Maand: januari 2022

De deur gaat dicht en zo meteen weer open

Nog 2 uur en 7 minuten tot februari op het moment dat ik dit tik. Januari is voorbijgevlogen. Alle dagen gewandeld, dadelijk nog een stukje lezen en dan heb ik al alle dagen wat opgestoken van een boek. 26 dagen geblogd. Kortom, niks te klagen. Of toch wel?

Nog even niet want mijn eigen boek over hoe ik om heb leren omgaan met mijn bipolaire stoornis is naar proeflezers gegaan. Dat is dus spannend. Maar ik zal mijn geduld oefenen want ik weet uit ervaring dat het wachten de moeite waard zal zijn.

Een groot deel van mijn vrije tijd de komende maanden zal gericht zijn op bloggen en een betere schrijver worden. Daar ben ik deze maand natuurlijk ook al mee bezig geweest maar ik denk dat er nog een aantal slagen te maken zijn. En die slagen wil ik maken. Natuurlijk, Kitty’s Blogpro cursus zal best betere resultaten opleveren dan mijn geploeter in mijn eentje met haar boek Stijl en Blogbasicis maar ik verdien mijn geld niet met schrijven dus is die Blogpro me wat te duur. En ik vrees dat ze me niet zomaar zou aannemen.

Maar de laatste keer dat ik een opleiding volgde had ik het succes voor een groot deel te danken aan de tijd die ik er zelf in stopte, thuis. Buiten de lesuren om. En dat kan ik dus nog een keer. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Gecombineerd met Anki. Ik ga natuurlijk niet voorspellen dat het een groot succes wordt – want hoe meet ik succes? – maar ik durf wel de voorspelling aan dat ik er heel veel plezier bij ga beleven. En ik hoop natuurlijk dat het resultaat hier te zien zal zijn. En dat het mijn boek, of de promotie van mijn boek te goed zal komen.

De enige klacht die ik nog heb over januari is dat ik veel last heb gehad van uitstelgedrag. Nog vijf minuten voor ik begin, enzovoort. Dat moet beter. Over:

1 uur en 34 minuten want dan is het februari.

~~~

Afbeelding van santiagotorrescl95 via Pixabay

Een dipje voor de storm?

Twee dagen niet geblogd. Zwaar in overtreding dus. Ik zit nog steeds niet helemaal goed met mijn dagplanning. Maar goed, ik pak de draad vandaag weer op, al ben ik dan al wel de hele dag chagrijnig. Op en af. Maar ik begin steeds meer het gevoel te hebben dat ik iets te vertellen heb wat er toe doet. Hier, maar ook zeker in mijn boek. Voor ik me druk ga maken over of mijn boek mensen echt kan helpen, moeten eerst mijn proeflezers maar eens laten weten wat ze ervan vinden.

Ik heb natuurlijk niet de illusie dat ik een mega bestseller heb geschreven, maar ik hoop wel dat ik een aantal lezers vind. Of dat mijn proeflezers ambassadeurs van het boek willen worden. Maar goed, dat boek moet er eerst maar eens komen. En ik heb mijn proeflezers geen deadline gegeven. Dat maakt het nu lastig duimendraaien. Maar ja, al die proeflezers moeten het er net als ik ‘naast’ doen en daarom vond ik het niet fair om deadlines te geven terwijl ze zelf aangaven graag zonder deadline te willen lezen. En ik vind dat dan goed, natuurlijk.

Ook al is het nu even moeilijk, het boek komt er wat mij betreft wel. Ik heb het idee dat ik dingen op heb geschreven waar anderen ook wat aan kunnen hebben. Het zijn in ieder geval dingen die ik graag twintig jaar eerder had willen weten. En ik kan me voorstellen dat ik daarin niet de enige ben. Dat hoop ik in ieder geval. Maar nu moet ik dus voor ik verder ga ongeduldig mijn proeflezers afwachten. Proeflezers die het boek ook nog weer beter kunnen maken dus wat dat betreft is het wachten de moeite waard.

Dat wachten betekent dat ik mij de komende tijd ga richten op deze site. Ik heb het gevoel dat ik daar nog plezier en voldoening uit kan halen dan ik nu doe. En over hoe dat ik dat ga doen, vertel ik morgen meer. Het heeft te maken met de cursus Blogbasics en het boek Stijl te maken. Allebei van Kitty Kilian.

~~~

Afbeelding van Comfreak via Pixabay

Lezen als gewoonte: gewoon genieten

Het mooie aan gewoontes is voor mij dat ik ze uitvoer. Dat klinkt als een open deur maar hoe vaak verzandt een goed voornemen niet omdat je het te weinig doet en het daardoor niet in je systeem terechtkomt? Dat overkwam mij regelmatig. Met lezen bijvoorbeeld. Ik doe het ontzettend graag, ik vind het leuker nog dan zelf schrijven. Maar toch zijn er de afgelopen jaren tijden voorbij gegaan zonder dat ik las. Nou wil ik niet omkijken in wrok, maar zonde vind het wel.

Vandaar dat ik dit jaar in mijn dagelijkse to do lijstje – dat vol staat met leuke dingen die ik graag doe en geen plichten bevat maar dingen waar ik naar streef – een kolom ‘lezen’ heb aangemaakt. Het lijstje is overigens een bewerking van dit lijstje voor 2021 van Elja. Tot nu toe is het me nog elke dag gelukt en wat voelt het net als schrijven/bloggen prettig aan vergeleken met het gedachteloze tv-kijken waar ik me voorgaande jaren nogal aan bezondigde.

Het lijkt wel er een soort geheimzinnige magie van gewoontes uitgaat. Misschien heb die met mijn vele blogs over het onderwerp gezocht. Ik geloof dat ik het voor lezen nu gevonden heb. Misschien wil ik nog wat meer tijd vrij maken voor lezen en ik lees misschien langzamer dan ik wil. En Goodreads wil nog niet helemaal wennen, maar ook dat komt. Ik heb geen idee of ik mijn uitdaging van 52 boeken per jaar ga halen, want ik wil best een aantal dikke boeken gaan. Tonio staat al tijden op mijn lijstje. In de ban van de Ring ging vorig jaar na deel 1 per ongeluk toch weer de kast in.

En ik wil iedere maand iets van Captain Johns lezen in het Engels. Deze maand is dat alvast gelukt met Gimlet goes again. Hij heeft zo’n 165 boeken geschreven, dus ik kan een paar jaar vooruit, ook als vertaler.

Leesplannen genoeg dus en ik wil me ook vooral laten verrassen door wat me te binnen schiet. Zo kreeg ik vanmiddag het idee na al die jaren weer eens een boek in het Frans te lezen, maar dat is voer voor een andere post.

~~~

Afbeelding van Click on 👍🏼👍🏼, consider ☕ Thank you! 🤗 via Pixabay

Stijl: waarom ik mezelf wil uitdagen als schrijver

Al vanaf de tijd dat het nog Blogstylers heette, er waren toen nog drie auteurs, lees ik De Blogacademie. Sterker nog, ik volgde De Blogacademie al voor ik zelf een blog had. En ik moet bekennen: vaak dacht ik dat wil ik ook. Maar ja, de Blogpro cursus is een beetje duur als je je geld niet verdient met wat je schrijft, of als je niet verdient door wat je schrijft.

Gelukkig is er Blogbasics. Daar heb ik een hele tijd geleden de eerste week van gevolgd, maar omdat er wat tussen kwam en omdat het zelfstudie is, bleef het liggen. Nu Kitty vorig jaar met Stijl ook nog een boek heeft geschreven met 30 tips over hoe je effectief schrijft en ik zelf alweer een aantal weken iedere dag blog én ik hopelijk binnenkort zelf een boek hoop uit te brengen, wil ik de uitdaging opnieuw aangaan.

Ik heb zo veel gelezen over en geoefend met leren dat ik denk dat ik een belangrijke voorwaarde voor succes onder de knie heb: oefenen, oefenen en dan het liefst zodanig oefenen dat het net boven mijn macht ligt. Buiten mijn comfortzone. Dat wordt de uitdaging: in de maanden februari en maart: Blogbasics en Stijl gecombineerd.Want lezen alleen helpt niet. Zaterdag stel ik een plan op, dat ik waarschijnlijk zondag hier publiceer.

En dus blijf ik bloggen, in het openbaar oefenen. Zodat ik straks steengoede copy kan schrijven om mijn boek mee te promoten. En bij de andere boek/schrijfideeën die ik heb. Want uitgeschreven ben ik nog lang niet. En deze uitdaging lijkt me niet alleen leuk en leerzaam maar ook nog eens uit nuttig. En van mijn kennismaking met BlogBasics weet ik al dat je niet leert Kitty stijl te imiteren maar je eigen stijl leert aanscherpen. Je schrijft namelijk zoals je denk en dus hoef ik niet bang te zijn dat ik Kitty ga imiteren.

Ik ben benieuwd wat de combi Blogbasics + Stijl en oefenen tot ik er bij neerval me gaat brengen en of dat me gaat bevallen. Laat het maar gauw weekend worden, dan kan ik aan de slag.

~~~

Afbeelding van 165106 via Pixabay

Afkickverschijnselen maar niet heus

Vandaag is het dus echt de eerste dag dat ik niks doe voor mijn boek. Ik moet nu echt de proeflezers afwachten voor ik nadenk over verdere plannen, zo heb ik met mezelf afgesproken. Wat duidelijk is geworden is dat ik wil dat schrijven een belangrijk onderdeel van mijn leven wordt. Maar ik mag natuurlijk wel nadenken op welk manier dat schrijven dan onderdeel van mijn leven gaat maken.

Dat nadenken gaat aan de hand van de journalistieke 5 W’s en die ene H: Wie, Wat, Waarom, Wanneer en Waar en Hoe. Maar daar ga ik nu dus inhoudelijk niks over zeggen.

De grote vraag is ook of ik voldoende stof kan blijven bedenken om elke dag over te bloggen. Bij eerdere pogingen was de inspiratie na drie weken wel zo’n beetje op en dat is net het punt waarop ik nu zit. Ik heb nog wel wat onderwerpen liggen maar ik maak het me even moeilijk door minder over mijn boek te bloggen. Waarschijnlijk ga ik dat niet volhouden, zeker niet omdat ik in Marcel van Driels Waanzinnige Plannen! En hoe ze te realiseren juist las dat je altijd over je plan moet praten. Wat hij zelf tot in ieder geval mijn genoegen goed in de praktijk brengt door het op Twitter regelmatig te hebben over deel 1 van zijn nieuwe serie Game Helden (twitterdraadje) dat hij maakte met illustrator Paco Vink. Het verveelt mij alvast niet, dus misschien moet ik daar maar een voorbeeld aan nemen. Iets met daken en schreeuwen, tenminste ik ben bang dat het voor mij zo zou aanvoelen, als ik het deed.

Dus zou ik er niet van staan te kijken als ik het zeer binnenkort toch weer over mijn boek ga hebben, maar niet vandaag. Vandaag wil ik het hebben over gewoontes. Aanleren gaat me een stuk makkelijker af dan afleren. Terwijl het in principe precies hetzelfde is. In de mails van James Clear nog niks gelezen over het afleren van gewoontes maar volgens Charles Duhigg is The power of habit gaat het om drie dingen: aansporing, routine en beloning. Bij het afleren verandert de aansporing niet en moet je een nieuwe routine vinden die dezelfde beloning geeft als de oude routine. Het zal duidelijk zijn dat de routine het gedrag is dat je wilt afleren.

In theorie klink het eenvoudig maar de praktijk is weerbarstiger. Vandaar dat ik het hier op mijn blog aanhaal. Dat helpt misschien.

~~~

Afbeelding van Cheska Poon via Pixabay

Achtergrond bij mijn boek: waarom het moeilijk schrijven was

Vandaag heb ik de tweede versie van mijn boek over hoe ik met mijn bipolaire stoornis omga daadwerkelijk aan mijn eerste proeflezer gegeven. Spannend. Dat was het voor de eerste versie totaal niet. Die versie was afstandelijk en vertelde nergens mijn persoonlijke verhaal. Dat wilde ik juist niet vertellen. Mijn proeflezers wisten me echter ervan te overtuigen dat het boek als persoonlijk verhaal beter zou worden omdat het daarmee geloofwaardiger werd.

Voor dat overtuigen hoefden ze weinig moeite te doen want ik zag het nut van een persoonlijk verhaal al snel in. Maar het duurde vervolgens toch nog een half jaar voor ik echt aan het schrijven ging. Ik heb echt getwijfeld wat ik ermee zou doen. Wel of niet schrijven? Zelfs toen ik uiteindelijk toch bezig was, bekroop de twijfel me opnieuw. Het was echt lastig, maar toch denk ik dat ik er goed aan heb gedaan. Ik heb geschreven wat ik moest schrijven en hoewel er oud zeer boven kwam drijven heb ik nu het gevoel dat ik dat verwerkt heb. Juist omdat ik het zo opgeschreven hoop te hebben dat lezers het niet alleen kan lezen als gedeelde smart – want ik denk dat veel mensen met een bipolaire stoornis zo’n verhaal als dat van mij hebben – maar ook dingen uit het boek op kunnen pikken waarmee ze zulke ellende voor zichzelf kunnen voorkomen.

En dat voorkomen van ellende is het doel van dat boek. Voor mezelf hoop ik dat het schrijven van het boek ervoor heeft gezorgd dat ik datgene wat ik in twintig plus jaar van mijn stoornis heb gelezen, nog wat scherper voor ogen kan houden, waarmee hopelijk de kans op terugval nog kleiner is geworden.

Misschien wordt het boek ook een document om aan vrienden en familie te geven. Ik weet dat ze best belangstelling hebben voor mijn worsteling met mijn bipolaire stoornis en hoe ik daarmee omga, maar het is geen onderwerp waar je zomaar even over begint als er bezoek is of op een verjaardag. En nu gaat dat al bijna twee jaar ook nog eens amper door vanwege corona. Daar zou het boek uitkomst kunnen bieden.

En wie weet waar het boek nog meer toe kan leiden. Ook daar heb ik ideeën bij, maar ik denk dat het handig is om eerst de proeflezers af te wachten voor ik daar op deze plek verder op in ga.

~~~

Afbeelding van Ulrike Mai via Pixabay

En mijn boek gaat naar proeflezers

Het duurde toch nog wat langer dan voorzien maar vanmiddag en vanavond heb ik dan mijn boek over hoe ik omga met mijn bipolaire stoornis voor het laatst doorgenomen voor ik het morgen aan de eerste proeflezer geef. Ik denk dat ik het probleem dat ik van de week tegenkwam heb opgelost dus ik ben nu heel benieuwd wat mijn proeflezers ervan vinden.

Het heeft wat mij betreft op voorhand al aan een belangrijk doel voldaan dat ik mij stelde voor ik in november 2020 begon en ik afgelopen november opnieuw begon: ik heb er weer dingen van bijgeleerd. Over mijn bipolaire stoornis en hoe ik daarmee omga maar ook over het schrijfproces zelf. Bepaalde valkuilen waarin ik trap als ik langere teksten schrijf en hoe ik ze op kan lossen. En natuurlijk om te niet te vergeten: dat ik het schrijven zelf zo ontzettend leuk vind dat ik vaker wil schrijven. Hier is dat al te zien maar ik heb al een vaag idee over hoe ik van mijn boek een serie kan maken.

Maar dat is voor nu toekomstmuziek. Ik ga er binnenkort wel een keer voor zitten om het voor mezelf in ieder geval vastgelegd te hebben nu ik toch moet wachten op de proeflezers, maar voor ik daadwerkelijk aan die serie begin moet eerst dit boek tot een goed einde worden gebracht. Voor dat idee heb anderen nodig, dus dan moeten de proeflezers wel enigszins enthousiast zijn over dit boek. Toen ik ze benaderde met het plan voor dit boek waren ze dat in ieder geval wel dus ik hoop dat ze dat nu nog zijn.

Voorlopig ben ik tevreden met wat ik heb geschreven. Ik heb het idee dat ik het commentaar op de eerste versie goed heb verwerkt en dat het daardoor een beter boek is geworden. Ongetwijfeld gaat deze tweede versie ook weer commentaar opleveren en zorgt dat ervoor dat het boek nog beter wordt. En hopelijk is het daarna geschikt om uit te geven want hoewel ik misschien voor mezelf ben begonnen aan dit boek, hoop ik wel degelijk dat lotgenoten er ook wat aan hebben.

~~~

Afbeelding van congerdesign via Pixabay

Rond de 25

Nee, rond de 25 is niet mijn leeftijd. Dat is inmiddels al heel wat jaartjes geleden. Rond de 25 is mijn score voor de Body Mass Index, oftewel BMI, ook wel Queteletindex genoemd naar de bedenker. Een gezond gewicht heb je volgens het Voedingscentrum bij een BMI tussen de 18,5 en de 25. Als scholier en student zat ik er altijd boven en toen ik in 2010 afstudeerde – 10 kilo te zwaar naar BMI maatstaven – nam ik mij voor flink af te vallen.

Gelukkig hadden we al een boek van Sonja Bakker in huis en ging het afvallen makkelijk en konden we het ook na het dieet van 9 weken goed volhouden. We bleken niet zozeer verkeerd te eten maar simpelweg te veel. Twee jaar na het dieet was ik twintig kilo afgevallen en zat ik ruim onder de 25 met mijn BMI. Helaas werd ik toen manisch en dat had tot gevolg dat ik er ik er een medicijn bij kreeg en dat de dosis van mijn bestaande medicijn opgehoogd werd. En die medicijnen stonden er om bekend dat ze voor gewichtstoename konden zorgen.

Jaren later hoorde ik van een behandelaar bij de ggz dat mijn medicijnen voor het gewicht twee dingen doen: ze remmen de stofwisseling en bevorderen de eetlust. Dat was te merken want sinds 2012 kwam ik een aantal jaren jaarlijks 2 kilo aan. Een simpel rekensommetje leert dan dat ik nu dus weer op het gewicht moet zitten van voor ik met Sonja Bakker begon.

Gelukkig is dat niet zo. Ergens in 2018 wist ik de spiraal te doorbreken. Het dagelijkse wandelen betaalde zich misschien uit. Maar helaas heb ik sindsdien nog wel getobd met mijn gezondheid en heb ik periodes gehad dat de weegschaal toch weer wat hoger uitsloeg. Dan kwam ik net boven de 25 uit.

Het voorbije jaar bleef ik schommelen rond de 25. Maar omdat ik tijdelijk iets meer medicijnen slikte, was ik daar tevreden mee. Nu ben ik sinds eind december weer aan het aanbouwen. Ik hoop dat ik dat niet merk aan toenemende drukte in mijn hoofd of aan hinderlijke ergernissen. Ik hoop het te merken aan de weegschaal en dat lijkt ook het geval te zijn nu de feestdagen voorbij zijn.

Vanmorgen zat ik weer net onder de BNM van 25. Ik wil vooral door blijven wandelen, overdag misschien iets vaker de benen strekken, op blijven letten met snoepen en dan uiteindelijk van rond 25 naar rond de 24 gaan. Daar wil ik de rest van het jaar voor uittrekken.

~~~

Afbeelding van Vidmir Raic via Pixabay

Toch dit weekend nog een keer aan de slag met mijn boek

Gisteren had ik de planning niet helemaal op orde en begon ik te laat aan het doorlezen van mijn boek over hoe ik met mijn bipolaire stoornis omga. Ik had voor ik eraan begon goede hoop dat het de laatste keer zou zijn dat ik er naar keek voordat ik het naar proeflezers stuurde. Maar gaandeweg het lezen, zag ik toch dat ik me ergens aan stoorde en ik kon het niet onmiddellijk oplossen.

Dus was ik gisteravond even teleurgesteld en omdat het sowieso al laat was besloot ik om bij te komen maar verder te lezen in De brief voor de koning van Tonke Dragt. Prachtig boek is dat, om de een of andere reden heb ik het gemist in mijn jeugd terwijl ik wel onder de indruk was van De Zevensprong. Geeft niets, nu is het alsnog genieten.

Inmiddels heb ik een nachtje geslapen over mijn schrijfprobleem en denk ik dat ik er wel uit kom. Vanavond niet, andere plannen en verplichtingen maar morgen moet het lukken. Gelukkig was ik op zich best trots op wat ik las. Ik voelde me op dat ene detail na best tevreden over het resultaat. Ik heb geschreven wat ik wilde zeggen en hoop dat op zo’n manier te hebben gedaan dat anderen er ook nog eens baat bij hebben. Want dat ik natuurlijk wel het doel van het schrijven van een boek over een bipolaire stoornis. Escapisme is niet het doel hoewel ik me voor kan stellen dat eventuele herkenbarbaarheid voor lotgenoten ergens die functie wel kan hebben. Hopelijk kan het boek aanvoelen als een hart onder de riem waar je ook nog nuttige dingen uit kunt halen.

Dat is de hoop die ik als schrijver van het boek heb. Het is bijna zover dat ik het weer uit handen kan geven. Dat doe ik met vertrouwen in het boek en in mijn proeflezers want het is mijn ervaring als vertaler (en als schrijver van de eerste versie van dit boek) dat proeflezers of je collega-vertalers altijd nog wat toevoegen aan jouw visie op het boek. Daar kijk ik dan ook naar uit.

Voor het zover is eerst dit weekend nog één keer aan de slag. Met heel veel plezier want die teleurstelling die ik gisteravond even voelde is allang weg.

~~~

Image by Arek Socha from Pixabay

Morgen nog een laatste keer lezen en dan naar proeflezers

Eerder schreef ik al dat het boek naar proeflezers kon, maar dat is nog niet gebeurd. Of beter gezegd: ik weet dat de eerste proeflezer nog niet is begonnen. Dat komt goed uit want de voorbije dagen zijn me stukje bij beetje nog een aantal dingen te binnen geschoten die ik graag wil controleren in mijn boek of juist wil aanvullen. Daarom lees ik het morgen nog een laatste keer door voor het naar proeflezers gaat. Dat doe ik waarschijnlijk in fases want ik heb vorig jaar geleerd dat soms lezers met zoiets ingrijpends komen dat ik al weet dat het helemaal ga herzien, nog afgezien van wat andere lezers ervan vinden.

Vorig jaar heb ik om die reden na het commentaar van twee lezers de andere lezers laten dat het boek hoe dan ook verbouwd zou worden en dat ze even konden stoppen met lezen als ze al waren begonnen. Vandaar dat ik dit jaar met één proeflezer begin en ik de anderen nog even wat langer laat wachten. Als die ene lezer het gelezen heeft, heb ik denk ik een goed beeld heb van wat er eventueel anders moet. Maar ik ga er vanuit dat ik morgen al tot de conclusie kom dat het zo goed is. Ik heb de opmerkingen van vorig jaar volledig verwerkt, ook omdat de helft van de opmerkingen betrekking had op iets wat ik zelf in een laat stadium ook al opgemerkt had. De andere helft had betrekking op iets wat ik in instantie niet durfde, maar na wat op en neer mailen en nadenken durfde ik het wel.

Het enige nadeel van de opmerkingen was dat ik een flink deel moest toevoegen, een deel schrappen en de rest volledig moest herschrijven. Bijna iedere zin, waarschijnlijk in ieder geval elke alinea moest opnieuw. Dus besloot nog eens goed te kijken wat er allemaal in mijn boek stond en moest blijven staan in de nieuwe versie en op grond daarvan heb ik het hele boek, bijna 20.000 woorden, opnieuw geschreven. Nou ja, bijna het hele boek. Ik heb één klein hoofdstuk uit de eerste versie in deze tweede versie opgenomen. Ik vond het onderwerp bij de eerste correcties toch van belang dus nam ik het alsnog op. Maar dat hoofdstuk ik nog deels herzien en ingekort.

Al met al is er nu een boek uitgekomen waar ik achter sta en waar ik morgen dus nog wat finishing touches aan ga aanbrengen en daarna zet mijn proeflezers aan het werk. Dat worden spannende tijden.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay