Na mijn vorige post over de strijd tegen de dips die dit blog regelmatig plagen, heb ik nog eens een paar dagen nagedacht over wat daar nou toch de oorzaak van kan zijn. En hoe ik dat op kan lossen. Ik weet nog niet of ik het definitieve antwoord heb, maar ik heb wel een idee dat ik interessant en geloofwaardig genoeg vind om verder te onderzoeken. Dat idee is dat ik soms niet weet voor wie ik blog.
Dat wil zeggen dat ik mijn motivatie misschien eerder haal uit iets doen waar een ander plezier aan gaat beleven of iets wat nuttig is voor een ander. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat die motieven voor mij beter werken dan de gedachte dat ik alleen zelf baat heb bij iets wat ik blog of doe. Dat ik er zelf wat bij opsteek, is mooi meegenomen maar die ander is veel belangrijker dan mijn eigen persoontje.
Ik geef twee voorbeelden.
- Mijn Biggles-vertalingen
Toen ik in 1999 lid werd van de International Biggles Association om mijn Nederlandse Biggles-collectie compleet te maken, kon ik meteen The Boy Biggles en Biggles – air detective aanschaffen. Die boeken waren nog niet vertaald en dat leek mij wel wat. Ik nam contact op met de voorzitter vanwege haar W.E. Johns Catalogus maar uiteraard duurde het niet lang voor ik mijn vertaalplan met Marvel deelde. En het was haar meer dan enthousiaste reactie in onze mailcorrespondentie die mij definitief over de streep trok. We gingen er samen aan werken en zouden daar veel I.B.A.-leden blij mee maken. Juist het feit dat ik The Boy Biggles voor/met Marvel vertaalde, voor al die leden, maakte mij enthousiast en zorgde ervoor dat ik tot het eind toe gemotiveerd bleef. En daarna steeds opnieuw bij volgende boeken, al is het dan helaas zonder Marvel. Ze zou vandaag 69 zijn geworden, maar overleed in 2005. Ik merk al typend dat ik haar op momenten nog steeds mis. - Mijn boek over mijn ervaringen met mijn bipolaire stoornis.
Ook dat schreef ik met anderen voor ogen. Ik wilde anderen helpen door mijn ervaringen te delen. Aan te geven waar ik tegenaan liep, zodat lotgenoten en hun naasten in ieder geval gewaarschuwd zijn voor de vergissingen die ik beging. En dat ik ze ook kan laten zien dat ik voor mezelf een uitweg heb gevonden. Een uitweg die misschien voor anderen ook mogelijk is. En ik laat ook zien waar het misging in het contact met mijn behandelaar, zodat ook behandelaars die het boek lezen, er wat aan hebben. Dus ook hier geldt: ik zag hoe ik hielp en dat is een goede motivator. Daar doet de wetenschap dat ik geen bestseller schrijf niets aan af. Als je één iemand helpt, help je de hele wereld. Zoiets.
Het contrast
Mijn (onze is een beter woord want het is nog steeds een teamprestatie) vertalingen en mijn (maar misschien ook ons door meelezers) boek schrijf ik dus echt voor anderen. Ik denk niet dat ik het vol had kunnen houden zonder een beeld van anderen voor wie ik het doe. En dat zit een beetje het probleem van dit blog of mijn pogingen van de laatste tijd om een taal (erbij) te leren. Ik weet niet goed voor/met wie ik het doe en dat maakt dat ik veel meer moeite moet doen om het vol te houden. Wil ik er toch een succes van maken, dan zal ik voor die talen toch iets moeten vinden waarbij een ander een rol speelt. Voor dit blog zal dat niet zo’n probleem zijn. Ik blijf toch wel schrijven maar hopelijk vallen er met deze kennis minder gaten.
