#50books – vraag 21

Van welk boek heb je spijt dat je het ooit kocht?

Wat een vraag dit keer, van Peter Pellenaars, de 21e uit zijn #50books reeks. Hoe kan ik als boekenliefhebber nou ooit spijt hebben gehad dat ik een boek kocht? Nou ja, dat kan natuurlijk best en daar wijd ik dan ook deze blogpost aan.

Spijt is in mijn geval misschien een wat groot woord. Ik kan me althans geen enkel boek herinneren waarvan ik moet toegeven dat ik echt spijt heb dat ik het gekocht heb. Natuurlijk, ik heb van lang niet elk boek dat ik heb gelezen evenveel genoten en soms viel zo’n boek ook tegen. Dan had ik op basis van wat anderen mij erover hadden verteld of recensies die ik over dat boek had gelezen, verwachtingen die het boek niet (helemaal) waarmaakte.

Maar dat soort boeken zijn uitzonderingen. Over het algemeen geniet ik van de boeken die ik lees, hetzij gekocht, hetzij via de bibliotheek. Er is in zulke gevallen bijna altijd wel iets in de boeken wat me aantrekt. Dan heb ik het gevoel dat ik de auteur niet helemaal kan volgen maar dat hij of zij wel een poging doet mij mee te trekken in zijn of haar wereld. Ik vind het dan eerder jammer als dat niet lukt. Maar dan heb ik geen spijt dat ik zo’n boek heb gekocht.

En van sommige andere boeken heb ik dan weer weinig of geen verwachtingen, meer de hoop dat ze me een aantal ontspannen leesuurtjes zouden geven. En dat lukt dan meestal ook wel.

Maar toch: toen ik deze vraag las, ben ik meteen in gedachten las ik mijn boekenkasten gelopen op zoek naar titels die ik zou kunnen noemen als antwoord op deze vraag. Er waren twee titels die meteen bij me opkwamen. Catch 22 van Joseph Heller en De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera. Van beide boeken had ik hoge verwachtingen en de boeken deden ook wel wat met me. Maar toen ik ze uit had, had ik niet het gevoel de boeken gelezen te hebben die ik had verwacht. Ik had me er iets anders bij voorgesteld. Ik bleef als het ware toeschouwer bij een wereld waarin de auteurs mee niet wisten mee te sleuren.

En dat vond ik jammer. Bij beide boeken vroeg ik me af waarom ik ze nou eigenlijk had gelezen. Maar spijt? Nee. Hooguit teleurstelling.

#50books – vraag 20

Welke boeken lees je stiekem omdat je je er eigenlijk voor schaamt?

Een intrigerende 20ste vraag van Peter in zijn #50books. Ik heb er dan ook een paar weken over nagedacht. Want waarom zou ik een boek stiekem lezen? Lezen is iets waar ik me absoluut niet voor schaam en de meeste mensen in mijn omgeving weten ook wel dat ik graag lees.

En lezen hoeft van mij echt niet alleen maar nuttig te zijn. Natuurlijk lees ik krant, tijdschrift blog en boek (ook) omdat ik er wat van op wil steken. Ik laat me graag verrassen door wat schrijvers van allerlei pluimage mij voorschotelen. Dat is een van de redenen waarom ik zoveel plezier beleef aan lezen: diversiteit.

En die hang naar afwisseling zorgt er ook voor dat ik geen boeken stiekem of op mijn e-reader lees zodat niemand kan zien wat ik precies aan het lezen ben. Maar zoals ik al zei heb ik een tijdje nagedacht over deze vraag. Stiekem lezen. Schaamte. Misschien heb ik er onbewust zelfs een blogpauze door gehouden. Ik heb namelijk al drie en een halve week niet meer geblogd. En daarvoor heb ik ook al een tijdje moeite gehad om door te bloggen.

Niet op dit blog, maar op Literairejeugdhelden.nl. Daar probeer ik  regelmatig te bloggen over klassiekers uit de jeugdliteratuur. Het begon voortvarend, maar na een tijdje raakte de klad er een beetje in. En waarom? Sommige van de klassiekers las ik als e-book. Maar om dan de vraag: “welk boek lees je?” te beantwoorden met Paddeltje, een jeugdboek van Johan Been, of Het fluitketeltje, een dichtbundel van Annie M.G. Schmidt… Daar had ik toch wel wat moeite mee, wat het bloggen natuurlijk niet ten goede kwam. Maar ik lees die jeugdboeken met heel veel plezier en ga absoluut door met bloggen over die boeken. Niets om me voor te schamen.