Afgelopen maandag deed ik weer eens mee aan de twitterchat #blogpraat. Het ging over vloggen. Als ik eerlijk ben waren vlogs tot dan toe niet echt aan mij besteed. En ondanks mijn voornemen om op z’n minst een vlog van de deelnemende vloggers te gaan bekijken, duurde het nog tot gisteren voor ik eindelijk een vlog bekeek. En het was niet van een vlogger die had meegedaan aan #blogpraat maandagavond.
Nee, dit was een vlog dat ik tegenkwam via Onzichtbaar Ziek, de stichting waarvoor ik regelmatig een column schrijf over mijn manische depressiviteit. En zijn daar nog veel meer columnisten dan ondergetekende dus neem vooral een kijkje.
Een kijkje, zeg ik. Dat kan lastig worden, weet ik uit ervaring, want het lezen heeft impact. Keer op keer realiseer ik mij bij deze columns dat het me ondanks mijn goede wil nauwelijks lukt een voorstelling te maken van hoe het leven is met bijvoorbeeld een ziektebeeld dat maakt dat je chronisch vermoeid bent. Ik blijf de hele dag lopen en krijg daar juist energie van. Toch weet ik dat er mensen zijn die dit geluk niet hebben.
Daar ben ik me niet altijd van bewust. Misschien is dat maar goed ook, maar het kan geen kwaad dat ik me daar door de columns en ervaringsverhalen van Onzichtbaar Ziek juist wél bewust van word. Want hoe vaak denk je onbewust wel niet van iemand: wat is dat voor een aansteller of een luilak. Tenminste, ik denk dat weleens.
Een uitnodiging
Gisteren werd ik wat dat betreft weer met de neus op de feiten gedrukt. Dat kwam door de eerste bijdrage van mijn nieuwe Onzichtbaar Ziek collega Demi. Zij vlogt, en hoe. Ik nodig je van harte uit om er goed voor te gaan zitten en haar vlog Wat is er gebeurd? te bekijken. Ik kan er van alles over gaan schrijven, maar ze zegt het zelf veel beter.