Maand: april 2022

Tien jaar bloggen: een terugblik

Vandaag is het precies tien jaar geleden dat ik mijn eerste blogpost publiceerde: op 6 april 2012 verscheen op het bedrijfsblog van mijn toenmalige werkgever Reëlle Meer dan een handicap. Omdat de post daar inmiddels niet meer te vinden is, heb ik hem hier op mijn eigen blog gezet.

Tien jaar geleden had ik totaal geen vermoeden hoeveel invloed bloggen op mijn leven zou krijgen, hoeveel vrienden ik erdoor zou krijgen, hoe vaak bloggen en (reacties van) medebloggers en andere lezers mij weer deden opkrabbelen als ik het even moeilijk had. En dat was nogal eens want het zijn tien veelbewogen jaren geweest. Vandaar ter gelegenheid van dit jubileum een korte terugblik.

Een te optimistische start

In mijn zojuist aangehaalde eerste post was ik nog erg optimistisch. Helaas zou nog geen drie maanden na publicatie blijken dat ik me vergist had in dat verhaal. Ondanks dat ik dacht dat ik alles onder controle had, kreeg ik toch weer een manie. En een heftige, die alles waarin ik toen geloofde op z’n kop zette. Zelfs bloggen werd me door mijn behandelaar tijdelijk ontraden en daar luisterde ik naar.

Ik kreeg mooie reacties op dat eerste blog en een maand later ontmoette op een bijeenkomst van de NVVS (inmiddels Stichting Hoormij) een enthousiaste blogger. Ik bekeek na afloop zijn blog, vond het meer dan mooi en was ook geraakt door de reacties. Dit was een community. En laat ik daar nou gek op gek op zijn. Toch stelde ik het onvermijdelijke nog uit tot 2 juni 2012. Toen publiceerde ik mijn eerste blog op dit domein.

Ik had amper een paar keer geblogd of ik werd ziek: een manie dus, de zoveelste. Maar ik had inmiddels #blogpraat ontdekt en dat er op 3 augustus 2012 een meetup zou zijn. Ik gaf bij mijn behandelaar aan dat ik daar hoe dan ook naartoe wilde. Het mocht van hem, want ik was goed opgeknapt, en ik ging. Heerlijke avond was dat. Veel bloggers en hun blogs leren kennen.

Ik dacht dat ik er weer bovenop was maar dat duurde nog even

Ik had toen alleen nog geen idee dat de echte klap nog moest komen en dat het tot ongeveer eind 2013 zou duren voor ik me weer een beetje mens voelde. Toevallig was dat ongeveer de tijd dat er met veel hulp en moeite een nieuwe vertaling verscheen en dat ik columnist werd voor Onzichtbaar Ziek. Daar ben ik in totaal twee jaar met veel plezier columnist geweest.

Ook hier bleef ik schrijven. Over mijn handicap, mijn bipolaire stoornis, mijn slechtere gehoor, maar ook over boeken, lezen, leren en gewoontes. Mijn blog was en is (hoop ik) in meerdere betekenissen Met zonder beperking.

Soms had ik een onderbreking – een blogpauze – maar vroeg of laat kwam ik altijd terug en schreef ik hier op dit blog over wat mij bezig hield, wat ik meemaakte en wat ik leerde. Leerde van het leven en van bloggers en het bloggen zelf. Want soms werd iets me pas echt duidelijk door erover te bloggen, of doordat er een kwartje viel doordat ik ergens dankzij mijn blog veel over had nagedacht. En misschien zorgt mijn bloggen er sowieso wel voor dat ik soms wat langer over bepaalde dingen nadenk. Dat nadenken heeft geholpen en zorgde twee jaar geleden voor een ommekeer in mijn gezondheidssituatie.

Hoe dan ook: ik had het niet willen missen en hoop nog jaren door te gaan. Misschien schrijf ik morgen wel over mijn toekomstplannen.

~~~

Afbeelding van Pexels via Pixabay

Signaleringsplan: is een signaal oorzaak of gevolg?

Gisteren en 30 maart schreef ik uit enthousiasme bijna twee keer dezelfde blogpost. Het viel me pas op toen ik op ‘Publiceren’ had geklikt. Vergelijk zelf maar. Ik laat beide posts staan want in de post van gisteren zit voor mij een belangrijke aanvulling op die van vorige week. Ik maak iets explicieter. Iets wat ik eerder had moeten weten. Dat ik het niet wist, zorgde namelijk voor een hoop ellende want ik liep daardoor steeds achter de feiten aan. Feiten die bovendien al met me aan de haal waren gegaan waardoor de situatie ombuigen voor mij of voor mensen in mijn omgeving erg moeilijk was.

Het heeft te maken met mijn bipolaire stoornis. Het gaat om een weeffout in mijn signaleringsplan dat ik al jaren gebruik. Althans, ik beschouw het als een weeffout. En uiteraard heb ik die inmiddels hersteld. Ik heb jarenlang een uitgebreid signaleringsplan gehad. Met vier stadia: het gaat goed, het gaat iets minder, het gaat slecht en psychotische crisis. En per onderdeel had ik dan liefst een volle pagina met allerlei signalen waarop ik moest letten. Dat waren vooral dingen die ik deed en veel minder over hoe ik me daarbij voelde. Ik lette dan ook vooral op dingen die ik deed. Maar de denkfout die ik maakte was dat ik dacht dat die dingen die ik deed mijn manie veroorzaakten. Vandaar dat ik bijvoorbeeld weinig twitterde.

Inmiddels hoop ik een stuk wijzer te zijn en is me duidelijk geworden dat die dingen die ik deed en waarvan ik dacht dat die mijn manie veroorzaakten zelf een gevolg waren van de manie. In mijn hoofd had ik oorzaak en gevolg omgedraaid. Niet wat ik deed veroorzaakte de manie maar wat ik voelde. Omdat ik iets voelde wat ik niet prettig vond, stapte ik als het ware in de trein richting manie en deed ik inderdaad dingen die in het signaleringsplan stonden. Maar dat was een gevolg van, nooit de oorzaak waar ik het jaren voor heb versleten. En omdat een gevolg na de oorzaak komt, was ik dus vaak te laat.

En zelfs al herkende ik een signaal dan zag het er in mijn beleving vaak net als anders uit dan eerder en wimpelde ik het af. Nu realiseer ik me dat dat kwam doordat ik in het verleden bij het signaleren dus al verder in de richting van mijn manie was dan ik zelf in de gaten had. En dus stuurde mijn manie mijn denken al veel meer dan ik dacht.

Gelukkig realiseer ik me nu dat ik veel moet letten op de gevoelens die leiden tot het doen van dingen uit mijn signaleringsplan. Dan vang ik zowel oorzaak – het gevoel – als het gevolg – wat ik doe. Dat is bij mij tamelijk onschuldig zoals veel buitenlandse tijdschriften kopen. Maar het had evengoed drankgebruik kunnen zijn. En dan is vroeg signaleren en ook letten op voorafgaande gevoelens erg belangrijk. Ik ben blij dat ik dat nu doe want daardoor ben ik er eerder bij en dat maakt dat al twee jaar goed gaat en daar ben ik ontzettend blij mee.

~~~

Afbeelding van SparrowsHome via Pixabay

Ik durf eindelijk op Twitter

Al jaren heb ik een Twitteraccount maar ik deed er nauwelijks iets mee. Ik beperkte me tot #blogpraat want dat voelde veilig. En ik postte de link naar mijn nieuwste blog. Dat was het eigenlijk wel. Dat kan te maken hebben met het feit dat ik introvert ben maar ik kan er eigenlijk niet omheen dat mijn bipolaire stoornis ook een belangrijke rol speelde. In 2012 had ik namelijk een flinke manie die me helaas mijn baan kostte. Toen ik dankzij het ophogen van mijn medicijnen weer opgeknapt was, ging ik met mijn behandelaar analyseren.

En wat opviel: in de aanloop naar mijn manie had ik mijn blog opgestart en had ik veelvuldig contact met anderen via Twitter. Klopte als een bus, ik kon er niks tegen inbrengen. Ik kreeg het advies een tijdje te stoppen met bloggen en het twitteren te minderen. Beide heb ik gedaan. Bloggen miste ik na een half jaar zo erg dat ik toch weer begon, maar Twitter werd nooit echt wat behalve dat wat ik net al noemde. Ik had een verband gelegd tussen mijn manie en Twitter. En die connectie bleef lang hangen in mijn hoofd, hangt daar nu eigenlijk nog (een beetje).

Maar klopte dat verband eigenlijk wel?

Het was mijn behandelaar opgevallen dat ik meer twitterde en blogde dan eerder. Als ik daar nu over nadenk, zie ik echt wel in dat dat nergens op sloeg. Mijn blog was net nieuw en op mijn Twitteraccount zat ook nog geen stof. Ik ging het namelijk pas net gebruiken. Maar: het is een communicatiemiddel en ik gebruikte het inderdaad om mijn gelijk te halen en ik legde meer contacten. Maar ja, daar is het Twitter voor, ik zie de lol van in mijn eentje Twitteren niet in. Juist het vinden van gelijkgestemden maakt het zo leuk. Maar ik deed het nauwelijks meer na die manie. En zo ging de tijd voorbij zonder dat Twitter en ik echt vrienden werden, hoewel ik goede herinneringen bewaar aan #blogpraat en de #blogpraat meetups. Dat durfde en deed ik dan weer wel.

Er is een probleem met het verband

Twitteren zou een manie kunnen opwekken. Dat was de gedachte. Doordat mijn kijk op mijn manie radicaal veranderde, veranderde langzaam ook mijn kijk op Twitter en mijn manie. Er waren al die jaren best een hoop dingen waarop ik moest letten. En dat waren dan dingen die ik deed. Maar nu was ik tot de ontdekking gekomen dat wat ik deed voorafgegaan was door iets wat ik voelde. En dat gevoel was veel belangrijker, want dat gevoel ging vooraf aan wat ik deed.

Simpel gezegd: voel ik me boos of geërgerd en ga ik dan twitteren, dan kan het gevaarlijk zijn. Dan bestaat immers het risico dat ik ten koste van anderen mijn gelijk wil halen. Maar geldt dat eigenlijk niet voor iedereen dat het in die situatie niet handig is om te twitteren? Helaas heb ik het voor mezelf vaak genoeg mee gemaakt dat het vanuit dat gevoel scaleert. Dus ben ik hier alert op. Niet alleen op twitter, trouwens.

Maar als ik gewoon vrolijk ben en me opgewekt voel en ik wil dan twitteren om mijn gelijkgestemden te buurten? Prima toch?

Het gaat dus om het onderliggende gevoel. Dat maakt mijn signaleringsplan een stuk korter en eenvoudiger. En,veel belangrijker, het heeft even geduurd, maar de deur naar Twitter staat eindelijk open.

~~~

Afbeelding van raphaelsilva via Pixabay

Boek bijna af: spannende tijden op komst

Misschien ga ik voorlopig wel minder bloggen. Ik weet het nog niet zeker maar ik wil nu eindelijk eens mijn boek afronden en naar meer proeflezers sturen. Ik ben van plan er dit weekend nog een keer intensief naar te kijken en het dan wat mij betreft voorlopig als afgerond te beschouwen. Zodat ik begin volgende week mijn proeflezers kan inschakelen. Nou ja, inschakelen, dat klinkt ondankbaar en dat ben ik natuurlijk niet. Ik ben hen juist dankbaar dat ze zo in mijn droom geloven dat ze hun nek uit willen steken om mij te helpen.

En misschien is mijn droom wel groter dan één boek. Als mijn proeflezers net zo enthousiast zijn als ik hoop, dan moet ik misschien eens gaan oefenen op een liftpraatje. Maar laat ik niet al te zeer op de zaken vooruitlopen. Eerst dit weekend het manuscript grondig doornemen, hardop voorlezen en fouten eruit halen. De eerste proeflezer van de tweede versie waren vooral vergeten woorden opgevallen. Dat is iets waar ik al rekening mee had gehouden en ik heb ook een print van mijn manuscript gemaakt om dit en mogelijke euvels die in mijn ervaring vooral op papier opvallen, te verhelpen.

Ik heb er wat betreft alle vertrouwen in. Daarna begin volgende week het manuscript naar mijn proeflezers sturen. Informeren of ze het nog willen lezen, omdat het toch allemaal wat langer heeft geduurd dan voorzien. Maar daar verwacht ik eigenlijk geen problemen. En dan komt de echte test: wat vinden mijn proeflezers? Is het geworden wat ik hoopte? Zouden anderen er iets aan kunnen hebben? Ben ik niks vergeten? (Al maak ik me daar minder druk om want ik heb slechts mijn ervaring opgeschreven en dan heb ik misschien geen ervaring met bepaalde dingen, maar dan kán ik die ook niet beschrijven. Ik denk dat ik een aardig compleet beeld heb geschetst.) Fouten zullen er ook niet echt in staan, maar het is handig als het nergens te zeer tegen de richtlijnen van de ggz ingaat. Een beetje afwijken mag. Daarom ben ik blij dat mijn huidige behandelaar en twee oud behandelaars proeflezer willen zijn. En ik heb er nog meer.

Dat beloven spannende tijden te worden. Tijd die ik kan gebruiken om te blijven bloggen (maar de komende week dus misschien iets minder, afhankelijk van de vraag of ik die dag op schema lig of niet), om de Biggles site weer helemaal up to date te brengen en te werken aan de vertaling van Gimlet goes again waar mijn collega Roger al heel wat werk voor heeft verricht zodat een publicatie in het najaar haalbaar moet zijn.

~~~

Afbeelding van Gino Crescoli via Pixabay