Dit blog open ik met een bekentenis: ik verlang naar de deadline. Wellicht een vreemde bekentenis, maar het is in essentie wel mijn antwoord op Peters 37e #50books vraag. Die luidt als volgt:
Leggen jullie ook wel eens boeken (en welke dan?) opzij voor het juiste moment?
Maar wat heeft een deadline nou met opzij gelegde boeken te maken? En een deadline waarvan? Die vragen beantwoord ik dadelijk. Eerst duik ik een beetje in mijn leesgeschiedenis want mijn opzijleggen van boeken in afwachting van betere tijden…. en nu wil ik proberen geen cliché te debiteren… is een verschijnsel dat ook in mijn jeugdjaren af en toe de kop opstak. Zo begon ik ooit vol goede moed aan Geef me de ruimte! van Thea Beckman. Het ging een kleine vijftig pagina’s goed, daarna bleef ik hangen. Er zat niets anders op dan het boek opzij te leggen. Gelukkig probeerde ik het een paar jaar later nogmaals en nu verslond ik het boek werkelijk en moesten ook de vervolgdelen Triomf van de verschroeide aarde en Het rad van fortuin er onmiddellijk aan geloven.
Niet ieder opzijgelegd boek kreeg een tweede kans. Zo moet ik tot mijn schande bekennen dat ik De hut van Oom Tom al snel terugzette in mijn boekenkast. Buiten een verhuizing naar een andere kast is het nooit meer van zijn plaats gekomen, hoewel ik het allesbehalve afgeschreven heb. Misschien is het juiste moment nog niet aangebroken.
Tot zover het verleden, op naar het hier en nu.
En het hier en nu vertelt me dat de tweede deadline over drie dagen in het verschiet ligt en dat we daarna nog een week hebben voor de definitieve deadline op 7 oktober. Hoewel ik mijn bezigheden tot aan die deadlines zeker niet onprettig vind, zal ik toch ergens opgelucht zijn als we ze weer gehaald hebben. Het betreft natuurlijk de deadlines voor Gimlet van de commando’s, waarvan ik medevertaler ben. Zondag moeten alle correcties op de vertaling naar de uitgever en dan hebben we nog een week om de drukproef te corrigeren. Gelukkig doen we dat met z’n drieën. Op dit moment is een van hen bezig de laatste vier hoofdstukken van zijn tekstcorrecties te voorzien en morgen ga ik wat smokkelen door de drukproef van de eerste vijftien hoofdstukken alvast door te lezen.
Zeker op het moment dat de correctierondes aanbreken – en dat is ons geval de laatste jaren in de zomervakantie – heeft mijn vertaalwerk – en hier kom ik toe aan het beantwoorden van Peters vraag – invloed op mijn leesgedrag. Het komt er bijna niet meer van nog een boek te pakken tijdens die correctierondes. Tijdens het gewone vertalen lukt het me nog prima om boeken te blijven lezen, maar daarna stokt het. Blogs, de krant, een tijdschrift, die gaan allemaal prima. Maar voor een boek heb ik simpelweg de concentratie niet meer. Deze zomer heb ik een poging gedaan The human factor van Graham Greene te lezen. Een paar hoofdstuken las ik twee maanden geleden… Vandaar dat ik naar de deadline verlang. Dat doe ik natuurlijk omdat ik het boek graag af wil hebben, maar weer gewoon kunnen lezen is ook een heerlijkheid die voor mij samenhangt met een voltooide vertaling.
Welke boeken er zoal wachten op die deadline?
De gele vogels van Kevin C. Powers, Norwegian Wood van Haruki Murakami, Dit zijn de namen van Tommy Wieringa, om maar wat te noemen. En nog wat boeken waarop ik door #50books ben gewezen.