#50books – vraag 11

Peters 11e vraag uit zijn #50books heb ik vorige week al deels beantwoord, maar dat kon ik toen nog niet weten. Vraag 11 luidt namelijk: Welk boek las je onlangs en wil je iedereen aanraden ook te lezen?

Ik kan boeken genoeg bedenken die ik aan kan raden. Als je interesse hebt in jeugdboeken, dan zijn een aantal van de boeken die ik in mijn andere blog bespreek, zeker de moeite waard. Maar ook voor Een stil geloof in engelen van R.J. Ellory, Het woud der verwachting van Hella S. Haasseof Het Yacoubian van Alaa al Aswani zou ik vurige pleidooien kunnen houden, maar dat doe ik niet.

Nee, ik kies voor de beantwoording van deze vraag voor boeken uit de categorie non-fictie. Het afgelopen jaar heb ik veel boeken gelezen waarin ervaringsdeskundigheid een rol speelt. Twee titels zijn mij daarvan het beste bij gebleven en het zijn die boeken waarvoor ik hier een pleidooi wil houden.

Welke boeken dat zijn?

Het eerste boek is +23. Een revalidatieproces in beeld van Annemiek van Munster. Dat boek heb ik vorige week bij vraag 10 dus ook al genoemd n.a.v. mijn verhaal over de Avond van het Spannende Boek 2012. Maar ja, toen wist ik natuurlijk nog niet wat Peters volgende vraag zou zijn. Het tweede boek is Onbeperkt mindful. Voluit leven ondanks een stapje terug van Kim Bergshoeff.

Het zijn twee boeken die indruk op mij gemaakt hebben. Beide boeken hebben me ook inzicht gegeven in dingen waar ik anders niet bij zou hebben stilgestaan. En dat is ook de reden dat ik deze boeken heb gekozen. Ze bleven hangen, ik bleef erover nadenken.

In +23 beschrijft Annemiek van Munster haar revalidatieproces bij Visio Het Loo Erf. Ze is namelijk zeer slechtziend.  +23 is de sterkte van haar lens in haar linkeroog, rechts is ze praktisch blind en daarnaast heeft ze moeite met het scherpstellen van haar blik en heeft ze een kokervisus van plusminus 40 graden. Haar slechte zicht heeft Annemiek altijd ontkend. Ze heeft een studie afgerond, werkt en leidt een druk bestaan. Totdat ze op een gegeven moment haar gezicht kapot valt op stoep. Dan stort ze in en besluit ze te gaan revalideren.

Indringend en humoristisch en leerproces

Dit lijkt een tegenstelling, maar dat is het bij Annemiek absoluut niet. Weliswaar is haar revalidatieproces zwaar, ze beschrijft het toch met humor. Ze is namelijk niet de enige die revalideert en samen met haar groepsgenoten haalt ze de nodige ongein uit. Dat is ook wel nodig, want hun revalidatie blijkt zwaar. Eigenlijk moeten de revalidanten alles opnieuw leren. Dat maakt het boek indringend. Je ziet ze met vallen en opstaan groeien en juist door de humor leef je extra mee. Ik geef toe dat ik me pas bij het lezen bij van +23 ben gaan realiseren wat voor stempel slechtziendheid op je leven kan drukken, hoeveel dingen voor zienden vanzelfsprekend zijn, maar dat voor veel mensen dus niet zijn.

In een lagere versnelling

Nee, ik beschouw mezelf niet als een zweverig type en dan toch een boek over mindfulness? Ja, maar dat komt doordat Kim Bergshoeff mij ook heeft doen stilstaan bij beperkingen, en wel die van mezelf. Vanwege van slechtere gehoor en halfzijdige verlamming behoor ik namelijk tot de doelgroep van Onbeperkt mindful. Volgens de tekst op de achterflap is het boek echt wat voor jou als je noodgedwongen het leven in een iets lagere versnelling moet leven. En daar geloofde ik dus helemaal niet meer van, nadat ik het boek had gelezen.

Niet alleen schrijft Kim er mooi en met passie voor haar onderwerp over, ze toont vooral aan dat mindfulness voor iedereen is. Ze laat met voorbeelden juist zien dat mensen met een beperking alles uit hun leven halen. Die verhalen van ervaringsdeskundigen – Kim heeft zelf de ziekte van Crohn – geven het boek meerwaarde, juist voor mensen zonder (gediagnosticeerde) beperking. Ze laat zien hoe je eenvoudig en praktisch je leven een stuk aangenamer kunt maken. En ze geeft ook nog eens handige tips hoe je je beperking invoelbaar kunt maken voor je familie en vrienden. Maar niet te vaak, want dat is voor allebei maar vervelend. Als je ziek bent, ben je immers ook maar een mens en dat is iets dat sommigen weleens vergeten: dat normale gespreksonderwerpen dan heel prettig kunnen zijn.

Inlevingsvermogen

Juist omdat beide boeken mij lieten nadenken over beperkingen waar ik eigenlijk nooit zo bij stilstond, kan ik iedereen +23 en Onbeperkt mindful aanraden. Lees ook de blogs van Annemiek en Kim want hun blogs geven een mooier beeld van de stijl van hun boeken, en deels van de inhoud, dan ik had kunnen geven met citaten.

Omslag +23 van Annemiek van Munster    Cover Onbperkt mindful door Kim Bergshoeff

#50books – vraag 10

Hoe +23 van Annemiek van Munster mij naar de Avond van het Spannende Boek leidde

Vandaag heb ik een kleine traditie in ere gehouden: ik heb een boekenbon van m’n verjaardag verzilverd en daarbij het Boekenweekgeschenk gekregen. Een dezer dagen ga ik het lezen. Eerst ga ik Biggles als kwajongen herlezen voor de Biggles-bijeenkomst overmorgen. Maar goed, dat terzijde. Terug naar de Boekenweek want Peters 10e vraag in zijn #50books initiatief was: wat betekent de Boekenweek voor jou?

Die vraag heb ik eigenlijk al beantwoord: jaarlijks een boekenbon verzilveren voor het geschenk. Dat geschenk lees ik dan ook wel, soms valt het tegen, soms valt het mee. Ben benieuwd naar De verrekijker. Daarnaast heb ik meerdere malen een Boekenweekgeschenk als treinkaartje heb gebruikt. Om een museum te bezoeken waar we al tijden naar toe wilden. Druk in de trein, maar ik heb geen hekel aan treinreizen. Er valt op zo’n dag ook wel wat te lachen en je hebt iets te lezen bij je. We hebben het een keer meegemaakt dat de conducteur binnenkwam en zei dat we het geschenk maar goed moesten lezen want als we bij onze bestemming aan waren gekomen, zouden we over het boekje overhoord worden…

Verder vind ik de Boekenweek niet zo interessant. Toch ben ik zoals de kop van dit stuk al doet vermoeden een keer bij een literair evenement geweest. Dat was afgelopen jaar toen ik naar de Avond van het Spannende Boek ging. Het was wel vermakelijk om eens mee te maken. Maar normaal zou ik er nooit naartoe zijn gegaan. Vorig jaar was de Maand van het Spannende Boek voor mij niet helemaal normaal. Het had allemaal te maken met een blog. Het communicatiebureau waar ik toen werkte, is gespecialiseerd in zorg en welzijn. Het is daar de gewoonte van blogs van ervaringsdeskundigen – ik schreef er mijn eerste blog – op de site te zetten. Zo plaatsten we er ook eentje van Annemiek van Munster. Zij is slechtziend en blogt daar op grappige wijze over. Afijn, ik ging haar volgen op Twitter, raakte met haar aan de praat, bekeek haar site en zag dat ze een boek had geschreven, +23, dat ik onmiddellijk ben gaan lezen. Ik kan het iedereen aanraden die wat meer inzicht – hoewel in dit geval misschien niet het juiste woord – wil krijgen in slechtziendheid. Annemiek schrijft er met vaart en humor over.

Maar hoe kwam ik dan op de Avond van het Spannende boek? Dat kwam door een tweet van Annemiek waarin ze vertelde dat ze mee had gewerkt aan het geschenkboekje voor de Maand van het Spannende Boek, De ooggetuige, van Simone van der Vlugt. Een paar weken voor de Avond zag ik weer een tweet van Annemiek. Zij en Simone van der Vlugt zouden op de Avond van het Spannende Boek geïnterviewd worden door Wim Brands. Leuk, dacht ik, daar wil ik heen. Toen vervolgens een collega zei dat dat echt iets voor mij was, heb ik me meteen aangemeld.

Zoals gezegd was het een leuke avond, al zag Annemiek mij eerst niet staan en kon ik haar later niet verstaan… Uiteindelijk hebben we elkaar kort gesproken en hield ik een dubbel gesigneerd exemplaar van De ooggetuige aan de avond over en voorzag Annemiek +23 van haar handtekening. En het dubbelinterview waarin Simone van der Vlugt en Annemiek vertelden hoe zij samen met Annemiek research deden voor De ooggetuige was verhelderd omdat het de ziende stil liet staan bij de vraag wat er gebeurt als je ogen je in de steek laten.