Vandaag is het precies elf jaar geleden dat ik afstudeerde. Ook op een donderdag. Met een scriptie over Arendsoog en Biggles. Maar die mag je verder vergeten. Het was niet mijn beste werk, ik wilde vooral die bul. Gelukkig is dat ook gelukt. Ik was nog net geen eeuwige student. Het was vooral mijn bipolaire stoornis die voor die vertraging zorgde.
Met mijn bul hoopte ik niet alleen mijn studie afgerond te hebben, ik ging er langzaam ook op vertrouwen dat mijn stoornis ook een afgesloten hoofdstuk was. En het leek er echt op. Ik vond een baan waar ik helemaal op mijn plek was, waar ik mijn pensioen wel kon halen, dacht ik. Het was een communicatiebureau van en voor mensen met een beperking. Een gedeeltelijke halfzijdige verlamming, slechthorend en een bipolaire stoornis. Ja, daar paste ik wel.
Ik genoot en groeide. Elke vezel in mijn lijf brandde iedere dag van verlangen om aan het werk te gaan. Ik (her)schreef teksten die me echt raakten en las boeken vol (h)erkenning. Ik schreef een column die samen met een ontmoeting op een bijeenkomst over werken en slechthorendheid de basis legde voor dit blog. En daarmee voor vele vriendschappen.
Veel om dankbaar voor te zijn dus.
Helaas sloeg na een vileine aanloop op dat moment – een week en een dag na de presentatie van een Krachtenbundel – mijn bipolaire stoornis hard toe. Ik wist het die ochtend op kantoor meteen, na een opmerking te veel van mijn kant en de reactie van mijn werkgever: dit is foute boel.
En foute boel was het. Eigenlijk zou ik niet eens gaan werken vanwege een pijnlijke enkel, maar zodra ik mijn voelde ik niks meer en dus ging ik werken. Een uurtje dus en daarna afgevoerd richting crisisopvang.
Gelukkig krabbelde ik weer op en had ik mijn blog en vertalingen. Nieuwe banen en een andere richting volgden.
Helaas bleef er één constante: mijn bipolaire stoornis.
Het ging zes jaar goed tot het zomer 2018 weer raak was, en voorjaar 2019 bijna net zo erg als in 2012. Kom ik er dan nooit van af?
Voorjaar 2020: een appje
Ik sta te trillen op mijn benen. Ik ben de kwaadheid voorbij zo kwaad, mijn stem slaat over.
Maar: hee, ik herken dit. Vorig jaar was dit ook zo. En in 2018? Ja. 2012? Check. 2007? Idem dito. 2003? Ja.
Daar, terwijl ik daar stond te trillen van dat appje, had ik mijn eureka-moment: het begint met een ergernis, die zet al die dingen in gang uit mijn signaleringsplan richting manie. Zou het herkennen van een ergernis een verdedigingslinie in de aanval kunnen zijn? Het scheelt een week of zes.
Tot nu toe werkt het. Als ik voel dat ik me erger, laat ik los. Het geeft rust en vertrouwen. Al die dingen die in mijn signaleringsplan staan, zitten kort voor de escalatie. Dit is dus zes weken eerder, ik ben nog veel meer bij mijn verstand. Dat mag je letterlijk nemen want een manie maakt van mijn verstand een onbetrouwbare partner. Op het moment dat ik de ergernis voel ben ik nog helder. Voor alle duidelijkheid: het is geen ergernis uit de categorie: verdorie, er is vanavond niets op tv. Het is het zwaardere werk, zeg maar.
En omdat ik nog helder ben, ben ik in staat om pas op de plaats te maken. Niet te reageren maar de ergernis van me af te laten glijden. Ik hoop met dit extra wapen de ellende met mijn bipolaire stoornis achter me te laten.
Want de stoornis regeerde soms
Natuurlijk vind ik het vervelend dat anderen last hebben gehad van mijn bipolaire stoornis. Maar het was de stoornis, niet ik. En de stoornis zorgde dat ik zo heftig reageerde op het appje, niet de persoon die het appje stuurde. De stoornis zorgt ervoor dat mijn reactie overtrokken kan zijn. Keer op keer kan ik dat aanwijzen.
Door alles wat ik zo leerde, kreeg ik eind oktober dus de behoefte een boek te schrijven. Loslaten, nog meer leren en misschien anderen helpen.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
Wow, dat is nogal een ontdekking. Het begin, zodat je het kunt signaleren.
Als je dit in je boek zet, schrijf er dan wel iets meer over: waar ging dat appje over? Van wie was het Waarom ergerde je je? Die specifieke details heeft je lezer nodig. Anders blijft je verhaal te abstract en concreet.
Verder leest het als een trein!
Ja, ik ben echt blij met die ontdekking. Soms denk ik: had ik het tien, twintig jaar geleden maar geweten. Dat is ook precies de reden van het boek.
En dank voor je opbouwende opmerking: je hebt gelijk. Ik ben er mee bezig.
Mooi Paul. Ik ben net als Kitty dan benieuwd naar de details, want ik wist niet dat het zo werkte voor jou (en of dat voor anderen ook zo is). Het is heel interessant om te lezen denk ik, ook voor mensen die jou niet kennen maar wel met soortgelijke dingen te maken hebben. En het is inspirerend om te lezen dat je patronen gaat zien en dat dat misschien voor anderen ook kan helpen!
Dank je wel, Elja. Ik weet ook niet of het voor iedereen zo werkt. Het kan heftiger of sneller gaan. Het is ook mijn ervaring die in het boek komt. Maar ik heb gekozen om het behandeltraject te nemen dat ik heb gehad, dat is wel redelijk standaard, en daar mijn beste tips bij gegeven. Ook dingen die ik buiten de behandelkamer heb geleerd, bijvoorbeeld in het boek van Kitty. En ik hoop het ook zo te hebben geschreven/gedeeltelijk nog te schrijven dat je er ook wat aan hebt als je het bijvoeglijk naamwoord weglaat en alleen stoornis overhoudt.
Hoi Paul,
Wat ik me dan afvraag is wat er met jou gebeurt als die dreun ineens binnenkomt. Ga je beschrijven wat dit met je doet? Hoe je dan reageert? Hoe de ander dan weer op jou reageert? Ik wil straks je boek lezen!
Leuk, Noortje! Het staat allemaal in mijn boek. Ik heb een paar manieën ‘uitgeschreven’. Nog even geduld dus.