Maand: mei 2021

Begin dit jaar was één van mijn voornemens mijn gewicht weer wat omlaag te brengen. Volgens de Body Mass Index was ik net een kilo te zwaar. Dat weet ik omdat ik al jaren iedere zaterdagochtend op de weegschaal sta. Dat begon toen in het voorjaar van 2010 toen ik als kersvers afgestudeerde vond dat ik van mijn studentenkilo’s af moest. Volgens de BMI woog ik zo’n tien kilo te zwaar voor een gezond gewicht en daar wilde ik wel weer naartoe. Gelukkig hadden we nog een boek van Sonja Bakker in huis en bleek het met haar methode vrij gemakkelijk om af te vallen.

Uiteindelijk gingen er in twee jaar tijd twintig kilo af. De laatste vier à vijf gingen eraf door de manie van 2012 die de kentering zou blijken te worden. Ik moest namelijk flink meer medicijnen gaan slikken, van de minimumdosering naar iets substantieels. En in de bijsluiters van de medicijnen viel te lezen dat bij meer dan één op de drie mensen gewichtstoename voorkwam. En daar hoorde ik helaas ook bij. Het ging sluipenderwijs maar wel met jaarlijks twee kilo erbij.

Dat hield in dat mijn Body Mass Index toch weer in de buurt van de vijfentwintig kwam. Gelukkig was ik me daar door mijn wekelijkse afspraak met de weegschaal van bewust en lukt het me een aantal jaren mijn BMI onder die beruchte vijfentwintig te houden. Tot ik in 2019 toch weer een manie kreeg en de medicatie weer fors omhoog moest. Toen tikte ik op een gegeven moment zelfs net de 26 aan.

Gelukkig ging de manie voorbij en kon ik mijn medicatie weer afbouwen en verdwenen daarmee ook de kilo’s tot ik zelfs een kleine buffer over had. En dat was maar goed ook want eind maart, begin april was het toch weer raak. Ik was er dan wel heel vroeg bij waardoor de hypomanie niet omsloeg naar een manie, maar ik moest wel de medicatie tot twee keer toe verhogen.

En dat had gevolgen

Ik ben twee kilo aangekomen. Daar zat weliswaar een kilo bij die ik door de manie eerder was kwijtgeraakt maar toch betekent het dat ik op moet letten. Ik weet nog niet wanneer ik mijn medicatie weer af kan gaan bouwen maar ik zit nog maar een twee ons af van een BMI van 25+. En dat wil ik graag voorkomen. Elke dag wandelen is helaas niet voldoende. De medicijnen zorgen voor meer hongergevoel en een tragere stofwisseling. Misschien de Pomodorotechniek anders inzetten: 25 minuten werken, 5 minuten bewegen. Het valt te proberen. Laat ik dan maar meteen beginnen.

Afbeelding van Vidmir Raic via Pixabay

De maand april verliep een beetje eigenaardig. Ik werd hypomaan. Dat wil zeggen dat ik manische trekjes kreeg zoals veel contacten leggen, enthousiast over een bepaald onderwerp zijn en je juist ergeren aan andere dingen. Dat alles overkwam me in april. Gelukkig lijkt alles weer onder controle te zijn maar het is denk ik verstandig erop terug te blikken zodat ik er hopelijk van kan leren in de toekomst.

Op tijd wegleggen die telefoon en ook geen mail meer

Het begon allemaal eind maart met mijn blogpost over lessen van elf jaar. Naar die post verwees ik namelijk op maandag 29 maart in een soort van recensie van het boek Stijl van Kitty Kilian. Ik liet dat netjes aan Kitty weten en ik hoopte stiekem dat ze op die ene link in die recensie klikte. Die ging naar het lessen van elf jaar blog. Het was al laat op de avond maar ik besloot te wachten op wat misschien zou gebeuren. En ik zag rond elf uur ’s avonds inderdaad dat Kitty een schitterende opmerking had achtergelaten. Eentje waarmee ik echt verder kon. En helaas ook eentje waarmee ik om 23:05 stuiterend naar bed ging en ik een nacht beleefde waarin ik maar drie tot vier uur sliep, in plaats van mijn gebruikelijke zeven tot acht uur.

Toen ik dinsdagochtend opstond was ik dan ook gealarmeerd: dit moest niet nog een paar nachten zo doorgaan. Maar ja, ik moest gewoon werken en daarna met het comment van Kitty aan de slag, ’s avonds, twee avonden achter elkaar. Dus ik sliep nog twee nachten evenveel uren als van maandag op dinsdag, ondanks dat ik netjes mijn medicijnen innam.

Een inmiddels gepensioneerde psychiater had mij ooit verteld dat ik mijn medicatie mocht verhogen tot een bepaald niveau als ik mij drie dagen anders dan anders voelde. Dat deed ik dus netjes, in overleg met mijn huidige behandelaar.

Eén plus één is twee extra

Het hielp alleen niet echt geweldig, merkte ik na een dag of drie maar omdat ik mijn afspraak kon vervroegen liet ik het maar zo. Op vrijdag had ik dus een gesprek en besloten we in goed overleg de medicatie alsnog een beetje extra te verhogen, niet met één eenheid, maar met nog een tweede, zoals ook in mijn signaleringsplan staat.

De dag erna, zaterdag, merkte ik al meteen resultaat. Ik was mijn manische gevoelens kwijt en ik had weer een nacht echt goed geslapen. En ik wist na het gesprek en de goede nacht die erop volgde dat dit geen manie was maar een hypomanie: wel de manische gevoelens, maar normaal kunnen blijven functioneren. En ik besefte dat ik door mijn slaapgebrek niet alert genoeg meer was om een ergernis op te merken die er misschien mede voor heeft gezorgd dat de eerste verhoging niet voldoende was.

Blijven leren van mijn bipolaire stoornis

Er was een belangrijk verschil met de tijd dat die psychiater mij dat advies gaf. Toen slikte ik van het ondersteunde medicijn twee eenheden, inmiddels drie. Daardoor had de ophoging nu minder effect, want het was nog maar één eenheid en niet de door hem bedoelde twee. De les is dus: verhoog na drie dagen problemen met twee eenheden. Dat staat niet voor niets in het signaleringsplan. En blijf daarnaast alert want op het ene signaal kan een ander volgen. In dit geval slaapgebrek en ergernis.

Al met al een leerzame maand. En toch ook een mooie want zoals ik eergisteren al schreef kon ik mijn boek over mijn bipolaire stoornis naar proeflezers sturen.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay