Al zo’n drie jaar ben ik bezig met mijn boek over hoe ik leerde omgaan met mijn bipolaire stoornis. Het is nog steeds mijn bedoeling het uit te laten geven. Maar het is deels ook een erg persoonlijk boek geworden. Daarom vind ik het wel belangrijk dat ik bepaalde mensen aan boord heb. Dat is nu nog niet helemaal het geval en dus verschijnt het boek nog niet.
Het boek bestaat eigenlijk uit twee delen: mijn persoonlijke verhaal dat de aanleiding vormde voor een zoektocht aan de ene ene kant en het resultaat van die zoektocht aan de andere kant. In beide delen heb ik geprobeerd zo duidelijk mogelijk het waarom, wat en hoe te beschrijven. Want ik hoop dat lotgenoten zich enigszins in het persoonlijke deel herkennen en daardoor aangemoedigd worden na te gaan denken over hoe zij voor zichzelf op onderzoek kunnen gaan aan de hand van wat ik in het tweede deel van mijn beschrijf. Misschien komen ze tot dezelfde conclusies als ik, misschien levert het ook andere triggers op, maar ook in dat geval hoop ik duidelijk en inspirerend te hebben beschreven hoe ik mijn triggers vond en ermee omga. Dat lotgenoten er ook wat aan hebben, dat werd steeds meer het doel van het boek.
Mijn ervaring: maar hoe is dit voor anderen? Geldt dit ook voor hen?
Gezien mijn hoop om anderen te helpen werden bovenstaande vragen zeker na het schrijven van mijn boek steeds belangrijker. Ik weet van mezelf dat ik een hang naar bevestiging heb. Zeker als ik ergens niet voor geleerd heb en wel min of meer advies geef. Ik vroeg me dus sterk af: hebben anderen hier ook wat aan? Ik las nog net niet alles wat los en vast zat over bipolaire stoornissen, maar tien boeken waren het wel. En ik vond nergens wat ik doe. Wel kwamen bepaalde aspecten uit mijn persoonlijke aanpak terug als belangrijk. Maar wat ik ook las: wat ik precies deed en doe, was er niet in te vinden.
Gezien hoe goed het voor mij werkt, begon ik toch wel in te zien dat dit belangrijk kon zijn. Groter ook dan mijn persoontje, al was het maar omdat uit de boeken die ik las bleek dat ongeveer 1 op de 50 mensen wereldwijd een bipolaire stoornis heeft. En omdat de technieken waaraan ik voor mezelf verbeteringen heb aangebracht, tot de standaardtechnieken behoren. En het werd me ook nog eens duidelijk dat die technieken bepaald niet alle problemen oplossen.
Van een van die technieken hoorde ik zelfs dat uit onderzoek dat het document dat de basis vormt voor die techniek vaak nog wel wordt opgesteld, maar dat er vervolgens niets mee gebeurt. Erg herkenbaar.
Dat alles maakte dat ik mijn boek, of wat er in staat, steeds belangrijker begon te vinden. Natuurlijk weet ik dat mijn boek ook voor iedereen alle problemen gaat oplossen, maar als het anderen kan helpen, al is het maar één persoon, zou dat natuurlijk prachtig zijn. Over anderen gesproken: ik heb vroeger Cultuurwetenschappen gestudeerd met een flinke portie Marketing & Sociologie van het Boek. En ik volg al jaren een aantal schrijvers via sociale media. Dus ik weet dat wanneer ik mijn boek uitbreng het publiek dat ik bereik waarschijnlijk slechts een druppel op een gloeiende plaat zal zijn. Ik ga het wel uitbrengen, maar de boodschap is hopelijk voor veel meer mensen relevant dan alleen maar diegenen die het boek lezen.
Hoe kom ik erachter of ik méér mensen kan helpen? En hoe kan ik die helpen?
Daarom besloot ik eind november de vlucht naar voren te nemen. Hoe kom ik er nou achter of wat mij helpt ook anderen kan helpen? En hoe bereik ik die mensen? Een paar van mijn eigen behandelaars zijn weliswaar enthousiast over mijn boek maar ze mogen geen reclame maken en zijn voor hun behandeling gebonden aan protocollen.
Ik dacht terug hoe ik indertijd met mijn Biggles-vertalingen begon. Ik hoefde alleen maar de voorzitter van de International Biggles Association te mailen met de vraag en het idee. De rest regelde zij waardoor we het samen op konden pakken. Zou ik dat nog een keer kunnen doen?
Dus besloot ik een bekende psychiater/onderzoeker aan te schrijven met mijn verhaal en de vraag of hij dacht dat anderen er ook wat aan konden hebben. Het antwoord was mooier dan ik had durven hopen. En ik kreeg de vraag of ik er een blog over wilde schrijven. Het woord ‘fascinerend’ viel.
Zo heb ik dus mijn bevestiging gekregen. Alleen jammer dat ik er vooraf voor koos mijn vraag en het antwoord niet op de betreffende site te laten zetten. Maar wat mij betreft: wordt vervolgd.
~~~
Ik recenseer af en toe een boek voor een tijdschrift voor/met/over mensen met fibromyalgie. Misschien bestaat er voor bipolaire mensen ook zoiets?
Wanneer het boek er komt, dit ter beschikking stellen van zo’n tijdschrift kan helpen
Dank voor het meedenken, Ria. Ik ben lid van Plus minus, de belangenvereniging voor mensen met een bipolaire stoornis en hun naasten, dus die heb ik op de radar staan.