Hoe je een boek urgent maakt (met een ander boek)

Als je dit blog al wat langer leest, weet je dat ik een boek schrijf. Dat had ik lang niet verwacht omdat ik al jaren uit de communicatiebranche weg ben en mijn blog een hobby is. Schrijven deed ik dan wel voor de lol maar ik merkte steeds meer dat ik toch een boodschap had, de boodschap waarmee ik dit blog nu bijna 9 jaar geleden begon. Alleen ging het toen om andere beperkingen dan die waarover mijn boek gaat.

Mijn bipolaire stoornis was bij de start van dit blog geen issue terwijl die op het moment dat ik de eerste posts plaatste al druk bezig was mijn leven dat ik toen had te verwoesten. Ik was al volledig in de greep van een manie zonder dat ik het zelf door had. Ik voelde me alleen geweldig maar dat had te maken met mijn werk en was mijn eigen verdienste. Afijn, het ging mis.

Wat er misging ontdekte ik pas 8 jaar later door een appje

Dat schreef ik vorige week al en staat in mijn boek. Die ontdekking zorgde dat mijn manie weer volop mijn belangstelling had. Kon mijn vermoeden kloppen? Waarom was het er in de behandeling nooit uitgekomen? Lette ik niet op? Ik moest en zou het uitzoeken. Was hier echt iets misgegaan? Hoe was het überhaupt gegaan? Ik twijfelde nog en toen werd het eind oktober. Ik zag uitnodigingen voor NaNoWriMo in mijn twittertijdlijn. Ik speelde al eerder met het idee een boek te schrijven maar een manie gooide toen roet in het eten.

Nu nog een poging. Het schrijven ging voorspoedig en voelde heerlijk. Na een maand had ik geschreven wat ik wilde en besloot ik twee maanden te pauzeren. Wel noteerde ik in die maanden een aantal onderwerpen die ik had gemist. Die schreef ik begin februari. Daarna werd het lastiger. Ik herlas mijn manuscript wel een aantal keer en verbeterde hier en daar een woord of zin. Maar ik miste iets. Gelukkig hoefde ik niet te wanhopen want ik wist dat de redding nabij was.

Het boek had een Kitty nodig

Ik wist dat Kitty Kilians boek ‘Stijl – Waarom lezers lezen (en waarom niet)’ eraan kwam. Omdat ik Kitty al jaren volg en we af en toe contact hebben, had ik er vertrouwen in dat wat zij in haar boek te zeggen had niet alleen voor blogs zou gelden, maar ook voor boeken. En dat klopte. Kitty bewijst dat met het boek zelf. Haar tips maken teksten urgenter, of het nu blogs of boeken zijn. Hoe? Schrappen, structuren voor richting, zekerder van jezelf zijn en teksten schrijven die jouw boodschap helder en zonder twijfel overbrengen. Jouw lezers die wat je schrijft voor zich zien. Wie wil dat nu niet?

Ik heb nog veel te oefenen maar er is nu urgentie en die zorgt ervoor dat ik met nog meer energie aan mijn boek werk. Ik hoop het over een week of drie à vier te hebben afgerond waarna een aantal proeflezers aan de slag mogen. En de tussentijd kan ik mooi blijven oefenen met Kitty’s boek zodat ik de tegenwerpingen van de proeflezers van weerwoord kan voorzien.

Schrijf je een boek? Gun het ook een Kitty. Koop het via haar site.

Over lessen van elf jaar (waarom ergernissen en de bipolaire stoornis niet samengaan)

Vandaag is het precies elf jaar geleden dat ik afstudeerde. Ook op een donderdag. Met een scriptie over Arendsoog en Biggles. Maar die mag je verder vergeten. Het was niet mijn beste werk, ik wilde vooral die bul. Gelukkig is dat ook gelukt. Ik was nog net geen eeuwige student. Het was vooral mijn bipolaire stoornis die voor die vertraging zorgde.

Met mijn bul hoopte ik niet alleen mijn studie afgerond te hebben, ik ging er langzaam ook op vertrouwen dat mijn stoornis ook een afgesloten hoofdstuk was. En het leek er echt op. Ik vond een baan waar ik helemaal op mijn plek was, waar ik mijn pensioen wel kon halen, dacht ik. Het was een communicatiebureau van en voor mensen met een beperking. Een gedeeltelijke halfzijdige verlamming, slechthorend en een bipolaire stoornis. Ja, daar paste ik wel.

Ik genoot en groeide. Elke vezel in mijn lijf brandde iedere dag van verlangen om aan het werk te gaan. Ik (her)schreef teksten die me echt raakten en las boeken vol (h)erkenning. Ik schreef een column die samen met een ontmoeting op een bijeenkomst over werken en slechthorendheid de basis legde voor dit blog. En daarmee voor vele vriendschappen.

Veel om dankbaar voor te zijn dus.

Helaas sloeg na een vileine aanloop op dat moment – een week en een dag na de presentatie van een Krachtenbundel – mijn bipolaire stoornis hard toe. Ik wist het die ochtend op kantoor meteen, na een opmerking te veel van mijn kant en de reactie van mijn werkgever: dit is foute boel.

En foute boel was het. Eigenlijk zou ik niet eens gaan werken vanwege een pijnlijke enkel, maar zodra ik mijn voelde ik niks meer en dus ging ik werken. Een uurtje dus en daarna afgevoerd richting crisisopvang.

Gelukkig krabbelde ik weer op en had ik mijn blog en vertalingen. Nieuwe banen en een andere richting volgden.

Helaas bleef er één constante: mijn bipolaire stoornis.

Het ging zes jaar goed tot het zomer 2018 weer raak was, en voorjaar 2019 bijna net zo erg als in 2012. Kom ik er dan nooit van af?

Voorjaar 2020: een appje

Ik sta te trillen op mijn benen. Ik ben de kwaadheid voorbij zo kwaad, mijn stem slaat over.

Maar: hee, ik herken dit. Vorig jaar was dit ook zo. En in 2018? Ja. 2012? Check. 2007? Idem dito. 2003? Ja.

Daar, terwijl ik daar stond te trillen van dat appje, had ik mijn eureka-moment: het begint met een ergernis, die zet al die dingen in gang uit mijn signaleringsplan richting manie. Zou het herkennen van een ergernis een verdedigingslinie in de aanval kunnen zijn? Het scheelt een week of zes.

Tot nu toe werkt het. Als ik voel dat ik me erger, laat ik los. Het geeft rust en vertrouwen. Al die dingen die in mijn signaleringsplan staan, zitten kort voor de escalatie. Dit is dus zes weken eerder, ik ben nog veel meer bij mijn verstand. Dat mag je letterlijk nemen want een manie maakt van mijn verstand een onbetrouwbare partner. Op het moment dat ik de ergernis voel ben ik nog helder. Voor alle duidelijkheid: het is geen ergernis uit de categorie: verdorie, er is vanavond niets op tv. Het is het zwaardere werk, zeg maar.

En omdat ik nog helder ben, ben ik in staat om pas op de plaats te maken. Niet te reageren maar de ergernis van me af te laten glijden. Ik hoop met dit extra wapen de ellende met mijn bipolaire stoornis achter me te laten.

Want de stoornis regeerde soms

Natuurlijk vind ik het vervelend dat anderen last hebben gehad van mijn bipolaire stoornis. Maar het was de stoornis, niet ik. En de stoornis zorgde dat ik zo heftig reageerde op het appje, niet de persoon die het appje stuurde. De stoornis zorgt ervoor dat mijn reactie overtrokken kan zijn. Keer op keer kan ik dat aanwijzen.

Door alles wat ik zo leerde, kreeg ik eind oktober dus de behoefte een boek te schrijven. Loslaten, nog meer leren en misschien anderen helpen.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Dit moment is goed genoeg

Vanmiddag heb ik toch maar weer een keer Mastering the art of change van Leo Babauta erbij gepakt. Het was even nodig. Te veel twijfel: kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Ben ik wel het goede voorbeeld? En als ik niet het goede voorbeeld ben: waarom ben ik dan niet het goede voorbeeld? En heeft dat consequenties? Of: moet dat consequenties hebben?

Dat soort vragen dus. Babauta noemt het in het in zijn boek ontevreden over jezelf zijn. Dat je een prachtig schema maakt maar dat je diep in je hart niet gelooft dat je het kunt. En daardoor ga je jezelf saboteren. Babauta noemt het voorbeeld van een cliënt die hij coachte. Ze was te zwaar en moest dus afvallen en meer bewegen. Dit lukte haar echter niet en dat werd volgens Babauta veroorzaakt doordat zij niet geloofde dat ze dit kon en daardoor werd ze ongelukkig over zichzelf en trad een soort selffulfilling prophecy in werking. Of te wel een vicieuze cirkel. Je voldoet niet aan het beeld dat je van jezelf hebt en van daaruit wordt het lastig.

Je wilt wel veranderen maar je gelooft niet dat je het kunt waardoor het ook niet lukt. Nieuwe gewoontes aanleren? Dat gaat dus niet lukken. Terwijl je slechte gewoontes erg hardnekkig blijken te zijn. En dat alles vanuit het gevoel niet goed genoeg te zijn. Is dat gevoel herkenbaar? Voor mij in ieder geval wel. Gelukkig verkeer ik in goed gezelschap want ook Babauta zelf had er last van. Zijn oplossing: denk alleen aan het huidige moment en voel je ‘OK’. Oké, denk ik dan. Dat is mij iets te zweverig.

Maar uiteraard heb ik er langer over nagedacht, anders had ik er geen blogpost aan besteed. Ik begin het namelijk langzaam te geloven. Misschien is het wel heel simpel: als je je op dit moment ‘OK’ voelt – of goed genoeg – dan is dit moment goed genoeg om je gewenste gedrag uit te voeren en hoef je het dus niet (tot sint-juttemis) uit te stellen.

Het moment waarderen = jezelf waarderen?

Het moeilijke is natuurlijk dat jezelf waarderen verdomd lastig kan zijn, je eigen falen maakt geloven in jezelf lastiger. Misschien is het moment waarderen en je realiseren dat je goed genoeg bent op dat moment makkelijker. Ik ga het in ieder geval een tijdje proberen, samen met wat afvinklijstjes. Want waarom zou ik mezelf tegenhouden?

~~~

Afbeelding van sulox32 via Pixabay