Toevallig heb ik net ‘De val van Turing’ gelezen. Niet helemaal toevallig. Het breken van de Enigma-code en de persoon Turing fascineren me al jaren, al doe ik niet veel met die fascinatie. En al zeker geen codes breken. Maar het is een prachtig boek dat van harte aanraad, zeker als je in het onderwerp bent geïnteresseerd.
Volgens de schrijver, David Lagercrantz, is alles wat in het boek geschreven staat over Alan Turing waar. Ik wil eigenlijk niet te veel over het boek zeggen behalve dan dat lakens er een in spelen. Ja, ze komen letterlijk in het boek voor. En er zijn figuurlijk mensen die de lakens uitdelen.
Het boek begint met de zelfmoord van Alan Turing in 1954 en omvat het onderzoek daarnaar door agent Leonard Correl. Lagercrantz speelt met het genre doordat de lezer nu meer weet dan de agent toen. De ontdekkingstocht brengt je af en toe op het puntje van je stoel. Wanneer? Hoe?
Terug naar de lakens. Die zijn spreekwoordelijk ook van belang in het boek. Hoewel er inmiddels een wetenschapper is – zo bleek toen ik me er na het lezen verder in ging verdiepen – die beweert dat Turings zelfmoord geen zelfmoord was maar een ongeluk, is Alan Turing natuurlijk niet alleen bekend vanwege het kraken van de Enigma-code, maar ook om zijn geaardheid en de manier waarop daar in die tijd tegenaan werd gekeken. Homoseksualiteit was in die tijd strafbaar (tot 1967) en je riskeerde een gevangenisstraf of een chemische castratie. Turing koos voor het laatste.
Die homofobie komt in het boek goed naar voren en – hoe onvoorstelbaar ook – ik kan me er bijna iets bij voorstellen. En dat is misschien de paradox van Turing: genie, maar ook beschimpt en vernederd; enkel en alleen omdat hij er de voorkeur aan gaf de lakens te delen met mannen.
~~~~
#SG16: iedere week geeft Carel een woord uit spreekwoorden en gezegden op, waarmee je dan los kunt gaan als blogger.