Daar zat ik dan. In een blogdip. Van meer dan een maand. Nou is er één onderwerp waar ik altijd over kan schrijven,. hoewel dan het risico bestaat dat ik in herhaling verval. Drie jaar geleden ging het echt mis (1) Opmaat was dus zo geschreven en de reacties waren mooi. Maar de blogdip bleef. Die was ik al officieus aan het bestrijden via de Zen habits methode. Maar ik zat er aardig bij te kijken.
Het was donderdagavond. Ik dacht dat ik vrijdag een column te lezen zou krijgen. Die kwam dus donderdagavond al. Toen ik de aankondiging zag op Facebook had ik geen flauw benul van het feit dat dit een column werd die me letterlijk en figuurlijk van mijn sokken zou gaan blazen. En dat ik daarin niet de enige zou zijn.
Welke column dat was? Het was de column van Wil je het echt weten? van Quinta Koolen. Ze maakte nogal wat reacties los, om het maar eens eufemistisch te zeggen. Ik twitterde er al over dat ik niet meer klaag dat ik moe ben.
En dan vrijdag. Nog twee columns die me van de sokken bliezen. Van Julita. Die ken ik via #blogpraat en een tweetup. Over de lepeltheorie, maar dan zonder opsmuk, wat het nog beter maakte, maar vooral haar blog over praten over chronische pijn. Chronische pijn heb ik zelf niet, maar mijn rechterarm en -been functioneren niet helemaal naar behoren, mijn hoofd doet soms wat ik niet wil en mijn oren luisteren niet goed.
En daar praat ik dus misschien wel te weinig over.
Vandaar dat ik deze drie columns/blogs nog eens goed op me in laat werken om daarna met een reactie te komen. Na deze vooraankondiging.
Verandering op komst: dag 3
Ook vandaag weer een fijn rondje en aan het nadenken over een beloning.