Thuiswerken: hoe het bevalt

Al sinds de eerste persconferentie van Mark Rutte naar aanleiding van de coronacrisis werk ik thuis. Mijn baas stuurde me meteen na afloop een appje: blijf deze week maar thuis. En dat werden er steeds meer naarmate de maatregelen strenger werden. Ik was er blij mee. Natuurlijk niet met corona maar wel met thuiswerken. Vanwege mijn handicap ben ik afhankelijk van het openbaar vervoer. Dat betekent buurtbus, trein en bus. Veel risicomomenten dus die ik liever vermijd.

En ik had het vermoeden dat ik best thuis kon werken. De taken zijn overzichtelijk. We hebben geluk werk want we zitten niet in een sector die plat ligt door corona. Nee, het is zelfs druk. Komt ook omdat dit traditioneel gezien de drukste tijd van het jaar is en er daarnaast een groot project loopt en er zich als de week eenmaal loopt altijd wel dingen voordoen die mijn aandacht vragen. Ik verveel me niet en ik kan thuis prima vooruit. Elke dag wel wat telefoontjes, appjes of mailtjes op en neer naar het werk en ik hoef me niet te vervelen.

Dat blijven we voorlopig dus maar zo doen. En ik begon de afgelopen dagen net te merken dat ik me zo goed voel. Ik ben introvert en een werkgever en een collega zijn extravert. Dus thuiswerken is lekker rustig. En het scheelt per dag drie uur reistijd. Misschien moet ik als dit allemaal afgelopen is toch eens kijken of ik niet een dag thuis kan werken. Vandaag moest ik dan toch een keer naar kantoor en dan valt het meteen op; een oase van rust thuis en dan de drukte in op kantoor. En dan hebben we het over de telefoon nog niet eens gehad.

Ik vond het natuurlijk geweldig om na vijf, zes weken mijn collega’s weer eens te zien. Maar wat was het na afloop heerlijk rustig thuis. En wat heb ik een zeeën van tijd over nu ik niet meer al die tijd in de bus of trein zit. Meteen klaar zijn met werken als ik eind van de middag afsluit, tijd over houden om te kunnen wandelen, lezen of te bloggen. Eigenlijk is dat aspect nog helemaal zo gek niet.

~~~

Afbeelding van TheDigitalWay via Pixabay

Zo blijf ik de momenten voor me uitschuiven

En ja, dit is ook weer zo’n voor-me-uitschuifblog. Maar het is tenminste een blogpost en wel eentje die hopelijk het begin wordt van een lange reeks. Toch, ik beloof niks. Maar wat schuif ik dan zoal voor me uit? Werk niet meegerekend uiteraard want daar kun je altijd wel wat voor doen. Maar ik geloof dat het weekend is.

Ga ik toch een to do lijstje maken zodat ik een gedeelte van die lijst op zijn minst tot morgenvroeg uit kan stellen.

Het moment is aangebroken om:

  • Twee boeken te gaan vertalen, eentje viel afgelopen nacht al in de mailbox en afhankelijk van de kwaliteit van die vertaling en nog wat niet onbelangrijke factoren waarover ik jullie in ieder geval voorlopig in het spreekwoordelijke duister laat tasten, word ik medevertaler of heb ik slechts aan de vertaling meegewerkt. Pas als we helemaal zeker zijn dat onze vertaling de juiste vertaling is, gaan we wellicht opheldering geven. Planning om dit onverwachte geschenk in mijn mailbox tot een deel uit de onvolprezen I.B.A. Captain W.E. Johns collectie te verheffen: ergens in 2015.
  • Het tweede boek voorlopig even in de ijskast te parkeren want het is dus sinds vanmiddag niet meer de eerste vertaling. Planning: maart 2016 te verschijnen.
  • Filmpjes te gaan zoeken over onzichtbare ziektes voor de Facebookpagina van Onzichtbaar Ziek..
  • PHP en MySQL te gaan leren. 10 jaar geleden nam ik een dik boek door over HTML en CSS. Erg interessant en voor wat ik op dat moment nodig had voldoende. Ik wist natuurlijk wel dat websites pas echt interactief of dynamisch worden door de combinatie van PHP en MySQL. Kennis van deze talen had ik in de jaren die volgden niet echt nodig, het weinige wat ik van PHP moest weten bij het updaten van de I.B.A. Online Shop kon ik ook prima vinden met Google. De interesse bleef en een paar maanden geleden werd die weer groter omdat mijn werkgever tijdens mijn sollicitatiegesprek vroeg of ik kennis had van PHP/MySQL. Ik had het weliswaar niet direct nodig, maar handig was het wel. Het leek mij verstandig om me daarom eerst op mijn baan te concentreren. Nu dat allemaal prima loopt…
  • De 50 vol te maken in de # 50books reeks van @Petepel en vervolgens aanhaken bij de reeks van @DrsPee.
  • Vakantie te gaan vieren. Oh nee, nog drie weken werken, maar dat is geen straf. Veel te leuk.

En dan is er nog iets waarvan ik nu dus hoop dat ik er nu dagelijks mee ben begonnen. Genoeg te doen dus, zeker met zo’n digitale stok achter de deur.

Rituelen

Vanmorgen las ik Het geluk van de routine van Elja Daee en ik realiseerde me dat ze gelijk had. Geluk zit voor een niet te onderschatten deel in routine. Daar ben ik de afgelopen maanden wel achter gekomen. Het zijn juist kleine dingen. Natuurlijk: gezondheid, vrienden, werk, hobby’s, noem maar op, zijn belangrijk. Maar het geheel van dat alles wordt een routine die samenhangt met allerlei rituelen.

Die routine en die rituelen bieden houvast en maken het leven prettig. Dat merk ik overduidelijk sinds ik mijn contract niet werd verlengd. Ik mis mijn routine, mijn rituelen. Elja’s wekker loopt om 6:20 af, de mijne liep 5 minuten eerder af. Dat viel in het begin niet mee omdat ik een avondmens ben, maar al snel vond ik het prettig om zo vroeg op te staan. Vluchtig de krant en dan naar de bus van kwart over zeven, koffie en een praatje op het station, trein, opnieuw koffie op het station, bus en een krantje en tot slot nog 10 minuten lopen naar mijn werk waar ik om tien over half negen was.

Dat klinkt als een hele reis, anderhalf uur, en dat is het misschien ook wel, maar ik heb er nooit moeite mee gehad. Sterker nog, ik vond de rituelen leuk en ze gaven me energie. En ze zorgden ervoor dat ik wakker was als ik op mijn werk kwam. Eén keer heb ik met iemand mee kunnen rijden. Het was nog geen 40 minuten met de auto, maar ik was het eerste uur wel erg duf.

Op het werk gingen de rituelen door. De ochtend begon met een flinke mok thee. Vooral ’s winters was dat na die wandeling van 10 minuten toch wel lekker. Weliswaar ben ik meer van de koffie, maar ik was de enige op het werk, en aangezien er alleen Senseo was, was de keuze voor thee snel gemaakt. Op gezette tijden dus thee.

Ook het werk kende rituelen. Steeds een uur werken, afgewisseld met vijf minuten pauze en tussendoor Twitter/ Facebook en LinkedIn blijven volgen. Met collega’s overleggen, telefoontjes. Kantoorleven dus. Gezamenlijk wat eten tussen de middag, al hadden we 1 collega dan alvast buiten ‘gesmeten’ omdat zij thuis at vanwege de afwezigheid van voor haar passende toiletvoorzieningen op het werk.

Om half vijf zat de werkdag er weer op. Ik was meestal de laatste die naar huis ging en ik besprak om half vijf nog even de voorbije dag met mijn werkgeefster. En daarna volgende de afgekeerde route van de ochtend, afhankelijk van welke bus ik kon halen met 1 of 2 koppen koffie. 10 voor half 7 was ik dan weer thuis.

’s Avonds las, vertaalde en twitterde ik wat en af en toe maakte ik nog niets af voor mijn werk.

De volgende dag herhaalde bovenstaande ritueel zich. Nu ik het opschrijf klinkt het verschrikkelijk saai maar ik vond het heerlijk – natuurlijk ook omdat ik mijn werk prachtig vond en ik hele aardige collega’s had.

Dat ik mijn collega’s en werk mis, had ik me al gerealiseerd, maar door Elja’s blog begrijp ik nu ook dat ik de routine mis. Misschien toch maar wat meer rituelen inbouwen in mijn zoektocht naar een nieuwe baan.