En nog steeds heb ik niets gedaan aan mijn boek. Nu al bijna vier maanden niet meer. Terwijl ik toch echt weet dat dingen weer oppakken de beste manier om uit het wak te komen na een hypomanie of een manie. Waarom ik het dan niet doe?
Dat heeft deels te maken met onzekerheid. Deze hypomanie kwam eigenlijk totaal onverwacht. Ik dacht dat ik de materie nu toch echt voldoende beheerste om herhaling eindelijk te voorkomen. Sterker nog: juist het idee dat ik mijn bipolaire stoornis onder controle had, bracht me op het idee om er een boek over te gaan schrijven. Dat ik dan toch weer ziek werd, kwam behoorlijk hard aan en het kostte me de nodige moeite om daar overheen te komen. Te kunnen accepteren dat ook al denk ik alle ins en outs van de stoornis te kennen, deze toch nog weer een manier vindt om roet in het eten te gooien.
Dat was dus even slikken. En daarnaast: ik was met mijn boek zo ver dat ik kon gaan herzien en zoals ik al schreef in de blogpost die ik in de openingszin aanhaalde: daar heb je een kritische blik voor nodig en juist dat is na een hypomanie lastig. Dus ik was gedwongen om toch even een adempauze in te gelasten. Zo’n adempauze mag echter ook niet te lang duren want dan loop ik het risico van de ene pool naar de andere te gaan. Het heet niet voor niets bipolaire stoornis.
Aan de slag
Vandaar dat ik bijna hoop dat het de komende dagen elke dag een uurtje droog is zodat ik nog even kan gaan wandelen en dat ik de rest van de tijd kan lezen in mijn boek want ik heb het gevoel dat mijn hypomanie ver genoeg is gezakt om toch weer kritische blik naar mijn tekst te kunnen kijken. En misschien kan ik het wel langzaam opbouwen met andere ingrediënten voor een goed gevoel.
Aha, de buiigheid valt morgen nog mee, maandag meer regen zodat er voor ieder wat wils is.
~~~
Afbeelding van Darkmoon_Art via Pixabay