In november begon ik aan mijn boek over hoe ik met mijn bipolaire stoornis omga. Het leek me aardig om eens met National Novel Writing Month mee te doen, na al die jaren dat ik het eind oktober in mijn tijdlijn zag verschijnen. En ik had die zomer al wat losse notities gemaakt en dacht dat er wel een boek in zat.
Dat laatste denk ik nog steeds. Ik denk zelfs dat ik het grootste gedeelte van het boek al geschreven heb. En ik heb al de nodige positieve reacties van proeflezers. Maar toch zit ik al een maand of drie in een wak. Dusdanig dat ik er de afgelopen dagen wat dieper over heb nagedacht. De conclusie is dat ik verder ga met mijn boek want ik merk dat het schrijven me goed doet. Het voelt als een soort verwerking van moeilijke periodes in mijn leven. En daarnaast heb ik het gevoel dat ik door het nadenken over mijn stoornis meer over mezelf leer en dat ik daardoor in de toekomst nog gemakkelijker in kan grijpen als het dreigt mis te gaan. En ten derde geven mijn proeflezers aan dat ze dingen herkennen en dat ze een beeld krijgen van wat een bipolaire stoornis met je kan doen. Aan deze parafrasering mag ik geen rechten ontlenen 😉
Waarom ligt dat boek dan nog steeds niet in de boekhandel?
Goede vraag. Het eenvoudige antwoord is dat ik toch weer last kreeg van mijn stoornis. Eind maart, begin april was dat. Dacht ik er eindelijk vanaf te zijn en er dus maar gelijk over te schrijven, valt dat mooi tegen. Gelukkig viel het met de stoornis mee. Ik had het snel in de gaten en kon voldoende ingrijpen om de schade beperkt te houden. Het werd geen manie maar slechts een hypomanie. Die laatste lijkt op een manie maar ik heb dan wel manische gevoelens maar ik handel er nog niet naar.
Om die reden heb ik mijn proeflezers ingeschakeld. Schrijven kan ik tijdens een hypomanie nog prima maar beoordelen of iets wat ik heb geschreven de toets der kritiek kan weerstaan, is al een stuk moeilijker. Kenmerk van de stoornis dat alles wat ik doe geweldig is. En dat kijkt lastig na omdat een kritische blik wel handig is. Zeker omdat mijn proeflezers wel kritisch waren.
Gelukkig is het nu half juli. Uit ervaring weet ik namelijk dat dat licht euforische gevoel na ingrijpen ongeveer een maand of drie aanhoudt. Daarna land ik weer op aarde. Hoe dat komt? Geen idee maar vanaf morgen – het is vandaag te laat – ga ik weer aan de slag met mijn boek. En misschien denk ik vandaag wel alvast een beetje na over een term uit het boek en een titel.
~~~