een vreemde gewaarwording. Nu ben ik soms degene die zich in moet houden. Of er iemand een heel stuk voor me loopt, wordt de afstand met die ander niet groter.

En dat heb ik dan allemaal te danken aan een injectie met botox in een spier in mijn rechterbovenbeen. Daardoor zou ik mijn knie beter kunnen buigen en dat blijkt inderdaad het geval te zijn. Ik kende natuurlijk het voordeel van botox in mijn arm maar zelfs vanuit die kennis had ik er nooit bij stil gestaan dat ik zo veel winst kon behalen door het ook in mijn been te gaan gebruiken. Achteraf vind ik dat natuurlijk merkwaardig. Misschien had ik het eerder moeten doen maar laat ik vooral blij zijn dat ik het nu gebruik en er nu van profiteer.

De revalidatiearts zei dat sommige mensen het niet merkten, anderen wel en weer anderen merkten het juist pas als het uitgewerkt was. Ik merk het dus duidelijk wel en vraag me af hoe snel ik het zou merken als het weer uitgewerkt is. Waarschijnlijk snel, want dan sleep ik meer met mijn been en struikel ik veel vaker bijna. Stiekem hoop ik dat ik dat moment voor kan blijven door op tijd een nieuwe afspraak te plannen.

Over een week of vijf heb ik weer een afspraak met mijn revalidatiearts om te kijken hoe het gaat. Ik verwacht dat we dan ook meteen een nieuwe afspraak plannen voor de botox want de revalidatieartsen zullen neem ik aan wel weten hoe lang zo’n injectie doorgaans werkt. Mij is jaren geleden ooit verteld dat de botuline na injectie zo ongeveer drie à vier maanden effect blijft houden. En de praktijk van mijn arm leert dat die mogelijk wel een half jaar ontspannen kan blijven. Het was door de botox strategisch laat in de herfst te halen zelfs mogelijk om een er een jaar plezier van te hebben.

Het blijft bijzonder, die botox.

Afbeelding van Arek Socha via Pixabay

Na de euforie van de botox ben ik inmiddels toch weer op aarde geland. Zaterdag 13 kilometer heerlijk gewandeld maar wel met een flinke blaar en een bijna blaar plus beknelde nagal als resultaat. Ik had toch al een afspraak met de schoenmaker dus hij heeft gelijk de schoenen aangepast. Nu maar hopen dat het helpt. Het euvel speelde ook al bij mijn vorige schoenen, alleen hadden we daar allebei niet aan gedacht toen ik bestelde. Jammer, maar dat mag de pret niet drukken. Ik blijf gewoon wandelen na het werk, voorlopig op mijn oude schoenen tot alles weer is genezen. Ik voel alleen de beknelde nagel boven de bijna blaar nog een beetje.

Dus nog even voorzichtig aan maar zaterdag in ieder geval weer een langere tocht. Dat zal wel weer lukken. Wat nog niet helemaal wil lukken, is dagelijks een blog posten, en met mijn boek en Mossyface bezig zijn. Ik had een prachtige planning gemaakt deze week, maar uitvoeren ho maar. Morgen dan toch maar oppakken met drie dagen vertraging. Dan komt het toch wel goed. Desnoods ga ik dit blog als accountability partner gebruiken.

Dat heeft als voordeel dat ik ook meteen weer regelmatiger ga bloggen. Drie vliegen in één klap. Ik had gehoopt dat die botox als een soort van doping ging werken waarmee ik vanzelf al die leuke dingen weer op ging pakken. Natuurlijk werkt het zo niet en zal ik dan ook zelf aan de slag moeten. Van november tot en met januari liep het zo liep het zo lekker. Dat mis ik nu best. Voor het boek en Mossyface kan ik als excuus aanvoeren dat het steeds net te weinig etappes zijn voordat de gewoontespier, de basale ganglia, in actie kan komen. Dan moet het op wilskracht en daar heb je elke dag maar een beperkte hoeveelheid van.

Wat de reden ook is, jammer vind ik het dus wel. Mossyface achtervolgt me nu al meer dan 2,5 jaar. Ik begrijp nu ook wel dat ik er te vroeg aan ben begonnen omdat de in mijn geval anderhalf jaar nog niet voorbij was, maar het heeft uiteraard geen zin om anderhalf jaar te wachten, want dan bereik ik helemaal niks. Ik had me alleen bewuster moeten zijn van het feit dat ik nog niet scherp (genoeg) was.

En met dat boek heb ik echt het gevoel dat ik echt wat te vertellen heb waar ik mensen mee kan helpen. En ik al zo veel mooie reacties gehad dat ik het er niet bij kan laten zijn.

Aan de slag dus, morgen. Over uitstelgedrag gesproken 😉

Afbeelding van Arek Socha via Pixabay

Vanmiddag weer 13 kilometer gewandeld door de hei. Heerlijk zonnetje erbij, open jas. Je hoort mij niet klagen. Sterker nog, het was genieten. Van het prachtige weer en de mooie omgeving maar na het spectaculaire verhaal van gisteren was het nu echt duidelijk. Het gaat echt beter met dat lopen van mij. Mijn rechterbeen voelt gelijkwaardig aan het linker en dat is een gewaarwording waar ik van kan genieten. Big smile hier.

Lopen ging altijd wel, afstanden ook, maar mijn rechterbeen ging altijd wat moeizamer. Ik stootte mijn tenen regelmatig ergens aan omdat ik moeite had mijn been voldoende op te tillen. Nu gaat dat een stuk soepeler. Ik til mijn been nu veel automatischer op. Voor de botox moest ik echt bewust nadenken, wilde ik mijn rechterbeen goed kunnen neerzetten. En je snapt dat er van bewust nadenken lang niet altijd sprake is bij lopen.

Dus zag het er altijd wat schokkerig en hoorde ik weleens iemand zeggen: “Dat je niet vaker valt.” Dat beaamde ik dan maar schaapachtig maar ik begreep wel waar de opmerking vandaan kwam, want je zag altijd dat het lopen wat lastiger ging. En zo voelde het ook wel een beetje aan, als ik eerlijk ben. Mijn rechterbeen deed nooit helemaal wat ik wilde. Tot nu. En dat door een simpel spuitje botox, al gebruiken ze op het revalidatiecentrum de officiële naam: botuline.

In de maat

Het gaat nu soepel en gemakkelijk. Dat had ik gisteren zelf al gevoeld en gezien en vandaag werd het door andere ogen bevestigd. Ik loop dus echt beter. Het is niet alleen mijn gevoel. Het ziet ook anders uit, kijk maar mee. Tot eergisteren stapte ik met mijn linkerbeen wel voorbij mijn rechterbeen, maar mijn rechtervoet landde daarna naast de linker. Dat is een driekwartspas en dat ziet wat vreemd uit. Probeer het maar eens. Voeg dat bij een niet goed buigende rechterknie en het ziet er allemaal – laat ik maar eerlijk benoemen – gehandicapt uit. Door dat ene spuitje gaat mijn rechterbeen nu voorbij mijn linker en heb ik een vierkwartspas. Ik kan nu dus in de maat lopen.

Daar komt nog bij dat mijn knie minder onwillig is en ook soepeler. Ik til mijn been makkelijker op, ik land zachter en heb eindelijk het gevoel dat lopen ‘normaal’ gaat. Heerlijk. Laat er maar veel wandelkilometers komen.

~~~

Afbeelding van mohamed Hassan via Pixabay

Vanmorgen had ik mijn tweede afspraak deze week bij het revalidatiecentrum. Dit keer voor botuline (botox) injecties in mijn rechterarm en rechterbeen. Dat laatste was nieuw voor mij en ik was sinds dinsdag een klein beetje zenuwachtig. Bij de afspraak van dinsdag had mijn revalidatiearts me gewaarschuwd dat ik een beetje uit moest kijken omdat mijn been na de de behandeling misschien wat anders aan zou voelen.

Daar ga je dan over doorpraten en nadenken. En wordt zoiets toch wel een olifant, een baby dan wel te verstaan maar geheel ongegrond waren die gedachtes niet omdat toen ik tien bijna tien jaar geleden voor het eerst botox in mijn arm kreeg was wilde mijn toenmalige revalidatiearts het spasme in de elleboog, in de pols en in de vingers aanpakken. Dat leek mij een prima plan maar merkte ik dat ik allerlei dingen niet meer kon.

Ik heb bijvoorbeeld een horloge met een rekbandje om mijn linkerpols zitten. Als ik dat horloge af wil doen, schuif ik mijn rechterwijsvinger om dat bandje en hoef ik alleen maar mijn linkerarm naar links te bewegen. Door het spasme blijft het horloge dan aan mijn vinger hangen en dus gaat het af. Doordat het spasme weg was ging dat niet meer. En zo waren er meer dingen. Tandenpastatubes vasthouden, shampooflessen. Best lastig, die drie à vier maanden dat het duurde voor de botox was uitgewerkt. Daarna dus alleen nog maar de pols en de elleboog.

En nu het been dus

Jarenlang heb ik injecties daar afhouden omdat ik vond dat ik goed genoeg liep maar door die valpartij afgelopen zomer ben ik daar anders over gaan denken. Het was nogal een klap, letterlijk en figuurlijk. Maar dan blijkt dus botox in mijn been ook een optie en ik heb er na alle positieve ervaring in mijn arm niet lang over hoeven na te denken hoewel ik natuurlijk af en toe wel terugdacht aan mijn eerste botoxervaring in mijn arm.

Maar de arts stelde me vanmorgen helemaal gerust. Het was een lage dosering, een kleine spier en ik had voldoende kracht in mijn andere beenspieren om eventuele ongemakken op te vangen. OK, en het bleek maar één injectie te zijn. Dus het was zo gebeurd. In mijn arm verdween meer botox maar dat was dus routine. En hoewel men mij eerder verteld heeft dat het drie dagen duurt voor die injectie volledig in de spier getrokken is, meen ik nu al effect te voelen. Vooral in de arm maar ook in het been. Ik mocht gewoon alles blijven doen wat ik normaal deed. Helaas regende het straks maar ik ben heel benieuwd hoe het lopen morgen en in het weekend gaat.

~~~

Afbeelding van Arek Socha via Pixabay

Vanmiddag deel 1a van de resultaten van mijn looponderzoek bij revalidatiecentrum Blixembosch. Een mogelijkheid om mij wat gemakkelijker te laten lopen, dat wil zeggen: voorkomen dat ik mijn rechtervoet bij het lopen zo vaak ergens aan stoot, waarbij ik dus af en toe val. Gemiddeld één keer per jaar, zeg maar. Maar afgelopen zomer ineens twee keer. Reden om toch maar naar verbetering te gaan zoeken.

Drie mogelijkheden waren er: vanmiddag het eerste deel: kijken of de schoen aangepast moest worden. Door in de linkerschoen een zooltje van een halve centimeter te leggen, komt mijn linkerbeen iets hoger dan het rechter. Daardoor heb ik met rechts iets meer speling met lopen; die voet gaat dan immers een halve centimeter de lucht in en komt dus minder snel in aanraking met de grond.

Je zou denken dat je daar scheef van gaat lopen of dat dat vreemd aanvoelt. Dat bleek na oefenen niet meer het geval te zijn. Toch ging het niet optimaal omdat mijn voetbed in de schoen is gelijmd omdat in het verleden wel eens op de opstaande randen ging staan als ik mijn schoenen aantrok. Die bogen dan dubbel en dat was alleen maar lastig. Vandaar dat ze gelijmd worden. Normaal heel praktisch omdat het het aantrekken vergemakkelijkt, nu even onhandig. Daardoor moest het zooltje op het voetbed komen te liggen in plaats van eronder. Dat liep niet zo prettig en gaf een vertekend beeld van het effect.

Maar alle aanwezige experts waren tevreden met hoe ik liep. Een paar weken na het looponderzoek heb ik nieuwe schoenen gekregen. Daar had ik al goed verende zolen voor gevraagd en ik merk nu ik die een tijdje heb dat ik beter ben gaan lopen. De vering zorgt er niet alleen voor dat ik zachter land, maar ook dat de voet als het waar terug omhoog stuitert. Dat is wat overdreven maar het effect is dat ik beter loop. Als ik dan toch overdrijf: met mijn vorige schoenen bonkte ik nogal eens. Boem op de grond.

Daarnaast had ik de opmerking dat mijn schoenen te los zaten ter harte genomen. Dat was op zich logisch want de schoenen van het looponderzoek waren al best oud en helemaal uitgelopen maar ik let er nu beter op. Ik trek de klittenbanden nu strakker aan. Daardoor merk ik niet alleen dat ik meer steun heb omdat de schoen wat minder losjes om mijn rechtervoet zit, maar ik kreeg vanmiddag zelfs te horen dat ze strak genoeg zaten. Links was al nooit een probleem, maar als je met links je rechterschoen wilt dichtmaken met klittenbanden, dan zit je been in de weg. Maar de aangeboden optie om de sluiting andersom te zeggen, was dus niet nodig.

En dat zooltje van een halve centimeter?

We kijken eerst naar het effect van de botox in mijn rechterbovenbeen. Die afspraak (deel 2 dus) staat voor donderdag. Die zou het effect moeten hebben dat ik mijn been makkelijker op kan tillen. En dan is er ook nog deel 3, fysiotherapie, annex krachttraining. Evaluatie bij de revalidatiearts: over zes weken. Dan kijken we of het zooltje alsnog een optie is.

Volgende week donderdag kan ik dan eindelijk naar het botulinespreekuur van het Blixembosch. Voor mijn arm weet ik al wat dat in gaat houden maar voor mijn been sta ik voor een verrassing. Ik heb trouwens volgende week nog een afspraak op het Blixembosch: er wordt gekeken of de zool van mijn linkerschoen iets hoger gemaakt kan worden zodat ik iets minder makkelijk kan struikelen met mijn afhangende rechtervoet. Die hangt dan immers iets hoger waardoor hij minder makkelijk bij de grond kan. Ze hebben me verteld dat dat kan zonder dat het lopen beïnvloedt want ik vind het wat raar klinken, zeker omdat mijn benen even lang zijn. Ik ben benieuwd of het wat wordt want er staat me iets van bij dat dit in het verleden al eens eerder is geprobeerd.

Ergens vind ik ook dat ik van dat lopen van mij geen al te groot drama moet maken. Ik loop zonder moeite hele afstanden en bijna dagelijks (geen hele afstanden dan) en val gemiddeld 1 keer per jaar. Toevallig had ik afgelopen zomer pech met 2 keer in een paar maanden. Dat gezegd zijnde zie ik absoluut wel het net van beter leren lopen. Er is zeker winst te behalen omdat ik best hard land met rechts. Gelukkig heb ik dat met mijn nieuwe schoenen al grotendeels weten te ondervangen door zolen met meer demping. Dat gaat goed komen.

Tot mijn twintigste heb ik altijd fysiotherapie gehad. Daar moet ik de laatste tijd regelmatig aan terugdenken. De fysiotherapie op de Mytylschool (op het aanpalende Blixembosch van volgende week) stelde eerlijkheidshalve niet zo heel veel voor. Het ging me makkelijk af. Pas toen ik de overstap maakte naar de reguliere basisschool bij ons in het dorp en ik fysiotherapie kreeg in het ziekenhuis werd het echt de moeite waard. En het eerste half jaar ook vermoeiend. Op de terugweg naar huis viel ik regelmatig in de auto in slaap.

Mijn therapeute pakte me echt aan. Het ging om beter lopen en om het spasme in mijn arm tegen te gaan. Ik moest zo netjes mogelijk lopen, ook mijn rechtervoet goed en zachtjes neerzetten. “Je loopt als een olifant in een porseleinkast,” hoorde ik haar regelmatig zeggen en ze kon wel eens gelijk hebben gehad. Toch denk ik met veel plezier en dankbaarheid terug aan die therapie van toen. Dat ik zo veel kan lopen heb ik denk ik voor een groot deel te danken aan haar en aan mijn helaas veel te jong overleden orthopedisch schoenmaker.

Daarom ben ik ook benieuwd naar de therapie die ik nu heb voorgeschreven. Het ziet er op papier nogal intimiderend uit. Ik ga in het weekend eens goed op zoek naar voorbeelden van de voorgeschreven oefeningen en kijken of er ook iets als dagelijkse gewoonte te oefenen valt. Want dat is natuurlijk wat deze drieslag – extra aangepaste schoenen, botuline en fysiotherapie – nog sterker kan maken.

Wordt vervolgd…

Ja, ik weet dat het met mijn handicap niet verstandig is om buiten te komen als stoepen en straten ondergesneeuwd zijn. Maar ik stak na mijn werk mijn neus even buiten de deur en het voelde best lekker aan. -2 vertelde mijn telefoon even later. En de weersvoorspellingen zijn niet meer zo ijzig koud als een paar dagen geleden. Nu hoef ik pas dinsdag weer de deur uit en dan dooit het al een paar dagen behoorlijk overdag dus dat hoeft geen probleem te zijn.

Ik weet dat het verder onverstandig is om veel te gaan lopen maar het kriebelt wel. Het is al zo mooi lang licht na het werk en van de Ommetjes app heb ik begrepen dat die wandelen in de ochtend extra stimuleert en dat lukt qua licht ook prima. Dus wie weet. Alleen de wetenschap dat ik als ik met mijn linkerbeen wegglijd, ik me dan niet meer kan corrigeren met mijn rechterbeen – omdat ik daar niet goed op kan steunen – houdt me nog tegen. Wegglijden heeft bovendien nog een ander nadeel, ik val dan ongecontroleerder wat het opvangen moeilijker maakt.

Dat brengt het risico met zich mee dat ik op rechts land en daar kan ik dus letterlijk niks mee, in ieder geval qua opvangen. Dan is een gebroken arm niet denkbeeldig. Maar ik heb ooit mijn rechterarm gebroken door een valpartij bij het voetballen en toch ben ik toen niet gestopt; inmiddels overigens al wel een aantal jaar, bijna zeven jaar om precies te zijn.

Dus het kriebelt en het sneeuwt sinds gisteren niet meer en de paden zijn daardoor hopelijk weer begaanbaar dus wie weet morgen of overmorgen. En anders wacht ik toch gewoon een aantal dagen. Ik ben bepaald niet bang dat ik mijn wandelgewoonte verlies. Daar kriebelt het te veel voor na een paar dagen gedwongen binnen.

~~~

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay