Vanavond is het precies drie maanden geleden dat ik mijn medicatie met nog een stap moest ophogen. Ik was met het ondersteunende medicijn al van 7,5 naar 10 mg gegaan maar toen ik 9 april bij mijn behandelaar kwam, was ze niet overtuigd. Ik ook niet trouwens want ik merkte dat ik nog te onrustig sliep en dat ik in mijn gedachten soms nog wat te druk was.
We hoefden er dan ook niet over te discussiëren: de medicatie moest naar 12,5 mg. En meteen de eerste nacht merkte ik effect. Ik sliep weer goed en mijn hypomanie (manische gevoelens maar je kunt nog normaal functioneren, hoewel het risico op een manie aanwezig is) was over. Voor de zekerheid heb ik in die periode een aantal dingen laten vallen. Zo heb ik sindsdien nauwelijks iets gedaan voor mijn boek over mijn bipolaire stoornis. Ik dacht ervan verlost te zijn en besloot alles wat ik wist over deze ziekte en hoe mijn omgeving en ik daarmee om te gaan op te schrijven. De ironie dat je dan juist last krijgt van de stoornis, ontgaat me uiteraard niet.
Maar ik maak het boek af, juist deze episode heeft me weer van alles geleerd wat in het boek kan. Dat ik op twee fronten tegelijk alert moet zijn (slaapgebrek en ergernis) maar wat het me bovenal heeft geleerd is hoe goed het schrijven mij deed.
Want ik schreef stiekem voor een ander
Altijd heb ik gedacht dat ik voor mezelf schreef, maar tijdens het schrijfproces van dit boek merkte ik dat ik het ook voor een ander deed. En juist dat gaf een heerlijk gevoel. Het gevoel dat ik die ellende die de bipolaire stoornis met zich mee kan brengen niet voor niets heb doorstaan en dat de lessen die ik daaruit heb getrokken en nog steeds trek, lotgenoten misschien kunnen helpen.
Ja, ik weet dat ik een aantal stappen oversla: revisies door commentaar van proeflezers, een uitgever zoeken (of zelf uitgeven), een publiek vinden … Maar laat me even genieten. Het gevoel dat ik had in de maanden november – maart, net voorafgaand aan de hypomanie was heerlijk en zou ik wel altijd willen hebben. En naar dat gevoel ben ik weer op zoek want ik hoop dat ik nu zo veel van mijn manieën heb geleerd dat ik, afkloppen, ze voor kan blijven zonder dat al te veel concessies hoef te doen. Dat komt uiteraard in het boek.
Al met al doet het me denken aan mijn eerste serieuze baan. Voordat het misging had ik hetzelfde gevoel als ik zeg maar een half jaar geleden had. Daarom is het ook niet heel moeilijk om te kijken waaruit dat goede gevoel bestaat.
Ingrediënten van het goede gevoel
- Schrijven over mijn beperkingen, blog of boek
- Vertalen. Nog een paar kleine dingetjes aan Mossyface
- Lezen. Sinds een week of vier lees ik weer elke dag. Heerlijk.
- Leren. Misschien toch langzaam de gaten uit mijn omscholing tot web developer aanvullen. Te beginnen met HTML en CSS. Of een cursus bloggen.
Nu maar hopen dat ik niet te ambitieus ben want de laatste jaren ben ik vooral goed in ergens aan beginnen. Doorgaan en afmaken is een stuk moeilijker.
~~~
Afbeelding van Jorge Guillen via Pixabay