Het ging weer even lekker met bloggen, maar half april viel het min of meer stil. Ik had het er in mijn vorige post al even over. Toch wil ik het bloggen – voor de zoveelste keer – weer oppakken. Ik merk namelijk dat ik een uitlaatklep nodig heb. Misschien dat mijn blog dat kan zijn.
Ik heb er hier nooit een geheim van gemaakt dat ik last heb van een bipolaire stoornis. Vorig jaar, eind maart/begin april, ging het weer eens mis. Gelukkig had ik goede begeleiding, accepteerde ik de opgehoogde medicatie en hielp die. En iedereen in mijn omgeving inclusief mijn werkgever reageerde meelevend en positief.
Lang verhaal kort: ik knapte weer op en pakte de draad weer op. Kort verhaal toch iets langer: er bleek meer onderzoek nodig; een herhaling van een onderzoek dat ik in de praktijk om de tien jaar mag ondergaan.
Dat duurde even maar in december en januari was ik dan toch aan de beurt voor het onderzoek in twee delen. Eind maart werd de uitslag besproken en een week later kon ik het nalezen als rapportage; het moest allemaal even doordringen maar toen dat was gebeurd viel dit blog weer stil. Uit het onderzoek kwam eigenlijk niks nieuws naar voren; maar het is op sommige vlakken wel even slikken.
Dat doe ik dus ook want ik realiseer me terdege dat ik wat heb aan de onderzoeksresultaten. Het drukte me met de neus op de feiten en ik ben nu dan ook druk bezig na te denken over hoe ik nog meer preventief of proactief bezig kan zijn.
Hoe kan ik een manie in de toekomst voorkomen? Dat betekent dus dat het denken over mijn gevoeligheid voor manieën goed in mijn systeem zit. Zodat ik situaties herken die in het verleden resulteerden in een manie. Met de bedoeling er anders op te reageren zodat een manie achterwege blijft. Weliswaar vind ik een manie prachtig om te beleven; ik voel me dan een hele tijd geweldig; toch is het niet handig omdat het onder andere tot zelfoverschatting en onbedoeld kleineren van anderen kan leiden. En een manie is vooral met de mond belijden maar weinig uitvoeren. Dat lukt al niet meer.
Het nadeel van al dit nadenken en reflecteren is dat ik minder zin krijg om leuke dingen te doen. En laat dat nou ook nog eens een bijwerking van de medicijnen zijn. Dat is tenminste iets wat ik meen te hebben gemerkt. Dat is dus dubbelop. Gelukkig hoop ik een remedie te kennen en die ga ik proberen toe te passen. Die remedie heeft hopelijk ook als consequentie dat je jullie me hier wat vaker zien.
~~~
Afbeelding van Free-Photos via Pixabay
