Onzichtbaar Ziek Archieven - Met zonder beperking

Loslaten #WOT 16-13

Loslaten: ik heb er ambivalente gevoelens bij. Aan de ene kant kan ik me er gemakkelijk overheen zetten wanneer iets niet gegaan is zoals ik had gehoopt. Ik kijk dan waar het fout is gegaan zodat ik herhaling kan voorkomen, als ik er tenminste invloed op heb en als ik een fout heb gemaakt. Natuurlijk probeer ik die dan te herstellen. Kan dat niet, of lukt dat niet, jammer dan. Ik baal ervan maar laat het los omdat ik er niets meer aan kan doen.

Laatst had ik het er met een vriend over. Ik had een stuk tekst van hem gecorrigeerd dat hij van iemand terug had gekregen met het verzoek het nog een keer door te lezen. Ik kon de nodige correcties aanbrengen. Hij baalde stevig van die fouten en vond het maar vreemd dat ik een week eerder zo rustig bleef na het ontdekken van een paar typfouten die ik ondanks verwoede pogingen niet meer recht kon zetten. Het zal met het bovenstaande te maken hebben.

Maar dat is niet alles

Aan de andere kant is er namelijk iets wat me jaren gekost heeft om los te laten. Ik schrijf er columns over voor Onzichtbaar Ziek. In voorbereiding op een nieuwe column las een paar oude uit 2014. Daar schrok ik van. Ik was wel erg negatief en bang voor herhaling. Nou moet ik toegeven dat mijn laatste manie uit 2012 heftig was en de gevolgen groot (verlies van een prachtige baan omdat mijn contract niet werd verlengd).

Daar heb ik van geleerd. Mijn medicatie is aangepast, ik heb een verbeterd signaleringsplan en mijn directe omgeving is veel nauwer betrokken bij dat signaleren. Al met al zorgt dat ervoor dat ik nu met vertrouwen de toekomst in kijk. Grote kans dat een manie of depressie wegblijft of dat het tijdig gesignaleerd kan worden. De angst voor terugval is nu dan ook weg, maar dat heeft tot zeker begin vorig jaar geduurd. Voor die tijd bleef ik, hoewel het goed met me ging, achterom kijken en zag ik beren op de weg die er niet waren. Sinds een jaar heb ik echter los kunnen laten en dat voelt goed.

~ ~ ~ ~
#WOT Write On Thursday. Iedere donderdag geeft Martha/DrsPee een woord op waar je als blogger dan mee aan de slag mag.

Invloed: jij en ik

Invloed als blogger. Dat was het onderwerp van #blogpraat maandagavond. Enigszins huiverig was ik ervoor. Ik kreeg beelden binnen over een boek van een zekere Cialdini dat ik niet gelezen heb. En ook thought leader kwam bij me op. Gelukkig bleek het bij #blogpraat heel ergens anders over te gaan.

Helaas had ik wat problemen met Tweetchat en heb ik de discussie minder goed kunnen volgen dan ik van plan was. En ik moet ook nog eens bekennen dat ik niet in de afleidingsvrije modus was. Dat hielp niet echt. Toch boeit het het onderwerp me genoeg om te proberen mijn gedachten daarover uit te werken.

Invloed hoeft niet negatief te zijn

Dat wist je natuurlijk allang, maar ik zat dus met de marketing in mijn achterhoofd. Nou is er helemaal niks mis met marketing en met geld verdienen al helemaal niet. Misschien is het interessant om eens uit te zoeken waar voor mij die koppeling van marketing – geld verdienen en negativiteit vandaan komt., maar dat is stof voor een andere blogpost.

Als ik iets vind en ik denk dat jij daar baat bij hebt, dan kan ik daarover bloggen. Ik kan natuurlijk ook de telefoon pakken, Twitter, LinkedIn of welk ander sociaal medium dan ook gebruiken, maar laten we voor het gemak het blog aanhouden. Dan kunnen andere makkelijker meeprofiteren van dat inzicht waar jij misschien wat aan hebt. En dan hoef ik jou als lezer niet bij naam te noemen. De voordelen daarvan zijn weer legio.

Het is aan de bezoeker

Dat vind ik persoonlijk het belangrijkste voordeel. Als ik iets schrijf waar jij misschien je voordeel mee kunt doen, ben jij nog altijd degene die zich aangesproken kan voelen of niet. Jij bepaalt zelf of je mijn blogpost wilt lezen en wat er dan mee wilt doen. Ik kan wel mooi vinden dat jij aan de hand van mijn blogpost de wereld moet gaan verbeteren, maar je hebt groot gelijk als je vindt dat ik dat maar mooi zelf moet gaan doen.

Zo bezien is mijn invloed als blogger natuurlijk maar beperkt. Ik kan slechts hopen – en dat doe ik ook – dat jij als lezer af en toe iets opsteekt van mijn schrijfsels, dat het je soms iets duidelijk maakt, dat er misschien wel om moet glimlachen. Soms doe ik daar wat meer mijn best voor dan anders.

Want soms wil ik ook invloed

Dit blog hier is mijn speeltuin. Gewoon voor de lol en de zelfkennis wat typen. Als jij er wat aan hebt: mooi meegenomen. Voor de dingen die ik schrijf voor Stichting Onzichtbaar Ziek geldt dat ik daar wel hoop op invloed. Ik ben bewust daar over mijn manische depressiviteit – ik ben gelukkig al weer ruim drie jaar zonder klachten – gaan schrijven omdat wat ik te vertellen daar meer publiek zou kunnen bereiken. Mijn columns geven mij inzicht in mijzelf, maar meer dan hier hoop ik van de columns dat lezers er wat aan hebben. Wat mij overkwam had namelijk voor een groot deel te maken met het feit dat ik niet alert was en dat mensen in mijn directe omgeving ook niet wisten wat ze ermee aan moesten toen het mis ging.

Door erover te schrijven probeer ik mensen te waarschuwen. Misschien lukt dat en kunnen anderen – of juist mensen in hun omgeving – daardoor wel voortijdig ingrijpen. Als dat invloed is, dan vind ik invloed prachtig.

Een krachtig vlog zonder rozengeur

Afgelopen maandag deed ik weer eens mee aan de twitterchat #blogpraat. Het ging over vloggen. Als ik eerlijk ben waren vlogs tot dan toe niet echt aan mij besteed. En ondanks mijn voornemen om op z’n minst een vlog van de deelnemende vloggers te gaan bekijken, duurde het nog tot gisteren voor ik eindelijk een vlog bekeek. En het was niet van een vlogger die had meegedaan aan #blogpraat maandagavond.

Nee, dit was een vlog dat ik tegenkwam via Onzichtbaar Ziek, de stichting waarvoor ik regelmatig een column schrijf over mijn manische depressiviteit. En zijn daar nog veel meer columnisten dan ondergetekende dus neem vooral een kijkje.

Een kijkje, zeg ik. Dat kan lastig worden, weet ik uit ervaring, want het lezen heeft impact. Keer op keer realiseer ik mij bij deze columns dat het me ondanks mijn goede wil nauwelijks lukt een voorstelling te maken van hoe het leven is met bijvoorbeeld een ziektebeeld dat maakt dat je chronisch vermoeid bent. Ik blijf de hele dag lopen en krijg daar juist energie van. Toch weet ik dat er mensen zijn die dit geluk niet hebben.

Daar ben ik me niet altijd van bewust. Misschien is dat maar goed ook, maar het kan geen kwaad dat ik me daar door de columns en ervaringsverhalen van Onzichtbaar Ziek juist wél bewust van word. Want hoe vaak denk je onbewust wel niet van iemand: wat is dat voor een aansteller of een luilak. Tenminste, ik denk dat weleens.

Een uitnodiging

Gisteren werd ik wat dat betreft weer met de neus op de feiten gedrukt. Dat kwam door de eerste bijdrage van mijn nieuwe Onzichtbaar Ziek collega Demi. Zij vlogt, en hoe. Ik nodig je van harte uit om er goed voor te gaan zitten en haar vlog Wat is er gebeurd? te bekijken. Ik kan er van alles over gaan schrijven, maar ze zegt het zelf veel beter.

Wat ik zoek in een blog

De voorbije weken zijn een beetje eigenaardig geweest. Het liep allemaal anders dan ik had verwacht en ik had niet meteen zin om te bloggen, laat staan daarover.

Dat heb ik nu nog niet. Wel merk ik dat een en ander aan het bezinken is maar ik voel nog niet de behoefte om het hier te delen en aangezien ik voor mezelf blog – hoewel ik het prachtig vind als jullie er wat aan hebben – zullen jullie nog even geduld moeten hebben. Laat ik jullie echter geruststellen: er is niets ernstigs aan de hand en wat er gebeurt, biedt zeker kansen.

Maar toch een blog omdat ik na ging denken over Elja’s post Van kennisoverdracht naar inspiratie en verandering. Ik vroeg me af hoe ik daar zelf in sta en deze post is een poging die vraag te beantwoorden.

Toen ik dit blog 3 jaar geleden begon – met lichamelijke beperkingen en slechthorendheid als onderwerpen – was verandering wel degelijk een doel. Verandering bij mezelf, maar ook bij anderen. Omdat het spreekwoord over leven en plannen waar bleek te zijn heeft dit blog een heel andere koers gevaren dan ik aan het begin verwachtte.

Naast dit blog schrijf ik ook columns voor Onzichtbaar Ziek. Vooral ook voor mezelf. Ik schrijf er over mijn omgang/worsteling met (de gevolgen van) manisch depressiviteit want hoewel het al bijna 3 jaar geleden is dat ik manisch was, voel ik me nog steeds niet even vrij als voor die (hopelijk laatste) manie.

Ik merk dat het schrijven van die columns mij goed doet. Bijna iedere keer slaag ik erin een probleem bloot te leggen waar ik in de voorbije periode mee deels onbewust heb geworsteld. Door erover na te denken, maak ik het tastbaar, kan ik het relativeren en breng ik een oplossing dichterbij.

Maar Onzichtbaar Ziek trekt meer bezoekers dan dit blog. Dat was ook een reden om juist daar over dat onderwerp te gaan schrijven. Over manisch depressiviteit valt veel te schrijven, er zijn genoeg misverstanden en misvattingen, zowel bij mensen die manisch depressief zijn (geweest), als bij mensen in hun (directe) omgeving. Bewustwording is daarom belangrijk en als ik mijn steentje daaraan bij kan dragen, doe ik dat graag. Het raakt mij dan ook dat ik begrip voel in de reacties die ik krijg. Of in ieder geval merk ik dat veel mensen een poging doen om het te begrijpen.

Bij echt begrijpen komt ervaring kijken. Ervaring is voor mijn column dan ook een vereiste en dat geldt ook voor dit blog. Natuurlijk maak ik in mijn posts weleens gebruik van theorie, maar wat ik vertel moet mijn mening, mijn verhaal en mijn ervaring zijn. Dat is voor mij essentieel. Een zuiver theoretisch verhaal hoef je van mij niet te verwachten.

Dat is ook een keuze die ik maak bij het lezen van andere blogs. Een blog zonder levenservaring is voor mij geen blog.

Zonder dat lees ik een blog eigenlijk niet en volg ik het zeker niet. Het hoeft overigens allesbehalve dramatisch te zijn. Als jij als blogger je passie voor een onderwerp laat zien, laat merken dat je eraan verslingerd bent, dan heb je me voor je gewonnen.

Hier moet ik overigens de hand in eigen boezem steken want de reden dat mijn blog Literaire jeugdhelden stilligt, is dat ik er niet in slaagde op zo’n manier te bloggen dat het mijn passie voor het onderwerp aanwakkerde.

Terug naar het blog van Elja. Hoe verhoudt zich het bovenstaande tot content marketing en corporate blogs? Ik heb geen zin een definitie van content marketing op te zoeken maar een blog begint voor mij met levenservaring. Ook bij corporate blogs. Ik wil een levend persoon zien. Pas dan wil ik in gesprek.

En het gesprek, dat is waar het bij mij om draait. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe jij erover denkt.

Het voelt vrijer

Gisteren schreef ik een post die nog steeds een concept is. Ik heb het net opnieuw gelezen en het was een prima tekst maar ergens klopte het niet. Ik hoefde het niet te publiceren. Wat ik in dat concept schreef mag ik namelijk ook ergens anders vertellen. En daar voelt het wel goed om te schrijven wat hier niet hoeft.

Hier schrijf ik over andere dingen maar dat ene onderwerp past hier voor mijn gevoel minder. Dus ga ik mezelf niet forceren maar schrijf ik mijn columns over dingen die me ook aan het hart gaan liever op Onzichtbaar Ziek.

Daar voelt het goed en het me iedere keer weer aan het denken. Een denken dat inzicht biedt, ruimte schept en dat helpt een lastig stemmetje te duiden of gerust te stellen. Ik hoop zover door te groeien dat dat stemmetje zo veel vertrouwen in mijn doen en laten heeft dat het me laat begaan en zich pas meldt als er iets aan de hand is. Want ik heb er vertrouwen in dat er dan nog tijd genoeg is.

Nu meldt het stemmetje zich nog op voorhand, ik luister nog wel maar zet mijn plannen wel door omdat ik voel dat ik mijn plannen op een realistische manier uit wil voeren.

Als het schrijven van en nadenken over columns voor Onzichtbaar Ziek mij dat allemaal brengt en me ook een gevoel van vrijheid geeft, waarom zou ik er dan hier nog over schrijven?

Dé vraag waarop ik het antwoord ga ondervinden

Het is allemaal leuk en aardig en ik ben ook heel blij met de wending die mijn leven de afgelopen tijd heeft genomen. Toch is er een maar en het goed om daar bij stil te blijven staan omdat dat in mijn geval een levensgroot verschil kan maken dat.

Sinds een aantal maanden heb ik weer een baan waar ik plezier in heb en waardoor ik me weer nuttig voel. Ik besloot het voorzichtig aan te pakken en andere dingen, waaronder bloggen, een tijdje op een lager pitje te zetten. Gelukkig gaat alles goed in mijn nieuwe baan en kreeg ik er veel energie van en zin om ook andere dingen te gaan doen, zoals voor Onzichtbaar Ziek. Weer voorzichtig om de balans niet te verstoren.

Ook dat ging weer goed en ik vond het allemaal zo leuk en nuttig om te doen. Laten we ook maar weer gaan bloggen. Kan best. Dat gaat niet fout. En ik ging maar vast plannen maken over wat wil allemaal nog meer wil gaan doen en waar ik al eerder over blogde.

En toen viel er vorige week ineens onverwacht een vertaalvoorstel in mijn mailbox. Naast een al geplande Nederlandse vertaling van een boek van Captain Johns stelde mijn medevertaler Roger voor nóg een boek te gaan vertalen. Razend enthousiast werd ik ervan want ik had dat boek toevallig net geleend van onze voorzitter en kon dus meteen aan slag. Nu weet ik uit ervaring dat al te groot enthousiasme niet meteen tot de beste vertalingen leidt, dus toch maar even ingebonden.

Eergisteren toch maar begonnen en helemaal gegrepen door het verhaal, vertalen en het wezenlijke spelen met taal dat vertalen is. Heerlijk vind ik dat en zou het liefste niets anders doen. In mijn hoofd neemt dat vertalen alles in beslag. Ik weet gezien mijn verleden dat dat een risico is, maar dat moet dan maar. Ik wil wel leuke dingen blijven doen. Juist die beginfase is een risico. Ik ben dan nog op zoek naar een balans tussen ijver, enthousiasme en realiteitszin.

Het ging gisteren dan ook al meteen fout. Nou kan ik me voorstellen dat bovenstaande niet helemaal te volgen is maar ik denk dat als jullie mijn column van gisteren voor Onzichtbaar Ziek lezen dat het wel wat duidelijker wordt.

Dé vraag kan ik dus niet beantwoorden, maar spannende tijden zijn het zonder meer.

Meer dan #50books: vragen

Eigenlijk wilde ik vandaag weer een #50books vraag beantwoorden, maar dat doe ik morgen pas. Niet dat ik geen keuze kan maken of een antwoord kan schrijven op de dan gekozen vraag. En ik kan nog zo’n anderhalve maand vooruit met alle tot nu toe gesteld – vooropgesteld dat het me lukt om elke dag een vraag te beantwoorden.

Maar ik wil niet elke dag over boeken schrijven. En bovendien wil ik na die anderhalve maand ook nog iets hebben om over te schrijven. Mijn idee op dit moment is om iedere twee weken vijf werkdagen lang iets te schrijven over (jeugd)boeken op mijn andere blog en op dit blog nog slechts incidenteel, in ieder de #50books vragen die nog komen.

De vraag die me vandaag bezighield was simpelweg de vraag wat ik ga doen als de #50books voorraad op is. Ga ik weer aansluiten bij mijn oorspronkelijke thema van dit blog, communicatie over handicaps en beperkingen, of bewaar ik wat ik daarover te zeggen heb voor Onzichtbaar Ziek?

Ga ik misschien verslag doen van de voortgang van mijn to-do lijstje van vorige week? Leuk, maar deels lopen we – ik werk het lijstje deels samen met anderen af – voor de muziek uit, dus het is misschien niet handig om daar nu al al te veel over in de openbaarheid te gooien. Nee, we maken geen deel uit van een geheim genootschap, maar we hebben nog wel kleine 25 jaar te maken met rechthebbenden. We mogen best iets doen zonder hun toestemming, maar daar hoort het uitgeven van nieuwe vertalingen niet bij. En we zijn nog niet zover dat we al toestemming voor de volgende vertaling hebben gevraagd.

Allerlei haken en ogen dus, maar daar krijg je prima een blog mee gevuld. Daar is menig blogger al achtergekomen, ik vertel dus niets nieuws en doe voor mezelf op dit gebied vandaag dan ook geen spectaculaire ontdekking. Een ontdekking (of twee) deed ik echter wel, maar daar laat ik jullie fijn nog even op wachten.

Morgen weer driftig aan de slag met #50books en de toekomst van dit blog. Antwoorden volgen.

Zo blijf ik de momenten voor me uitschuiven

En ja, dit is ook weer zo’n voor-me-uitschuifblog. Maar het is tenminste een blogpost en wel eentje die hopelijk het begin wordt van een lange reeks. Toch, ik beloof niks. Maar wat schuif ik dan zoal voor me uit? Werk niet meegerekend uiteraard want daar kun je altijd wel wat voor doen. Maar ik geloof dat het weekend is.

Ga ik toch een to do lijstje maken zodat ik een gedeelte van die lijst op zijn minst tot morgenvroeg uit kan stellen.

Het moment is aangebroken om:

Twee boeken te gaan vertalen, eentje viel afgelopen nacht al in de mailbox en afhankelijk van de kwaliteit van die vertaling en nog wat niet onbelangrijke factoren waarover ik jullie in ieder geval voorlopig in het spreekwoordelijke duister laat tasten, word ik medevertaler of heb ik slechts aan de vertaling meegewerkt. Pas als we helemaal zeker zijn dat onze vertaling de juiste vertaling is, gaan we wellicht opheldering geven. Planning om dit onverwachte geschenk in mijn mailbox tot een deel uit de onvolprezen I.B.A. Captain W.E. Johns collectie te verheffen: ergens in 2015.
Het tweede boek voorlopig even in de ijskast te parkeren want het is dus sinds vanmiddag niet meer de eerste vertaling. Planning: maart 2016 te verschijnen.
Filmpjes te gaan zoeken over onzichtbare ziektes voor de Facebookpagina van Onzichtbaar Ziek..
PHP en MySQL te gaan leren. 10 jaar geleden nam ik een dik boek door over HTML en CSS. Erg interessant en voor wat ik op dat moment nodig had voldoende. Ik wist natuurlijk wel dat websites pas echt interactief of dynamisch worden door de combinatie van PHP en MySQL. Kennis van deze talen had ik in de jaren die volgden niet echt nodig, het weinige wat ik van PHP moest weten bij het updaten van de I.B.A. Online Shop kon ik ook prima vinden met Google. De interesse bleef en een paar maanden geleden werd die weer groter omdat mijn werkgever tijdens mijn sollicitatiegesprek vroeg of ik kennis had van PHP/MySQL. Ik had het weliswaar niet direct nodig, maar handig was het wel. Het leek mij verstandig om me daarom eerst op mijn baan te concentreren. Nu dat allemaal prima loopt…
De 50 vol te maken in de # 50books reeks van @Petepel en vervolgens aanhaken bij de reeks van @DrsPee.
Vakantie te gaan vieren. Oh nee, nog drie weken werken, maar dat is geen straf. Veel te leuk.

En dan is er nog iets waarvan ik nu dus hoop dat ik er nu dagelijks mee ben begonnen. Genoeg te doen dus, zeker met zo’n digitale stok achter de deur.

Was ik gestopt of hield ik pauze?

Afgelopen maandag ging het bij #blogpraat over (weer) beginnen met bloggen. Zelf had ik net twee dagen eerder voor het eerst sinds lange tijd (4 maanden) weer eens serieus geblogd dus het thema kwam voor mij op het goede moment. Maar laat ik maar meteen met de deur in huis vallen en de vraag uit de titel van dit stuk beantwoorden. Ik hield pauze. Eerlijk gezegd: ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik ooit stop met bloggen. Daar vind ik het veel te leuk voor.

Maar waar ik moeite mee heb is het ritme vast te houden

Nee, ik blog met horten en stoten, dan weer eens periodes dagelijks, gevolgd door maanden stilte. Soms ook maanden waarin het bloggen ook niet echt knaagt, dat geef ik toe. Maar ook in die periodes weet ik dat het bloggen weer op ga pakken, dat het toch weer een keer begint te kriebelen. En dat die ‘een keer’ waarschijnlijk niet lang op zich laat wachten. Ik blijf blogs lezen en ik weet dat ik zelf vroeg of laat mijn WordPress open en op Publish ga drukken.

Ook dit is na vorige week weer een nieuw begin

Een begin met allerlei voornemens, maar die hou ik even voor me. Want juist te rigide eisen aan mijzelf en het feit dat ik daar soms niet aan kon voldoen, zorgde ervoor dat regelmatig pauzeerde. Niet voldoen aan die voelde aan als falen, dus hield ik op.

Ik blogde niet waarover ik wilde bloggen

Toen ik dit blog twee jaar geleden startte, wilde ik er iets heel anders mee dan ik ermee ben gaan doen. Ik wilde schrijven over hoe ik met mijn handicaps en/of beperkingen omging. Het liep die zomer allemaal iets anders dan gepland en toen ik een half jaar later het blog weer oppakte werd het weer een boekenblog. Ook mooi maar dus niet helemaal wat ik wilde. Daarnaast opende ik nog een blog, over jeugdboeken, maar ook dat was het eigenlijk niet. Vandaar dat ik met periodes bleef bloggen.

Aangesloten bij Onzichtbaar Ziek

In de zomer van 2012 had ik me echter ook aangesloten bij Onzichtbaar Ziek en in september vorig jaar schreef ik er voor het eerst. Daarna bleef het van mijn kant stil, tot vorige maand. Eindelijk voelde ik me goed genoeg om iets te gaan doen voor het team. En vorige week zaterdag was er dus mijn 2e column Ineens wist ik het: “Ik kan niks.”

En dat gaf rust

Rust om te weten dat ik datgene wat ik echt belangrijk vind bij Onzichtbaar Ziek kan schrijven zodat ik hier en bij Literaire jeugdhelden kan bloggen over wat ik leuk vind. En zonder schuldgevoel dat ik eigenlijk iets heel anders zou moeten schrijven.

Een schrijven met minder blogpauzes, hoop ik.